Darkening Green (Jalopy Records) komt precies op tijd. De titel van het debuutalbum van Kyle Morgan en Tamar Korn is ontleend aan een gedicht van William Blake en verwijst niet alleen naar het schemerende eind van de dag, maar ook naar het begin van de herfst, en als je nog verder denkt naar de fase van het leven waarin je meer naar achteren kijkt dan naar voren. Zó oud lijken Kyle en Tamar overigens nog niet, maar hun repertoire op Darkening Green bevat wel degelijk veel van vroeger. Liedjes die we kennen van Leonard Cohen, Everly Brothers, Carter Family, Gillian meer…

Hou op met me, hoor. Wil ik net beginnen met het recenseren van het in juli verschenen nieuwe album van Jesse Welles, Pilgrim (eigen beheer), blijkt dat de man uit Arkansas inmiddels alweer een, nee twéé nieuwe albums uitgebracht heeft. Het houdt niet op, dat zijn dus 5 platen alleen al in 2025. Wel, eerst Pilgrim dan maar eens. Deze plaat ligt in het verlengde van het in januari uitgebrachte Middle. 11 nummers, met bandbegeleiding opgenomen onder produktionele leiding van Eddie Spears. Sterke melodieuze nummers, een beetje rauw, met de akoestische gitaar als leidend instrument. Liedjes meer…

Gitaar, pedal steel, fiddle, mondharmonica, hier en daar een banjo en een mandoline, simpele percussie en bas, en daar gaan we. Joe Wunderle maakte met Here To Stay (Anti-Corp) zo’n album dat er altijd al geweest lijkt te zijn. Een stem die doet denken aan John Prine, misschien wat onvaster, of laconieker, en zelfgeschreven songs die aan alle hoofdstukken van het Amerikaanse liedboek lijken te zijn ontsproten: lichtvoetige walsjes (Sunken Ships, Until Time Intertwines Us Again, Walking Bell), opgewekte countrypop (Here To Stay), soepele countryblues (You Can Try), ingetogen ballads meer…

Dit jaar verschijnt er vooralsnog geen nieuwe plaat van Lucero, maar de liefhebbers van de band zullen ook gelukkig zijn met In The Heart Of The Mountain (Liberty & Lament) van Ben Nichols. De voorman van Lucero brengt 11 nummers die in het verlengde liggen van het werk van zijn z’n band. Iets rustiger wel, maar de ruige stem van Nichols maakt dat dit zeker geen kaarslichtmuziek is. Bovendien is er voldoende elektrische gitaar (van Cory Branan en Todd Beene) te horen. Het geluidspalet past bovendien mooi bij de overwegend donkere teksten. Een nummer waarin een houthakker meer…

All You Need Is Love, dat mag zo zijn, maar de vraag is of we ook een cover van dat overbekende nummer van The Beatles nodig hebben. De vraag stellen is hem beantwoorden. Misschien is het niet eerlijk om dit stukje nou juist te beginnen met dat nummer, want de andere negen liedjes op Fire & Honey (Blackbird) zijn allemaal van Rick Deering en Lisa Miller, die samen Wild Mountain Mystics vormen. Dat ze geloven in de liefde blijkt wel uit de songtitels: Love Takes Over The Night; What Our Love Can Do; Love Is The Law; Take My Love Forever. En het titelnummer Fire & Honey gaat er ook over, net als meer…

Onderweg in de auto zeg ik tegen mijn reis- en echtgenote: “Mooi, hè”. “Prachtig”, zegt ze. Ik kijk opzij en zie dat de tranen over haar wangen stromen. Zelf hou ik het ook niet helemaal droog. We luisterden naar Loneliness Of Love, dat te vinden is op het nieuwe album van Tami Neilson: Neon Cowgirl (Outside Music). Inderdaad, een prachtig nummer, een pianoballade, over verlies en ouder worden. En fantastisch gezongen. De 11 nummers op dit nieuwe album zijn sowieso een showcase voor de stem van Neilson. Op de opener Foolish Heart begint ze beheerst en nog wat ingetogen, maar meer…

