De liedjes van Doug Paisley op Say What You Like (Outside Music) zijn verraderlijk licht van toon, want onder dat laagje vernis schuilt een wereld van ongemak. Almost valt door de lap steel en akoestische gitaar te situeren op Hawaï, maar de luchtige toon wuift langs gevoelens van diepe onzekerheid. ‘Almost was somebody to someone who loved me’, zingt hij. Zonder ook maar een spoortje zelfbeklag in zijn stem. Hij schrijft over emoties, maar zet ze nergens extra aan. Hij deelt zijn diepste gevoelens, maar houdt ze tegelijk op afstand door zijn voordracht. Dat klinkt afstandelijk, maar is het toch ook weer meer…

Als tegen het einde van The Spiral Season twee vloeiende gitaarlijnen samenkomen en schaduwen werpen, dan is dat een mooi soort lichtpunt in de donkerte. Maar de weg ernaartoe is nogal hoogdravend. Dat dubbele gevoel gaat niet weg op Nothing Special (Ato Records), het eerste soloalbum van Will Sheff, al twintig jaar de baas over Okkervil River. Daar was hij aan toe na het overleden van bandlid en goede vriend Travis Nelsen. Dit album gaat over dat verlies. En over de verhuizing van Texas naar Californië, waar Sheff inspiratie vond in de nieuwe omgeving. Dat zijn overigens wel feiten die je uit meer…

Toen de bekende band Noah & the Whale in 2015 ophield te bestaan, gingen de diverse leden daarvan hun eigen weg. Gitarist Fred Abbott kwamen we hier al tegen met zijn nieuwe project Orphan Colours (recensie). Bassist Matt Owens begon een solocarrière en bracht in 2019 een eerste album uit: Whiskey & Orchids. Zijn derde soloplaat, Beer For The Horses (eigen beheer), verscheen in oktober van vorig jaar, maar is bijzonder genoeg om hier alsnog te bespreken. Eigenlijk is dit Beer For The Horses geen soloproject want het werd opgenomen en uitgebracht door meer…

Auto’s stelen. Vechten in de kroeg. En dus de bak in. Nummerplaten maken. Born A Bad Boy, aldus Crosby Tyler zelf. Don’t Call The Law On Me (eigen beheer) staat vol met dit soort liedjes. Op de titelsong zingt hij dat hij het allemaal niet zo heeft bedoeld, nadat hij heeft laten weten dat hij een oudere kerel die hij met een voormalig liefje zag een flinke aframmeling heeft gegeven. Maar hij komt tot inkeer op Stop Being An Ol’ Redneck. De teksten zijn net zo cartoonesk als de hoestekening. Het is honky tonk met steelgitaar en Telecaster en best aardig voor een feestje in ‘the next one-horse town / Population 250 / Sitting meer…

Jake Paleschic, de naam deed hier geen belletje rinkelen. Enig zoekwerk op het web leerde dat de goede man uit het noorden van Texas komt en dat hij, voordat Wrongdoer (Niles City Records), verscheen ten minste één eerder album heeft uitgebracht. Paleschic is inmiddels begin dertig en nam het nieuwe album op tussen 2016 en 2019. Daarna, ja, dat hoef ik hier niet meer uit te leggen. Lang op moeten wachten dus, maar dat is het waard geweest want Wrongdoer is een uitzonderlijk goede plaat. Hierop acht songs met niet al te vrolijke teksten, vooral over de invulling van een leven. Daarover zingt hij meer…

Without A Throne (eigen beheer) is met 25 minuten een beetje kort, maar het is daarmee wel een plaatje dat je met plezier twee keer achterelkaar kunt draaien. Matthew Check woont in Brooklyn en nam deze ep op in Nashville, maar de zeven nummers brengen je in Laurel Canyon in de jaren 70. Want The Very Beginning is een liedje in de stijl van Jackson Browne. Of nee, het is misschien nog meer Warren Zevon. Want Check heeft net zo’n hese stem.  Thomas Bryan Eaton produceerde en speelde gitaren, pedal steel, dobro en mandoline. Hij zingt ook mee, net als Miss Tess. Old Wooden Floor is Californische meer…

Tijd voor iets heel anders. En ook weer niet. Pablo Leira is een singer-songwriter, afkomstig uit het in Galicië gelegen Mugardos, in het uiterste noordwesten van Spanje. De Spanjaard toog op jonge leeftijd naar de VS om daar gitaar te studeren aan het Berklee College of Music. Na de succesvolle afronding daarvan kwam hij terug en nam in een studio in Ferrol Dirt, Wood & Grass (Ferror Records) op. En daar is waar het weer niet heel anders is want de songs op dit debuut klinken door en door Amerikaans. En toch, er komt geen Amerikaan aan te pas: het zijn Álvaro Lamas meer…

Countryrock, ouderwetse countryrock, dat is wat Andrew Gabbard te bieden heeft op zijn tweede soloplaat Cedar City Sweetheart (Colemine Records/Karma Chief/Konkurrent). Gabbard is in Ohio, waar hij vandaan komt, geen onbekende. Hij is onder meer betrokken bij de Buffalo Killers en de Gabbard Brothers (met zijn eh… broer natuurlijk). Daarnaast speelt hij in de liveband van The Black Keys. Maar voor dit album heeft hij  zijn mooiste nudiesuit aangetrokken en op verzoek van zijn countryminnende moeder een echte countryplaat gemaakt. De meeste instrumenten speelt meer…

Als alles een beetje heeft tegengezeten, dan valt er nog maar een ding te doen: Drinkin’ Again. Het nummer brengt een beetje oude rock-’n-roll met een toefje western swing. ‘Why o why can’t things stay the same’, vraagt Doug Collins zich af op Stay The Same. De Amerikaan bezit een heldere zangstem. Too Late At Night (eigen beheer) is een erg fijn plaatje van Doug Collins & The Receptionists. Verwacht pure pop in het verlengde van Nick Lowe en Ben Vaughn van deze Amerikanen. Beatmuziek op zijn Amerikaans schreven we in de recensie van Good Sad News. Op Mexico Mo gaan ze een beetje south of the border, met meer…

Met Lift You Up begint Suzie Vinnick haar album Fall Back Home (eigen beheer) zoals je mag verwachten met zo’n songtitel: opwekkend. Het nummer heeft soul en brengt een gospelgevoel teweeg. Met vocale steun van Samantha Martin en Delta Sugar. Colin Linden tekent voor het niet misselijke gitaarwerk. Talk To Me is een duet met Matt Andersen met wie ze het nummer schreef. Het neigt iets meer naar folk. Op Salt & Pepper is het wederom Linden die imponeert als slidegitarist. De Canadese Vinnick vervolgt met Raino en It Doesn’t Feel Like Spring Anymore, bluesnummers in een meer…

Het wordt tijd om Drayton Farley onder uw aandacht brengen. Voor zover dat nodig is; misschien hebben jullie hem zelf al lang ontdekt. Maar voor degenen die hem niet kennen het volgende. Farley komt uit Alabama en groeide op in de omgeving van Birmingham. Werkte bij de spoorwegen en in de auto-industrie, kreeg een gezin. In zijn jeugd speelde hij in een metalband totdat hij Southeastern van Jason Isbell hoorde. Via hem ontdekte hij John Prine, Sturgill Simpson, Tyler Childers. Nam zelf twee EP‘s op die niets, nada, niente deden en vervolgens een akoestisch meer…

Bijna in alle liedjes wil Angela Perley lekker los gaan. ‘Plug me in, turn me loose’, zoals ze op het titelnummer verkondigt. Ze wil op rollerskates door Hollywood, of beter nog, op een Honda-motor, een exemplaar uit 1985 of daaromtrent. Turn Me Loose (eigen beheer) is een volledige overgave aan voluit leven. Dus ook aan de liefde: ‘Aww you fill me up / You fill me up / Sha la la la la la la la sha la la’ (Star Dreamer). Het is muziek voor een kroegentocht door heel Amerika. Het is rootsrock met flinke inbreng van steelgitaar, bespeeld door producer Brandon Banks. Met lekker gitaarwerk van Perley zelf en meer…

Bij het verschijnen van de uitstekende compilatie Here Again: A Retrospective (zie recensie) werd al aangekondigd dat er ook een nieuw album zou verschijnen van Say Zuzu. Dat is er nu met dit No Time To Lose (Strolling Bones Records/V2 BeNeLux). De Amerikanen zijn het nog niet verleerd; ze maken nog steeds pure altcountry. De band rond de songschrijvers Jon Nolan (zang, gitaren, bas, lap steel, piano, orgel) en Cliff Murphy (zang, gitaren, banjo, mondharmonica) klinkt nog altijd gedreven. Het titelnummer is energiek als iets uit de beginperiode van The Long Ryders, die overigens ook een nieuw meer…

“Wat een plaat!”, dacht ik bij eerste beluistering van Paint Horse (Good People Record Co) van Benjamin Dakota Rogers. Dat denk ik nu, bij de zoveelste keer dat ik ‘m draai, nog steeds. Countryfolk op zijn best. Rogers is een Canadees die op een afgelegen boerderij in Ontario woont en daar ook de meeste van de liedjes van deze plaat heeft opgenomen. Van oorsprong is de fiddle Rogers’ instrument; hij kreeg ooit de viool van zijn overgrootvader en leerde daar als kind op spelen. Maar op deze plaat worden de fiddlepartijen ingespeeld door Sam Clark. De andere muzikant die op deze plaat meer…

Bang om te leven. Bang om te sterven. Donkere streken van een cello in combinatie met de voordracht van de eerste strofen van The Great Hunger van de Ierse dichter Patrick Kavanagh brengen ons bij die eerste woorden van deze recensie. Lisa O’Neill zingt ze op het titelnummer All Of This Is Chance (Rough Trade/Konkurrent) waarmee het album begint. Door het duister vallen kleine flarden licht. Het is mysterieus als mistige bergstreken in Ierland. De stem van O’Neill trekt je mee naar een andere tijd, waarin mensen zich verborgen hielden voor elkaar. Een treurige viool en een kind dat praat, het draagt meer…

Van Michael Johnathon verscheen enkele jaren geleden The Painter, niet alleen een ode aan Vincent van Gogh, maar opgedragen aan kunstenaars in het algemeen. Op het titelnummer van Garden Of Silence (PoetMan Records) gaat het over de sterfdag van de schilder. De Amerikaan eindigt met FolkSinger, niet alleen een liedje over zijn eigen ambacht, maar dat van vele collega’s. Front Porch Symphony gaat over ‘Pickin’ and a grinnin’ mother earth livin’ / On a front porch hideaway’. Op die veranda zijn voor dit nummer trouwens ook blazers uitgenodigd, want meer…

Kijk, dat is nu het leuke van deze hobby. Dat je vanuit het niets ineens tegen een bandje aanloopt dat zo lekker fris is dat het een recensie op deze site rechtvaardigt. In dit geval Completely Pedestrian van Uncle Uncle, een band uit het Zuid-Californische Santa Barbara. In 2017 begonnen ze een beetje te jammen in de garage en na 3 ep’s ligt er nu een volwasen debuut. Het is of je naar vier mannen luistert die graag indierock maken maar die de country die ze in hun jeugd door hun ouders erin gegoten hebben gekregen, maar niet kunnen kwijtraken. En er zit ook meer…

Brad Apple en Pam Setser zijn al actief sinds de jaren zeventig. Vooral in het Ozark Folk Center in Mountain View, Arkansas. Setser stond al eens op het podium met de legendarische Grandpa Jones. Ze speelden allebei bluegrass in een band die voornamelijk bestond uit familieleden. Pas sinds 2017 vormen ze het duo Apple & Setser. Het merendeel van het materiaal op Apple & Setser (Bell Buckle Records) bestaat uit bewerkte liedjes uit het publieke domein. Maar toch weet zo’n traditional als Hand Me Down My Walking Cane je toch mee te slepen. Mooie samenzang, niet te lief, gewoon puur. En fraaie meer…

Settler (Need To Know Music) van de Schotse singer-songwriter Malcolm MacWatt is al anderhalf jaar uit, maar nu toch weer even actueel omdat de man op dit moment bezig is aan een korte tournee door Nederland. Het is countryfolk met de kracht van een Avalanche And Landslide. Met Jaimee Harris die met hem meezingt op die opener. MacWatt combineert de traditie van Schotse balladen met het geluid van de oude country en bluegrass uit de Appalachen. Met op Letter From San Francisco een prominente rol voor dobro. En natuurlijk heeft Banjo Lullaby veel banjo. Maar ook dobro, viool en gitaar. Op Ghosts Of Caledonia en meer…

