De Italiaan J.C. Cinel noemt op de webwinkel CD Baby Allman Brothers, Black Crowes en Doobie Brothers als vergelijkingsmateriaal. Die eerste naam ligt voor de hand, want op The Light Of A New Sun (Andromeda Relix/Black Widow) speelt toetsenist Johnny Neel mee op vier nummers. Die was actief bij de Allmans, maar niet gedurende de topjaren. Cinel had nog heel wat andere namen kunnen noemen. Steely Dan bijvoorbeeld. Maar hij had het ook kunnen laten bij het noemen van slechts een band: Wet Willie. Want wat biedt dit ongecompliceerde album fijne funky meer…

Van Wovenhand verscheen eerder dit jaar het geweldige Live At Roepaen, met opnamen van een concert in december 2010 in het Limburgse Ottersum. Dat was een soort afscheid, want sindsdien is de band rond David Eugene Edwards uiteen gevallen. Pascal Humbert, de Fransman die daarvoor ook al met de Amerikaan samenwerkte in Sixteen Horsepower, leidt tegenwoordig met zijn vader een wijngaard. Van de oude bezetting hield Edwards op The Laughing Stalk (Glitterhouse/Munich) alleen drummer Ordy Garrison over. Nieuw zijn meer…

Ruim een jaar geleden waren we enthousiast over Rise On Up And Melt van Efren (zie recensie). De lichte tristesse en bedachtzaamheid van die plaat zijn op Write A New Song (Slo Pro Records) vervangen door aanvalslust. Direct al op de stevige opener, het titelnummer, valt dat op. Door de toevoeging van een zangeres gaat de band uit Athens, Georgia, hier in de richting van de hard rockende van soul en zweet druipende rootsrock van Marah. Op het met whiskey overgoten If My Heart Don’t Fail Me horen we orgel en lekkere gitaren en meer…

Kelly Joe Phelps laat op zijn nieuwste album Brother Sinner & The Whale (Black Hen Music/Continental Record Services/Munich) de lap steel liggen en richt zich als vanouds op de slidegitaar. Hij speelt weer het soort folk en blues waarmee hij al zo lang aan de weg timmert. Het is een stapje terug, want het avontuur van zijn pogingen om aan traditionele songstructuren te ontsnappen ontbreekt hier. Zijn americanaliedjes van zijn laatste platen brachten wat meer diversiteit, toch valt niet meer…

Zo ongeveer tegelijkertijd verschijnen er albums van Alejandro Escovedo, diens broer Javier Escovedo en Jon Dee Graham. In de jaren tachtig trokken de drie gezamenlijk op als True Believers, een band uit Austin die pas veel later echt op waarde werd geschat. De ware gelovigen kwamen voort uit punkbands en ze hadden zich vol overgave gestort op powerpop en rootsrock. Op Garage Sale (Blue Rose/Sonic Rendezvous) van Jon Dee Graham zijn nog altijd sporen uit dat verleden te horen. Zo is Where Were Yr Friends? een stevig stukje garagerock met meer…

Chris Masterson en Eleanor Whitmore spelen in de band van Steve Earle. Sinds ze als echtpaar door het leven gaan, noemen ze zich The Mastersons en met Birds Fly South (New West Records/Rough Trade) slaan ze de vleugels uit voor een prachtige reis door altcountry. Ze schrijven samen of afzonderlijk en zijn allebei vaardig op vele instrumenten. Het in New York wonende Texaanse stel past in de traditie van countrykoppels als Gram en Emmylou, John en Exene (van X), Buddy en Julie Miller, Handsome Family en Johnny Irion en Sarah Lee Guthrie. Vooral met meer…

Bijna vijf jaar geleden bespraken we hier het titelloze debuut van de Engelse singer-songwriter Garron Frith. We kwamen er toen niet goed uit, wel of niet goed. Garron was in ieder geval zelf zeker van zijn kwaliteiten, want nu ligt er een tweede cd: Away From The Bright Lights. Gelukkig maar, want wij worden door de liedjes op dit album ook meer overtuigd van ‘s mans kunnen. Overigens niet door de eerste twee liedjes op de plaat waarin Frith zich voordoet als veroveraar van meisjesharten (romantische zwijmelpop). Maar vanaf track 3, meer…

