De lezers van deze site kozen Southeastern van Jason Isbell in 2013 tot plaat van het jaar. Something More Than Free (Thirty Tigers/Bertus) gaat ongetwijfeld ook hoog eindigen in de eindejaarslijsten. Nog mooier: het album schoot vanuit het niets naar nummer 1 in de Billboard Country Charts. Heel bijzonder, want de countrystations in Amerika negeren Isbell volledig. Zijn americana is niet commercieel genoeg voor de radio. Het succes van dit album moet ze aan het denken zetten in Nashville. Blijkbaar heeft het meer…

Nee, er zitten muzikaal gezien geen haken en ogen aan Me Oh My, het derde album van The Honeycutters, afkomstig uit Asheville, North Carolina. We horen niet iets echt nieuws. Het is de in het altcountry-idioom beproefde line-up van pedal steel, elektrische gitaar, dobro, mandoline, banjo, orgel, bas en drums. Maar wat klinkt die band goed! Alles draait om oprichtster, bandleidster, producer, liedjesschrijfster en zangeres Amanda Anne Platt. Ze heeft een verpletterend mooie stem, waarmee ze in alle soorten liedjes uit de voeten kan. Uptempo in Edge Of The Frame (‘You take the cake meer…

De hardrock van The Widowbirds is niet te versmaden. Belangrijkste ingrediënt: de stem van Simon Meli. Die zorgt ervoor dat Black Into The Blue (Whistling Dixie Records) goed binnenkomt. Meli zingt met gevoel. Hij hoeft niet een stem op te zetten. Hij blaast de woorden door zijn strot op volstrekt natuurlijke wijze. En zoals de teksten eruit komen is hij net Paul Rodgers van Free. Laat dat nou precies het soort hardrock zijn waar we hier nog altijd enthousiast van kunnen worden. The Widowbirds komen uit Australië en bestaan naast Meli uit meer…

The Sideshow Tragedy (zie recensie hieronder) bewijst dat je maar twee man nodig hebt om heel veel lawaai te maken. Maar helemaal alleen, dat kan dus ook. The Suitcase Junket is Matt Lorenz. En die doet in zijn eentje dus ongeveer hetzelfde als het duo uit Texas. Make Time (eigen beheer) is het derde album van de one-man band uit Amherst, Massachusetts. Zijn gitaar gromt door oude buizenversterkers. Verder heeft The Suitcase Junket een koffer en nog veel meer troep van de vuilstort om zich heen verzameld om geluid te produceren. Toch is meer…

De blues slingert door de struiken van Louisiana naar het oosten van Texas. Daar groeiden Nathan Singleton en Jeremy Harrell op. Er was geen ontkomen aan. De blues nam ze in een wurggreep. Als The Sideshow Tragedy schudden ze die weer van zich af. Capital (Continental Song City/Munich) brengt twee mannen die samen lawaai maken voor vier. Gitaar en drums, dat is voldoende. Singleton tart akoestische en elektrische National resonatorgitaren en baritonexemplaren, terwijl Harrell als een wilde op drums en andere percussie slaat. De invloeden van meer…

Hope Sandoval heeft gitarist David Roback om haar dromerige zang op diens psychedelische tapijtjes te draperen. Thayer Sarrano voorziet haar atmosferische klanken voor een groot deel zelf van sfeerrijke gitaarstructuren. Shaky (Guildwater Group) is een absolute aanrader voor fans van Mazzy Star. Omfloerste zang. Gefluister langs de donkere gitaarnoten. Bovendien is deze Thayer Sarrano net zo’n fragiel meisje met donkere haarlokken en dito oogopslag als Sandoval. En verder slist deze Sarrano net zo lekker als Jesse Sykes. Vooral op meer…

Van bluesrocker heeft Sean Taylor zich ontwikkeld tot een fijnzinnige singer-songwriter. Op het titelnummer van The Only Addiction Is Love (eigen beheer) vraagt hij om raad bij de grootmeester. ‘I asked Leonard Cohen what I should do / I’m still waiting for an answer and he’s singing the blues’, horen we hem zingen. Tsja, Cohen belichaamt de blues en Taylor zoekt het in folk. Taylor fluistert. Taylor is in zichzelf gekeerd. Taylor doet gevoelig. Maar Taylor voorkomt dat hij vervalt in kleffe sentimentele liedjes. Een gast als Danny Thompson, die op meer…

