Op de Lost Highway vertoefde Ben De La Cour al langer. Kijk eerdere recensies er maar op na. Voor het uitstekende Sweet Anhedonia kreeg hij hulp van Jim White om de strijd aan te gaan met zijn demonen. En de liedjes op Shadow Land gingen over levens die (dreigen te) ontsporen. De titel van The High Cost Of Living Strange zegt eigenlijk alles over de Amerikaan, die moeite heeft om aansluiting te vinden bij zijn omgeving. Ook op New Roses (Jullian Records) laat hij zijn licht schijnen over de mensheid en hij begint bij zichzelf. I Must Be Lonely zingt hij. Sinister was zijn muziek altijd al en dat was hier meer…

We diepen weer iemand op uit het moeras der vergetelheid. Maar… niet onder eigen naam. In het vorige decennium, meer bepaald in 2011 en 2016, bracht de Amerikaan Matty Charles albums uit die wel wat stof deden opwaaien. Het zorgde er zelfs voor dat hij de oversteek naar hier kon maken om wat optredens te verzorgen. Daarna werd het stil. Maar ziedaar: in Portland vond hij wat gelijkgestemden en vormde met hen The Jackson County Kills. Hun debuut, Honky Tonk Beast (eigen beheer), verscheen vorig jaar al. Toch willen we dat hier nog bespreken, want het is een heel meer…

Dave Cobb produceerde het negende album van Robert Jon & The Wreck. De band nam Heartbreaks & Last Goodbyes (Journeyman Records) op in Savannah, Georgia. Een uitstekende plek natuurlijk voor een act die southern rock speelt. Deze keer hoefden de groepsleden niet elke keer door het drukke verkeer van Los Angeles te rijden voor wat uurtjes arbeid in de studio. In Georgia verbleven ze bij de studio, waardoor het groepsproces belangrijker was dan ooit. Een koerswijziging bracht Cobb niet teweeg en dat was natuurlijk ook helemaal de bedoeling niet. Volgens de bandleden bewerkstelligde meer…

Stoelriemen vast! 5-string banjoman Wes Corbett stuift er op zijn tweede, geheel instrumentale soloalbum Drift (Adhyâropa Records) meteen vandoor met Case Of The Mundes, met in zijn kielzog uitmuntende en niet minder virtuoze vakcollega’s als Sierra Hull (mandoline), Bryan Sutton (gitaar), Bronwyn Keith-Hynes (fiddle), Justin Moses (dobro) en Mike Bubb (bas). Pas na het tweede nummer (Salmon Run) komt de band even tot bedaren in Eagle Harbour, om in Hartford’s Bend On The Cumberland weer los te gaan in een tempo waar de grote meester zelf wellicht nog voor meer…

Al enkele jaren ben ik van plan om Shinglers te introduceren op deze site. De band uit Austin, Texas, maakte in 2021 met Cosmic Range Oven namelijk een geweldig album, dat ik zo ongeveer kapot heb gestreamd (als u begrijpt wat ik bedoel…). Ik ontdekte het album wat te laat om nog te recenseren, dus zocht ik naar een mogelijkheid om iets met het schitterende artwork te doen in de rubriek over albumhoezen. Dat moet nog, maar inmiddels is er een nieuw album verschenen van Shinglers. Dus eerst maar een recensie van Hit The Head! (eigen beheer) om aandacht te vestigen op deze Texanen, wier albums meer…

Het algoritme van Spotify pompte de afgelopen maanden steeds singletjes van Case Oats in mijn persoonlijke playlist. Die waren interessant genoeg om het debuut van de zangeres af te wachten. Dat is er nu, Last Missouri Exit (Merge Records/Konkurrent). Case Oats blijkt echter geen zangeres te zijn, maar een band uit Chicago, waarvan zangeres Casey Walker niet eens het bekendste lid is. Dat is namelijk drummer Spencer Tweedy (inderdaad de zoon van Jeff). Andere bandleden zijn Max Subar (gitaar, pedal steel), Scott Daniel (fiddle) en Jason Ashworth (bas). Daarnaast zijn er ook nog bijdragen op piano meer…