Veel te lang blijven liggen, deze geweldige nieuwe plaat van Leeroy Stagger. Nou ja, laten liggen is niet helemaal juist. Al wel heel veel gedraaid, maar nog nooit iets over opgeschreven. Terwijl Radiant Land (Blue Rose/Sonic Rendezvous) van Leeroy Stagger and his Band alle aandacht verdient van liefhebbers van rootsrock over gravelpaden. Met Dirty Windshields gaat Stagger direct lekker stampend op pad. Om op Enough Love To Go Around wat gas terug te nemen. Zo houdt hij de reis interessant. Over Maria zijn al heel wat fraaie liedjes geschreven door meer…

Kalen Nash is de zanger van Ponderosa waarvan binnenkort het nieuwe album Pool Party zal verschijnen. Volgens de eerste berichten verlaat de band uit Athens, Georgia, de southern rock van het debuut Moonlight Revival en gaat het op de opvolger experimenteler te werk. Dat zal alles te maken hebben met de visie van zanger Kalen Nash, want diens solodebuut Ukred (Normaltown Records) is een gelaagd psychedelisch werkstuk. Met een beetje fantasie vallen lijnen te leggen van het meesterwerk Oar van Skip Spence meer…

Dat de Zweed Anders Osborne helemaal vergroeid is met de Amerikaanse cultuur behoeft geen betoog meer sinds zijn vorige album American Patchwork. Op Black Eye Galaxy (Alligator/Munich) gaat hij gewoon door met zijn zoektocht naar de Amerikaanse ziel. En veel verder zelfs; op het titelnummer wandelt hij op wah wah-gitaar helemaal naar de Melkweg met toetsen en percussie als vangnet. Het ruim elf minuten lange nummer zou zomaar in de smaak kunnen vallen bij fans van Lenny Kravitz. En eigenlijk zou je hetzelfde kunnen zeggen over meer…

Met Harvest Breed zetten de Canadezen C-Antoine Gosselin en Philippe Custeau iets steviger aan dan ze deden in hun vorige band Jake and the Leprechauns. Everything Changes (Landlocked) heet het debuut dan ook. De van Arcade Fire bekende producer Mark Lawson werd ingehuurd om deze verandering mede vorm te geven. Toch is er van een echte stijlbreuk geen sprake. Dat Harvest Breed niet helemaal een andere richting is opgegaan blijkt al uit de songtitel van pianoliedje After Dinner Meditation. Maar toch, iets minder traag meer…

Skyscraper Soul (Blue Rose/Sonic Rendezvous) is de titel van de derde solo-cd van de Canadees Jim Cuddy. Die titelsong heeft weinig om de hakken. Cuddy houdt van de stad en draagt dat uit in wat algemeenheden. Een wegwerpliedje. Skyscraper Soul zal op basis van dit nummer dan ook niet uitgroeien tot de aanduiding van een nieuw genre. Ook het album in zijn geheel geeft daartoe geen enkele aanleiding. Skyscraper Soul is een popplaat met stadse allures, maar de veertien liedjes willen nergens wortel schieten. Daarvoor mist meer…

Sodeju, wat een lekker plaatje is Coffin Up Blood van The Bloody Jug Band. Een jugband maakt normaalgesproken akoestische muziek op veelal zelfgemaakte instrumenten. The Bloody Jugband maakt inderdaad gebruik van wasborden etc maar voegt daar ook nog een slidegitaar en steelgitaar aan toe. Coffin Up Blood is een nogal sinister plaatje. Titels als Graverobber Blues, Blacktooth Growl, Reaper Madness, Moon Bathing zeggen genoeg. Doorgaans doet zulks me niks (“waar is dat nu voor nodig?”), maar als dergelijke duistere meer…

Net als Jonathan Wilson en Dawes wonen de bandleden van Whispering Pines in Los Angeles en zijn ze helemaal gek van muziek uit de jaren zeventig. Het via fondsenwerving bekostigde tweede album staat er net als het debuut Family Tree vol mee. Whispering Pines (eigen beheer) werd opgenomen op ouderwetse analoge apparatuur en dat hoor je aan de warme sound. Alsof er een elpee van veertig jaar geleden staat te draaien. Dat ligt ook aan de kwaliteit van de liedjes, die het midden houden tussen countryrock en southern rock. Zang en meer…

