Wouter Buyst is  singer-songwriter uit Gent en trekt als Equinox, the Peacekeeper door het land. Zo af en toe brengt hij een plaat op de markt. Make Amends is de eerste sinds het ook hier besproken Birdsongs On The Waste Land uit 2013. De folky liedjes klinken allemaal best vriendelijk, maar vergis je niet. In zijn teksten kan Buyst behoorlijk venijnig uit de hoek komen. In The Urge To Kill ergert hij zich rot aan een reisgenoot en kan hij zich maar nauwelijks inhouden om er een eind aan te maken en in Our People (Before Carlisle) veegt hij de vloer aan met de eigentijdse verworvenheden meer…

In de eerste jaren van dit millennium maakte folkzangeres Jolie Holland veel indruk met de albums Catalpa, Escondida en Springtime Can Kill You. Daarna bracht ze nog wel platen uit maar die kregen om een of andere reden maar weinig aandacht. Haar laatste soloplaat dateert uit 2014. Een plaat die ze in 2017 uitbracht met Samantha Parton (net als Holland actief geweest in The Be Good Tanyas) kreeg hier wel aandacht (recensie), maar daarna trad de grote stilte in. Tot nu, want er is een nieuwe plaat: Haunted Mountain (Cinquefoil Records). Daarop 9 songs, waarvan ze het titelnummer meer…

Als Buddy Miller zijn rauwe gitaarklanken flink laat resoneren, dan is bijna sprake van garagerock. De donkere noten brengen de woofers van de luidsprekers op meerdere nummers flink in beweging. Op Don’t Make Her Cry is dat bijvoorbeeld het geval, een nummer waarop bas en orgel vanaf de begintonen aansturen op countrysoul. In The Throes (New West Records/V2 Benelux) is toch wel weer een bijzonder werkstuk van het echtpaar Buddy & Julie Miller. Ze beginnen met You’re My Thrill, waarop ze duidelijk maken dat de liefde een goed instrument is om gevoelens van meer…

Zo positief als we waren over het vorige album van Allison Russell, Outside Child, zo negatief zijn we over het nieuwe werk The Returner. Niet dat het slecht is, in de zin van vals of zo, dat niet, maar er is gewoon geen enkel nummer dat kan bekoren. Echt geen enkel nummer! Dat Russell hier afstand heeft genomen van de countryfolk is een gegeven, maar dat hoeft op zich een positieve waardering niet in de weg te staan. Het is alleen dat de organische, soms jazzy, soul die we hier horen gewoon weinig indruk maakt. Vaak wordt er gekozen voor liedjes waarop de nadruk is meer…

Alweer een half jaar geleden verschenen, dit TumbleWeedyWorld (True North Records) van Lynn Miles. De countryfolk van de Canadese singer-songwriter wordt deze keer in de verf gezet door begeleiding in bluegrass-stijl. De mandoline die als een zilveren parel in het middernachtelijke blauw de Cold Cold Moon van een streepje licht voorziet. Een dobro die een mooi einde brengt op Moody. ‘I might drink water I might drink wine / Some days I’m a mess some days I’m just fine / Sometimes I rock sometimes I roll / Sometimes I want nothing and then I want your soul’, aldus een Miles die te maken meer…

A Heightened Sense Of Everything (Monologue Records/V2) is het eerste album van Jon Allen dat we op deze site bespreken. Het debuut van deze Britse singer-songwriter verscheen al in 2009, maar blijkbaar was er nooit een directe aanleiding voor een recensie. Nu wel, want Allen staat zaterdag 21 oktober op Ramblin’ Roots in Utrecht. Dus is het wat? Zeker is het wat! Allen schrijft melodieuze liedjes en heeft een fijn braampje op zijn stembanden, waardoor zijn muziek soul heeft. Heat Of The Moment begint als de Stones, maar glijdt halverwege naar een aangename ballad. En Breaking Wave gaat meer…

De nieuwe plaat van Michel Goessens heet Nie Gezeverd (eigen beheer). Maar ditmaal brengt hij deze niet uit onder de naam Goes & de Gasten, maar onder de naam Goes & Goes. De tweede Goes is namelijk zijn zoon Natan; drummer van beroep. Dit maakt dat Nie Gezeverd heel anders klinkt dan de hier eerder besproken albums. Kaler, bluesier en iets experimenteler. Alleen zang, gitaar en drums. In Biechtstoel hoor je zelfs alleen zang en percussie. Het is even wennen, maar na een paar draaibeurten begint het te wennen en blijkt er een intrigerend meer…

Vorig jaar waren we flink enthousiast over Big Thing, de debuutplaat van het Rotterdamse kwartet Elephant. Dat enthousiasme brengen we weer op voor de opvolger Shoot For The Moon (Excelsior). Natuurlijk, de verrassing is er af, want de nummers op dit nieuwe album liggen in het verlengde van die op de eersteling. Maar de kwaliteit is gebleven. In de 10 nummers verkennen de mannen, wederom onder productionele leiding van Pablo Van der Poel (ook DeWolff), het westcoastlandschap van de folkrock, dat af en toe lekker rafelige randjes kent. Door de (meerstemmige) zang meer…

