Op de albumhoes van Woodstock (Soul Selects Records) staat de achter de woning van Kevin Salem gelegen studio waar het album van het trio Birdfeeder werd opgenomen. In Woodstock dus. De band bestaat naast Salem (gitaar en productie) uit Chris Harford (gitaar, bas) en Mark Mulcahy (zang, drums). Dat zijn drie bekende namen die al in de jaren 80 actief waren aan de Amerikaanse oostkust. Salem speelde destijds in Dumptruck, Harford in Three Colors en Mulcahy in Miracle Legion. Ze maakten daarna alle drie ook onder eigen naam platen. Birdfeeder is een gelegenheidsproject, dat voortkomt meer…

Vaste lezers herinneren zich Johnny Irion nog wel als (weder)helft van een duo met Sarah Lee Guthrie (kleindochter van Woody). Maakten mooie folkrock/popplaten en traden zelfs op op Blue Highways in Utrecht. Nu ligt Sleeping Soldiers Of Love (Blackwing Music), een soloplaat van Irion, op de spreekwoordelijke deurmat. Hoe zit het dan met Sarah Lee? Wel, uw juicekanaal Altcountry.nl zocht het uit. Sarah Lee plaatste vorig jaar een bericht op haar Facebook-pagina dat het stel, die samen twee dochters kregen, al jaren uit elkaar zijn. Ze treden zo nu en dan nog wel samen op, dus meer…

De vorige plaat van de Amerikaanse Morgan Wade, het vorig jaar verschenen Psychopath, vonden we hier een behoorlijke misser. Het lijkt erop dat Wade, die trouwens ook ultraloopster is (50 km of meer), dat achteraf gezien ook zelf vond. Met haar nieuwe album, getiteld Obsessed (Ladylike Records/Sony Music), keert de 29-jarige Virginian, aan de hand van producer/gitarist Clint Wells terug naar de verantwoorde countrypop van haar debuut. De plaat biedt 14 nummers die vol staan van verlangen naar de ander; je zou kunnen zeggen dat het een obsessie is. Het is echt het samenhangende meer…

Was het, dertig jaar terug, toeval of een slimme truc van Los Lonely Boys om een naam te kiezen die in de bakken meteen na ‘Los Lobos’ komt te staan? Henry, Jojo en Ringo Garza zouden muzikaal gezien wel jongere broers van de giganten uit Los Angeles kunnen zijn, al komen ze dan uit Texas. We horen dezelfde aanstekelijke cocktail van rock-’n-roll, blues, soul, countryrock, ballads en Mexicaanse import. Resurrection (BMG) is inderdaad een wederopstanding: hun eerste album in tien jaar, en het resultaat van een hergroepering nadat de band in 2019 besloot tot een sabbatical, die door de pandemie nog eens flink meer…

Brock Davis omschrijft zijn muziek als ‘agnostic gospel’ en dat maakt toch wel nieuwsgierig. Gospelmuziek door een ongelovige? Nee, zo simpel is het niet aldus de Canadese artiest die in het Californische Santa Cruz woont. Het gaat hem om de worsteling die het mysterieuze van het bestaan teweeg kan brengen. Die ligt dicht bij het verlangen naar iets groters dan het aardse. Everyday Miracle (Raintown Records) bevat dertien nummers die getuigen van een fascinatie voor het leven. Davis bekijkt de zaken bij voorkeur van de positieve kant, daarbij geholpen door het geweldige uit acht personen meer…

Tussen de mazen van ons net doorgeglipt is de tweede plaat van Fantastic Cat, het samenwerkingsverband van de zingende songwriters Don DiLego, Anthony d’Amato, Mike Montali en Brian Dunne. Het in juni uitgebrachte werk heeft de ronkende titel Now That’s What I Call Fantastic Cat (Missing Piece Records) meegekregen. Terecht, hoor, het album knalt door de energieke melodieën je speakers uit, misschien nog wel meer dan op het toch ook al niet misselijke debuut. Nee, niet bepaald CSNY. Is het rootsrock, powerpop, pubrock? Van alledrie wat en meer…

Ja, kindertjes, lang voor Twitter, dat nu X heet, was er al X. Opa spreekt. X is een in 1977 opgerichte countrypunkband uit Los Angeles, aangevoerd door John Doe en Exene Cervenka en had ooit David Alvin als gitarist in de gelederen. Brak geen echte potten, zoals dat gaat met countrypunkbands. Vooral John Doe bracht ook nog een paar goede soloplaten uit. In 2020 was daar ineens een comebackplaat: Alphabetland en nu is daar het allerlaatste album dat de band zal uitbrengen (zeggen ze): Smoke & Fiction (Fat Possum). Natuurlijk meer…