Murray Attaway was zanger/gitarist en boegbeeld van Guadalcanal Diary, een alleraardigst bandje uit Georgia dat in de jaren 80 actief was. Na dat decennium besloot de band uiteen te gaan, een verstandige manier om de vriendschappen in stand te houden. Vier platen vol janglepop verschenen er op Elektra, maar de echt grote doorbraak bleef uit. Zulks moet je trouwens wel in het juiste perspectief plaatsen, want in die tijd ging het in popmuziek wel om andere verkoopaantallen dan tegenwoordig. Ga maar na, toen Attaway in 1993 zijn eerste en enige soloplaat maakte gaf Geffen de eerste 50.000 exemplaren van In Thrall gratis weg. Zo vaak zal Tense Music Plays meer…

Murry Hammond is mede-oprichter van Old 97’s. Van die al ruim dertig jaar actieve Texaanse formatie verscheen vorig jaar American Primitive. De bassist heeft meer pijlen op zijn boog. Hij maakt tijdens tournees ook deel uit van The Long Ryders en zal te horen zijn op het nog te verschijnen nieuwe album van die band. Ondertussen pakt hij uit met Trail Songs Of The Deep (Fluff And Gravy Records), zijn tweede soloalbum na I Don’t Know Where I’m Going But I’m On My Way uit 2008. Behalve op bas is Hammond te horen op gitaar, piano, mellotron en natuurlijk als zanger. Maar het album valt vooral meer…

Als ik op deze pagina’s zoek naar wat we eerder over Patty Griffin schreven, stuit ik op een leegte. Bijna niets is er te vinden over deze zangeres. Ja, veel verwijzingen naar haar en een stukje over haar optreden op TakeRoot in 2015, maar geen enkele recensie. In ieder geval niet sinds augustus 2009. Raar! Daar brengen we dan maar verandering in. Want Griffin heeft recent een nieuw album uitgebracht: Crown Of Roses (PGM/Thirty Tigers). Op de hoes zie je een foto van haar eerder dit jaar overleden moeder op dier huwelijksdag. Het nummer Way Up In The Sky gaat meer…

William Beckmann brengt de liedjes op Whiskey Lies & Alibis (Warner Music Nashville) met bravado; toch wordt hij direct op opener Honky Tonk Blue al aan de kant gezet. ‘Honky tonk blue is the color of my heartache’, zingt hij. En: ‘I just cry lonely teardrops for you darling’. Maar hij schreef het liedje niet zelf, het is van Chris Stapleton. Een beetje jammer is dat wel bij zo’n sterke binnenkomer, die niet had misstaan op Guitars, Cadillacs, Etc., Etc. van Dwight Yoakam. Dat Beckmann voornamelijk meeschreef aan de in Nashville tot stand gekomen nummers doet toch een beetje afbreuk aan de meer…

Marty Stuart doet mee op Fred’s Colt, het eerste nummer op Queen Of The Brawl (eigen beheer) van Clarence Tilton. Het betekent best wat om deze geweldenaar als gast te strikken. Clarence Tilton is geen persoon, maar een band uit Omaha, Nebraska. Dit is het derde album en een goede aanleiding om ze eindelijk eens te introduceren op deze site. Want het vijftal (Chris Weber – gitaar, zang; Corey Weber – gitaar, zang, pedal steel; Paul Novak – gitaar, zang; Craig Meier – bas; Jarron Wayne Storm – drums, percussie, zang) heeft heel wat te bieden. De van enthousiasme overlopende meer…