Wat vooral verrassend is aan See The Big Man Cry (Have Harmony Will Travel) van Robert Rex Waller Jr., is dat countryrock een ondergeschikte rol speelt op dit album. De Amerikaan die we kennen van de band I See Hawks In L.A. doet op een liedje na allemaal covers. Voordat we bij het eerste countryliedje (Easy Loving van Freddie Hart) zijn, heeft Waller eerst zijn best gedaan op The Sun Ain’t Gonna Shine Anymore, dat een enorme hit was voor The Walker Brothers, Girl Of My Dreams (Bram Tchaikovsky), There’s No Living Without Your Loving (voor het eerst opgenomen door Gene Pitney), I’ll Never Dance Again van meer…

Iets anders. Iets leuks. Iets vrolijks. Dat is Blind Summits & Hidden Dips (Monde Green Records) van Track Dogs. Het betreft hier een formatie uit Madrid waarvan de leden uit Ierland, Engeland en Amerika afkomstig zijn. Is het americana? Of is het latin? Een beetje van alles en dus nog wel meer. Een hutspot aan stijlen waarvoor de meest logische overkoepelende omschrijving wereldmuziek is. Een trompet en cajon zijn de eerste instrumenten op The Way Of Things. Op Cover Your Tracks klinkt fijne samenzang. Be Your Silver Bullet is funk met een banjo, waarna het gezelschap met meer…

Er zijn alweer ruim 5 jaar voorbijgegaan sinds Dési Ducrot haar debuut maakte met In Too Deep (zie recensie). De opvolger, de intrigerende titel Smile Like You’ve Never Seen A Woman Before (Quizzical Smile), ligt sinds kort in de spreekwoordelijke winkels. Die titel komt uit het nummer Max!, een ode aan de korte voorbijgaande liefdes, aan de casual affairs. Die hebben ook hun waarde. Het album staat, evenals de voorganger vol met americanapop, maar op dit album klinkt het wat steviger. Dat bevalt goed. Het is opgenomen in de Amsterdamse studio van Marg van Eenbergen, zij meer…

Het vorig jaar verschenen 49 Park St. Blues van Ticket West was een uitstekende bluesplaat van eigen bodem. Met louter liedjes die de broers Pascal en Walter Wilhelm zelf hadden geschreven. Op Chucufu (For The Road Records/Sonic Rendezvous) werkt de Nederlandse band samen met de Amerikaanse zanger en mondharmonicaspeler Greg Izor, die verantwoordelijk is voor alle composities. Hij speelde eerder met onder anderen Anson Funderburgh, Pinetop Perkins en Gary Primich. En nu dus met Ticket West. Er staan zeven liedjes op het album met 24 speelminuten. Een ep dus eigenlijk, maar meer…

De blues past Micke Bjorklof als een maatpak. Ga maar na, zelfs in gelukkige omstandigheden gaat hij ten onder aan de angst dat het mis zal lopen. Op het titelnummer Colors Of Jealousy (Hokahey! Records/CRS) winnen de tranen het omdat hij vreest dat zijn lief hem op een goede dag zal verlaten. Zodat hij direct daarna kan uitpakken met Missing That Woman. Micke Bjorklof & Blue Strip komen uit Finland; is de blues daar dichterbij? Je zou het bijna denken, want zonder al te grote aanpassingen aan de oorsprong komt het gezelschap toch vooral zeer authentiek uit de hoek. De meeste liedjes gaan over meer…

Nick Justice groeide op aan de oostkust van Amerika, maar hij verhuisde naar de westkust omdat hij van The Eagles en Crosby, Stills & Nash hield. Hij kwam daar eind jaren 80 echter terecht in de scene rond Blasters, Beat Farmers en X. Die cowpunk was wel even wat anders dan de softrock waar hij voor kwam. Hij speelde in bandjes, maar een doorbraak zat er niet in. Hij trok naar Seattle en keerde rond 2000 terug in Los Angeles. Maar de muziekbusiness keerde hij de rug toe. Totdat hij in 2015 contact zocht met wat oude bekenden. Greg Leisz bijvoorbeeld. Die is present op Stranger In My Town (eigen beheer) en dat meer…

Ze hebben alle tijd van de wereld. Dus spelen ze hun muziek zonder haast. Ze zijn niet opdringerig. Als ze niet weten te overtuigen, nou dan misschien een volgende keer. Het is juist die opstelling die je weet te winnen voor I Only See The Moon (Far Cry Records/Thirty Tigers). The Milk Carton  Kids hebben All Of The Time In The World To Kill laten ze direct op het eerste nummer weten. Een woohoo-koortje in een rustige setting. Het is allemaal even smaakvol. En dan zonder de negatieve bijklank die dat woord kan hebben. De banjo op When You’re Gone, de akoestische gitaar op Wheels & Lovers, de overgang met meer…

