Elke dag is een nieuwe kans om je weg te vinden, met die wijsheid begint Tim Easton zijn nieuwe album Find Your Way (Black Mesa Records/Sonic Rendezvous). Elke droom kan je aan de rand van de afgrond brengen, toch is het belangrijk om je gevoel te volgen. Makkelijk zal het niet zijn, maar morgen is er een nieuwe kans. Zulks is het leven. ‘Come on remove yourself from everything you’re afraid of’ is nog meer wijze raad (Everything You’re Afraid Of). De Amerikaan laveert wederom langs de definities van folk en rock-’n-roll, terwijl hij toch ook niet valt onder de noemer folkrock. En dat echt niet alleen meer…

Op de website van deze band uit Oklahoma staat in tamelijk grote letters de volgende quote: ‘The Makers Out is an exploration of what Gram Parsons called Cosmic American Music’. Tijdens die verkenning is bandleider Scott Bell echter hopeloos verdwaald in vage spiritualiteit. Zo presenteert hij zich ook, want lees maar mee wat hij verklaart over zijn ambacht liedjesschrijver. ‘I, through my own practice, do not write songs regularly, but wait for them to write themselves through me’, zegt hij. Hallelujah heet een van de nummers op Bloodlines/Hope (eigen beheer). Logische reactie natuurlijk als zo’n moment zich meer…

Na drie albums vol Californische honky tonk in 2006, 2007 en 2009 tapte David Serby op Poor Man’s Poem (2011) en The Latest Scam (2013) uit een ander vaatje. Op het vierde album zong hij als een moderne Woody Guthrie, waarna hij twee jaar later uitpakte met ongecompliceerde catchy rock-’n-roll. Daarna bleef het tien jaar stil. Met Low Hanging Stars (Blackbird Record Label) is hij terug bij honky tonk met een Buddy Holly-beat (She Ain’t Changed At All) na een periode waarin hij nogal wat voor de kiezen kreeg. Hij prijsde zich gelukkig dat hij in Los Angeles woont. Daar zijn voldoende gelegenheden meer…

Ja, hij is terug! In een interview in de Rolling Stone in 2021 gaf Sturgill Simpson aan dat hij niet meer dan vijf albums onder eigen naam zou maken en The Ballad Of Dood & Juanita was dan die vijfde (de albums met bluegrassbewerkingen van zijn songs niet meegerekend). Sturgill Simpson maakt nu een plaat onder het pseudoniem Johnny Blue Skies. Simpson is ook nog eens terug in vorm, want Passage Du Desir (High meer…

Negen jaar geleden wezen we er in de recensie van Skin & Bone op dat de muziek van Mark Brown bestaat uit vele tinten bruin. En dat dat beslist past bij rootsmuziek. De stem van de singer-songwriter uit Maryland vergeleken we met Greg Brown. De americana van Happy Hour (eigen beheer) heeft een breder kleurenpalet. Want wat te denken van de disco die doorklinkt in Scratch? Het maakt vooral duidelijk dat de Amerikaan behoorlijk eigenwijs zijn eigen gang wenst te gaan. Denk qua sound aan Johnny Dowd, ook iemand die van nature dwars is. Door zijn schorre zangstem valt er meer…

Al bijna drie decennia verblijdt Kim Richey ons elke drie, vier jaar met een uitstekend album. Steeds weer een nieuw begin, zegt ze zelf, maar ook onverstoorbaar voortbouwend op de vaste waarden in haar carrière: een stijl die het midden houdt tussen country, folk, pop en rock; teksten die ontspringen aan haar eigen ervaringen, emoties en verwachtingen; en vooral haar prachtige stem. Every New Beginning (Yep Records) is geen uitzondering. Het album meandert muzikaal gezien tussen solide midtempo (A Way Around, Floating On A Surface), beschaafde meer…

De rode maan staat in spirituele kringen voor verandering en wedergeboorte. Robert Jon & The Wreck verklaren dat ze met Red Moon Rising (Journeyman Records) een nieuwe koers volgen, maar daar is weinig van te merken. Als altijd leeft de band uit Californië zich met overtuiging uit in southern rock. Wellicht zoeken ze met nummers als het stampende Stone Cold Killer nog wat meer het speelveld van bluesy hardrock op, maar een echte koerswijziging kun je dat niet noemen. Slidegitaar, toetsen, een zanger met een strot, samenzang (hoewel wat minder dan op vorige albums); de fans kunnen meer…

