“Als iemand hier een goede opticien weet, hou ik mij aanbevolen,” grapt bassist Ben Brody, tijdens het optreden van Merce Lemon in De Kromme Haring in Utrecht. Hij heeft dan net de meer…
“Als iemand hier een goede opticien weet, hou ik mij aanbevolen,” grapt bassist Ben Brody, tijdens het optreden van Merce Lemon in De Kromme Haring in Utrecht. Hij heeft dan net de meer…
Oorspronkelijk een soort van zomervakantie om lekker te chillen en te surfen in Santa Cruz aan de Californische kust, verandert voor Neil Young al heel snel in iets anders: namelijk in lekker chillen en spelen in een band louter voor de fun. Neil Young doet het in de zomer van 1977, American Stars ’N Bars met Crazy Horse is dan net uitgekomen, als hij weer in contact komt met Bob Mosley, eens de bassist in Moby Grape en met wie hij wel eens optrad in zijn tijd in Buffalo Springfield. Mosley heeft een bandje, The Ducks, met gitarist Jeff Blackburn en drummer Johnny Craviotto en zij spelen in de zaaltjes en bars en bierhuizen meer…
Hoe kan het toch dat de 82-jarige Peter Rowan tamelijk onbekend is gebleven in Nederland? Hij zou door aficionado’s van rootsmuziek op handen gedragen moeten worden. Want wat een geweldige loopbaan! In zijn jonge jaren leerde hij de eerste kneepjes van het vak in dienst van Bill Monroe. Bluegrass speelt hij nog altijd, maar zijn reikwijdte is veel groter. Want hij deed (en doet) werkelijk van alles en nog wat. Tales Of The Free Mexican Airforce (eigen beheer) is tex-mex, een stijl waarin hij al vaker bewezen heeft zijn mannetje te staan. De liefde voor die muziekvorm begon in San Antonio, waar hij begin jaren 70 meer…
Ze hakten de knoop door, pakten hun spullen bij elkaar en vertrokken voor dag en dauw. Een uitweg naar een zomer vol eeuwige luiheid. Maar hoe wisten ze waarheen, zonder de weg te weten? Ze dronken de wijn op en begonnen te praten. Nu hadden ze belangrijke zaken te bespreken. Toen de auto het begaf, gingen ze lopend verder. Hoe wisten ze waarheen, zonder de weg te weten? Iedereen kan zien dat hun weg met goud geplaveid is. Het is altijd zomer. Ze krijgen het niet koud, lijden geen honger, worden meer…
Equality, Illinois (1994)
Ontsnapte slaven hoopten in de negentiende eeuw veilig te zijn als ze de rivier Ohio achter zich hadden gelaten. Komend uit Kentucky waren ze dan in Illinois waar slavernij verboden was. Maar zelfs daar liepen ze gevaar. Even buiten de meer…
Jim Stanard is er zo eentje die we hier wel vaker tegenkomen op deze site; iemand die pas op latere leeftijd de stap gemaakt heeft om muziek te maken. Hij was erbij in Woodstock, maar koos voor de veilige route van een loopbaan in de financiële wereld. En nu is Magical (Manatee Records) al het derde album van hem dat hier besproken wordt. Kunnen we deze artiesten verse veteranen noemen? Mooi is het dat bij deze groep de liefde voor de nieuw gekozen route duidelijk wordt door een combinatie van degelijkheid en spelplezier. De verse veteranen lopen niet in zeven sloten tegelijk; ze weten wel zo meer…
Al meer dan 50 jaar spelen ze samen: Los Lobos uit East L.A. Vanavond treden ze op in Podium Victorie in Oost-Alkmaar. Nog eenmaal zijn ze in Europa maar helaas is David Hidalgo er vanavond niet bij. Op doktersadvies meer…
Na een loopbaan als advocaat is David Massey nu al zo’n twintig jaar actief als singer-songwriter. Hij heeft inmiddels een aardig oeuvre opgebouwd. Man In The Mirror (eigen beheer) is weer een prima voorbeeld van een artiest op leeftijd die geen last heeft van scoringsdrang. Liedjes met een ziel, daar draait het om bij de uit Washington DC afkomstige Massey. Hij begint met Till The Evening Comes met de verontschuldiging dat de woorden soms niet willen komen en dat hij dan maar wat zit te tokkelen op zijn gitaar. Niet een heel bijzonder verhaal, maar wel gewoon aangenaam. Betekenisvolle meer…
Na het fenomenale All The Pain Money Can Buy (1998), met daarop een van de mooiste liedjes aller tijden, leek voor Fastball (Austin, TX) de weg naar eeuwige roem met platina geplaveid. Zo ver is het nooit gekomen, ook omdat het de band nooit echt gelukt is het niveau van All The Pain te evenaren, laat staan te overtreffen. Desondanks ging het trio onverdroten door, met intussen een catalogus van zo’n tien albums, die stuk voor de stuk de moeite waard zijn, maar nooit de verdiende aandacht wisten te krijgen. Dat gold aanvankelijk ook voor het in 2024 verschenen Sonic Ranch meer…
Vorig jaar gingen we uitgebreid in op de werken van de muzikant en illustrator Nick Shoulders (verhaal). Begin juli komt de man uit Arkansas naar Nederland voor twee optredens. Op 5 juli in Rotterdam op het Bluegrass festival en de dag ervoor, op vrijdag 4 juli dus, in het Burgerweeshuis in Deventer. En laten we nu voor dat optreden in het Burgerweeshuis (met Judy Blank in het voorprogramma) tweemaal twee kaarten mogen weggeven. Een buitenkans! Om ze te winnen moet je het juiste antwoord op de volgende vraag geven: Sinds welk jaar brengt Nick Shoulders muziek onder eigen naam uit? Stuur je antwoord voor 23 juni naar Dutchtwang@yahoo.com.