In het najaar van 2022 zat Steve Earle opeens zonder band. “I had toured with one version of the Dukes or another since 1982, but the real continuous bloodline of the outfit died with my long-time bass player, Kelly Looney, in 2019. So, it seemed I’d come to a crossroads. Left? Right? I chose BACK. Back to performing solo like I did in coffeehouses when I first started.” Indrukwekkende weerslag daarvan is Alone Again (Live) (Howe Sound): een uur lang, vijftien nummers Steve Earle in z’n eentje, opgenomen in 2023 tijdens zijn tour door Groot-Brittannië. Vanzelfsprekend komen zijn grote hits voorbij, zoals Guitar Town, meer…

Micah Schnabel is al bijna 25 jaar gitarist/zanger in Two Cow Garage, maar hij brengt ook geregeld soloplaten uit. Daarop is gebleken dat hij een scherpe observator is. Ook op The Clown Watches The Clock (eigen beheer), met 10 liedjes, is dat weer het geval. Overigens heeft Schnabel eind vorig jaar een roman uitgegeven met dezelfde titel. Deze plaat hangt er dan ook mee samen; het zijn songs die hij, ten tijde van de pandemie, tegelijkertijd met die roman schreef. Het openingsnummer heet dan ook niet voor niets 4 Vignettes From An American Strip Mall; vignettes moet je meer…

Hand omhoog als je ook altijd dacht dat het bij de naam 49 Winchester om een schietgeweer gaat. Nee, de band is vernoemd naar het adres in Castlewood, Virginia, waar het tien jaar terug allemaal begon. Leavin’ This Holler (New West Records) is hun vijfde album. De muziek doet soms denken aan die van de betreurde, in 2021 gestopte Bottle Rockets. Sterker nog, de stem van frontman Isaac Gibson lijkt sterk op die van Brian Henneman. Luister maar eens naar de lekkere rootsrock van Yearnin’ For You, Tulsa en Make It Count. Daarnaast wordt de plaats van herkomst zorgvuldig in ere gehouden, zoals in de openingstrack Favor: ‘There’s taking and there’s meer…

Een album over een serieus onderwerp als de klimaatcrisis maken zonder dat de thematiek loodzwaar wordt, dat was de bedoeling van The Fugitives. Dat is het kwartet uit Canada heel aardig gelukt met No Help Coming (Fallen Tree Records). De eerste 44 seconden zijn a capella voordat na (No Help) op het nummer Edge Of The Sea woningen aan de kustlijn ten prooi vallen aan het water. Het is de muzikale omlijsting die de achterliggende boodschap van deze verzameling liedjes licht verteerbaar maakt. Dat is toch best knap. It Might Just Rain Like This For Days begint als een meer…

Optreden doet de 77-jarige Joe Ely nog slechts sporadisch. Zijn gezondheid speelt hem parten. Dat betekent niet dat hij met pensioen is. Rusteloos is hij namelijk nog steeds. Die gedrevenheid zit in zijn aard. Driven To Drive (Rack’ Em Records/Thirty Tigers) is dan ook een perfecte titel voor zijn nieuwste album. Ely is niet meer zo dikwijls onderweg, maar nog wel zeer actief. In zijn studio in Austin doet de Texaan constant nieuwe ideeën op tijdens het ordenen van zijn archiefmateriaal. Ook dit nieuwe album bestaat voor een niet onaanzienlijk deel uit bewerkingen van oude liedjes die nog meer…

Als je als countryliefhebber de afgelopen 10 jaar zonder bereik op een onbewoonbaar eiland hebt doorgebracht, is een plaat als Visions Of Dallas (Son Of Bill/Thirty Tigers) van Charley Crockett het walhalla. In die eenzame positie hebben wij echter niet gezeten. Voor ons is vergelijkingsmateriaal voorhanden. En dan valt die jongste leg van de Amerikaanse soulcountrycrooner een klein beetje tegen. De plaat heeft als ondertitel $10 Cowboy, Chapter II. Het zijn namelijk liedjes die al tijdens de sessies voor het eerder dit jaar verschenen album van Crockett werden meer…

Een recensie van Restless (Gypsy Soul Records), het tweede album van de Canadese band The Commoners, is onnodig. Een herhaling van de bespreking van het twee jaar geleden verschenen debuut is afdoende. Er is namelijk niets veranderd. Dat is goed nieuws en dat is slecht nieuws. Omdat de band in herhaling valt doen wij dat ook. Dit schreven we in 2022: ‘Het goede nieuws: The Commoners klinken precies als The Black Crowes in hun beginperiode. Het slechte nieuws: The Commoners klinken precies als The Black Crowes in hun beginperiode. Huh? Tja, hoe lekker Find A Better Way ook uit meer…

