Je zou de mannen van Paris Texas wel de Vlaamse tegenhanger van de Tennessee Studs (uit Amsterdam) kunnen noemen. Begaafde musici dus die met hun snaarinstrumenten doorleefde americana maken, maar dan met Antwerpen als thuishaven. Bird In Hand (Trad Records) is hun tweede album. Hierop staan 8 nummers in net iets meer dan 27 minuten. Gerrit Hüppertz (gitaar, zang), Dave Crokaerts (gitaar, zang), Maarten Michielsen (bas, zang), Dirk Peeraer (dobro, mondharmonica, zang) en Jan Michielsen (mandoline) leggen de basis. Mooi gezongen, met aandacht ook voor meer…

The Heavy Heavy is hartstikke retro, maar ook hartstikke leuk. Will Turner en Georgie Fuller komen uit het Britse Brighton en hebben met Life And Life Only (Ato Records) een album gemaakt dat je zestig jaar terugvoert. En dat was precies hun bedoeling, want ze wilden een plaat maken die net zo klonk als hun favoriete elpees uit de jaren 60. All My Dreams heeft lekkere samenzang. Die dromen gaan over een plek waar het altijd zonnig is. Van die paradijselijke plek kunnen ze zich een prima psychedelische voorstelling maken. En natuurlijk is de muziek vol verwijzingen naar dat verleden. De gitaar meer…

Rusteloos kun je Karen Jonas inderdaad wel noemen. Op The Restless (eigen beheer/ V2 Benelux) is ze nog niet van de ene liefdesaffaire bekomen, of ze raakt alweer teleurgesteld in de volgende. In Parijs zit ze in een oud hotel met kant en fluweel en sterren die boven de stad schijnen. Haar gedachten op Paris Breeze vliegen alle kanten op. De Amerikaanse heeft een heldere zangstem waarmee ze alle woorden als een bries door Parijs blaast. Op The Breakdown voegt ze daar soul aan toe. En ook meer country. En met die bluesy gitaarlicks is dat dan een van de betere nummers. Want Lay Me Down is meer…

Na het lezen van de memoires van Lucinda Williams (getiteld Don’t Tell Anybody the Secrets I Told You) had ik gewoon zin in een nieuw album van haar. En dat is er nu: Stories From A Rock n Roll Heart (Highway 20 Records/Thirty Tigers) Het had even wat voeten in aarde. Naast de gebruikelijke moeilijkheden die iedere artiest de afgelopen jaren meemaakte, werd Williams ook nog eens getroffen door een beroerte. Gelukkig had ze haar stem snel terug en kon toch een begin worden gemaakt met de opnames. Het rockende Let’s Get The Band Back Together is de toepasselijke opener van het album, gevolgd meer…

Verborgen onder de cd staat op de hoes een quote van Tony Rice die veel zegt over de muziek op A Taste Of The Wild (Strictly Country Records) van NinaLynn. ,,As soon as you become a diehard anything, be it jazz or bluegrass or whatever, you’re depriving yourself of a whole world of music’’, aldus de Amerikaanse gitarist die zelf actief is in bluegrass, folk, americana en jazz. De Nederlandse singer-songwriter beperkt zich op haar derde album inderdaad niet tot één stijl. Het is dus geenszins strictly country. Zelfs americana is eigenlijk een te beperkte formulering, want de structuur die de gitaar volgt meer…

De Canadees Steve Dawson hielp Heather Read en Jonny Miller als producer van Beautiful Thing (eigen beheer). De in een blokhut aan de Canadese westkust wonende Read en Miller zijn daarmee toe aan hun tweede album als Peach & Quiet. Ze kennen elkaar pas sinds 2019. Beiden komen uit een muzikaal nest. De vader van Read speelde tot op hoge leeftijd vier avonden per week Hammond-orgel tijdens optredens. Lang geleden opende hij voor een jonge Tom Jones. Heather zong al op haar vierde mee. Dat was nog in Wales, later verhuisde ze naar Canada. De moeder van Miller werkte voor meer…

Gordy Quist van The Band Of Heathens produceerde het derde album van The Tender Things. That Texas Touch (Spaceflight Records) verschijnt niet als cd, maar is (nog) wel verkrijgbaar als elpee. En natuurlijk te beluisteren als download of te streamen. Eerder waren we op deze site al zeer enthousiast over het titelloze debuut en How You Make A Fool. Ook deze nieuwe van de band van Jesse Ebaugh is een aanrader met vooral aanknopingspunten voor liefhebbers van countryrock uit de jaren 70. Met als bonus een portie funk die het swingend houdt. Opener I Can Love neigt wat naar The Rolling Stones en dat meer…