Dar Williams toont zich in twee gedaanten op Emerald (Bread & Butter/Bertus). Naast intelligente folkliedjes brengt ze ook vlotte popdeunen die zo uit de jaren tachtig zouden kunnen komen. FM Radio is zo’n liedje dat de tijden van The Bangles en The Go-Go’s laat herleven. De radio blèrt over het strand, in de snackbar wordt gedanst. Je zou bijna weer zin krijgen in dat muzikaal toch allesbehalve interessante decennium. Williams pakt uit met meer van dit soort lekkere liedjes, normaliter het terrein van iemand als Aimee Mann. Gevoelige liedjes zijn er ook meer…

Duijf (Bastaard Platen) is het debuut van Duijf. Het album begint als een concert. De drummer gaat zitten en trommelt wat. De gitarist slaat een paar akkoorden aan. Zo, iedereen klaar? Beginnen maar? Dat ongedwongen begin past bij het karakter van ander werk op Bastaard Platen, waar de planken grofgeschuurd zijn en het liefst een beetje schots en scheef op elkaar getimmerd. Met Mathijn den Duijf hebben ze weer zo’n chaoot liefdevol opgenomen in de stal. ‘Met mijn beste vriend beklim ik keer op keer de scheve toren’, horen meer…

De letter Z neemt niet de meeste ruimte in beslag in de platenkast. Het zou dus best leuk zijn om af en toe iets nieuws te zetten naast Dan en Warren Zanes, Brock Zeman, Warren Zevon en anderen. Brandy Zdan krijgt daar een plekje. Maar eerlijk gezegd had dat voor mij niet gehoeven. Het album Brandy Zdan (Cavalier Recordings) is namelijk niet echt een aanrader. Zdan was voorheen actief in Twilight Hotel, waarin ze een duo vormde met Dave Quanbury, speelde gitaar bij The Trishas en bracht solo enkele ep’s uit. Dit is haar volwaardige solodebuut. Teddy meer…

Eerlijk is eerlijk. Live viel Daniel Romano vorig jaar in Vera en op Take Root een beetje tegen. We hoorden een nogal dunne stem en als podiumpersoonlijkheid had Romano moeite de ruimte te vullen. Was de hype rondom zijn persoon onterecht? Geenszins. Come Cry With Me heeft niets van zijn glans verloren. En op het nieuwe album If I’ve Only One Time Askin’ (New West Records/PIAS) bevestigt de Canadees zijn grote klasse. Als geen ander geeft Romano ouderwetse country een nieuwe impuls. Door dicht bij de traditie te blijven, maar ook door meer…

De mooiste dingen ontstaan soms gewoon toevallig. Het was Matt Burke’s vriendin die hem jaren geleden een boek over Ernest Shackleton’s reis met de Endurance naar Antarctica gaf. Shackleton wilde in 1914 Antartica van zee tot zee oversteken. Het was diezelfde vriendin die hem zei dat een een bepaalde song die Burke net geschreven had, haar deed denken aan die rampzalige reis. En toen viel het kwartje voor de voorman van de rootsrock-kwartet Have Gun Will Travel. En terwijl hij eerst dacht dat hij met 4 of 5 nummers een Ep over dit onderwerp zou meer…

Zo, tijd voor weer iets heel anders: State Champion. Ik heb het derde album van de band, Fantasy Error (Sophomore Lounge), omschreven zien worden als lo-fi indie folkpunk. En met die omschrijving is niks mis. Het kwartet uit Louisville, Kentucky, nam de acht nummers op in de studio van Paul Oldham, de broer van en in het verleden ook behorend tot de Palace Brothers. En dat zegt misschien al genoeg voor voor het lo-fi gedeelte. En bij folk-punk moet je toch vooral niet denken aan een bak herrie. Die kan State Champion ook maken, maar het is meer de houding van meer…

