Chris Smither is een vakman met een duidelijk te herkennen eigen stijl. Ook zijn veertiende album Hundred Dollar Valentine (Signature Sounds/Munich) staat vol knappe liedjes waarin altijd een voorwaartse beweging zit. Het maakt bij Smither niet zoveel uit of hij solo zijn ding doet of met begeleiding, zijn gitaarspel is de bepalende factor. Altijd klinkt zijn folk en blues als, eh, Chris Smither. Niet een kwestie van gemakzucht of gebrek aan vernieuwingsdrang, nee, niets anders dan het bewijs dat hier een meer…

Stands for deciBels – de beginselverklaring van The dB’s en tegelijk de titel van de debuutplaat uit 1981. Tussen North Carolina en New York, en verbonden met de Big Star-leden Alex Chilton en Chris Bell, creëren Chris Stamey en Peter Holsapple een niche waarin de Amerikaanse gitaarpop van de jaren tachtig geboren wordt. Met die decibellen valt het overigens wel mee: The dB’s laten zich gelden als powerpoppers met een hang naar hoekige, dwarse ritmes. Vier langspelers – de laatste is van 1987 – houden de vier het met elkaar uit, om 25 jaar later doodleuk meer…

Samen met zijn buurman Don Sanders gooit Kraig Jordan de platenkost om zodat ze de perfecte soundtrack voor een geslaagde barbecue in de achtertuin kunnen samenstellen. Een buurtfeestje is pas een succes als al die uiteenlopende persoonlijkheden nader kennis met elkaar maken, weten beide songschrijvers uit Providence, Rhode Island. Daarom is de dubbel-cd Warm Days Long Shadows (eigen beheer) van The Masons een prettige verzameling liedjes met van alles en nog wat. En nee, ze spelen geen meer…

De Amerikaanse Rachel Harrington lijkt een complete gedaanteverwisseling te hebben ondergaan voor haar nieuwste cd. Rachel Harrington & The Knock Outs (Continental Song City/Munich) heet het ding. En dat is echt andere koek dan hetgeen ze te bieden had op haar eerste drie albums. Over haar vorige, Celilo Falls, schreven we dat ze gewoon verder was gegaan waar ze met City Of Refuge was gestopt; mooi gezongen, traditioneel klinkende liedjes, spaarzaam begeleid. Een tikkeltje teleurstellend noemden we dat, omdat ze met meer…

De succesvolle producer John Porter (The Smiths, B.B. King, Ryan Adams) werd ingehuurd voor het debuut van The Dunwells, een groep waar nogal wat van verwacht wordt. Blind Sighted Faith (Playing In Traffic Records/Sonic Rendezvous) klinkt uiterst professioneel; het is gelukt om alle troeven in te zetten. The Dunwells bestaat uit de broers Joseph en David Dunwell en de neven Rob Clayton en Jonny Lamb alsmede jeugdvriend Dave Hanson. Een van die troeven van de band uit Leeds is de samenzang. Mumford & Sons en meer…

Nadat ik Sixteen Horsepower een paar keer live had gezien, was ik wel een beetje klaar met de band rond David Eugene Edwards. Zelfs het schitterende Sackcloth ‘n’ Ashes had wat aan kracht verloren door een lichte ergernis over het podiumgedrag. Was die overgave echt of gespeeld? Soms is het beter om een band niet al te vaak live aan het werk te zien. Live At Roepaen (Glitterhouse/Munich) heeft een ommekeer bij me teweeg gebracht. Want wat is dit een schitterende weergave van een concert dat Wovenhand op 14 december meer…

Wie is Lera Lynn? Het in een fraai ouderwets kartonnen klaphoesje gestoken Have You Met Lera Lynn? (Floating World/Bertus) geeft een niet geheel eenduidig antwoord. De countryzangeres uit Athens, Georgia, begint met Whiskey, waarin ze haar emoties tracht te beheersen in een liedje over drankverslaving. Dat doet ze bijna net zo fraai als Patsy Cline. Op het ook al donkere Bobby Baby sijpelt iets door van de strijdvaardigheid die countryzangeressen in de sixties zo bijzonder maakte. Lynn houdt van die authentieke meer…

Rauw als een open wond is de bluegrass op Pendulum (Dollartone/Sonic Rendezvous) van de Amerikaan Morgan O’Kane. Je zou bijna denken dat het hier gaat om vooroorlogse veldopnamen die door de muziekhistoricus Alan Lomax aan de vergetelheid onttrokken zijn, maar niets is minder waar. Morgan O’Kane schreef alle nummers voor Pendulum zelf. Hij komt uit Virginia, woont in New York en speelt op virtuoze wijze banjo. En hij schreeuwt de hele boel bij elkaar als het moet, ongetwijfeld een overblijfsel uit de tijd dat hij meer…

Sinds de ontdekking van Benedicte Brænden houden we hier bij Altcountry.nl de blik ook weer naar het noorden gericht. Zodoende kwam Jack Stillwater in ons vizier. Jack is geen singer-songwriter, maar een 4-koppige band. Eentje uit Oslo. Bestaat een jaartje of zes en brengt met Muddy River (eigen beheer) een tweede cd uit met klassieke melodieuze altcountry. Dat betekent jangly gitaren, koortjes, huilende pedal steel. Enfin, alle goede ingrediënten. Dat leidt vaak tot heerlijke resultaten, zoals het onweerstaanbare When Her Eyes Go Black. Ook meer…

De in Greenville, South Carolina, neergestreken Alexa Woodward maakt het soort naïeve folk dat we ook kennen van iemand als Alela Diane. De singer-songwriter speelt banjo en ukelele op It’s A Good Life Honey, If You Don’t Grow Weary (Continental Song City/Munich), een album waarop ze de Appalachen betovert met een mystieke sfeer. Luister maar eens naar het met cello en tinkelende percussie (via loops?) vormgegeven Pale Blue Line. Het is alsof je lichtjes buiten bewustzijn naar boven zweeft. Als er wolven meer…