De persoonlijke liedjes die Clarence Bucaro schreef na de geboorte van zijn eerste zoon passen opmerkelijk genoeg heel goed tussen de nummers waarin hij het heeft over de brandhaarden van deze wereld. Op Walls Of The World (Continental Song City/Munich) krijgt het familiegeluk van de Amerikaan extra betekenis door het te plaatsen in de context van zijn observaties van door conflicten verscheurde gebieden. Zodat een liedje als Child Of War, over kindsoldaten, nog harder binnen komt. Het mede door een Moog-synthesizer veroorzaakte atmosferische meer…

Van Cleft Music ontvingen we de elpee Down On The Bikini Line (Nasty Memories Records/Cleft Music) van Jonny Corndawg. Het label kennen we van de door ons zeer bewonderde Chelsea Crowell. Corndawg was een onbekende voor ons, toch heeft hij al een stuk of wat albums uit. Het gaat dan om obscure releases waarbij hij soms ook de naam Jonny Fritz gebruikt. Maar laten we om hem voor te stellen gewoon overnemen wat hij zelf te melden heeft op zijn website: “Jonny Corndawg is a country singer, not a singer-songwriter. Born in Montana, raised in meer…

Over de nogal belabberde zang van Steve Mednick heb ik het in vorige recensies nooit gehad. Er valt namelijk altijd voldoende te schrijven over zijn pakkende liedjes die schatplichtig zijn aan het oeuvre van The Band. Het zwaar countryrockende materiaal met elektrische gitaren is immer reden tot enthousiasme. Two Days After Yesterday (eigen beheer) verandert daar niets aan. Liefst zestien geslaagde nummers staan er op deze ruim een uur lange cd , zo zijn we dat inmiddels van hem gewend. Je vraagt je af, waar haalt de man de meer…

Sinds Johnny Cash I Won’t Back Down heeft opgenomen, kunnen andere artiesten het nummer van Tom Petty en Jeff Lynne maar beter links laten liggen. Zo steekt de versie van Dale Boyle wel erg bleek af bij de cover die is te vinden op American III: Solitary Man. De Canadees blijft op Throwback (eigen beheer) nogal voorzichtig in het spoor van zijn voorbeelden Steve Earle en Bruce Springsteen. Dat viel ook al te zeggen van zijn vorige album Small Town Van Gogh (zie de recensie hieronder). De verhalende nummers van de Canadees missen meer…

Taneytown is een Nederlandse band, gespecialiseerd in heartland rock. Een mooie omschrijving van die muziekstijl wordt gegeven op Wikipedia: “straightforward rock and roll, sometimes with elements of Americana and country”. Dat laatste is, door de bijdrage van Dave Hadley op steelgitaar, zeker het geval op Ashes To The Wind, het vierde studio-album van de band. Allereerst valt het de vormgeving van het klaphoesje op. Prachtige artwork van de Amerikaanse kunstenaar Gary Schirmer. Maar ook de muziek mag er meer…

Jason Heath heeft een ietwat scherpe en nogal dunne stem waarmee hij beelden schetst van Amerika die we al zo vaak hebben gehoord. Stoffige wegen en stormen die op komst zijn. Zou ik zomaar heel enthousiast van kunnen worden. Helaas wil dat maar niet lukken, zelfs niet als This Blind Heart meeslepend elektrisch gitaargeweld bevat. Packed For Exile (Still Small Recordings) van Jason Heath and the Greedy Souls is een wandeling naar die stenen poort van het hoesje waar de stars and stripes fier staat te meer…

Het tweede nummer van Thanks Anyway (eigen beheer) van het collectief Woodpecker draagt de titel Old Photos Of Coney Island In The Queens Museum V. Coney Island This Afternoon. Is het dan nog nodig om uit te leggen dat het hier gaat om indiefolk die verwantschap toont met het werk van Sufjan Stevens? Het album van het collectief uit Brooklyn begint met een blije banjo en violen die je langs een countryroad lijken te sturen. Niet helemaal juist, dat gevoel, want het nummer heet Every Boy In New York. Met wat samenzang meer…

Jason Plumb trok door Canada (en over de wereld) als voorprogramma van Barenaked Ladies en Blue Rodeo. Op All Is More Than Both (SoccerMom Records) zijn die invloeden wel merkbaar. Maar echt catchy of rootsy wil het niet worden. Daarvoor zijn Jason Plumb and the Willing veel te radiovriendelijk. En van gladjes houden we niet zo. Zelfs niet als de koortjes het luchtruim kiezen. Eagles? Ach, die hebben we al lang laten vliegen want die volgen als ze al eens in de lucht zijn een totaal oninteressante koers. En dan te bedenken dat de liedjes meer…

