Lang leek het uit te draaien op drie sterren voor de nieuwste van David Ramirez en dat is toch aan de karige kant voor een artiest die ik ooit introduceerde met een dubbelrecensie waarin de opmerking stond dat zijn ep The Rooster wel zes sterren waard was. Totdat op een tropische avond alles op zijn plaats viel. En het besef dat ik een soortgelijke ervaring had gehad met Room 41 van Paul Cauthen, een album dat later mijn jaarlijst aanvoerde. Zover zal het niet komen met My Love Is A Hurricane (Sweetworld/Thirty Tigers/Bertus), voor die toppositie zijn meer…
Er gingen best wat draaibeurten aan vooraf voordat het licht van We’ll Look For Stars (Must Have Music/Continental Record Services) van de Canadese 
Als je 
Na twee vijfsterrenalbums wees Garrett T. Capps ons in 2018 op James Steinle. Diens debuut kreeg ook al vijf sterren. En onlangs stuurde ene 
Met een twangende Fender opent Raul Malo La Sitiera, het eerste nummer van En Español (Mono Mundo Recordings/Thirty Tigers/Bertus) en dat is een lekkere zomerplaat van The Mavericks. Voor het eerst helemaal in het Spaans gezongen. Het is geen salsa en het is geen mariachi, laat Malo weten, maar het is wel een heerlijke melange vol tropische trompetten en wat niet al. Cuba, Mexico, Argentinië en Spanje, daar liggen de roots van deze collectie nummers. Vijf eigen liedjes en zeven covers. Piano en percussie op het Cubaans aandoende 
Bij recensies van eerdere albums van John Craigie zie je vaak referenties aan Bob Dylan, John Prine en Jack Johnson voorbij komen. Bij beluistering van zijn nieuwste werk, Asterisk The Universe (Thirty Tigers) moest ik echter direct denken aan JJ Cale. De plaat kent namelijk dezelfde laidbackness die zo kenmerkend was voor de troubadour uit Oklahoma. Craigie komt niet uit die staat maar uit Californië. En ook dat is te horen op dit al weer zevende album. Warmbloedige en aanstekelijke countryfolkrock, dat is je krijgt. En Craigie schrijft leuke teksten, met oog voor detail en soms 
‘A bunch of quacks’, zo typeert Captain Beefheart de renegaten die in 1974 zijn Magic Band de rug toekeren. Zoot Horn Rollo, Rockette Morton en Ed Marimba nemen hen door de Captain gegeven identiteiten terug, adopteren hun eigen naam en richten een band op: Mallard. Mallard bestaat aanvankelijk uit Bill Harkleroad (gitaar, ex-Zoot Horn Rollo), Mark Boston (bas, ex-Rockette Morton), Art Tripp III (drums, ex-Ed Marimba) en zanger John ‘Drumbo’ French. Maar als French door de kapitein teruggeroepen wordt naar The Magic Band, moet Mallard op 
Noodweer teisterde Nashville begin maart (nog voor de wereldwijde pandemie dus). Er vielen 24 doden. 