Tuck-shearer. Zo spreek je de naam van Luke Tuchscherer uit. Een behulpzame tip die Tuchscherer op zijn website deelt. Een naam die trouwens best wat bekender zou mogen zijn in americana-land. De in Bedford gevestigde Engelsman (met Duitse roots) maakt namelijk al zo’n 10 jaar mooie soloplaten (die we hier ook veelal besproken hebben). Widows & Orphans (Clubhouse Records) verscheen in april van dit jaar en laat Tuchscherer weer van een meer ingetogen kant horen. Hij speelt zelf akoestische gitaar en mondharmonica evenals Dave Banks. Oorspronkelijk werd dit album in meer…

De ene recensie laat zich makkelijker schrijven dan de andere. Soms is het goed om een album een tijdje weg te zetten, omdat het anders niet lukt om er een oordeel over te vellen. Dat was nodig bij Every Acre (Merge Records/Konkurrent) van H.C. McEntire. Eerst dacht ik dat er maar een moment was waarbij ik echt opveerde. Dat is bij de geweldige gitaarsolo op Turpentine. Daarbij moest ik denken aan de muziek van Jesse Sykes en ook aan Everybody Knows This Is Nowhere van Neil Young. Die cadans heeft het nummer, waarbij bijna een beetje geleund wordt op de noten. Tot die meer…

Alternatieve country versus gecountrificeerde rock, is er anno 2023 nog een werkelijk verschil? Dat vraag ik me af bij beluistering van Maria’s Hunt (Country Thyme/Drag City) van Glyders. De band uit Chicago laat op haar volwaardige debuut – eerder werden alleen EP’s en singles uitgebracht – een mengeling horen van seventiesrock en countryrock, met een scheut psychedelica. En nee, dat klinkt niet als de alternatieve country uit de jaren 90, maar het heeft zeker zijn charme en het zou me verbazen als de gemiddelde lezer van deze site het niet zou kunnen waarderen. Glyder bestaat meer…

Na vele omzwervingen door haar geboorteland Amerika vond Erika Olson in Engeland een plek waar ze helemaal opnieuw begon. Haar drukke baan in de advocatuur zegde ze op om tot rust te komen in een klein dorpje in East Sussex. Ze hoeft nu alleen nog maar te zingen over problematische zaken. Maar ook over het kleine geluk trouwens. This Is How I Pray (Ez Come Ez Go Records) is een moderne folkplaat. Als singer-songwriter verkent ze haar eigen omgeving en andere wereldse zaken. Benefit Of The Doubt handelt over racisme. De liedjes van Olson (zang, akoestische gitaar) deugen wel, maar de keuze voor meer…

Edie Carey is een singer-songwriter uit Colorado die als bijverdienste in opdracht liedjes schrijft voor verjaardagen, trouwerijen, jubilea, overlijdens en andere speciale gebeurtenissen. Een aantal van die liedjes verscheen op eerder werk van haar. Voor The Veil (eigen beheer) hoefde ze niet terug te vallen op dat werk. In 2020 had ze een ernstig auto-ongeluk waarbij ook haar zoon en dochter betrokken waren. Een week later schreef ze het titelnummer van dit album. Ze beschrijft hoe de auto door de lucht vloog en met een klap ondersteboven tot stilstand kwam. Van het ene op meer…

Op Circumstance (KnowHowe) van de Amerikaanse singer-songwriter Alice Howe komen de werelden van Laurel Canyon en Muscle Shoals op overtuigende wijze samen. Howe komt oorspronkelijk van de oostkust, maar ze trok op instigatie van Freebo naar de westkust. De veteraan die jarenlang bassist was in de band van Bonnie Raitt is sindsdien haar muzikale partner. Hij vervult de rol van producer, begeleider en helpt Howe als liedjesschrijver. De platencollectie van haar ouders vormde de belangrijkste inspiratie. Op dit album valt ze ergens te situeren tussen Linda Ronstadt en Bonnie meer…

Jaime Michaels is een man met grijze haren. Daar zingt hij over op Here We Are, het slotnummer van How To Shine (Appaloosa Records), en dat doet hij met de wijsheid van iemand die de stoffige jaren voorbij heeft zien rollen. De countryfolk van de in New Mexico neergestreken Amerikaan is bedeesd en bedaagd, maar ook terugkijkend op wildere jaren kun je er nog wat van maken. ‘When memories are all that’s left you / You will paint them as you need’, zingt hij op het titelnummer. Het hoeft niet allemaal groots en belangwekkend te zijn om waarde te hebben leert Beauty Doesn’t Need Forever. Hij legt meer…