Een nieuwe naam in americana-kringen is die van Ken Pomeroy. Met Cruel Joke (Rounder Records/V2) levert Pomeroy een persoonlijk en poëtisch album af (haar tweede volwaardige). Opgegroeid in Oklahoma en nog maar begin twintig, weet ze met een opvallende volwassenheid thema’s als verlies, herinnering en identiteit te verkennen. Haar Cherokee-achtergrond sijpelt subtiel door in de symboliek van dieren als de wolf, coyote en boomkrekel, die in de teksten fungeren als metaforen voor menselijke emoties. De openingstrack Pareidolia (het vermogen om andere dingen in voorwerpen te meer…
Als je Very Extremely Dangerous opzet, denk je te luisteren naar een opgewonden Otis Redding, een extatische Arthur Conley of een extreem swingende Sam Cooke, pure dampende soul dus. Maar nee, het is de witte Eddie Hinton. En dan: hoe komt het zo dat de man, een middendertiger met die waanzinnige, krijsende stem, pas in 1978 met zijn debuutplaat komt? Dat is niet eenvoudig te verklaren.
Vaststaat wel dat Hinton, geboren in 1944 in Jacksonville, Florida, in de juiste kringen zijn muzikale vorming krijgt: hij speelt in een band met Johnny Sandlin en meer…
Albums die niet beklijven laten we vaak maar onbesproken, er is namelijk genoeg aanbod dat wel de moeite waard is. Maar alleen maar positieve stukjes is ook een beetje de dood in de pot. Dus toch ook even aandacht voor Cosmic Cannon Fodder (Burro Borracho Records) van Charles Ellsworth. Per slot van rekening heb ik mijn best gedaan om open te staan voor deze singer-songwriter uit New York. Dat wil echter niet echt lukken. De verhalende liedjes blijven een beetje achter de luidsprekers hangen. Ze komen nauwelijks aan. Dat kan te maken hebben met de weinig pregnante zang, maar het probleem meer…
Er zat in 1968 niemand te wachten op een countryplaat van The Byrds. Sweetheart Of The Rodeo verkocht lang niet zo goed als voorgaande albums. Het nieuwe bandlid Gram Parsons was verantwoordelijk voor de koerswijziging van folkrock naar countryrock. Eerder dat jaar had hij met meer…
The Gourds stonden in april weer op een podium in Austin, Texas voor een reünie. Het laatste concert van de ook in Nederland zeer populaire band was twaalf jaar geleden. Het is ook twaalf jaar geleden dat we op deze site een album recenseerden van Shinyribs, dat we toen nog een hobbyproject noemden van Kevin Russell. Inmiddels bestaat die band toch ook alweer vijftien jaar. Hoog tijd om weer eens aandacht aan de band van Russell (een van de oprichters van The Gourds) te schenken. Leaving Time (Nine Mile Records) blijkt een prima moment om dat te doen. Die recensie van Gulf Coast Museum in 2013 was meer…
Little Feat zonder Lowell George blijft, ook bijna een halve eeuw na zijn dood, toch een beetje UAE zonder Pogacar of Los Lobos zonder David Hidalgo (wat zonde van hun laatste optredens in Nederland!). Na het overlijden van de mede-aartsvaders Paul Barrere en Richie Hayward en de veroordeling plus lange gevangenisstraf van Roy Estrada zijn van de oorspronkelijke bezetting nog pianist Bill Payne, bassist Kenny Gradney en percussionist Sam Clayton over. Die lieten zich niet uit het veld slaan. Na 1979 brachten ze zo’n vijftien albums uit. Samen met erzats-bandleden als Fred meer…
Graaf een beetje dieper en luister ook eens naar de artiesten die deze liedjes schreven. Die aanbeveling doet Dave Desmelik op Among Friends (eigen beheer), een album waarop hij negen liedjes van collega’s doet. Plus ter afsluiting nog één eigen song, Tear It Down. De bevriende songschrijvers zijn niet zo bekend, maar dat is deze singer-songwriter uit North Carolina zelf ook niet. Eerder hebben we het hier al gehad over zijn stem, die ons altijd terugbrengt bij de beginjaren van alt-country. Denk aan Granfaloon Bus, Vic Chesnutt of Jay Farrar. De artiesten die Desmelik hier covert kennen meer…