BJ Barham, voorman/spil van American Aquarium, wilde wel weer eens een meebrulplaat maken. Dat is met Fear Of Standing Still (Losing Sight Records/Thirty Tigers) goed gelukt. En niet op een manier dat het een niemandalletje geworden. Nee, de songs gaan ook nog echt wel ergens over. Maar dan met een kick, zelfs als het gaspedaal niet tot op de bodem ingetrapt wordt. Een voorbeeld daarvan is Cherokee Purples, een weemoedig nummer over Barhams oma waaraan hij ineens moet denken als hij een sandwich staat klaar te maken. Of Babies Having Babies waarin Barham zijn zorgen meer…

We hebben op deze pagina’s nog niet eerder aandacht besteed aan de muziek van de Amerikaan David Quinn, terwijl we daar best van genoten hebben de afgelopen jaren. Wanderin’ Fool (2019), Letting Go (2020) en Country Fresh (2022) waren heel aardige albums waarop Quinn stevige country liet horen. Op het nieuwe album, Young Love (Down Home Records), tapt hij uit een ander vaatje. Zelf geeft hij aan dit de eerlijkste plaat is die hij ooit heeft gemaakt. Jammer genoeg spreekt die mij niet aan. “Slappe hap”, zou een bepaalde politicus zeggen. Het is natuurlijk relatief, maar meer…

Het is niet snel genoeg en ook niet luid genoeg om het cowpunk te noemen, dus bedacht Natalie Fratino van The Smokey Lonesome de term garage-country. Ben Vaughn noemt het volstrekt originele countryrock, waarbij je volgens hem echt geen idee hebt uit wat voor invloeden dit is ontstaan. Daar heeft hij wel een punt. Laten we dus maar beginnen met de mededeling dat de ep Desert Run (eigen beheer) uiterst rommelig overkomt. Typisch iets wat in de woestijn ontstaat, dit kwartiertje muziek met vijf nummers. Op de een of andere manier lijkt een vergelijking met The Original Harmony Ridge meer…

Met een Vox-orgeltje en een elektrische sitar springt All Day All Night er in positieve zin uit op Lace (Errant Music) van Billy Eli. De Texaan is al een tijdje actief, maar hij is altijd een beetje in de marge gebleven. Dit album zal daar niets aan veranderen. Het is de vraag of hij dat erg zal vinden. Eli was zijn interesse in de muziek een beetje kwijtgeraakt. Hij dacht dat hij alles wat in hem opkwam wel had geschreven, ook al is zijn discografie echt niet zo groot. Dit is na een pauze van elf jaar zijn zesde album. Want zoals dat gaat, dienden zich toch weer teksten en melodieën aan. Dus reisde hij van New England waar hij meer…

Ze doen het rustig aan, de leden van The Stetson Family. The Stars, If You Look Closely (MGM/Independent) is hun vierde album. Het vorige is alweer van negen jaar geleden. Helaas, net als bij Billy Strings is de familienaam verzonnen. Ze zíjn niet eens familie. Wat niet wegneemt dat Nadine Budge (leadzang, gitaar), John Bartholmeusz (lead gitaar/zang), Colin Swan (banjo/zang), Greg Field (fiddle/mandoline/zang) en Luke Richardson (bas/zang) een strak, hecht team vormen en met een ijzersterk album voor de dag komen. De band komt uit Melbourne, Australië, maar de stijl is onmiskenbaar americana: een uitgekiende mix van meer…

Kwartet! Met Rainy Eyes is mijn kwartet talentvolle vrouwelijke singer-songwriters, waartoe eerder al Rachel Baiman, Jess Jocoy en Margo Cilker verzameld waren, compleet. Rainy Eyes is het pseudoniem van Irena Eide, een jonge vrouw die in Bergen, Noorwegen opgroeide, op haar 17de naar Kopenhagen verhuisde, daar kennis kreeg aan een Amerikaanse jazzmuzikant en binnen een jaar met hem naar Californië verhuisde. Daar brak uiteindelijk de relatie. Moeilijke jaren als alleenstaande moeder volgden. Het schrijven van liedjes hielp bij de verwerking. Lonesome Highway meer…