Van Lukas Nelson + POTR recenseerden we nog maar één album. Dat was in 2016, toen Promise Of The Real ook als begeleidingsband van Neil Young fungeerde. Something Real ging via zwaar aangezette classic rock naar grunge en de zoon van Willie Nelson laveerde op andere platen ook van het ene genre naar het andere. Dat is wel typisch Texaans trouwens, gewoon spelen wat je leuk vindt zonder je te conformeren aan één stijl. Doug Sahm is wat dat betreft het meest treffende voorbeeld. Sticks And Stones (6 Ace Records/Thirty Tigers) is het meest countrygetinte album van Lukas Nelson tot meer…

Chelsea Crowell kwam met het idee om de hoes van The Chicago Sessions (New West Records/V2 Benelux) dezelfde lay-out te geven als Ain’t Living Long Like This, waarmee haar vader Rodney Crowell in 1978 debuteerde. De veteraan vond het een goed idee, vooral omdat de samenwerking met Jeff Tweedy (Wilco) zo ontspannen was geweest. Het herinnerde hem aan zijn begintijd. ,,It’s just me and the band in a room together, loose and live and having fun’’, aldus Crowell (gitaren, zang). Die relaxte sfeer is een van de sterke punten van dit album. Op uitnodiging van Tweedy tot stand gekomen in Chicago. Met meer…

Drie prachtige platen maakte Laura Cantrell aan het begin van de jaren nul: Not The Tremblin’ Kind (2000), When The Roses Bloom Again (2002) en Humming By The Flowered Vine (2005). Albums waarmee ze een plaatsje in het hart van de americanaliefhebber veroverde en ook in het hart van de Engelse dj John Peel, die toch niet bekend stond om een voorliefde voor country en aanverwante stijlen. Hierna verdween de Amerikaanse zangeres wat uit de spotlights, hoewel ze zo nu en dan nog wel een album uitbracht. Dat had ook te maken met de de gezinsuitbreiding die meer…

Trapper Schoepp leent op een van zijn liedjes enkele regels uit The White Cliffs Of Dover, een grote hit voor Vera Lynn in 1942. Zijn Cliffs Of Dover gaat over een Amerikaanse soldaat die na de Irakoorlog thuis niet meer kan aarden. Zo’n protestsong maakt wel duidelijk dat Siren Songs (Rootsy/V2 Benelux) meer is dan een verzameling liedjes over zeemeerminnen. Water is wel een terugkerend thema. Devil’s Kettle is een waterval aan Highway 61 in Minnesota die eindigt in Lake Superior. Volgens een vriend van Schoepp, een natuurgids, liet Al Capone er lichamen verdwijnen in een deel van de waterval dat meer…

Het maakt niet uit wat voor muziek Michael Jerome Browne speelt, de ondertoon zal altijd de blues zijn. Zo betoogt hij zelf in de liner notes van zijn album Gettin’ Together (Borealis Records/Stony Plain Records). En dat klopt aardig. De Canadees zwaait de Afro-Amerikanen die het genre ontwikkelden alle lof toe. Zelf leent hij de stijl en probeert dicht bij de originelen te blijven. Wederom Browne zelf die dat opmerkt. Hij slaagt er daarbij vooral in om de levendigheid van de composities te behouden. Zodat de collectie covers, hij schreef zelf slechts een van de nummers, samen een geïnspireerd geheel vormen. Zodat je meer…

Een nieuwe plaat van Beaver Nelson, dat is altijd het beluisteren waard. A Friend From Out Of Town (eigen beheer) is het negende werk van deze huisschilder-singer-songwriter uit Austin, Texas, dat mede dankzij een Kickstartercampagne tot stand kwam. Het debuut van Nelson, The Last Hurrah uit 1998, was een voltreffer die we hier ook als Gloeiende Plaat betitelden. De carrière van Nelson kwam echter nooit echt van de grond. De vraag is of hij daar echt om maalt. De man schrijft liedjes om door een ringetje te halen en leeft verder gelukkig met vrouw en kinderen. Zo’n nummer als meer…