Het zijn donkere tijden. Machtswellustelingen als Trump, Poetin en Netanyahu storten de ellende uit over de wereld. Het zijn mannen die meer, meer, meer willen. Wilders zou graag net zo veel macht hebben, maar voorlopig komt hij niet verder dan baasje spelen in zijn eenmanspartij. En bovendien, hij wil niet meer, meer, meer, maar juist minder, minder, minder. Rare inleiding van een cd-recensie, maar sommige dingen wil je gewoon een keer gezegd hebben. Net zoals Mark Rubin het niet kon laten om zich uit te spreken over de genocide in Gaza. Dat doet hij op Dispatches: Songs From A World Gone Mad ( meer…

Benjamin Dakota Rogers: een mooie naam. En ook een naam die u zou moeten onthouden. We waren twee jaar geleden al enthousiast over zijn album Paint Horse. De opvolger, This Ol’ Way (eigen beheer), is minstens even goed. Elf doorleefde folknummers, waarvan tien van eigen hand. De cover is het bekende Spookin’ The Horses van Rogers’ landgenoot Fred Eaglesmith (hoe zou het daarmee trouwens zijn?). Mooi opgenomen met gitaar, orgel en een ritmesectie (met staande bas). Ten opzichte van de voorganger is er ook meer ruimte voor een pedal steel. Belangrijkste troef van Rogers (naast meer…

Alleen al met het schrijven van Eastern Avenue River Railway Blues van Jerry Jeff Walker heeft songwriter Mike Reid zich onsterfelijk gemaakt. Daarnaast had hij grote hits met Forever As Far I Go (Alabama), Stranger In My House (Ronnie Milsap) en I Can’t Make You Love Me (Bonnie Raitt), en met composities voor onder meer Conway Twitty, Tanya Tucker en Willie Nelson. Joe Henry maakte zestien soloalbums, produceerde platen voor Solomon Burke, Ramblin’ Jack Elliott, Bonnie Raitt, Elvis Costello en Allen Toussaint en schreef hits voor onder anderen Rosanne Cash. Reid en Henry liepen elkaar meer…

Van Rainy Days In California rijdt Rodney Crowell in één ruk naar Louisiana Sunshine Feeling Okay. Daar stuurt hij zijn auto via de Airline Highway (New West Records/V2 Benelux) naar de diep in de moerassen gelegen Dockside Studios in het plaatsje Maurice. Daarna rijdt hij nog even door naar de Dauphin Street Studios in Mobile, Alabama. De veteraan, dit jaar werd hij 75, doet het allemaal nog louter voor zijn plezier. Vol optimisme zingt hij over ‘blue skies coming up my way’ op Don’t Give Up On Me. Zijn rol is nog lang niet uitgespeeld. Deze keer vond hij in de jonge Texaan Tyler Bryant (van de band Shakedown) een meer…

Marvin Etzioni (Lone Justice) produceerde Windmills On The Moon (Regional Records) van The Riflebirds Of Portland, dat is het tweede album van deze band die in de tweede helft van de jaren 80 nog gewoon The Riflebirds heette. Omdat er in Australië ook een band naar die naam luistert, voegden ze de stad waar ze vandaan komen toe aan de naam. Het eerste eveneens door Etzioni geproduceerde album verscheen in 1989 alleen op cassette. De band viel daarna uit elkaar. Songschrijver Lee Oser werd hoogleraar Engelse literatuur en zijn vrouw Kate Oser werd bibliothecaris. Gitarist Kevin Kraft vond meer…