Nick Drake, Bert Jansch, John Martyn, Scott Matthews, Doug Ashdown en Tim Buckley zijn allemaal al eens genoemd in de in totaal vijf recensies van albums van Rupert Wates. Voor Father To The Man (Bite Music) voegen we daar Richard Thompson aan toe, omdat die naam opkwam bij het liedje The Lady And The King. Betekent dit dat deze Brit die al heel lang in Amerika woont een epigoon is van al deze collega’s? Geenszins, want ook al komen die namen op bij het beluisteren van het gitaarspel en de zang van Wates, hij maakt met zijn liedjes toch vooral erg duidelijk dat ze inhoudelijk uit het diepste van meer…
Soms heb je het gevoel dat je totaal de voeling hebt verloren met de massa. Ik heb dat bij het beluisteren van de alom bejubelde Kassi Vallazza. Haar vorige album Knows Nothing kon rekenen op veelsterren recensies, maar viel bij mij op onvruchtbare bodem. Het zit ‘m die die folkachtige benadering en die wat engelachtige stem a la Joni Mitchell (daar heb ik –helaas volgens sommigen- ook nooit wat aan gevonden). De nieuwe plaat, From Newman Street (Fluff & Gravy Records), doet iets meer met me. Niet dat de van Portland naar New Orleans verhuisde Valazza veel meer…
Op de zwart-wit-tv van zijn oma zag Nelson Wright Johnny Cash een van zijn liedjes over lotgevallen in een gevangenis doen. Het maakte indruk op hem. Hij zingt erover op Stony Ground, een liedje met fijne bijdrage van accordeon. Het titelnummer van Ghosts On The Water (eigen beheer) gaat over Frank Morris, die in 1962 met de broers John en Clarence Anglin wist te ontsnappen uit Alcatraz. Ze werden nooit opgespoord. Verdronken ze of was de ontsnapping succesvol? In 1979 verscheen de film Escape From Alcatraz met Clint Eastwood die de rol van Morris speelde. Het meer…
Mason Via was enkele jaren het jongste bandlid van Old Crow Medicine Show. Hij vestigde zijn naam tijdens optredens en sleepte met die band een Grammy-nominatie in de wacht voor Jubilee. Met het titelloze Mason Via (Mountain Fever Records) vervolgt hij zijn weg als soloartiest. Natuurlijk wel met begeleiders om zijn in bluegrass gewortelde liedjes in de verf te zetten. Ook als songschrijver leunt hij op de inbreng van collega’s. Het gaat bij hem meer om het verhalende aspect dan om het etaleren van virtuositeit. En toch is hij uitermate bedreven op allerlei snarenspul. Hij groeide op in meer…
Annie Stokes heeft genoeg van het drukke leven in de stad, ‘I grew up to be a country wife’, zo laat ze weten op Country Wife, het nummer waarmee Ghostwriter (Ponygirl Records) aanvangt. Het is direct het meest countrygetinte moment op het album. En nee, ze verlangt niet naar een traditionele rol als een moeke achter het aanrecht. Dat lukt ook niet, want behalve moeder van twee kinderen is ze een singer-songwriter met ambitie. Stokes (zang, akoestische gitaar, banjo) wordt bijgestaan door haar man Will Berger (bas en akoestische gitaar), producer Austin Bello (elektrische en akoestische meer…
Kaston Guffey en Nick Pankey, beiden opgegroeid in de Ozark Mountains, gaan al vijftien jaar door het leven als indie-duo My Politic. Signs Of Live (eigen beheer) is hun tiende album. Het centrale thema van de plaat is ‘tijd’, legt songschrijver Guffey uit: “Ik hoorde dat ‘time’ in de Engelse taal het meestgebruikte woord is, maar wat ons betreft is het ook het meest ongrijpbare. Iedereen ervaart ‘tijd’ anders en op zijn eigen manier, of het nu gaat om de tijd die we meemaken, of de tijd die achter ons ligt.” Op het geëngageerde Signs Of Live wordt het begrip tijd op allerlei manieren en van verschillende kanten meer…
De Amerikaan Ronnie Hawkins is een muziekicoon in Canada. Dit is mede omdat hij een talentscout was (Hawkins overleed in 2022 op 87-jarige leeftijd) en een mentor voor diegenen die hij opnam in zijn begeleidingsband The Hawks. Aldus was Hawkins instrumenteel in de vorming en het succes van The Band, hetzelfde deed hij voor Janis Joplins Full Tilt Boogie Band, maar ook voor Bearfoot. Bearfoot?