In Canada heeft men het over aboriginals als men spreekt over de oorspronkelijke bewoners van het land. Indiaan en eskimo beschouwt men er als racistische aanduidingen. Bij de Juno Awards was Amanda Rheaume vorig jaar succesvol als Aboriginal Songwriter of the Year. Met dit Keep A Fire (eigen beheer) sleepte ze een nominatie in de wacht in deze categorie. Het album begint sterk met Strongest Heart. ‘The strongest heart is a tender heart’, aldus Rheaume. Gitarist Fred Guignon onderschrijft dit volledig met mooie heldere lijnen meer…

Van Cat Canteri had ik ook nog nooit gehoord. Van The Stillsons, een altcountryband uit Melbourne, waarvan ze ook lid is, evenmin trouwens. When We We’re Young (eigen beheer) is haar solodebuut. Canteri kan behoorlijk van leer trekken in stevige rocksongs, maar schakelt net zo makkelijk terug naar betrekkelijk klein gehouden folkliedjes. Het meest in het oog springend is See My Bones, een persoonlijk nummer over anorexia, een ziekte waaraan Canteri tussen 2004 en 2009 geleden heeft. Een pijnlijk en confronterend nummer waarin ze haar meer…

Simon Stanley Ward is een 28-jarige cowboy uit Londen met een bijzondere stem. Nogal hoog. Nogal dun. Nogal scherp. Het is een stem die vertrouwd klinkt. Kennen we hem? Nee, nog niet. Toch zou je zweren dat je een bekende hoort op dit titelloze debuut. Simon Stanley Ward (eigen beheer) doet tien nummers lang heel erg denken aan zowel Jimmy LaFave als Spanic Boys. Is dat erg? Nee, helemaal niet. Ward doet namelijk nergens iemand na. Hij heeft gewoon zo’n stem. Eigenheid, beslist. De liedjes van Ward zouden trouwens zo passen tussen meer…

Tom McRae is een Engelse domineeszoon die als folk(rock)zanger al een tijdje meedraait. Al vanaf 2000 om precies te zijn, toen zijn titelloze debuut verscheen. Inmiddels zijn we, met Did I Sleep And Miss The Border (Buzzard Tree Records) zeven albums verder. En met deze plaat schudt McRae eindelijk het zwijmelfolk voor jongedames-idioom van zich af. Op deze plaat geen Damien Rice-achtig gepruttel meer. McRae gaat voor stevige, meeslepende rock die zijn oorsprong lijkt te hebben in de jaren 90. Zo lijkt het althans in het begin van het album, met songs als meer…

Het derde album Alone, Together (Saint In The City Records) van de Britse Daniel Pearson volgt na enkele ingrijpende veranderingen in zijn leven. Hij trouwde, werd vader, nam ontslag als leraar om zich te kunnen richten op een loopbaan als singer-songwriter en kreeg een ernstige vorm van oogkanker. Na een debuut vol poppy americana en een tweede album (zie recensie) waarop hij als een protestzanger zong over de crisis, laat hij op Alone, Together vooral zijn gevoelige kant zien. Het met viool en akoestische gitaar meer…

In het titelnummer Less Is More (Continental Song City/Munich) rijgt Gordie Tentrees enkele songtitels van Townes Van Zandt aaneen. In het nummer noemt hij ook de naam van de betreurde artiest. Hij doet dat zo ongeveer in een adem met die van Mary Gauthier, wiens schitterende Camelot Hotel hij covert op zijn zesde album. De Canadees is stilistisch een beetje opgeschoven van blues naar country van het losse soort. In de liedjes is het een tranendal, getuige titels als Wrong Town, Lost Guitar, Broken Hero of Tired Of Time. Met zijn meer…

De Volendamse band AlascA is gek op vergeten meesterwerken. Songschrijver Frank Bond (zang en allerlei gitaren) houdt van muziek die pas veel later op waarde wordt geschat. Daarom is van Prospero (King Forward Records) direct maar een 25-jarige jubileumeditie uitgebracht met in het cd-boekje een uitvoerige terugblik op dit miskende werkstuk. Laat het fictieve verhaal geen werkelijkheid worden. Daarvoor is dit tweede album van de band veel te sterk. Vanaf het met trompet aangeklede In Medias Res voert de band ons via Calexico langs meer…