Het drie jaar geleden verschenen album Brothers was al een puike plaat vol southern rock, maar Homebound (Continental Record Services) is zelfs nog beter. En je zou werkelijk niet verwachten dat Copperhead County een Nederlandse band is. Alles op Homebound klopt namelijk. En niet op een manier dat het perfect nagedaan lijkt. Nee, hier wordt vrijuit gemusiceerd. Met passie. Want met kennis van de Amerikaanse voorbeelden kun je gewoon je eigen ding doen. En dat doen Corvin Silvester, Robert van Voorden, Jordy Deutscher, Alex Stolwijk, Johan van Dijk en Marja Boender dus. Opener Sunny heeft meer…

De titel Anarchist Gospel (New West Records/V2 BeNeLux) zegt alles. Het nieuwste album van Sunny War is een vat vol tegenstrijdigheden. Dat is ze zelf ook. En eigenlijk begint dat al bij haar artiestennaam. Ze ligt niet alleen overhoop met zichzelf, ze ziet het ook bij anderen. ‘I am out of remedies / At least I’m not a liar / Somewhere in my memories / I held my head much higher’, zingt ze op Higher. ‘I was a human test dummy / I was an ape in a lab’, klinkt het op Test Dummy. En: ‘On bad days I remember / On good days I forget.’ Op Sweet Nothing gaat ze op zoek naar een vorm van geluk: ‘Let’s make a dream of meer…

Bill Berry was ruim 25 jaar geleden eigenlijk al met pensioen gegaan. De drummer en mede-oprichter van R.E.M. hoefde niet meer zo nodig. Maar stadgenoten uit Athens, Georgia, wisten hem naar een oefenruimte te lokken. En dat bleek eigenlijk weer heel erg leuk. Zo ontstond The Bad Ends, van wie dit geweldige The Power And The Glory (New West Records?V2 BeNeLux) verscheen. Naast Berry bestaat de band uit louter uit veteranen. Maar niet allemaal zo beroemd als de drummer. Mike Mantione (zang, gitaar) is de spil van de band, die naast Berry verder bestaat uit Dave Domizi (bas, zang), Geoff meer…

The art of not giving a fuck, dat is het eerste waar ik aan denk bij het verschijnen van Chicken Fried Snake (Feels So Good Records) van Rattlesnake Milk. Ik bedoel, wie brengt zijn album nu half december uit? Dan mis je alle lijstjesgekte, iedereen zit met zijn hoofd bij de kerstdagen en er ontstaat dan echt geen enkele buzz rondom je release. En dan op je eigen website wekenlang je nieuwe album niet eens noemen. Een zeer rudimentaire website verder, zonder bestelmogelijkheid. Zo zonde, want Chicken Fried Snake is van grote klasse! De band uit Austin heeft een zeer kenmerkend geluid dat op meer…

Tim Hill stond regelmatig op het podium tijdens concerten van The Allah-Las om op toetsen het bandgeluid aan te vullen. Sinds de pandemie werkt hij op een ranch in zijn thuisstaat Californië. Dit is zijn tweede soloplaat en die verschijnt net als het debuut op het label van The Allah-Las. De titel Giant (Calico Discos) is een verwijzing naar de film met James Dean. Het is een album van een wat dromerige jongeman, die echter heel goed lijkt te weten wat hij wil. Hill kiest de vrijheid om ook twee stukjes Bach te spelen. French Sweet doet hij op een kerkorgel en de manier waarop het is opgenomen doet alles in de oren meer…

Darling West wil meer zijn dan een Noorse band die americana speelt. En dus reiken ze verder. Helemaal tot de Cosmos (Jansen Records/Suburban) zelfs. Die vinden ze in de jaren 80 op het titelnummer waar het album mee begint. De verwijzing naar dat decennium is zelden een goed teken. Ook nu niet. Lelijke drums, zielloze zang. Wat je noemt een professioneel geluid. En waarom is die steelgitaar zo helemaal naar de achtergrond verdrongen? Op Light Ahead zoeken ze het in Afrika. Dat gitaarwerk heeft wat van King Sunny Adé. Still Here is een klein gehouden liedje met mellotron, golvende bastonen en meer…