In 1971 heeft Hawkins in zijn begeleidingsband voor zijn Rock and Roll Revival and Travelling Medicine Show zitten Dwayne Ford (keyboards), Hugh Brockie (lead- en ritme gitaar, banjo), Jim meer…
Bestaat toeval nog, in deze tijden van Big (Tech) Brother? Een week geleden zag ik op de sociale media iets voorbijkomen over een optreden van Jesse Welles in Nederland. Een paar dagen later schotelde het algoritme van Spotify me het nieuwste album, Middle (eigen beheer), van de Amerikaanse singer-songwriter voor. Sindsdien draai ik dit vrijwel continu. De enige andere muziek die ik tussendoor beluister zijn de youtube-filmpjes van de man. Wat is er zo bijzonder? Welles is een dertigjarige artiest die na een mislukt avontuur in Nashville terugkeerde naar zijn geboorteplaats Ozark in meer…
Net als op het in 2023 verschenen New Old Friends schreef C. Daniel Boling alle nummers van zijn nieuwste album It Matters (Berkalin Records) samen met Tom Paxton. De singer-songwriter uit New Mexico ontmoette de legendarische folkzanger enkele jaren geleden tijdens een retraite voor het schrijven van liedjes in Colorado. Boling werd later uitgenodigd om ook als leermeester te fungeren. Liedjesschrijven kan hij dus wel, ook zonder Paxton. Maar die samenwerking is voor beide artiesten toch wel een meerwaarde, helemaal als ze ook samen in de studio die nummers vastleggen. Op meer…
De stemmen van Rube & Rake (afkomstig uit Newfoundland, Canada) zijn zó nauw verwant dat je op Good Time After Bad (hun derde album sinds 2017, LHM Records) soms niet eens goed kunt vaststellen of je alleen Rube hoort, of Rube en Rake samen, of een van de twee gedubd. Maar doorgaans zijn ze het toch allebei tegelijk – kennelijk hoeven ze zich niet zo nodig individueel te profileren. Ook de begeleiding is bescheiden: meestal alleen een paar akoestische gitaren, soms aangevuld met banjo en/of fiddle en op enkele nummers, zoals Waitin’ On Your Cube en Rockwell, wat uitbundiger georkestreerd. Zo is er alle meer…
Wytheville, Virginia (1994)
Het was een bijzonder gezicht. Enkele honderden tuinstoelen stonden in keurige rijen opgesteld, maar er zat helemaal niemand. Het was in de namiddag en pas in de avonduren waren alle plaatsen bezet. Er trad die avond een meer…
Wereldberoemd zijn de World Famous Blue Jays nooit geworden, zelfs binnen de alt-country niet. En toch is deze band uit New York van grote betekenis geweest voor de ontwikkeling van het genre. Jeremy Tepper en Jay Godfrey waren namelijk niet alleen de oprichters van deze vriendenclub, ze begonnen ook Diesel Only Records. Met Rig Rock Juke Box, Rig Rock Truck Stop en Rig Rock Deluxe: A Musical Salute To The American Truck Driver verschenen op dat label in de jaren 90 drie invloedrijke compilaties. Vorig jaar overleed Tepper op 61-jarige leeftijd. The Singles: 1987-1991 (Diesel Only Records) is een meer…
Nooit opgeven, altijd doorgaan: dat is wel van toepassing op Grey DeLisle. Belangrijke stem in americanaland 20-25 jaar geleden. Daarna een jarenlang writer’s block waardoor er geen nieuw werk uitkwam (ook het privéleven – 3 kinderen – zal daarin wel hebben meegespeeld), Maar sinds 2022 is het weer ieder jaar raak qua nieuw plaatwerk. Na het uitstekende Driftless Girl van vorig jaar, dat er zelfs voor zorgde dat ze ook weer in Nederland kon optreden, is er nu The Grey Album. Qua vormgeving en naam natuurlijk een knipoog naar The White Album van de Beatles. En met meer…
Vluchtstrook amerika
Op dit werk is een Creative Commons Licentie van toepassing.
© Alt Country NL