The Gringo Pistoleros bestaan uit Cory Grinder en zijn band The Playboy Scouts en Lazarus Nichols. Grinder (zang, gitaar, piano, fiddle) en Nichols (zang, gitaar) kwamen elkaar jaren geleden tegen als straatmuzikant ergens in Ohio. Nichols kwam daarna terecht in Austin, waar hij emplooi vond als toetsenist in de band van Libby Koch. De veel jongere Grinder hernieuwde het contact tijdens een bezoek aan de muziekstad. The Rise And… Subsequent Fall Of The Texas Alien (eigen beheer) is het resultaat. Een band als The Gringo Pistoleros is precies wat Austin nodig heeft om het er een beetje weird te houden. De laatste meer…

Het lijkt erop dat we hier eens in de ongeveer 10 jaar met albums van The Lancaster Orchestra moeten wapperen. Dat deden we halverwege de jaren nul, in 2015 en nu is het weer zover. De vanuit Stockholm opererende Zweed Carl Mathson riep het ‘orkest’ weer bij elkaar en dat resulteerde in A Light That Can Brighten Up The Dark (Ella Ruth Institutet). Hierop acht nummers, met een speelduur van in totaal net geen 30 minuten. Wel mooie minuten trouwens. Pedal steel, strijkers, veelal akoestische en soms elektrische gitaar, orgel, piano, allemaal erg smaakvol gedaan. De weemoed druipt ervan af, ondanks meer…

Net als het vorig jaar verschenen The Long Haul begint Rocket Fuel Logic (eigen beheer) van The Mike Jacoby Electric Trio met een nummer dat klinkt als een jonge John Hiatt. There Oughta Be A Law heeft namelijk dat puntige met een beetje snerende zang. Dat Stomp The Gas een lekkere drive heeft hoeft geen verrassing te zijn met zo’n titel. Rootsrock en powerpop raken elkaar op het nummer. Dat past bij een triobezetting, een constatering die we ook al eerder deden. Als bassist Don Read en drummer Mike Levin meezingen met Mike Jacoby (zang, gitaren en nog meer) dan kan dat op een nummer meer…

Binnenkort op enkele podia in de Lage Landen: Jenny Don’t & The Spurs. Gaat dat zien, want het nieuwe album Broken Hearted Blue (Fluff & Gravy Records) is heerlijk. Met die lekker brutale stem geeft Jenny haar band flink de sporen. Noem het honky tonk, noem het cowpunk. Geen moment vervalt de band uit Portland, Oregon, in nostalgie, daarvoor is dit veel te levendig. Bij hedendaagse honky tonk ligt het gevaar op de loer dat artiesten iets te veel hun best doen om oude tijden te laten herleven. Met als gevolg dat het al snel gekunsteld gaat klinken, precies het tegenovergestelde van wat wordt meer…

Het zijn waanzinnige cijfers die Zach Bryan kan overleggen. Vijf albums (waarvan één live) in vijf jaar en nog een trits singles en ep’s, uitverkochte tournees, een nummer 1-hit (duet met Kacey Musgraves). Er lijkt geen eind aan  te komen. Je zou zeggen dat er zo langzamerhand een Zach Bryan-moeheid zou optreden die een rustperiode zou rechtvaardigen. Maar nee, The Great American Bar Scene (Warner) is alweer het volgende album van de ex-marineman. En net als de ongetitelde voorganger en de driedubbelaar American Heartbreak is het weer een bomvolle meer…

Na hun succesvolle debuutalbum Bummer Year (2022) leek de zon niet meer onder te gaan voor Good Looks. Maar al snel sloeg het noodlot toe: leadgitarist Jake Ames werd op straat aangereden door een passerende auto, met als gevolg onder meer een schedelbreuk. Lang was het de vraag of en hoe Ames zou herstellen – waarmee ook de toekomst van de band op het spel stond. Dat alles goed afliep, bewijst Lived Here For A While (Keeles Scales). Nog feller en intenser dan op Bummer Year verhaalt de indierockband uit Austin over het leven onderweg, van het ene podium meer…

De mannen van Blitzen Trapper uit Portland was ik eerlijk gezegd de laatste jaren een beetje uit het oog verloren. Maar er ligt een nieuw album, 100’s of 1000’s, Millions Of Billions (Yep Roc, V2), dat me zeker kan bekoren, hoewel het echt anders klinkt dan de albums uit de periode 2008-2015. Misschien komt dat ook wel omdat een deel van de songs voortborduren op liedjes die voorman Eric Earley terugvond op een oude verloren gewaande tape van hem. Het is meer dan ooit psychedelisch folkrock die het midden houdt tussen The Pernice Brothers, Midlake en The Rain Parade. Oh, en zeker meer…

Voor veel artiesten is de lockdown van 2020 als gevolg van corona extra hard aangekomen; opeens niet meer reizen, niet meer optreden en als gevolg daarvan nauwelijks inkomsten. Keegan McInroe heeft het op het titelnummer van Dusty Passports And Empty Beds (eigen beheer) over die periode. De Texaan laat de namen van Billy Joe (Shaver) en Jerry Jeff (Walker) vallen, collega’s waar hij afscheid van moest nemen. Net als van John Prine en Paul English. En met nog drie weken te gaan in 2020 stierf Charley Pride ook nog. Na die moeilijke periode herpakte McInroe zich en schreef acht liedjes voor meer…

Grant Langston stelde de release van aLAbama (eigen beheer) uit nadat meerdere nummers van het album ‘gestolen’ waren. De digitale bestanden stonden onder een valse artiestennaam op de streamingplatforms. Waar het lek zat is onduidelijk. Het lukte Langston daarna niet om zelf zijn album te uploaden. Met heel veel moeite wist hij met behulp van enkele invloedrijke personen de platforms te overtuigen dat de liedjes toch echt van hem waren. Toch staan op Spotify op dit moment van schrijven slechts acht songtitels, terwijl de cd er twaalf bevat. aLAbama maakt duidelijk waar hij vandaan komt (Alabama) en waar meer…

Begin jaren negentig lag de carrière van Johnny Cash op z’n gat. Voor het eerst sinds 1958 zat hij zonder platenmmaatschappij. Voor zijn hardgekookte outlawcountry was geen plaats meer in de wereld van gladgepolijste saloncowboys als Garth Brooks, Alan Jackson en Toby Keith. Geplaagd door geldzorgen en moedeloos wachtend op betere tijden (die spoedig zouden aanbreken toen Rick Rubin hem benaderde voor American Recordings) begroef Cash zich in het onaanzienlijke Branson, Missouri en doodde de tijd met het schrijven van liedjes en het meer…

Jubal Lee Young begint zijn zesde album Wild Birds Warble (7Bridges Entertainment) met vijf liedjes van zijn vader Steve Young. Seven Bridges Road is daarvan de bekendste. Het werd door velen gecoverd waaronder The Eagles. Na die vijf liedjes van zijn vader doet Jubal Lee zijn eigen compositie Angel With A Broken Heart. Daarna volgen covers van Richard Dobson, Warren Zevon, David Olney, Townes Van Zandt, Utah Phillips, David Olney en Mickey Newbury alsmede een traditional. Het zijn stuk voor stuk met hart en ziel gebrachte uitvoeringen. Het met accordeon gebrachte Carmelita van Zevon gaat meer…

Ook alweer bijna zeven jaar dood: Tom Petty. Nu pas verschijnt het eerste in memoriam, in de vorm van Petty Country (A Country Music Celebration Of Tom Petty) (Big Machine Records). Lekker lang, twintig nummers – zoals Petty zelf ook niet op een liedje of minuutje meer of minder keek. Er is flink geplunderd in het verzameld werk van Tom Petty; solo, samen met zijn Heartbreakers, Traveling Wilbury’s en Mudcrutch. Het begrip ‘country’ mag ruim opgevat worden: de enige pure countrybijdrage is van Dolly Parton. Zoals het op een tributealbum betaamt, geven alle eerbetoners hun eigen draai aan het Petty-origineel, zonder dat de signatuur van de grote twangmeester meer…

Surrender Hill is de plek waar de Zuid-Afrikaanse Boeren in 1900 in de pan werden gehakt door de Engelsen. Reden voor de Zuid-Afrikaan Robin Dean Salmon om het americanaduo dat hij vormt met zijn vrouw Afton Seekings dezelfde naam te geven, als ode aan de strijd voor de vrijheid. Die vrijheid gunt Surrender Hill zich ook in zijn repertoirekeuze, die zich uitstrekt van stevig aangezette rock via traditionele country en melodieuze midtempo americana naar gevoelige ballads. Begin 2023 stond hier een positieve recensie van het vorige album van Surrender Hill – Just Another Honky Tonk In A Quiet Western Town. Hun nieuwste (en zevende) plaat, River Of Tears (Blue Betty Records) is misschien nog wel mooier, alsof het duo meer…

