Degenen die afhaakten bij de laatste twee albums van John Moreland, LP5 en Birds In The Ceiling, vanwege een teveel aan elektronische toevoegingen (ik hoorde daar zelf aanvankelijk ook bij), kunnen weer gerust ademhalen. En The Visitor (Old Omens) beluisteren en/of aanschaffen. Op dit nieuwe album keert de Amerikaanse singer-songwriter weer terug naar de sound van zijn eerdere soloalbums. Albums op grond waarvan hij tot een van de frontmannen van de progressieve americana werd gebombardeerd. Overigens was dat voor hem meer…

Deze dagen toert de Amerikaanse singer-songwriter Ted Russell Kamp door Nederland (zie Agenda). Dat doet hij graag vanwege zijn Nederlandse roots. In zijn Instagram-pagina toont hij een foto waarop hij voor het geboortehuis van zijn opa staat in Hoorn. Zelf woont de in New York geboren Kamp alweer lang in Californië. Hij is een California Son (KZZ Records/Blue Elan) geworden en zo heet ook zijn nieuwe, inmiddels 14de, plaat. In het titelnummer vertelt hij zo’n beetje hoe dat gegaan is en hoe dat nu is. Dat het niet altijd makkelijk meer…

Eerst waren Eric Brace en Peter Cooper een duo, later met Thomm Jutz erbij een trio, en na het overlijden van Cooper in 2022 zijn Brace en Jutz weer een duo. Ze maakten de nog met Cooper geplande tour af, en dat beviel zo goed dat de twee meteen ook maar een album hebben uitgebracht. Verwacht geen haken en ogen, hoge uithalen, gewaagde wendingen of snerpende gitaarsolo’s. Brace en Jutz gaan op Simple Motion (Red Beet) voor de kalme middenweg: mooie liedjes met een eenvoudige boodschap. De titel en de hoesfoto (twee mannen samen rustig aan het werk met een pomplorrie) zeggen eigenlijk alles over het karakter en de thematiek van dit album: maak je niet meer…

Weet u nog? Oliver Anthony die vorig jaar ineens zo’n sensatie was met zijn Rich Men North Of Richmond? Dat en enkele andere nummers die via YouTube uitbracht leidde zelfs tot een Europese toernee die hem ook naar TivoliVredenburg in Utrecht voerde. Die Oliver Anthony heeft nu een debuutalbum uitgebracht: Hymnal Of A Troubled Man’s Mind (eigen beheer). Wat direct opvalt is dat Anthony tussen de tien nummers stukjes uit de bijbel reciteert. Dat is bij de eerste beluistering nog niet zo hinderlijk, maar na een paar meer…

Ook in 2023 kwamen er in Zweden een paar mooie americana-abums uit. Na de hier besproken albums van The Satchel Kid en Songs Of Bodo hebben we er nog eentje op de plank liggen die de moeite meer dan waard is. Het gaat om Indifference & Absence (Ella Ruth Institutet) van Daniel Hollow. Die hoes alleen al, met die foto van Hollow met een haan, is intrigerend. Maar de songs trekken je helemaal over de streep. Het zijn liedjes op het snijvlak van country en folk, met een flinke scheut pop. Zo klinkt Daniel Djurfelter, zoals zijn werkelijke naam luidt, op Too Old als meer…

In de aantekeningen voor een recensie die ik nooit afmaakte van een vorig album van de Zweedse formatie West Of Eden vond ik de omschrijving ‘ze zingt als een fee die door een kasteel zweeft’ voor de zang van Jenny Schaub. Die woorden zijn nog steeds van toepassing, maar passen vanwege het onderwerp van Whitechapel (eigen beheer) echt niet bij de liedjes op dit nieuwe album. Of misschien juist ook wel, als ze daarmee de onschuld van de personages waarover ze zingt wil benadrukken. Het conceptalbum handelt namelijk over de slachtoffers van de seriemoordenaar Jack the Ripper die in het Londen van meer…

Sarah Shook heeft niet alleen haar/zijn naam veranderd (in River Shook), maar ook de samenstelling (maar niet de naam) van zijn/haar band Sarah Shook & The Disarmers. De nieuwe line-up is wat minder stormachtig dan de vorige, maar er wordt gelukkig nog steeds stevig van leer getrokken. De band laveert soepel tussen twang, klassieke country en aanstekelijke rootspop, met steeds een prominente rol voor de pedal steel. Op Revelations (Abeyance Records/Thirty Tigers) laat Shook opnieuw horen dat je geen groot zanger hoeft te zijn om toch overtuigend over te meer…

Het in 2022 verschenen Uncle Sem van Sem Jansen was eigenlijk ook gewoon een album van de Leif de Leeuw Band. Maar wel een bijzondere, want daarop stond de transitie van Britt Jansen naar Sem Jansen centraal. Op dat album horen we Sem ook nog zingen als Britt. Mighty Fine (eigen beheer) is ‘gewoon’ weer een album van de Leif de Leeuw Band. Dat betekent dus weer een portie onversneden southern rock met zang van Sem. Met van dat voor het genre zo specifieke dubbelloopse gitaarwerk van Leif en Sem. Toetsenspel is net zo belangrijk in deze tak van sport. Sven Figee (van Sven Hammond) zorgt er meer…

In 1920 ging Carrie Chapman Catt, een voorvechtster van het vrouwenkiesrecht in de VS, naar Tennessee om daar voor elkaar te krijgen dat de plaatselijke wetgevers voor ratificatie van het 19de Amendement zouden stemmen. Als dat gebeurde zou het de 36ste staat van de VS zijn en daarmee zou een ¾ meerderheid van alle staten een feit zijn waardoor dit amendement, dat het vrouwenkiesrecht mogelijk maakte, in werking zou treden. Een opdracht om de 100-jarige verjaardag van deze gebeurtenis te herdenken leidde Aoife O’Donovan naar de meer…

Guy Clark is er sinds 2016 niet meer bij. Townes heeft ons al veel eerder verlaten. Ze worden gemist. Nog altijd. Maar er zijn artiesten die het stokje hebben overgenomen. Neem Dalton Mills, een singer-songwriter uit Kentucky. Met Good Place To Hide (eigen beheer) levert hij na het titelloze debuut (recensie) een tweede prachtalbum af. Met een ode aan Guy Clark, die hij omschrijft als Shakespeare In Boots. ‘You can tell a lot from a man’s handshake’, aldus Mills. ‘It’s the holes you leave, what you don’t say / Every word a chisel, every song handmade.’ Townes komt ook nog voor in het nummer. De meer…

Zelfs uit de kleinste gehuchten in een uithoek van Canada komt tegenwoordig muziek die de moeite waard is. Uit Emyvale op het Prince Edward Island komt Wood Andrews die in januari zijn debuut The Sound Of Wood uitbracht. Uit de titel van het album valt al op te maken dat Andrews gevoel voor humor heeft. Dat blijkt ook uit de teksten van de 10 nummers. “Als ik geen hekel aan auto’s had reed ik in een Mustang direct de stad uit, weg van jou. Als ik geen hekel aan drank had dronk ik pure whiskey om jou maar te vergeten. Als ik geen hekel aan geld had kocht ik rozen voor je die zouden ruiken meer…

Op de hoesfoto van It’ll Be Alright (Cheersquad Records & Tapes) ziet de Australiër Patrick Wilson er een beetje uit als een broer van Jerry Leger. De overeenkomst blijkt verder te gaan dan alleen het uiterlijk. De stem van Wilson komt namelijk ook dicht in de buurt van de zang van zijn Canadese collega. De lichte trilling van zijn stembanden aan het eind van de zinnen die hij zingt, daar hoor je waarom die vergelijking gemaakt kan worden. Luister maar eens naar Coffee Song. Dat hoge van zijn stem, daar zit het hem vooral in. Op Don’t Hurry kun je zelfs aan Marlon Williams denken. Een nummer met meer…