Immigranten die kromlagen voor nietsontziende landeigenaren bouwden de Verenigde Staten op tot wat het nu is. De grootmoeder van Josiah Flores was zo iemand. Ze zwoegde op het land totdat het werk gedaan was. Van de ene boerderij ging ze naar de andere, opeengepakt in goederentreinen met lotgenoten. Soms waren de wagons zo vol dat ze niet eens kon liggen. De singer-songwriter van Latijns-Amerikaanse afkomst eert haar op La Lucha, te vinden op zijn album Doin’ Fine (Speakeasy Studios SF). De in San Francisco actieve Flores zoekt naar positieve signalen in zijn liedjes waarin hij toch vaak treurige meer…

Het levensverhaal op Grayson Jenkins’ website is in zekere zin standaard voor het gros van de altcountry-artiesten. Geboren op het platteland (Kentucky), om precies te zijn Muhlenberg County (inderdaad, van John Prine’s Paradise), op een geiten- en paardenfokkerij midden in de streek van de steenkoolmijnen. Zowel liedjesschrijver, verhalenverteller als countryzanger. Een groot deel van het jaar onderweg, zingend en schrijvend over zijn eigen beslissingen en ervaringen. Dat laatste vinden we volop terug op Country Parables (eigen beheer), Grayson Jenkins’ vijfde album. De thematiek van de liedjes is vertrouwd: het ongerepte leven van meer…

Vrienden zeiden tegen Lynn Crossett dat hij de stap maar moest wagen en zijn baan opzeggen om het te proberen als fulltime singer-songwriter. Dus dat deed de Texaan, die de helft van de tijd in Californië vertoeft. Insecurity speelde hem lang parten, maar het helpt natuurlijk enorm als je Lloyd Maines aan je zijde hebt als producer en instrumentalist. Dat is het geval op Autumn To August (eigen beheer). Dat Insecurity wordt gedragen door de steelgitaar van Maines. Een groots zanger is Crossett niet, maar als songschrijver hoeft hij niet onzeker te zijn. De eerlijkheid die hij op het meer…

Dat uit samen reizen iets moois kan ontstaan blijkt wel uit de samenwerking van Rachel Baiman en Viv & Riley, die samen op tournee door de VS waren. In het busje werd veel gezongen op nummers die ze kenden. Dat klonk zo goed dat besloten werd gezamenlijk een album op te nemen met covers. Het resultaat: Kissing Otherppl (eigen beheer). Een tussendoortje dat we hier graag onder de aandacht brengen omdat er een paar magische momenten op staan. Dat zit met name in die samenzang tussen Rachel Baiman, Vivian Leva en Riley Calcagno. Ook hun keuze voor de covers is meer…

Mike Henderson stierf, onverwacht, op 22 september 2023, in zijn slaap. Hij was nog maar 70. Nu, bijna twee jaar later, horen we nog eens van hem middels de release van Last Nite At The Bluebird Live! (Qualified Records). Dat ‘last nite’ moet niet te letterlijk worden genomen: de opnames zijn uit heel de bijna veertig jaar durende periode waarin Henderson de gewoonte had om ’s maandagsavonds op te treden en te jammen in bluescafé The Bluebird in Nashville. Het gaat op deze plaat voornamelijk om de vette, elektrische gitaarblues die we kennen van zijn vele optredens in meer…

Die nieuwe plaat van Tyler Childers, Snipe Hunter (RCA), is een interessante. “Eindelijk“, zou je bijna zeggen na het bijna geheel instrumentale Long Violent History, het driedubbele gospelproject Can I Take My Hounds To Heaven en het onnadrukkelijke Rustin‘ In The Rain. Voor deze nieuwe plaat riep Childers de hulp in van de befaamde producer Rick Rubin, die Childers klaarblijkelijk heeft gepushed om zijn grenzen nogmaals op te zoeken. Want Snipe Hunter vliegt alle kanten op, maar wel min of meer binnen de grenzen van de Appelachia waarmee Childers meer…