De pure pop van Penny Arcade is zo Brits als wat, maar zou ook heel goed uit Nederland kunnen komen. In dat laatste geval zou het zeker om een album op Excelsior Recordings gaan. Is dus niet zo. Backwater Collage (Tapete Records) is ook geen americana, maar met Don’t Cry No Tears komen ze wel in de buurt van Calexico. Het gaat hier om het soloproject van de Engelsman James Hoare, die eerder betrokken was bij indiepopbands Veronica Falls en The Proper Ornaments. Hier is sprake van een sterk staaltje huisvlijt. Hoare deed vrijwel alles zelf. Het toetsenwerk is van Max Class en meer…

Wat jammer eigenlijk dat Billy Strings niet écht zo heet. Hij is (in 1992) geboren als William Lee Apostol. Zijn beetje lullige artiestennaam werd bedacht door zijn tante, vanwege zijn veelzijdige behendigheid met alle denkbare soorten bluegrasssnaren. In 2012 deed hij de wereld versteld staan met een thuis opgenomen video waarop hij zijn eigen compositie Dust In A Baggie ten beste geeft. Dat nummer is ook de openingstrack op Billy Strings Live Vol. 1 (Warner Records). Er wordt wel eens beweerd dat bluegrass eigenlijk keiharde akoestische rock’n’roll is. Strings rekt het genre nog wat verder op en duikt in sommige nummers diep de jazz meer…

Een goed staaltje marketing is het van Terry Anderson & the Olympic Ass-kicking Team om een paar maanden voor de Spelen een nieuw album op de markt te brengen: Got To Be Strong (Kool Kat). Het is een soort comeback-plaat want het vorige album van het rock ‘n’ roots combo uit North Carolina dateerde al uit 2011 (we tellen de soloplaat van Terry Anderson uit 2017 even niet mee). Maar ze zijn in vorm, hoor, laverend tussen rootsrock en powerpop, met jangly gitaren. Gitaarnummers over de liefde en de littekens die je eraan kan overhouden. Maar niet uitsluitend. Het meer…

Zijn zangstem is totaal ongeoefend. Scherp. Snerpend zelfs. Doordringend. Scott Ballew begon pas op zijn 37ste te zingen en liedjes te schrijven, dat was in 2021, dus vreemd is het niet dat hij nogal onaangepast klinkt. Hij debuteerde dat jaar met Talking To Mountains. Een jaar later al verscheen met Leisure Rodeo zijn tweede album en dit Rio Bravo (La Honda Records) is zijn derde. Een liedje als Impossible Smile is slepend en de samenzang bijna wat vals. En dat is geen uitzondering. Ballew zingt als een dolende ziel die dorstig zijn heil heeft gezocht bij een dorre doornstruik. Hij klinkt verwonderd, maar toch meer…

Hilary Tipps en Steve Obermiller wensen zich niet te beperken tot één genre. De liedjes op MacGuffin (eigen beheer) beslaan dan ook een breed terrein, maar het echtpaar verliest daarbij niet uit het oog dat een album toch ook een eenheid moet vormen. All I Need is folk, terwijl Favorite jazzy uitpakt. Het nummer Fort Worth, de Texaanse stad waar dit alles werd opgenomen, is fraaie akoestische muziek. Tipps zingt met overtuiging, soms een beetje scherp en ietwat ongepolijst, toch is het nummer op fraaie wijze vastgelegd in de studio. Die zang van Tipps doet soms wat denken aan de Friese zussen van Maywood meer…

Zes jaar na Downey To Lubbock zijn Dave Alvin en Jimmie Dale Gilmore terug met een gezamenlijk werkstuk. Op TexiCali (Yep Roc) reizen ze weer langs Borderland heen en weer tussen Texas en Californië. Zoals ze eigenlijk altijd hebben gedaan. De Texaan Gilmore al sinds de vroege jaren 70 met The Flatlanders en solo. De uit Californië afkomstige Alvin sinds de jaren 80 met The Blasters en andere formaties. Het grote publiek hebben ze nooit bereikt en dat vinden ze prima, zo wordt duidelijk op We’re Still Here waarmee het album wordt afgesloten. ‘Well, a music business man with meer…

Zo dendert hij binnen, op z’n website: “Marques Morel is an American songwriter/story-teller, midwestern-twanger/folksinger, guitar-thumper/harmonica wailer, street-performer/wandering troubadour, steadfast woodcutter/migrant worker, a father, a son, and a friend to all.” Hij wordt daar vergeleken met ‘the likes of’ Townes van Zandt, Woody Guthrie en Hank Williams. Dat is nogal wat, maar er zit wat in. Ook Morel laaft zich aan het leven aan de rand, onderweg en in de kroeg. Zo ook op z’n vijfde album Tales And Tellings (eigen beheer). Vocaal laat hij zich situeren ergens tussen Johnny Cash, Dave Dudley en Waylon Jennings, en dan misschien meer…