The Dust-Ups is een band uit New Jersey die alt-country brengt zoals het in de beginjaren uitgevonden is. Leadzanger Ryan Chatelain heeft een platgeslagen stem. Hij zingt alsof hij net op tijd het oefenhok is binnengestoven, nog achter adem. Dat komt goed uit, want de band houdt er graag de vaart in op The Dust-Ups (eigen beheer). Chatelain kwam via een oproep op Craigslist in contact met multi-instrumentalist Joe Palmisano, die het wel zag zitten om een band te beginnen in het spoor van Old 97’s en Uncle Tupelo, voorbeelden die Chatelain in de advertentie had genoemd. Niet veel later voegden bassist meer…

Met het fantastische Golden Hour zette Kacey Musgraves een stap richting pop èn wereldfaam. Het daaropvolgende Star-crossed was een tegenvaller. In de jaren daarna heeft Musgraves de blik naar binnen kunnen richten. Verdovende middelen, in de liefde of anderszins, afgezworen en een diepere bron in zichzelf aangetroffen. Mooi verwoord in het titelnummer van haar net verschenen Deeper Well (MCA International). De songs op dit nieuwe album zijn ook weer een kleine koerswijziging ten opzichte van de 2 vorige albums. Jazeker, nog steeds perfecte pop, maar en druppelt weer meer meer…

‘Gather around me’ bazuint Taj Mahal een paar keer aan het begin van Swingin’ Live at The Church in Tulsa, en daar gaat-ie, met een trage, stomende uitvoering van Betty and Dupree (het waargebeurde verhaal over de man die in 1922 een ring met diamant roofde voor zijn vriendin, vluchtend een agent doodschoot, de doodstraf kreeg en als laatste in de staat Georgia werd opgehangen, voordat dat daar de elektrische stoel werd ingevoerd). Taj Mahal (eigenlijk Henry St. Claire Fredericks Jr., waarom dan nog een pseudonimen?!), vormde al in 1964 een band met de toen nog piepjonge Ry Cooder meer…

De vorige platen van The Psychedelic Cowboys dateren uit 2000 (Tragic Songs and Hop-A-Longs) en 2007 (Jangle Waltz). Met het in december 2023 uitgekomen Melancholy Cosmomania (Stone Legal Records) is het kwartet uit Los Angeles weer back in business. Het is het wachten waard geweest, hoor. Tenminste, als je van melancholieke cosmic americana houdt, want daar gaat het hier om; zoals de titel ook al belooft. Na het kraaien van de haan volgen er twaalf songs die de Westcoast in de jaren 60 en 70 als uitgangspunt nemen. En de Paisley Underground meer…

Bill Booth is een in Noorwegen neergestreken Amerikaan. Op River Town (Wheeling Records) keert hij verhalenderwijs terug naar waar hij opgroeide, een stadje in Maine. Hij haalt herinneringen op aan de karakters die er het straatbeeld bepaalden. Zoals Jimmy Jones die in een motelkamer langs de snelweg woont. Daar aan Peltoma Avenue maken we ook kennis met de vrouw, een kind eigenlijk nog, die Candy Cane werd genoemd. Ze vond het niet erg dat de mannen aan haar zaten, ze liet ze althans hun gang gaan. Totdat haar meestal afwezige vader haar tussen haar vrienden vandaan plukte en meer…

In de line-up van het Heartland–festival, dat op zaterdag 13 april in het Hengelose Metropool georganiseerd wordt, kwam ik de mij onbekende naam BLUAI tegen. Nieuwsgierig geworden zwengelde ik het recent verschenen debuut, Save It For Later (Unday Records), van de dames aan. Ja, het zijn dames, uit België. Catherine Smet (gitaar), Mo Govaerts (drums) en Caitlin Talbut (bas) wonnen al Humo’s Rock Ralley, een belangrijke Belgische popprijs. Voor dit album riepen ze de hulp in van producer Willem Ardui. Die zorgde meer…