Iedere lezer weet wel dat Amanda Shires getrouwd was met Jason Isbell. Aan die relatie kwam in december 2023 een einde, waarna in maart 2024 de scheiding werd uitgesproken. Nobody’s Girl (ATO Records) is het eerste album van Shires na de breuk. Een album waarop zij haar kant van het verhaal vertelt en dat is niet allemaal even lovend. Zo zingt ze in The Details: I got him help, and then he bailed /  What were all those promises for / Cover me up, nothing’s ever enough /  Gonna have to put the house up for sale /  He scared me then, he still scares me now /  Never will hear me out /  The thing meer…

Als er één artiest is waarvan we ons niet af te hoeven vragen wat er mee gebeurd is omdat we al zo lang niet van hem gehoord hebben, is het wel Charley Crockett. De man uit Dallas levert sinds 2015 elk jaar een of twee albums af. Dollar A Day (Island) is al het tweede van dit jaar. Het gevaar is dan natuurlijk wel dat je je markt overvoert. Zit er nog wel iemand te wachten op dit 17de album? En dan nog wel een met 15 nummers en een totale speelduur van meer dan drie kwartier? Zeker wel, naast de diehard fans van de man, zullen ook “normale” americana-fans wel iets van hun gading meer…

Met Algebra For Broken Hearts (eigen beheer/Jullian Records) keren The Honeydogs terug in de originele bezetting van Adam Levy, Noah Levy, Trent Norton en Tommy Borscheid. Halverwege de jaren 90 bevonden de ingezetenen van Minneapolis, Minnesota, zich in het centrum van de alt-country. Noah Levy was ook een tijdje lid van de wisselende formatie Golden Smog (met leden van Jayhawks, Soul Asylum, Wilco, Replacements). Ondanks sterke albums zoals Seen A Ghost (1997) bleef een grote doorbraak uit voor The Honeydogs. Het laatste album van de band dateert van 2016. Onmiddellijk meer…

Met Here Again: A Retrospective, heruitgaven van enkele albums en een terugkeer na 21 jaar met No Time To Lose maakte de band Say Zuzu de afgelopen jaren vooral duidelijk dat ze in de hoogtijdagen van de alt-country onvoldoende aandacht hebben gekregen. Ze bereikten nooit de populariteit van Jayhawks, Whiskeytown of Uncle Tupelo (lees Wilco en Son Volt). Daarom was het vooral mooi om te constateren dat de band uit New Hampshire nog zo energiek uit de hoek kwam tijdens die comeback. Songschrijver Jon Nolan ging daarna door. Hij verzamelde een groep mensen (Jon Nolan & Good Co.) om zich heen en legt met Slow Cooker ( meer…

Mike Mizwinski, in de volksmond Mike Miz, heeft zo’n stem die alles aankan. Luister naar Sometimes By Surprise (Blackbird Record Label). Pop, rock, blues, soul, country en alle denkbare combinaties daarvan. Je zou hem ook het Wilhelmus kunnen laten zingen, of Buβ und Reu. En het mooie is dat – ondanks die staalkaart aan stijlen en tradities – Sometimes By Suprise tóch een coherent geheel is, en dat dertien nummers en bijna een uur lang. Mike Miz doet zo’n tweehonderd shows per jaar, waaronder als support act voor niet de minsten: Jason Isbell, Lukas Nelson, America (jazeker!), The Felice meer…

Wolf Of St Elmo (Arkam Records) werd al in het voorjaar door de Slow Motion Cowboys uitgebracht, maar door omstandigheden die hier beter niet vermeld kunnen worden kwam hij pas kort geleden op onze radar. Enfin, hij kwam er en wat een geluk is dat! Zalige plaat namelijk. Eerst even over die Slow Motion Cowboys. Is dat wel een band? Het lijkt er niet op. Het enige bekende vaste lid is ene Pete Fields (voorheen Pete Frauenfelder), die rond 2000 in het gebied rond San Francisco begon op te treden als Slow Motion Cowboys. Het lijkt erop dat Fields per project nieuwe muzikanten zoekt om zijn meer…

