De Ierse gitarist Dom Martin heeft meer in zijn mars dan de doorsnee bluesrocker. Hij wordt weliswaar veelvuldig vergeleken met mannen als Rory Gallagher en Walter Trout, maar Buried In The Hall (Forty Below Records) is diverser en subtieler dan je op basis van die vergelijkingen zou verwachten. Als songschrijver en instrumentalist voelt hij niet de behoefte om hout te hakken. Niet dat hij dat niet kan, maar het punt is dat hij veel meer wil. Zo voorziet hij het maatschappijkritische Government van ronde krulletjes op akoestische gitaar. Het is meer folk dan blues, zodat een naam als John Martyn ook genoemd kan worden als ankerpunt. Afwisseling is een van de sterke eigenschappen van dit album. Want zo’n folknummer wordt gevolgd door Belfast Blues, vormgegeven met slidegitaar en grommende stem. Bijzonder is ook de uitvoering van Crazy, geschreven door Willie Nelson, maar tijdens haar leven toch vooral het lijflied van Patsy Cline. Met lange gitaarlijnen. Die komen terug op Unhinged, een nummer met abrupt einde. Zo houdt Martin de vaart erin. Het titelnummer is smeulende blues met stemmen op de achtergrond. Sfeervol met zang die toch ook wat doet denken aan Bruce Springsteen. De Ier maakt vooral ook indruk door de manier waarop hij een afgewogen balans heeft weten te vinden folk en blues; techniek en gevoel; rustige momenten en passages vol passie.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie