Wiebren Rijkeboer gaf de volgende tien  albums door als zijn favorieten van 2020:

meer…

Na een prima start werd het stil op de poppodia in 2020 waar ik zo graag naartoe ga. Maar thuis bleef ik natuurlijk muziek luisteren. Veel oudere elpees, cd’s en cassettebandjes draaide ik, maar ook van de volgende tien albums van dit jaar heb ik genoten.

1. Maria McKee – La Vita Nuova
Maria McKee kende ik van Lone Justice en haar vroege solowerk, waarna ik haar uit het oog verloor. Maar dit nieuwe album is werkelijk fenomenaal. Kleine liefdevolle nummers afgewisseld met fraai uitgesponnen nummers, subtiel opgebouwd van een enkele piano of gitaar tot compleet orkest en meer…

Wat een intens jaar was dit. Anderen zullen zeggen een bijzonder jaar of rotjaar. En het was natuurlijk een jaar waarin veel mensen in min of meerdere mate geleden hebben onder de effecten van het coronavirus. Mensen die ziek zijn geworden, banen verloren hebben of erger nog: naasten hebben verloren.
Gelukkig heb ik dat zelf niet meegemaakt. Wel zat ik vanaf 16 maart thuis te werken. In het begin even lastig, maar het wende snel. Vreemd was wel dat in in die eerste maanden weinig americana tot me nam, veel minder dan normaal. Als ik muziek draaide was het veelal powerpop of classic rock. Klaarblijkelijk paste dat voor mij beter bij die tijd. Pas in de tweede helft van het jaar begon ik weer veel americana te draaien. En er kwam genoeg moois uit!

1. Lydia Loveless – Daughter
Over Daughter schreef ik dat het Loveless’ beste werk totnutoe was en een zekere eindlijstenplaat. Toen wist ik nog niet dat ‘t-ie bovenaan zou eindigen. Maar die plaats verdient het album dat ik dit jaar uiteindelijk het meest gedraaid heb. Prachtige melodieën, rake teksten. meer…

Het jaar 2020 was vooral huiselijk. We werkten thuis en gingen er verder ook amper op uit. Concerten om naartoe te gaan waren er niet. Artiesten bleven immers ook thuis. Daar organiseerden ze online gigs. Zodat we zomaar opeens rond konden kijken bij ze in de huiskamer. Met een beetje pech zagen we onze helden op sokken. Echt enthousiast werden we niet van al die miniconcerten waar we zelf niet bij konden zijn.
De toppositie is voor een album dat eveneens de sporen draagt van deze rare tijd. Het kwam tot stand door te knippen en plakken met digitale bestanden die over en weer werden rondgestuurd. Die werkwijze is allesbehalve ideaal, want daarbij ontstaat er geen interactie tussen musici. Toch is Love In The Midst Of Mayhem van Joe Ely mijn plaat van het jaar. Want het album biedt comfort in het desolate decor waarin we met zijn allen zijn beland.

1. Joe Ely – Love In The Midst Of Mayhem
Als een van de eerste artiesten kwam Joe Ely al in april met een album vol reflectie op de chaos van de coronapandemie. De 73-jarige Texaan heeft een enorme reputatie als live-artiest, maar plotsklaps was ook hij aan huis gekluisterd. Eindelijk tijd om aan de slag te gaan met de vele aanzetten tot meer…

2020; was het een rotjaar, was het zelfs een rampjaar? Dat zullen de historici later wel bepalen. In elk geval was het een jaar dat we ons in negatieve zin zullen herinneren. Voor sommigen was het een jaar dat voornamelijk ongemak gaf, voor anderen waren de gebeurtenissen veel ingrijpender of was het zelfs catastrofaal.
Hoe zat het in muzikaal opzicht? Ook op dat gebied was het natuurlijk een bijzonder jaar. Nauwelijks optredens. Dat betekende vooral veel voor de artiesten zelf natuurlijk, want een belangrijke inkomstenbron viel weg. Ook daarop reageerde iedereen weer anders. Met al dan niet betaalde livestreams, extra albums (Daniel Romano b.v. bracht meer muziek uit dan ooit), of complete terugtrekking uit de muziek.