Da’s nog eens makkelijk. Eric Dahl heeft de twaalf nummers op zijn cd Live By Your Word (Yew Lane Music) zelf allemaal al ondergebracht binnen een genre. Van country gaat het via tejano, blues, folk, soul, countryblues, folkrock, western swing, songwriter soul, countryfolk, altcountry naar rhythm & blues. Het aardige is dat Dahl binnen al die genres vooral zijn eigen stijl vindt. De in Athens, Georgia, neergestreken singer-songwriter is in de eerste plaats een verhalenverteller. Dat wordt heel erg duidelijk op Sometimes The Trains Don’t meer…

Grapje van Howe Gelb. Hij heeft zijn band Giant Sand uitgebreid en nu is het dus Giant Giant Sand. Tucson (Fire/Konkurrent) is dan ook niet zomaar de zoveelste plaat van de man uit de Amerikaanse staat Arizona. Het is een countryrockopera verdeeld over 17 nummers met een speelduur van 70 minuten. De band die de laatste jaren vooral uit Deense musici bestaat, is voor de gelegenheid versterkt met oude bekenden en nieuwe gezichten. Als altijd draait het om de stekelige composities van Gelb waar hij op onnavolgbare wijze bijna croonend stof en zand meer…

Live schijnt  The Corduroy Road bluegrass aan de man te brengen met de overgave van een punkband. Daar is op het album Two Step Silhouette (eigen beheer) slechts enkele malen iets van waar te nemen. De instrumentale traditional Elzic’s Farewell leent zich goed voor die energieke aanpak. De band uit Athens, Georgia, doet dan iets wat we wel vaker horen. Van The Hackensaw Boys bijvoorbeeld. Of van het minder bekende Rose’s Pawn Shop. The Corduroy Road heeft ook een meer melodieuze kant. Zo is Living With Me een liedje dat meer meer…

“The Americana Lovebirds will influence their own successors someday and are the new Americana artists to watch”, zo ronkt het begeleidende promoblaadje. Ik mag toch hopen van niet. The Americana Lovebirds is een man/vrouw-duo dat humor probeert te verwerken in hun akoestische liedjes. Wat mij betreft een jammerlijke mislukking die herinneringen oproept aan Nederlandse kleinkunst van 50 jaar geleden. Toen misschien leuk, maar nu tenenkrommend. Amy Celeste Young Beard heeft nog wel een aardige meer…

Jesse Dayton noemt zichzelf een country soul brother. Wat mij betreft mag WD Rattleskin zich ook zo voorstellen. De zanger/gitarist van The Devil Shakes trekt soepeltjes de melodie naar zich toe op het album At The Request Of The Rodeo Queen (eigen beheer). Want oh, wat zingt hij lekker losjes. De goed ingespeelde band draagt hem. De countrytwang van gitarist Joey Midnight wordt meesterlijk ondersteund door Andy Bergman (bas) en Randy Couvilon (drums). Naast de countrysoul horen we in de lange gitaarpartij van Going Down vooral meer…

Bij Brandi Carlile moest ik eerst even denken aan de Go-Go’s, maar dat was toch een andere Carlisle (Belinda). Deze Brandi werd geboren in 1981 (het jaar dat The Go-Go’s hun debuut uitbrachten, maar dat terzijde). Bear Creek, genoemd naar de naam van de studio nabij Seattle waar de plaat is opgenomen, is al haar vijfde cd. En wat voor eentje! Als je van onweerstaanbare folkpop met een countrysoulrandje (de genre’s mogen ook omgedraaid of in willekeurige volgorde gezet worden) houdt, dan is dit een niet te missen album. Neem nu That Wasn’t Me, een meer…

Van countryrocker Rodney Crowell verscheen vorig jaar het boek Chinaberry Sidewalks. Daarin beschrijft hij het milieu waarin hij opgroeide. In de ouderlijke woning in het zuidoosten van Texas zaten kogelgaten in de muren. Zijn vader was nogal eens dronken namelijk… De auteur Mary Karr stimuleerde de singer-songwriter bij het schrijven. Ze herkende veel in zijn verhalen, want ze had al net zo’n gewelddadige rotjeugd gehad. Bovendien groeide zij op in dezelfde streek. Crowell had Karr enkele hoofdstukken van de ruwe versie laten lezen en daarbij meer…