Hij is net 26, getrouwd, vader, en al toe aan zijn derde album. Thomas Csorba maakt er werk van. Windchimes (Soundly Music/Standard Issue Records) is een album in de overwegend kalme middenstroom van de alternatieve country: rustige liedjes met teksten waarover is nagedacht. Bespiegelingen over leven, familie, heden, verleden, toekomst en alles wat je onderweg kan overkomen. “Het moderne leven kan je het gevoel geven dat je jezelf aan een stuk door moet bewijzen ten opzichte van anderen; ik weet niet of dat altijd goed is, maar het is zeker iets wat bij mij hoort,” zegt Csorba zelf op meer…

In feite is het schrijven van een recensie van een nieuw album van Charley Crockett heel eenvoudig: je schrijft gewoon je vorige stukje over. Want Charley Crockett maakt elke keer dezelfde plaat. Ook nu, met $10 Cowboy (Son of Davey/Thirty Tigers) is dat weer het geval. De man uit Texas levert 12 songs af die als klassieke country of als countrysoul zijn aan te duiden. Alsof hij zo vanuit de jaren 70 vijftig jaar de toekomst in is gekatapulteerd, even om zich heen kijkt en vervolgens gewoon zijn ding doet. Het is prachtig, iedere keer weer. Maar ja, je zou ook kritisch op deze aanpak kunnen zijn: is dit niet meer…

Aan Jessica Pratt hebben we nog nooit aandacht besteed op deze site. Haar naam viel in 2015 en 2019 al wel in de jaarlijsten van onze lezers. Met Here In The Pitch (City Slang/Konkurrent) nu dus voor het eerst een recensie. Het is niet heel raar dat we haar tot dusver hebben genegeerd, want ze valt eerlijk gezegd buiten de reikwijdte van alternatieve country of zelfs americana. Maar als singer-songwriter misstaat ze hier geenszins. Haar eerste drie albums waren grotendeels akoestisch en nogal lofi, de negen nummers op dit nieuwe met 27 minuten nogal korte album brengen juist een voortreffelijk meer…

Op haar twaalfde probeerde Teresa Storch saxofoon te spelen, maar veel meer dan wat gepiep kreeg ze niet uit het ding. Maar na veel oefenen begon het toch ergens op te lijken. ‘Now music is the best thing I’ve ever known’, zingt ze op Things Will Get Better. Dat is het eerste nummer van Open Your Heart (eigen beheer) van Teresa Storch Band. Saxofoon spelen doet ze niet, ze zingt en speelt akoestische en elektrische gitaar. De saxofoon op het nummer is van Chris Ruiz. Met haar man Peter Lacis (elektrische gitaar en zang) en de rest van de band uit Colorado heeft Storch een afwisselende plaat gemaakt. Het titelnummer is meer…

Een drummer, een bassist en drie gitaristen waarvan er twee zingen. Meer hoeft het niet te zijn, hè. We hebben het over Bob Lefevre & the Already Gone uit Wyoming. Ze noemen hun tweede album gewoon Two (eigen beheer). Het is recht voor z’n raap, net zoals dat op de 10 songs het geval is. We treffen hier muziek aan op het snijvlak van alternatieve country en heartlandrock. Geen pedal steel, geen fiddle of banjo te bekennen. Beetje ouderwets bijna, maar dat is prima. Lefevre schrijft de songs en dat doet hij heel goed. Neem All The Sense Run Out. Bijzonder is al dat het nummer begint met meer…

Zo, al dat gezwatel over Beyoncé als de zwarte redster van de countrymuziek kan nu met een brede armbeweging van tafel gezwiept worden. Country hoeft niet gered te worden en de kleur van de artiest heeft er al helemaal niets mee te maken. En we hebben Legacy (Soundly Music) van Kyshona. Nee, ook zij redt country niet (dat hoeft immers niet) en het feit dat zij van Afrikaans-Amerikaanse afkomst is, is van generlei belang. Wel dat het een veel beter album is dan Cowboy Carter. Het is een magistraal album, waarop gospel, folk, blues en roots samenkomen. Een americanaplaat meer…