Op het in 2022 verschenen met covers gevulde tussendoortje Songs My Friends Wrote van de Canadees Corb Lund staan twee liedjes van zijn vriend en mentor Ian Tyson. El Viejo (New West Records/V2 Benelux) is opgedragen aan zijn later in dat jaar overleden landgenoot, die bekend werd met Four Strong Winds en Someday Soon. El Viejo was een bijnaam die Tom Russell de in cowboymuziek gespecialiseerde artiest gaf. Op het titelnummer kijkt Lund terug op het leven van Tyson, die volgens hem zelf meende dat hij te laat geboren was omdat hij beter zou hebben gepast in wildere meer…

Er is helemaal niets te beleven in Dead End Town, dus Jim Patton & Sherry Brokus pakken hun boeltje bij elkaar en vertrekken. Het avontuur tegemoet. Althans, dat deden ze ooit. Voor Patton begon dat toen hij het huis van zijn moeder stond te schilderen en The Rolling Stones op de radio hoorde. Hij kocht een Big Red Gibson (eigen beheer) die hem de weg wees op het pad van rock-’n-roll. En spijt heeft hij nooit gehad van die keuze, daar heb je namelijk niks aan, zo maakt hij duidelijk op A Road That I Never Go Down. De liedjes worden bevolkt door mensen zoals Patton en Brokus zelf; lieden die hun hart volgen en meer…

De Canadese Sue Decker zakte af naar Nashville om daar Keeping Time (eigen beheer) op te nemen onder de bezielende leiding van haar landgenoot Steve Dawson. De zeven eigen nummers met een speelduur van 27 minuten komen goed uit de verf door diens bemoeienis. Dawson speelt allerlei gitaren op deze ep waarop blues, folk, country en soul op prettige wijze samengaan. De verhalende nummers worden door Decker gebracht met een ietwat verkouden klinkende stem. Daarmee kan ze goed overweg met materiaal dat naar folk neigt, zoals Nobody’s Mother, maar eigenlijk is ze net zo meer…

‘I’ve got a ways to go’ zingt Sam Outlaw op zijn nieuwe album Terra Cotta (Black Hills Recordings). Ik kan alle kanten op met mijn muziek, lijkt hij te willen zeggen, maakt me niet uit, ‘takin’ it nice and slow’. En zo is het. Na zijn vooral op country georiënteerde eerste twee platen Angeleno (2015) en Tender Heart (2017) nam hij met Popular Mechanics (2017) een niet door iedereen gewaardeerde afslag naar de popmuziek – vreemd genoeg juist nadat hij van Californië verhuisd was naar Nashville. Terra Cotta is van alles wat, zou je kunnen zeggen, maar dat meer…

Donkere gedachten stapelen zich op, er is geen ontkomen aan op Bewilderland (Collision Music). Jack Cade kijkt terug op zijn opvoeding en naar zijn eigen keuzes en in hoeverre die door de omgeving waarin hij opgroeide zijn beïnvloed. Met baritongitaar begeleidt hij zijn bassende stem op Choose Your Condition. Zijn we sterk genoeg om te veranderen of blijven we twijfelen? Maar moeten we naar de Brit luisteren, of wordt het dan alleen maar erger? ‘I’m the bruise in your soul that you cannot heal / I’m the thorn in your side that you always feel’, verklaart hij op Roll Them Dice. Het leven is een vicieuze cirkel, meer…

Ze noemen zichzelf de koplopers van de nordicana. Dat zal wel bedacht zijn door iemand anders, maar de Noorse band The Northern Belle heeft het wel overgenomen. Op deze site gebruiken we vaak de term scandicana. Komt op hetzelfde neer; americana uit Scandinavië. Als zodanig bespreken we hier dan ook Bats In The Attic (Die With Your Boots On Records/Suburban) en dan komen we tot de conclusie dat dit album niet als zodanig valt te omschrijven. Na drie lovende recensies van albums uit Zweden zijn we bij deze Noorse inzending niet zo enthousiast. Het is folkpop en eerlijk gezegd wat aan meer…