Murry Hammond is mede-oprichter van Old 97’s. Van die al ruim dertig jaar actieve Texaanse formatie verscheen vorig jaar American Primitive. De bassist heeft meer pijlen op zijn boog. Hij maakt tijdens tournees ook deel uit van The Long Ryders en zal te horen zijn op het nog te verschijnen nieuwe album van die band. Ondertussen pakt hij uit met Trail Songs Of The Deep (Fluff And Gravy Records), zijn tweede soloalbum na I Don’t Know Where I’m Going But I’m On My Way uit 2008. Behalve op bas is Hammond te horen op gitaar, piano, mellotron en natuurlijk als zanger. Maar het album valt vooral meer…

Als ik op deze pagina’s zoek naar wat we eerder over Patty Griffin schreven, stuit ik op een leegte. Bijna niets is er te vinden over deze zangeres. Ja, veel verwijzingen naar haar en een stukje over haar optreden op TakeRoot in 2015, maar geen enkele recensie. In ieder geval niet sinds augustus 2009. Raar! Daar brengen we dan maar verandering in. Want Griffin heeft recent een nieuw album uitgebracht: Crown Of Roses (PGM/Thirty Tigers). Op de hoes zie je een foto van haar eerder dit jaar overleden moeder op dier huwelijksdag. Het nummer Way Up In The Sky gaat meer…

William Beckmann brengt de liedjes op Whiskey Lies & Alibis (Warner Music Nashville) met bravado; toch wordt hij direct op opener Honky Tonk Blue al aan de kant gezet. ‘Honky tonk blue is the color of my heartache’, zingt hij. En: ‘I just cry lonely teardrops for you darling’. Maar hij schreef het liedje niet zelf, het is van Chris Stapleton. Een beetje jammer is dat wel bij zo’n sterke binnenkomer, die niet had misstaan op Guitars, Cadillacs, Etc., Etc. van Dwight Yoakam. Dat Beckmann voornamelijk meeschreef aan de in Nashville tot stand gekomen nummers doet toch een beetje afbreuk aan de meer…

Marty Stuart doet mee op Fred’s Colt, het eerste nummer op Queen Of The Brawl (eigen beheer) van Clarence Tilton. Het betekent best wat om deze geweldenaar als gast te strikken. Clarence Tilton is geen persoon, maar een band uit Omaha, Nebraska. Dit is het derde album en een goede aanleiding om ze eindelijk eens te introduceren op deze site. Want het vijftal (Chris Weber – gitaar, zang; Corey Weber – gitaar, zang, pedal steel; Paul Novak – gitaar, zang; Craig Meier – bas; Jarron Wayne Storm – drums, percussie, zang) heeft heel wat te bieden. De van enthousiasme overlopende meer…

Immigranten die kromlagen voor nietsontziende landeigenaren bouwden de Verenigde Staten op tot wat het nu is. De grootmoeder van Josiah Flores was zo iemand. Ze zwoegde op het land totdat het werk gedaan was. Van de ene boerderij ging ze naar de andere, opeengepakt in goederentreinen met lotgenoten. Soms waren de wagons zo vol dat ze niet eens kon liggen. De singer-songwriter van Latijns-Amerikaanse afkomst eert haar op La Lucha, te vinden op zijn album Doin’ Fine (Speakeasy Studios SF). De in San Francisco actieve Flores zoekt naar positieve signalen in zijn liedjes waarin hij toch vaak treurige meer…

Het levensverhaal op Grayson Jenkins’ website is in zekere zin standaard voor het gros van de altcountry-artiesten. Geboren op het platteland (Kentucky), om precies te zijn Muhlenberg County (inderdaad, van John Prine’s Paradise), op een geiten- en paardenfokkerij midden in de streek van de steenkoolmijnen. Zowel liedjesschrijver, verhalenverteller als countryzanger. Een groot deel van het jaar onderweg, zingend en schrijvend over zijn eigen beslissingen en ervaringen. Dat laatste vinden we volop terug op Country Parables (eigen beheer), Grayson Jenkins’ vijfde album. De thematiek van de liedjes is vertrouwd: het ongerepte leven van meer…

Vrienden zeiden tegen Lynn Crossett dat hij de stap maar moest wagen en zijn baan opzeggen om het te proberen als fulltime singer-songwriter. Dus dat deed de Texaan, die de helft van de tijd in Californië vertoeft. Insecurity speelde hem lang parten, maar het helpt natuurlijk enorm als je Lloyd Maines aan je zijde hebt als producer en instrumentalist. Dat is het geval op Autumn To August (eigen beheer). Dat Insecurity wordt gedragen door de steelgitaar van Maines. Een groots zanger is Crossett niet, maar als songschrijver hoeft hij niet onzeker te zijn. De eerlijkheid die hij op het meer…

Dat uit samen reizen iets moois kan ontstaan blijkt wel uit de samenwerking van Rachel Baiman en Viv & Riley, die samen op tournee door de VS waren. In het busje werd veel gezongen op nummers die ze kenden. Dat klonk zo goed dat besloten werd gezamenlijk een album op te nemen met covers. Het resultaat: Kissing Otherppl (eigen beheer). Een tussendoortje dat we hier graag onder de aandacht brengen omdat er een paar magische momenten op staan. Dat zit met name in die samenzang tussen Rachel Baiman, Vivian Leva en Riley Calcagno. Ook hun keuze voor de covers is meer…

Mike Henderson stierf, onverwacht, op 22 september 2023, in zijn slaap. Hij was nog maar 70. Nu, bijna twee jaar later, horen we nog eens van hem middels de release van Last Nite At The Bluebird Live! (Qualified Records). Dat ‘last nite’ moet niet te letterlijk worden genomen: de opnames zijn uit heel de bijna veertig jaar durende periode waarin Henderson de gewoonte had om ’s maandagsavonds op te treden en te jammen in bluescafé The Bluebird in Nashville. Het gaat op deze plaat voornamelijk om de vette, elektrische gitaarblues die we kennen van zijn vele optredens in meer…

Die nieuwe plaat van Tyler Childers, Snipe Hunter (RCA), is een interessante. “Eindelijk“, zou je bijna zeggen na het bijna geheel instrumentale Long Violent History, het driedubbele gospelproject Can I Take My Hounds To Heaven en het onnadrukkelijke Rustin‘ In The Rain. Voor deze nieuwe plaat riep Childers de hulp in van de befaamde producer Rick Rubin, die Childers klaarblijkelijk heeft gepushed om zijn grenzen nogmaals op te zoeken. Want Snipe Hunter vliegt alle kanten op, maar wel min of meer binnen de grenzen van de Appelachia waarmee Childers meer…