Als je meer dan vijftig keer in de Grand Ole Opry hebt opgetreden, dan ben je wat in Amerika. Darin & Brooke Aldridge hebben in de Verenigde Staten miljoenen singles, albums en streams verkocht. Brooke is door de gezaghebbende International Bluegrass Association reeds vier keer tot ‘Female Vocalist Of The Year’ verkozen. Darin staat bekend als een begaafd zanger, producer en multi-instrumentalist. Wereldberoemd in Amerika en omstreken, maar hier in Nederland minder bekend. Traditionele bluegrass komt niet echt door in de lage landen, lijkt het. Hoewel, zo traditioneel is Talk Of The Town (Billy Blue Recordings) nu ook weer niet. Het album meer…

De zussen Laura Rogers en Lydia Slagle voelen zich sinds ze allebei moeder zijn sterker, zelfverzekerder. Alsof de twijfels die ze altijd hadden naar de achtergrond zijn verdwenen. Onderling voelen ze ook een sterkere verbondenheid. Op het vier jaar geleden verschenen Saturn Return slingerden de emoties van The Secret Sisters tussen vreugde en verdriet; beide oma’s overleden, daarna volgden gezinsuitbreidingen. Op Mind, Man, Medicine (New West Records/V2 Benelux) kijken ze hoopvoller dan ooit de wereld in. Nog altijd zoeken ze naar diepere lagen in hun teksten; worstelen ze om meer…

In meerdere opzichten is dit Bring In The Light: Si Kahn’s Songs Of Courage And Resistance (Strictly Country Records) opmerkelijk. De 31-jarige Britse folkartieste Phoebe Rees brengt liedjes van een Amerikaanse singer-songwriter die later deze maand 80 wordt. Een bijzondere samenwerking en dat geldt ook voor haar keuze om de 14 nummers op te nemen met Nederlandse begeleiders in Studio Doornenburg. In die studio van Janos Koolen (banjo, gitaar, accordeon, bodhran) voegden Lucas Beukers (akoestische bas) en Sophie meer…

Toen ik me aan het schrijven van deze recensie zette, dacht ik dat ik het vorige album van Cary Hudson nog maar een paar jaar geleden hier had besproken. Het blijkt toch al tien jaar geleden te zijn. How time flies… Enfin, Cary Hudson dus, de man die halverwege de jaren ’90 indruk maakte met de band Blue Mountain, is nog immer actief in de muziek. Ole Blue (Malaco Records) is zijn nieuwste werk, met daarop 10 nummers die hij opnam in de Malaco Studios in Jackson, Mississippi. Een studio waar vanaf de zestiger jaren veel, voornamelijk, soulplaten opgenomen zijn (waaronder het bekende meer…

Na het prachtige Settler maakt de Schotse musicus Malcolm MacWatt opnieuw diepe indruk met dit Dark Harvest (Need To Know Music). We sluiten ons met overtuiging aan bij de labelnaam: dit moet je echt kennen. Met Strong Is The North Wind opent het album ijzersterk. De mondharmonica blaast je zo naar het debuut van Peter Case. Op het titelnummer praatzingt MacWatt en dat levert een sterke vergelijking op met Luka Bloom. Halverwege begint gast Nathan Bell ook te praatzingen. Prachtig. De twee kunnen het vast goed vinden, want net als bij de Amerikaan hebben veel meer…