Sinds zijn zestiende is Parker Ferrell al actief in de muziekbusiness. Maar pas nu, op zijn 36ste, heeft hij met Love Runs Through (eigen beheer) een debuutplaat afgeleverd. Geen wonder dus dat dit in vele opzichten een volwassen werkstuk is. De jaren van de wereld rondtrekken, onder bruggen slapen met andere zwervers, dat ligt allemaal achter hem. Hij leeft nu met zijn gezinnetje in Oklahoma en heeft het op zijn album over het geluk dat je in de kleine zaken in het leven moet vinden. Dat klinkt nogal belegen, maar door het gepassioneerde vakmanschap trekken Ferrell en zijn meer…

Zangeres Eilem Jewell kreeg het de laatste jaren flink voor de kiezen. Niet alleen een aantal sterfgevallen in haar omgeving en de coronacrisis waardoor ze niet meer kon optreden. Ook haar huwelijk liep op de klippen. En daarmee viel ook haar band uit elkaar, want haar voormalige echtgenoot, Jason Beek, was haar drummer en de facto manager. Ze trok zich terug in en hut in de bergen van Idaho om zich te herpakken en begon daar tussen de eindeloze wandelingen aan het schrijven van nieuwe songs. Die nummers zijn terecht gekomen op haar negende album, Get Behind The Wheel meer…

Ontzettend goed nieuws dat de drie ep’s van Dean Owens die samen de Desert Trilogy vormden nu ook op cd verkrijgbaar zijn. Die ep’s verschenen namelijk alleen als downloads (of waren te streamen). Met El Tiradito (The Curse Of Sinner’s Shrine) (Continental Song City) nu dus alsnog op een zilverkleurig schijfje met fraai artwork. De nummers van de Desert Trilogy die op Sinner’s Shrine (zie recensie) kwamen zijn niet meegenomen. Terechte keuze, want wie dat album kocht wil ook El Tiradito hebben. Want dit is allemaal net zo schitterend. En dan is er nog meer goed nieuws, want het betreft meer…

Loskomen van het beklemmende zuiden van de Verenigde Staten, dat is een van de drijfveren van Hannah Aldridge. Afstand nemen, maar toch ook vasthouden. Want opgroeien met de donkere kanten van de Biblebelt, dat schud je niet zomaar van je af. Muscle Shoals, Alabama, daar komt ze vandaan. Ze is de dochter van een musicus die zijn sporen daar heeft verdiend in de Fame-studio, maar ook in Nashville. Hij speelt twaalfsnarige gitaar en zingt mee op de achtergrond van Unbeliever. Verwacht op Dream Of America (Icons Creating Evil Art/NEWS) geen countrysoul zoals we gewend zijn uit die streek. Zoals meer…

Een album van een 87-jarige Britse folkzangeres, past dat op een site over alternatieve country en americana? Nou en of, zelfs als het gaat om stokoude traditionele liedjes. Want dat is het geval op Archangel Hill (Domino/V2) van Shirley Collins. Haar vertolkingen zijn zo puur als wat. Met verweerde stembanden zingt ze vol gloed, waardoor tot op zekere hoogte een vergelijking te trekken is met American Recordings van Johnny Cash. Dit is haar derde album sinds 2016, toen ze met Lodestar een comeback maakte na liefst 38 jaar. Een aantal liedjes heeft ze in het verleden eerder gedaan. En dan is er met meer…

‘I’m searching for three chords and the truth’, zingt Esther Rose op Spider, maar haar zoektocht op Safe To Run (New West Records/V2 Benelux) levert vooral andere zaken op. De singer-songwriter heeft New Orleans verlaten om zich te vestigen in Taos. Tijdens die verhuizing naar New Mexico zeulde ze haar verleden nog met zich mee, maar wel in de volle overtuiging om er afscheid van te nemen. Dat betekent dat ze de twang grotendeels achter zich heeft gelaten en het meer zoekt in atmosferische geluidsbeelden. Van country naar indie. Op de eerste helft van de plaat helt de meer…

Malcolm Holcombe had de kanker echt niet nodig om weer een album vol liedjes over ellende te schrijven. Dus toen hij vorig jaar die diagnose kreeg, had hij de liedjes voor Bits & Pieces (Proper Music/Need To Know) al klaar. En hij wilde ze zo snel mogelijk opnemen, want de toekomst was onzeker. Dat deed hij dicht bij huis in Asheville, North Carolina, met Jared Tyler aan zijn zijde. Die zorgt er in zijn eentje voor dat de boodschap van Holcombe (zang, akoestische gitaar) van een stevige bodem is voorzien middels zijn bijdragen op dobro, lap steel, baritongitaar, elektrische gitaar, bas, mandola, tenor banjo, klassieke meer…