Maar hoe zit het met jullie en de muziek? Nog een beetje kunnen waarderen? Of misschien juist wel meer dan in andere jaren? Hier hadden jullie in elk geval de kans om ons te laten weten van welke albums van dit jaar jullie het meeste hebben genoten. We gaan de jaarlijkse Altcountry.nl-top15 weer samenstellen. Jullie konden op een speciale pagina (hier) jullie top-10 insturen meer…

Hier is hij dan: de Altcountry Top-15 van 2019.
En wat is hij mooi geworden! Maar liefst 135 mensen zonden hun lijst met favoriete albums in, wat dit bericht gelijk ook het langste ooit op deze site maakt. Al deze lijsten worden namelijk onder de Top-15 weergegeven. Zo valt er weer voor dagen en dagen te grasduinen.
Maar dan nu: de lijst der lijsten. We hebben toch nog een duidelijke winnaar, al zag het er lang niet naar uit. Het zijn The Delines die zich tenslotte uit een kopgroep van vijf weten los te maken en als eerste over de streep gaan. Hun album The Imperial komt in 36 lijsten voor, waarvan 5x op de eerste plaats. Het is meer…

Het jaar 2019 is nog niet afgelopen. Althans niet op deze site. Er liggen nog albums die besproken dienen te worden. De nieuwe van Joe Henry bijvoorbeeld. En Carrying On van Kacy & Clayton, die in februari enkele concerten geven in Nederland. En nog wel wat meer. Soms blijven er platen liggen. Dat gebeurde in 2018 met It’s All Good van Levi Parham. Twee jaar eerder besprak ik wel diens These American Blues, waarvan de onberispelijke stijl me niet echt wist te overtuigen. Het in Muscle Shoals opgenomen album van de man uit Oklahoma deed dat wel. Dus bij deze alsnog een excuus dat er geen recensie volgde. Of in de woorden van Parham zelf: ,,Things don’t always go like they could, but it’s all good.’’ Er liggen trouwens ook al weer cd’s uit 2020 op het bureau. Eentje van Terry Allen & The Panhandle Mystery Band om maar eens wat te noemen. En een lekkere dwarse countryplaat van de garagerockers Black Lips uit Atlanta, Georgia. Kortom, blijf ons volgen. Altcountry is here to stay!

1. Paul Cauthen – Room 41
Nadat zijn vrouw hem verliet woonde Cauthen twee jaar in kamer 41 van het Belmont Hotel in Dallas. Om niet ten onder te gaan aan zelfbeklag schreef hij liedjes. Die zingt hij met een in fluweel verpakte stem. Er wordt gestoeid met computers, maar het mengsel van country, gospel en meer…

Of het een fantastisch muziekjaar was? Misschien. Of toch een matig jaar? Kan ook. Kortom, eenieder heeft zo z’n mening over 2019, en dat is prima. Je kunt ook zeggen: 2019 heeft voldoende gebracht om van te genieten. Voor mij zeker. Wat dan zoal? Nou:

1. 1. Dallas Burrow – Southern Wind
   Dit album nog niet zolang in mijn bezit. Dus veel draaibeurten? Niet echt. En toch gekozen als de nummer een. Waarom? Deze Texaan heeft simpelweg een ijzersterk debuut de wereld ingeslingerd. Niks meer, niks minder. Volgend jaar op de Nederlandse podia graag!

meer…

Vanaf de eerste dag van het jaar houd ik in een Spotify-map bij welke albums aan het eind van het jaar in aanmerking komen voor mijn eigen top-15. Twee weken geleden zette ik daar precies het vijftiende album in. Dit jaar hoefde ik daarom niet te schiften. Dat kan twee dingen betekenen: of ik ben de afgelopen jaren heel goed geworden in het uitvoeren van dit proces of het was voor mij gewoon niet zo’n bijster meer…

Waarom nog een album maken in deze tijd van Spotify-playlists en YouTube-kanalen? Durand Jones & the Indications wisten het antwoord wel: ,,Een album voelt voor ons als een volledig statement. Wij houden van alle nummers op ons album evenveel. Maar in het publiek houdt de een van het ene nummer en de ander van het andere. Met een album bereik je meer mensen in één keer.”
Maar waarom nog naar een album luisteren? Voor mij om dat volledige statement in een keer tot me te nemen. En ik heb nog steeds gewoon lol in het draaien van platen en cd’s.
Een volgorde vaststellen van mijn favoriete vijftien albums was nog lastig, maar dit is het geworden.

1. 1. Jenny Lewis – On the Line

Die prachtige stem van Jenny Lewis betovert me elke keer als ik naar haar luister. Met een gastoptreden van Beatle Ringo Star, die Lewis op zijn 77e verjaardag toezong. Lewis zei daarover dat je meer…