T Bone Burnett kun je gerust beschouwen als een van de aartsvaders van de altcountry. Sinds Bob Dylan hem in 1975 vroeg als gitarist in de Rolling Thunder Revue maakte de man uit St. Louis, Missouri naam als producer van (onder veel meer) Los Lobos’ How Will The Wolf Survive, Elvis Costello’s King of America, Robert Plant en Alison Krauss’ Raising Sand en Roy Orbisons Black & White Night. Ook was hij verantwoordelijk voor de filmmuziek van onder meer O Brother Where Art Thou?, Crazy Heart, The Big Lebowski en Walk The Line. Tussendoor vond Burnett ook nog tijd voor een (in omvang) bescheiden eigen platenoeuvre. Dát deel van zijn carrière leek al een tijdje uitgedoofd, tot hij ons onlangs na bijna twintig jaar verraste met toch nog een nieuw album: The Other Side (Verve Forcast). De meer…

William Alexander is geen koning, maar een cowboy uit de Australische staat New South Wales. Hij omschrijft zichzelf als een ‘cattle camp crooner and balladeer’ en ook wel als The Singing Stockman (eigen beheer). Hij schreef zes van de tien liedjes en zet het onmiddellijk op een jodelen op All You Need To Do. Wat klinkt de steelgitaar er heerlijk ouderwets, bijna alsof je teruggaat naar de hoogtijdagen van Hank Williams. Maar een vergelijking met Colter Wall is meer op zijn plaats. Fans van Theo Lawrence moeten dit trouwens ook maar eens beluisteren. De cowboyliedjes van Alexander wijken meer…

In 2021 verscheen Long Time Coming van Sierra Ferrell. Ik vond het maar matig. Nog steeds trouwens. Veel te oldtimey en vooral te jazzy naar mijn smaak. Dan luister(de) ik in hetzelfde genre liever naar het werk van Melissa Carper, die met een heel bijzondere stem gezegend is. Dat gezegd hebbende: het nieuwe album van Sierra Ferrell, Trail Of Flowers (Rounder), bevalt me daarentegen zeer goed. Zeker, het jazzy element is niet verdwenen en oldtimey klinkt het ook wel, maar dit nieuwe album is wat breder opgezet en daarmee een americana-album voor alle meer…

Het Joshua Tree National Park in Californië heeft een mythische status in de rockmuziek. Voor de massa door het album The Joshua Tree van U2, voor liefhebbers van americana door de mysterieuze omstandigheden rond de dood van Gram Parsons. Het Oostenrijkse echtpaar Georg Altziebler en Heike Binder woont er al een tijdje en blijkt als geen ander in staat het decor van de woestijn te vertalen naar passende klanken. Als Son Of The Velvet Rat doen ze dat op Ghost Ranch (Fluff and Gravy Records) niet voor het eerst. Ze slagen erin om een atmosferisch geluidsbeeld neer te zetten dat tegelijk ook zeer krachtig is. Direct vanaf meer…

Nefesh Mountain (ofwel het echtpaar Doni Zasloff en Eric Lindberg) onderscheidde zich tot nu toe vooral met een combinatie van progressieve bluegrass en traditionele joodse muziek, vermengd met jazz- en folkinvloeden, vaak met een prominente rol voor iconen als Jerry Douglas en Sam Bush. Met The Cabin Sessions (Eden Sky Records) slaan ze een paar nieuwe wegen in. Zo begint de EP (want zeven nummers, allemaal covers, hoewel in totaal gemakkelijk de lengte van een volwaardig album) met de optimistische Allman Brothers Band-hit Revival (hopelijk heeft Dicky Betts meer…

Al ruim een jaar uit, maar dat geeft niks. De muziek op The Rookie (Nine Mile Records) van The Push & Shove is namelijk tijdloos. The Push & Shove is de band van zanger en songschrijver Sean O’Connor (ook ondernemer en kok) en de broers Rob Bernard (gitaar, ex-The Damnations) en Claude Bernard (toetsen, ex-The Gourds), uit Austin. Ook de eigenaar van de plaatselijke club Hole In The Wall, bassist Will Tanner, en drummer Bill Coresano maken deel uit van het collectief. Op dit debuut staan 12 verrekt aanstekelijke nummers die evengoed in 1976, 2001 of in 2022 opgenomen meer…