Voor Other Voices (eigen beheer) nodigde Gerry Spehar vijf zangers uit die zijn liedjes brengen. Over de singer-songwriter uit Colorado die in 1986 het artiestenbestaan opgaf om een familie te beginnen hebben we het al vaker gehad. Op latere leeftijd keerde hij terug als artiest en zijn albums kregen steeds vier sterren. Deze dubbel-cd moet het met één minder doen. Dat heeft te maken met het concept, want de afwisseling met die gastzangers is best aardig, maar het wordt daarmee wel een beetje een verzamelalbum. Spehar is zelf slechts op vijf van de twintig nummers te horen als zanger. Op opener meer…

Van vrijdag 28 tot en met zondag 30 juni wordt het Rotterdam Bluegrass Festival gehouden met zo’n dertig acts uit binnen- en buitenland. The Kody Norris Show staat voor twee optredens geboekt. Het is voor het eerst dat de jonge band uit Mountain City, Tennessee, op de planken staat in Europa. Dat belooft wat afgaande op Rhinestone Revival (Rebel Records) dat vorig jaar verscheen. Op uiterst levendige wijze weten Kody Norris (gitaar, zang), zijn vrouw Mary Rachel Nalley-Norris (fiddle, mandoline, zang), Josian Tyree (banjo, zang) en Charlie Lowman (bas) oude tradities in ere te houden. De liedjes zijn zeker zo meer…

Het was in de tijd van de covidlockdown dat banjocoryfee Tony Trischka een mysterieus pakketje in zijn brievenbus vond: een envelop met een usb-stick vol met meer dan tweehonderd privéopnames van Trischka’s grote voorbeeld Earl Scruggs, samen met John Hartford. Trischka (alle tijd van de wereld immers) transcribeerde alle solo’s, toonzettingen en trucs van de grootmeester en speelde die na tijdens een Earl Scruggs-tributeconcert in New York. Down The Roads Records-baas Ken Irwin wist genoeg: hier moest een album van komen. Het werd Earl Jam, A Tribute To Earl Scruggs. Bluegrass is soms meer…

Leon Majcen is nog maar net 25, maar op basis van zijn titelloze derde album zou je hem een stuk ouder schatten. Zijn stem ‘doorleefd’ noemen gaat te ver, maar geef hem vocaal gezien gerust een plekje ergens tussen Jerry Jeff Walker, John Prine en Kris Kristofferson – waarachtig niet de minste coördinaten. Ook zijn liedjes, zowel muzikaal als inhoudelijk, zouden van jaren her kunnen komen. Niets nieuws dus, maar wat maakt het uit: originaliteit is immers geen doorslaggevende voorwaarde in dit genre. Majcen werd in 1999 geboren in Praag uit Bosnische emigranten, die twee jaar later meer…

Dertig jaar op de achtergrond en nu eindelijk een eigen album. Beter laat dan nooit, want So Far, So Good (Lantzapalooza Muzik) van Lance Cowan (65) is zeer de moeite waard (nou ja, hoeveel moeite kost het luisteren tegenwoordig nog). Cowan was jarenlang actief als pr-chef en liedjesschrijver voor grote namen als Joe Ely, Jimmie Dale Gilmore, Butch Hancock, Nanci Griffith, Joan Baez en Guy Clark. Nooit kwam hij toe aan het uitbrengen van eigen werk en de songs die hij voor zichzelf schreef bleven op de plank liggen. Met het pensioen in zicht werd het eindelijk tijd meer…

Bronwyn Keith-Hynes was drie toen ze op straat twee meisjes met fiddles in de weer zag, en zeker wist: “Dat wil ik ook.” Inmiddels is ze een gelouwerd bluegrassvioliste, met onder meer een Grammy voor haar werk met Molly Tuttle. Haar eerste soloalbum Fiddler’s Pastime was nog volledig instrumentaal, maar ze wilde meer en nam zangles. Het resultaat is het formidabele I Built A World, waarop ze laat horen dat ze minstens zo goed kan zingen als vioolspelen. Ze heeft een waarachtig sterrenensemble om zich heen verzameld, met namen als Sam Bush, Darrell Scott, Molly Tuttle, Bryan meer…