De gitaarsolo op Rock On is ronduit lelijk. Is het wel een gitaar? Of toch een synthesizer? Susto ligt hier niet zo goed. De slotzin van het in 2017 verschenen & I’m Fine Today luidde: psychedelische drukte die een beetje in de ruimte blijft hangen. Het in 2020 uitgekomen Time In The Sun kreeg slechts twee sterren. My Entire Life (New West Records/V2 Benelux) bevalt iets beter, maar niet over de hele linie. De manier waarop Justin Osborne een boodschap uitdraagt op het titelnummer is zowel slap als pathetisch. ‘Peace on earth’, maar hoe maakt hij niet duidelijk. Tina gaat over een meer…

Heb je één nummer beluisterd van Whistle Past The Grave (eigen beheer) van Aaron Skiles, dan heb je eigenlijk alle acht nummers wel gehoord. En dat is helemaal niet zo erg, want na de opener Don’t Take It From Me laat je graag nog meer van die krachtige powerpop over je heen komen. Iets in de melodie van Rubber Raft doet denken aan I’ll Supply The Love van Toto, maar een miljoenenpubliek zal Skiles hiermee niet bereiken. Dat zal de Amerikaan ook niet verwachten. Commercieel kun je het album – dat met 21 minuten eigenlijk niet meer is dan een ep – namelijk niet noemen. Zijn vorige meer…

Sweetheart Of The Rodeo en Exile On Main St. vormden de inspiratiebron voor Calm Ya Farm (Ato Records) van The Murlocs. Dat staat althans op hun Bandcamp-pagina. Maar dat betekent niet dat de Australische band klinkt als The Byrds of The Rolling Stones. Want garagepunk blijft het startpunt. Zodat er op een liedje als Superstitious Insights eerder een lijntje valt te trekken naar Garrett T. Capps. Dit is al de zevende plaat van dit stel vrije geesten dat af en toe ook afwisselt met een lekkere stoot soul. Als het maar lekker losjes is. Want dat zijn alle nummers. De dunne, hoge zang en het lalalalalala meer…

Wanhoop en ellende, dat is waar het om gaat in de liedjes op Weeds (eigen beheer) van The Pawn Shop Saints. Geen verrassing, want dat was ook al zo op de vorige albums van Jeb Barry en zijn Pawn Shop Saints. Met een snik in de stem probeert hij Chelsea uit zijn gedachten te bannen, nadat ze hem verlaten heeft. Chelsea Off My Mind heeft een vergelijkbare sfeer als het werk van Jonathan Richman en daar past de percussie van Josh Pisano helemaal bij. De teksten verklaren de gepijnigde vocalen van Barry. Maar misschien zal het morgen beter zijn, zo eindigt althans het titelnummer. Erg hoopvol meer…

Classic rock is niet alleen iets van het verleden. Ook nu zijn er nog volop bandjes die je als zodanig zou kunnen omschrijven. Zeker ook in het rootsgenre. Robert Jon & The Wreck is een voorbeeld. Ride Into The Light (Journeyman Records) is wederom een geslaagde proeve van bekwaamheid. Dat is vanaf de stevige opener met soul (Pain No More) duidelijk. Na dat eerste liedje volgt met Who Can Love You een ballad. Het als afsluiter gebrachte titelnummer begint met gitaarwerk dat past bij southern rock. ‘Here we go, back on the road again’, delen ze mee op het van slidegitaar en meer…

Cruz Contreras was de spil in The Black Lillies, een americanagroep die enige bekendheid verwierf met mooie albums en die het daarmee zelfs bracht tot optredens op Nederlandse podia. Daarvoor was hij met zijn toenmalige echtgenote al belangrijk in Robinella (and the CCStringband). Nu, op een wat gevorderde leeftijd, is er ruimte voor een eerste soloalbum, Cosmico. Hij zegt daarover dat hij wel door had kunnen gaan met The Black Lillies, maar dat hij zichzelf wilde uitdagen. Het resultaat mag er zijn. Er staan 9 nummers op Cosmico. Een meer…

De vorige albums van Drew Holcomb and The Neighbors die we recenseerden bleven steevast steken op drie sterren. Deze keer een sterretje extra. Want Stranger No More (Magnolia Music/Bertus) is echt wel een fijn plaatje. In het verleden hadden we moeite met een al te vriendelijk geluid (Medicine) of de grootse aanpak (Dragons). Deze nieuwe worp liedjes, elf stuks, heeft in ieder geval als voordeel dat er gekozen is voor een gevarieerde aanpak. Fly zweeft als een liedje van Mickey Newbury. Op het opbeurende Find Your People vallen samenzang en banjo op. Het van blazers meer…

We worden gewaarschuwd dat dit qua weer het laatste mooie weekend zal zijn. Hierna breekt het najaar aan. Wat is het dan een gelukkig toeval dat Will Johnson precies op dit moment een nieuw album heeft uitgebracht, No Ordinary Crown (Undertow), Want als er iemand is die je in herfstige sferen kan brengen is hij het. Bij beluistering van deze plaat beginnen de bladeren spontaan van de bomen te vallen. Zeker als sprake is van Tempest Time Again. Hoewel het in dit prachtige nummer niet eens zo stormt; eerder een rustig banjo-en (steel)gitaarbriesje. Stormen doet het meer in meer…