Vandoliers, het lekkere bandje uit Texas, hoort bij de absolute favorieten van de altcountry.nl-redactie. Hun drie voorgaande albums kregen vier welverdiende sterren: The Native (2017), Forever (2019) en The Vandoliers (2022). Hetzelfde lot is Life Behind Bars (Break Maiden Records) beschoren. Vergeleken met vroeger lijkt de stemming wat serieuzer en persoonlijker. Misschien ook omdat frontzanger Jenni Rose (verantwoordelijk voor de meeste teksten) intussen naar buiten is getreden als transpersoon, wat de leden van de band kennelijk heeft aangezet tot een meer uitgesproken meer…

Poëtisch taalgebruik waarvan de betekenis moeilijk te doorgronden is, kan nogal hoogdravend overkomen. Niet bij Jeff Finlin. Zijn woorden, uitgestoten met die stem van hem die scherp is als een zwaardvis, schetsen omstandigheden die veelal niet al te rooskleurig zijn. De onderliggende gevoelens maakt hij voelbaar zonder de emoties al te duidelijk te benoemen op Myth Of The Giver (Continental Song City). ‘Stumblin’ the path / To a new golden gate’, zoals op All Dolled Up Like Michigan. Hoop ondanks alles. ‘Knowing seems to take the place of doing / Since I done it all before / Show me how to meer…

In een recensie van Cry Alone (Excelsior Recordings) van Dawn Brothers zou je op een site over rootsmuziek zomaar de nadruk kunnen leggen op een nummer als Seven Year Itch. Op die compositie klinkt de Nederlandse band namelijk als een jongere versie van The Band. Jeugdiger dan die legendarische band ooit heeft geklonken en ook wat swingender. Maar eigenlijk is er geen moment op dit sterke album waarop ze als een zeefdruk van voorbeelden uit het verleden klinken. Dawn Brothers is een en al muzikaliteit, net als destijds dus The Band. Alsof het spelplezier nog van de smeltende gletsjer druipt meer…

‘We create to understand ourselves better’, verkondigde David Ramirez onlangs in een interview met Rolling Stone. Voor een singer-songwriter is dat op zich niet zo’n opzienbarende uitspraak. Navelstaren is niets nieuws in dat vak. Maar op All The Not So Gentle Reminders (Blue Corn Music) kiest de Texaan ervoor om niet te zwelgen in zelfbeklag. Ja, het gaat over zijn relatie die mislukte, maar hij wilde vooral plezier beleven aan het creëren van zijn nieuwste album. Om een rotperiode af te sluiten. Op het vijf jaar geleden verschenen album My Love Is A Hurricane deed hij ook al verslag van meer…

Er hangt altijd iets in de lucht op Ghosts In The Garden (Big Bean Music) van Kris Delmhorst. Wat het precies is? Moeilijk te zeggen. Is het een zekere dreiging of juist een larmoyante sfeer? Hoe dan ook, intrigerend is het zeker. En mooi opgenomen. Zoals opener Summer’s Growing Old, donker en traag, met op de voorgrond scherp gitaarspel. Het brengt een gevoel van vergankelijkheid. Delmhorst heeft het over ouder worden, vrienden en familieleden die wegvallen en de complexiteit van die levensfase. Als bepaalde zekerheden verdwijnen, kan dat overweldigend zijn. Tegelijk kan het tot nieuwe inzichten leiden. Over meer…

Allemachtig, wat begint Sounds Like… (Dear Life Records) van de uit Philadelphia afkomstige band Florry lekker. Want het bijna zeven minuten klokkende First It Was A Movie, Then It Was A Book is niets minder dan een Prairie School Freakout. Geen idee waar dat op slaat? Check dan het in 1988 verschenen album met die titel van Eleventh Dream Day. De zwalkende gitaarrock van die band uit Chicago heeft na al die jaren niets aan zeggingskracht verloren. Of dit Sounds Like… net zo lang mee zal gaan is nu nog niet te zeggen, maar voor het moment is het genieten van knarsende gitaarnoten waarbij meer…