Met het fantastische Golden Hour zette Kacey Musgraves een stap richting pop èn wereldfaam. Het daaropvolgende Star-crossed was een tegenvaller. In de jaren daarna heeft Musgraves de blik naar binnen kunnen richten. Verdovende middelen, in de liefde of anderszins, afgezworen en een diepere bron in zichzelf aangetroffen. Mooi verwoord in het titelnummer van haar net verschenen Deeper Well (MCA International). De songs op dit nieuwe album zijn ook weer een kleine koerswijziging ten opzichte van de 2 vorige albums. Jazeker, nog steeds perfecte pop, maar en druppelt weer meer meer…

‘Gather around me’ bazuint Taj Mahal een paar keer aan het begin van Swingin’ Live at The Church in Tulsa, en daar gaat-ie, met een trage, stomende uitvoering van Betty and Dupree (het waargebeurde verhaal over de man die in 1922 een ring met diamant roofde voor zijn vriendin, vluchtend een agent doodschoot, de doodstraf kreeg en als laatste in de staat Georgia werd opgehangen, voordat dat daar de elektrische stoel werd ingevoerd). Taj Mahal (eigenlijk Henry St. Claire Fredericks Jr., waarom dan nog een pseudonimen?!), vormde al in 1964 een band met de toen nog piepjonge Ry Cooder meer…

De vorige platen van The Psychedelic Cowboys dateren uit 2000 (Tragic Songs and Hop-A-Longs) en 2007 (Jangle Waltz). Met het in december 2023 uitgekomen Melancholy Cosmomania (Stone Legal Records) is het kwartet uit Los Angeles weer back in business. Het is het wachten waard geweest, hoor. Tenminste, als je van melancholieke cosmic americana houdt, want daar gaat het hier om; zoals de titel ook al belooft. Na het kraaien van de haan volgen er twaalf songs die de Westcoast in de jaren 60 en 70 als uitgangspunt nemen. En de Paisley Underground meer…

Bill Booth is een in Noorwegen neergestreken Amerikaan. Op River Town (Wheeling Records) keert hij verhalenderwijs terug naar waar hij opgroeide, een stadje in Maine. Hij haalt herinneringen op aan de karakters die er het straatbeeld bepaalden. Zoals Jimmy Jones die in een motelkamer langs de snelweg woont. Daar aan Peltoma Avenue maken we ook kennis met de vrouw, een kind eigenlijk nog, die Candy Cane werd genoemd. Ze vond het niet erg dat de mannen aan haar zaten, ze liet ze althans hun gang gaan. Totdat haar meestal afwezige vader haar tussen haar vrienden vandaan plukte en meer…

In de line-up van het Heartland–festival, dat op zaterdag 13 april in het Hengelose Metropool georganiseerd wordt, kwam ik de mij onbekende naam BLUAI tegen. Nieuwsgierig geworden zwengelde ik het recent verschenen debuut, Save It For Later (Unday Records), van de dames aan. Ja, het zijn dames, uit België. Catherine Smet (gitaar), Mo Govaerts (drums) en Caitlin Talbut (bas) wonnen al Humo’s Rock Ralley, een belangrijke Belgische popprijs. Voor dit album riepen ze de hulp in van producer Willem Ardui. Die zorgde meer…

Op het in 2022 verschenen met covers gevulde tussendoortje Songs My Friends Wrote van de Canadees Corb Lund staan twee liedjes van zijn vriend en mentor Ian Tyson. El Viejo (New West Records/V2 Benelux) is opgedragen aan zijn later in dat jaar overleden landgenoot, die bekend werd met Four Strong Winds en Someday Soon. El Viejo was een bijnaam die Tom Russell de in cowboymuziek gespecialiseerde artiest gaf. Op het titelnummer kijkt Lund terug op het leven van Tyson, die volgens hem zelf meende dat hij te laat geboren was omdat hij beter zou hebben gepast in wildere meer…

Er is helemaal niets te beleven in Dead End Town, dus Jim Patton & Sherry Brokus pakken hun boeltje bij elkaar en vertrekken. Het avontuur tegemoet. Althans, dat deden ze ooit. Voor Patton begon dat toen hij het huis van zijn moeder stond te schilderen en The Rolling Stones op de radio hoorde. Hij kocht een Big Red Gibson (eigen beheer) die hem de weg wees op het pad van rock-’n-roll. En spijt heeft hij nooit gehad van die keuze, daar heb je namelijk niks aan, zo maakt hij duidelijk op A Road That I Never Go Down. De liedjes worden bevolkt door mensen zoals Patton en Brokus zelf; lieden die hun hart volgen en meer…

De Canadese Sue Decker zakte af naar Nashville om daar Keeping Time (eigen beheer) op te nemen onder de bezielende leiding van haar landgenoot Steve Dawson. De zeven eigen nummers met een speelduur van 27 minuten komen goed uit de verf door diens bemoeienis. Dawson speelt allerlei gitaren op deze ep waarop blues, folk, country en soul op prettige wijze samengaan. De verhalende nummers worden door Decker gebracht met een ietwat verkouden klinkende stem. Daarmee kan ze goed overweg met materiaal dat naar folk neigt, zoals Nobody’s Mother, maar eigenlijk is ze net zo meer…

‘I’ve got a ways to go’ zingt Sam Outlaw op zijn nieuwe album Terra Cotta (Black Hills Recordings). Ik kan alle kanten op met mijn muziek, lijkt hij te willen zeggen, maakt me niet uit, ‘takin’ it nice and slow’. En zo is het. Na zijn vooral op country georiënteerde eerste twee platen Angeleno (2015) en Tender Heart (2017) nam hij met Popular Mechanics (2017) een niet door iedereen gewaardeerde afslag naar de popmuziek – vreemd genoeg juist nadat hij van Californië verhuisd was naar Nashville. Terra Cotta is van alles wat, zou je kunnen zeggen, maar dat meer…

Donkere gedachten stapelen zich op, er is geen ontkomen aan op Bewilderland (Collision Music). Jack Cade kijkt terug op zijn opvoeding en naar zijn eigen keuzes en in hoeverre die door de omgeving waarin hij opgroeide zijn beïnvloed. Met baritongitaar begeleidt hij zijn bassende stem op Choose Your Condition. Zijn we sterk genoeg om te veranderen of blijven we twijfelen? Maar moeten we naar de Brit luisteren, of wordt het dan alleen maar erger? ‘I’m the bruise in your soul that you cannot heal / I’m the thorn in your side that you always feel’, verklaart hij op Roll Them Dice. Het leven is een vicieuze cirkel, meer…

Ze noemen zichzelf de koplopers van de nordicana. Dat zal wel bedacht zijn door iemand anders, maar de Noorse band The Northern Belle heeft het wel overgenomen. Op deze site gebruiken we vaak de term scandicana. Komt op hetzelfde neer; americana uit Scandinavië. Als zodanig bespreken we hier dan ook Bats In The Attic (Die With Your Boots On Records/Suburban) en dan komen we tot de conclusie dat dit album niet als zodanig valt te omschrijven. Na drie lovende recensies van albums uit Zweden zijn we bij deze Noorse inzending niet zo enthousiast. Het is folkpop en eerlijk gezegd wat aan meer…

Het houdt niet op met goede platen uit Zweden. Na Svante Sjöblom en Richard Lindgren bespreken we nu Before The Sun (Rootsy/V2 Benelux) van Jesper Lindell. Het album is een logische voortzetting van het uitstekende Twilights van twee jaar geleden. Misschien nog net iets sterker zelfs. De meest simpele omschrijving? Dat moet dit zijn: Van Morrison begeleid door The Band. Daar kun je twee dingen over zeggen. Allereerst: niet bijster origineel. Maar ook: het beste van twee werelden. De tweede omschrijving is de meest adequate, zodat fans van zowel The Band als Van the Man hier meer…