Het titelnummer van Shotgun (The Garden Shed) is formidabele alt-country, een beetje zoals het werd gemaakt in de begindagen van het genre. Sleeping Jesus is een band uit Minnesota en dat was begin jaren 90 wel een plek waar dit soort muziek wilde gedijen. The Jayhawks komen er vandaan, om maar wat te noemen. Shotgun is het derde album van Sleeping Jesus. Het debuut omschrijven ze als dreampop, waarna ze op de opvolger voor het eerst de tenen in het water van rock-’n-roll en americana dipten, zoals ze het zelf verwoorden. De eerste vijf nummers op dit derde album zijn heerlijk. Het titelnummer meer…

Ooit viel ik als een blok voor de Amerikaanse Caroline Spence, en dan met name voor haar albums Spades & Roses (2017) en Mint Condition (2019). True North van drie jaar geleden kon me minder bekoren en dat geldt eigenlijk ook voor het recent uitgebrachte Heart Go Wild. Hier en daar lees ik recensies dat dit Spence’s meest volwassen plaat zou zijn. Dat mag zo zijn, maar dan hoor ik liever die onvolwassen albums, waarop Spence dan klaarblijkelijk nog wat meer zoekend zou zijn geweest. Het is natuurlijk allemaal onzin: volwassen tegenover onvolwassen. De albums worden gemaakt omdat ze meer…

Er is een Wikipedia-pagina aangemaakt over Rituals (Tiptoe Tiger Music/Thirty Tigers) en daarin staat dat dit album het achtste is van Watchhouse. Dat klopt niet en het klopt ook weer wel. Want Andrew Marlin en Emily Frantz namen in 2021 na vijf albums afscheid van de naam Mandolin Orange en gaan sindsdien door het leven als Watchhouse. Dit is dus het derde album onder die naam. Van Mandolin Orange bespraken we vier cd’s en die waardeerden we allemaal met vier sterren. Rituals, het eerste album van het echtpaar dat we bespreken sinds de naamswijziging, krijgt er drie. Dat heeft meer…

‘A child of melody’ noemt Ron Sexsmith zichzelf in de introtekst op Spotify bij zijn nieuwe plaat Hangover Terrace (Ronboy Rhymes). Mooi gezegd, want zulke prachtige muziek kun je alleen maar maken (al een kwart eeuw en achttien studioalbums lang) als je het liedjesschrijven met de paplepel ingegoten hebt gekregen. Als ‘songwriting hero’s’ noemt hij op zijn website namen als Elvis Costello, Elton John, Ray Davies, John Prine, Gordon Lightfoot, Leonard Cohen en Paul McCartney. Britse, Canadese en Amerikaans invloeden dus: Sexsmith is van alle markten thuis. We horen het terug op Hangover Terras, dat meer…

Vorig jaar stond Early James in de kleine benedenzaal van De Oosterpoort tijdens TakeRoot. Hij zorgde voor filevorming voor de ingang; lang niet iedereen kon naar binnen. De verslaggever van deze site moest ook even wachten tot er weer plaats was voor nieuwe toeschouwers. Eenmaal binnen was de constatering: het was hard, het was rauw en toch niet zonder subtiliteiten. Dat is ook van toepassing op Medium Raw (Easy Eye Sound/Concord). Op opener Steely Knives weet je direct voldoende; dit leeft en dit moet je beleven. Zijn stem is krachtig en scherp, daar pakt hij zo elke zaal mee in. Ook op meer…

Na de ontmoeting eerder dit jaar (op Love + Freedom) met Sgt. Baylock, de politieman uit West Texas die Joe Ely om het minste of geringste achter de tralies opborg, maken we nu kennis met een South Texas Lawman in een liedje van James McMurtry op zijn nieuwe album The Black Dog And The Wondering Boy (New West Records). De allerbeste songschrijvers vinden altijd interessante onderwerpen voor verhalen die niet zo dikwijls verteld worden. Maar daarover zo meer. McMurtry voegt weer acht originele liedjes toe aan zijn toch al imponerende oeuvre. Daarnaast doet hij nog twee meer…