Zeker, er komen op deze plek nogal eens ouden van dagen voorbij – die nochtans hun leeftijd aan hun laars lappen en net doen alsof er niks aan de hand is. Deze keer slaan we door naar de andere kant en presenteren we het behoorlijk briljante, veertienjarige mandolinetalent Wyatt Ellis. Ook dit piepkuiken, opgegroeid in de buurt van de Great Smoky Mountains, heeft maling aan zijn leeftijd en komt met een prachtig volwassen debuutalbum voor de dag. Happy Valley (Knee High) telt twaalf door Ellis zelf geschreven bluegrass-instrumentals, waarop hij begeleid wordt door grootheden als Marty Stuart, Sierra meer…

Op de website van Elliott Brood staat een biografie van slechts één regel. ‘Doing it the hard way for 20 years’, is alles wat de drie Canadezen kwijt willen. We volgen ze al sinds het begin, maar de laatste jaren schreven we niet meer zo dikwijls over het trio. In 2017 recenseerden we Ghost Gardens en vorig jaar kwamen ze aan bod in een verslag van het Blue Heart Festival in Alkmaar. Town And Country (Six Shooter Records) is een goede reden voor weer eens een recensie. Want wat een geweldig album is dit. Momenteel doet de band weer een rondje Nederland (zie agenda) en op basis van dit nieuwe werk meer…

De hoes van Sinseerly Yours (Colemine Records/Konkurrent) van Thee Sinseers is een duidelijke verwijzing naar het titelloze album van Thee Midniters, die zestig jaar geleden ook gegroepeerd stonden onder een theaterluifel met daarop de bandnaam. Net als toen gaat het hier om chicano soul. Dat is weliswaar niet de meest bekende vorm van soul, maar wel een ongelooflijk lekkere. De latino’s uit East L.A. kunnen niet alleen geweldig zingen, ze slepen je ook muzikaal mee door de straten van hun stad. Op een schitterende voorjaarsdag is er geen betere muziek denkbaar om onderuitgezakt in meer…

Jaren hebben we het niet gehad over Grey DeLisle en nu, vanaf september 2022, is het om de haverklap raak. Alweer een nieuw album:  Driftless Girl (Hummingbird). En deze keer is het een schot in de roos. Het album werd geproduceerd door Jolie Holland – zelf ook weer nadrukkelijk aan het releasefront– en dat hoor je. Het geluid is ietsje ruwer, mede door de bijdragen van Holland op elektrische gitaar. Delisle heeft natuurlijk die soepele stem waarmee ze haar country- en folknummers een eigen twist geeft. Elf nummers staan er op dit Driftless Girl, die zo’n beetje de meer…

Rieany Plus is een van de vele projecten rond de persoon van Rieany Janssen. Al ruim veertig jaar is ze professioneel zangeres in vele genres. Op Songs For Rieany Plus (Continental Record Services) staan liedjes die worden gebracht tijdens de theatervoorstelling Tickets For Rieany Plus. Het betreft hier een samenwerking met BJ Baartmans (gitaren, dobro, mandoline, bas, percussie, zang) en Jan Hendriks (gitaren, bas, zang). Het trio doet liedjes van Wouter Planteijdt, JP den Tex, Jan van der Meij, BJ Baartmans, Jan van Bijnen, Gé Reinders, Philip Kroonenberg, Boudewijn de Groot, Jack Poels, Jan meer…

In het begeleidend schrijven voor de muziekpers bij de release van The Alders & The Ashes (Continental Song City) van de Canadese band The Hello Darlins gaat het over ‘unaniem lovende albumrecensies’ voor het debuut, maar dat is toch ietwat bezijden de waarheid. Hier kreeg Go By Feel slechts twee sterren. Deze nieuwe krijgt er drie. Het is overigens een dubbelalbum, ook al hadden de liedjes met een gezamenlijke speelduur van 62 minuten ook op één cd gepast. De meeste nummers zijn geschreven door zangeres Candace Lacina en toetsenist Mike Little. Op de zang van Lacina meer…