Het is allemaal niets en het zal ook wel niets worden. Dat is de teneur van het nummer Big Fat Nothing waarmee Richard Lindgren het album Grand Jubilee (Rootsy Music/V2 Benelux) opent. En daarna wordt het niet veel beter. ‘My little empire is in ruins / I don’t dare pray for love no more’, klinkt het op Empire In Ruins. Wie verwacht dat Argentinian Shoes vervolgens wat lichter van toon zal zijn, die heeft het mis. Lindgren treurt omdat hij haar voetstappen nooit meer op zijn drempel hoort. Het is een en al treurnis. Op Lament From A Reservoir vraagt de Zweedse singer-songwriter zich af of zijn voormalige liefde meer…

Een interessante figuur, deze Svante Sjöblom uit Zweden. We schreven eerder al eens over zijn samenwerking met de Deense bluegrassformatie Twang. Daarbij was hij de gitarist. Dat instrument speelt hij ook op Telling Lies (Rootsy Border/V2 Benelux), maar hij voegt daar nog de banjo aan toe. Deze maand is hij echter drummer in de band van Christian Kjellvander tijdens diens Europese tournee die ook Nederland aandoet, zie voor data de agenda. Telling Lies is zoals te verwachten inderdaad een afwisselend nummer. Riding High draait helemaal om zijn spel op de banjo, maar direct daarop volgt meer…

Wat is er toch aan de hand met Dori Freeman? Of preciezer: wat is er aan de hand met de publiciteit rondom Dori Freeman? Herinnert u zich haar nog? Na haar titelloze debuut uit 2016 werd er een wagonlading aan recensies, artikelen over en interviews met haar over de Laaglandse rootsliefhebber gestort. Terecht, hoor. Maar daarna verdween al die aandacht al snel, hoewel de albums die de Amerikaanse singer-songwriter (uit Virginia) later uitbracht zeker de moeite waard waren. Dat geldt ook weer voor haar vijfde album, het in november vorig jaar uitgebrachte Do You Recall. We meer…

In een tijd van streamen en downloaden is een album als dit The Other Side (MPress Records) van Rachael Sage een opvallende release. Allereerst is het een dubbelaar met alternatieve versies in een andere mix op de tweede cd. En verder zijn kosten noch moeite gespaard om de muziek te verpakken. De beide cd’s zitten in de buitenste delen van de uit zes panelen bestaande hoes (zonder plastic). Het middendeel kun je openvouwen en daarin zitten twaalf bladen met op de ene kant tekeningen van Sage en op de andere zijde de teksten van tien van de vijftien nummers alsmede een boekwerkje van twaalf pagina’s meer…

Met de band Noah and The Whale verkocht de Brit Matt Owens alleen in het Verenigd Koninkrijk al een miljoen albums. Of Way Out West (eigen beheer) van Matt Owens & The Delusional Vanity Project ook een groot verkoopsucces zal worden, valt te betwijfelen. Daarvoor is deze plaat niet onderscheidend genoeg. Dat hoeft nog niets te zeggen over de kwaliteit of zelfs de aantrekkingskracht van deze collectie rocknummers. One For The Grapes begint met die vervormde gitaar als indierock, terwijl Owens zingt over koud bier en een oude gitaar, een Gretsch en een Silvertone om precies te zijn. Lekker meer…

Als Matthew Robb voor het eerst zijn mond opendoet het openingsnummers The Greatest Danger To Man Is Man is het net even of je Bruce Cockburn hoort. Die rustige maar toch venijnige klank in de stem, het mooie ruimtelijk klinkende gitaarspel. Hij zingt onder meer “In this age of cowardice and convenience / A nation of sheep begets a government of wolves”. Vreselijk maar wel mooi verwoord. Het staat op History Before It Happens (eigen beheer), het vierde album van de in Keulen wonende Engelsman Matthew Robb. Dat Robb meer…

Countryrock met een vleugje powerpop, schreven we over Jimmy & The Moon van The Stephen Stanley Band. Zo’n vijf jaar later is de Canadees met zijn band terug met Before The Collapse Of The Hive (Wolfe Island Records/Continental Song City). Hoe zullen we het geluid deze keer omschrijven? Rock met wat roots om het op smaak te brengen, dat zou een mogelijkheid zijn. De uit Toronto afkomstige Stanley nam het album op in een studio op het in Lake Ontario gelegen Wolfe Island. Met vrijwel allemaal begeleiders die daar ook wonen. Stanley heeft een tamelijk hese stem, passend bij meer…

Het getsjilp van de mus is zo vertrouwd, dat we er nauwelijks acht op slaan. Maar kijk eens naar de hoes van Sparrow (Berkalin Records) van de Texaanse singer-songwriter Jeff Talmadge en besef wat voor een mooi vogeltje die mus eigenlijk is. De liedjes op dit album komen op zo’n vanzelfsprekende manier tot de luisteraar dat er iets vergelijkbaars ontstaat. De (praat)zang van Talmadge is op het eerste gehoor niet al te nadrukkelijk, maar beter luisteren verandert dat. Daar hoef je je niet eens voor in te spannen, hij palmt je bij iedere draaibeurt wat meer in. Zodat je hem in een rijtje met andere artiesten die meer…

Draai de eerste paar minuten van Yamaha, en je weet dat het helemaal in orde komt met Frank’s Full Moon Saloon (Dine Alone Records), het nieuwe album van Matthew Logan Vasquez. Een heerlijk upbeattempo, lekker lang instrumentaal doorgehaald voordat Logans ijle maar expressieve stem inzet met een songtekst over scheuren op je motor omdat er verder toch niks aan te doen is. Logan groeide op in Texas en California en woont alweer een tijd in Austin. Hij noemt zich dan ook ‘Calitexican’. Niet dat dit, zoals bij Calexico, iets zegt over de aard van zijn muziek, want zijn repertoire gaat qua stijl alle meer…

Chris King is een Texaanse artiest (uit Marfa) waar ik nog nooit van gehoord had. Als ik een beter geheugen had gehad en beter had opgelet had ik hem misschien kunnen herkennen als de ontwerper van de hoes van Disappearing Girl, dat geweldige album van Juliet McConkey. Want Chris King heeft een dubbeltalent; muzikant en ontwerper/graficus/beeldend kunstenaar. Zijn nieuwste werk als muzikant betreft KJRK (Classic Records). Een op zijn minst intrigerend te noemen album, waarvoor King een aantal rasmuzikanten om zich heen verzameld heeft: drummer meer…

Brennen Leigh won eerder deze maand de Ameripolitan Award voor vrouwen in de categorie western swing. Ze had met haar vorig jaar verschenen album Ain’t Through Honky Tonkin’ Yet (Signature Sounds) ook heel goed kunnen meedingen in de categorie honky tonk. Daar ging de eer echter naar Kaitlin Butts. Heel gek was de nominatie van Leigh in western swing nou ook weer niet, want het in 2022 verschenen Obsessed With The West ging wel helemaal die kant uit. Dat album werd namelijk mede geproduceerd door Ray Benson van Asleep At The Wheel. Maar Ain’t Through Honky Tonkin’ Yet is meer…

Michael McGowan is een Amerikaanse singer-songwriter die door de liefde vanuit Alabama in Värmland is terechtgekomen. Dat is het gedeelte in Zuid-Zweden dat aan Noorwegen grenst, met Karlstad als hoofdstad. Daar maakt hij onder de naam The Satchel Kid muziek. Albums zelfs: het vorig jaar in september uitgebrachte When It Stops Hurting (Ella Ruth Institutet) is zijn tweede. McGowan heeft een vrij lichte stem die je misschien niet direct verwacht bij een 54-jarige. Maar die stem past precies bij zijn melancholieke en gevoelige folknummers. Die liedjes zijn met een meer…

Popgrass, bluefolk, folkcountry, hoe je het ook noemt, Sally Buice en Molly Rochelson, samen The Montvales uit Knoxville, Tennessee, maken machtig mooie muziek. Born Strangers (eigen beheer) is hun tweede album, na Heartbreak Summer Camp uit 2019 (óók zeer de moeite waard overigens). The Montvales bewijzen dat één plus één soms veel meer is dan twee – namelijk als twee stemmen zodanig in elkaar verstrengeld en verweven raken dat er een nieuwe dimensie ontstaat van magische harmonie. Nu eens gaan ze in elkaar op, dan weer in verschillende toonsoorten tegen elkaar in. In principe alleen begeleid door gitaar en banjo, af en toe aangevuld met meer…