Allemaal al Stars Wars van Wilco gedownload? Nee? Het kan nog. Tot 13 augustus is het het plotseling uit de hemel gevallen album gratis hier te downloaden. En op 21 augustus verschijnt het album dan op cd. Maar is het de moeite? Zolang je geen altcountry of americana verwacht wel, want met die muzieksoorten hebben de nummers van Wilco al lang weinig meer te maken. Wilco is geen altcountry-band. Dat zanger-componist Jeff Tweedy en bassist John Stirratt in een ver verleden deel uitmaakten van de oer-altcountrygroep Uncle Tupelo is alleen nog iets dat meer…

Echt een onzettend lekkere plaat is Relics And Roses (eigen beheer) van Tellico. Tenminste als je van Appalachiacana houdt. Zo noemen ze hun muziek zelf. Uitgaande van de volksmuziek van de bergstreek in de Oosten van de States, en dan daar dan wat country, bluegrass en old time music aan toevoegen. En als kers op de taart die heerlijke stem van Anya Hinkle. Een vergelijking met Gillian Welch is soms bijna onvermijdelijk. Althans, wat betreft het stemgeluid en frasering van Hinkle. Ook bassist Stig Stiglets zingt niet onverdienstelijk, maar het is echt meer…

Michael Simone is een soort kameleon. De carrière van de uit North Carolina afkomstige muzikant begon serieuze vorm te krijgen toen hij bassist werd in de wave-band The Veldt. Daarna gooide hij het roer om en bekwaamde zich in het produceren van dance, scoorde een hit en werd DJ. Maar het bloed kroop waar het niet gaan kan en Simone richtte zich met een nieuwe band weer op de rock. Tevergeefs, maar het is wel in die periode dat hij kennis maakte met country. En dat lijkt (voor ons in elk geval) toch het meest bij hem te passen. Maudlin Days (Old Hand Record Company) meer…

Een combinatie van The Posies en Giant Sand, klinkt dat ergens naar? You Should Be Able To Feel It en dat kan, want The Whigs beginnen hun album Modern Creation (New West Records/PIAS) op die manier. Het trio uit Nashville brengt powerpop met rootsrandjes. Het boomboomboomboom van Asking Strangers For Directions past in het stripboek van Ramones. Yeah! Hey! Yeaaahhhh, zo gaat het op deze cd. ‘Rip the speakers from the ceiling … I just want to run forever and I want to rock and roll’, horen we op Too Much In The Morning. De naar lucht happende meer…

Jesse Payne knutselt op Heirloom (Capture Music Inc.) aan schilderijtjes van geluid. Audiopaintings noemt hij het zelf. Payne komt uit Alabama. Dwarse mensen heb je daar. Individuen die met rust gelaten willen worden. Hoekig klinken sommige nummers op dit intrigerende album. Neem Numerical War. Droge zang. Spannende drums. Zoekende gitaar. Een koortje dat daar met oohoohooh frisheid tegenover stelt. De weerbarstige folk van Payne is duidelijk aangeraakt door de geest van indierock. Snake Tambourine combineert banjo met meer…

De beer die op het hoesje van het titelloze debuut (zie recensie) langs enkele circustenten fietste, staat op CosmoNada (eigen beheer) in een ouderwets duikpak – of is het een ruimtevaartpak? – aan het roer van een onderzeeër op de achterkant van de hoes. Grand Old Grizzly is een band uit Houston, Texas. Een hele leuke band met ongecompliceerde liedjes die zouden kunnen stammen uit elk decennium sinds de jaren zestig. Will Thomas (zang, gitaar) schrijft ze. Verder bestaat de band op deze plaat uit Paul Beebe (gitaren, drums, toetsen, meer…

Twee jaar na Barnswallow komt Charlie Parr met Stumpjumper (Red House Records). Een nieuw album, dat evengoed vijftig jaar oud had kunnen zijn, of van nog langer her. De rauwe, pure zanger/gitarist uit Minnesota zou zich prima thuis hebben gevoeld te midden van klassieke folkhelden als Charley Patton, Lightnin’ Hopkins, Woody Guthrie en Leadbelly. Parr wisselt voortdurend tussen akoestische gitaar, dobro en banjo, maar nooit ontbreekt het opzwepende gestamp van zijn grofgeschoeide voeten. meer…