Het zou naief zijn om te denken dat Denver uit de gelijknamige stad komt. Nee, de groep Denver komt uit Portland, Oregon. Drie singer-songwriters, Birger Olsen, Mike Elias en Tom Bevitori, hebben hun krachten gebundeld en met hulp van Sean McNeil (drums), Billy Slater (bas) en de semi-legendarische Lewi Longmire (gitaar) deze groep gevormd. Rowdy Love (Mama Bird Recording Co.) is de opvolger van het ongetitelde debuut uit 2012. “Ramshackle Country”, noemen ze het zelf en dat is een goede omschrijving. Gammele, en soms meer…

De conclusie van het titelloze debuut van Luke Bell (zie recensie) was dat we te maken hadden met een origineel songschrijver met een eigen sound. Die woorden gaan we niet herhalen in de bespreking van Don’t Mind If I Do (eigen beheer), daarvoor grijpt de Amerikaan te nadrukkelijk terug naar het verleden. Bell brengt de jaren veertig, vijftig en zestig van de vorige eeuw opnieuw tot leven. Alsof hij Hank Williams is. Of Jimmie Rodgers. Of Johnny Cash. Of Roger Miller. Dat doet hij wel met twaalf eigen liedjes die stuk voor stuk deugen overigens. En soms meer…

Er zijn van die labels die alleen maar goede muziek uitbrengen. Labels die je in de gaten moet houden dus. This Is American Music is er een van. Fire Mountain, Hurray For The Riff Raff en Have Gun, Will Travel zijn een paar van de groepen waarvan ze muziek uitgebracht hebben. En nu is er Paint Another Layer On My Heart van ene Caleb Caudle. Ook weer een prima plaat. Caudle maakte in 2007 al eens een soloplaat, vormde toen de groep Caleb Caudle & the Bayonets en is nu weer op het solopad. Met zijn vorige plaat, Tobacco Town, begon meer…

Woorden. Het leven. Een melodie. Private John David McCutcheon van de Wyoming plains. Sergeant Albert Jay Jefferson uit de regen van Seattle. Meer namen. Names. Echt waar. Really Truly. Jenny en Jill die met elkaar trouwen. Jenny in de trouwjurk van haar moeder. Jill in de trouwjurk van haar moeder. Woorden. Het leven. Een melodie. Wensen. Dromen. Samadhi. Verlaten door je moeder op de dag dat je geboren werd. Fade Out. ‘And all I ever wanted was you / And all I never wanted to do / Was fade out’. Nathan Bell. Cd: Blood Like A River (Stone meer…

Op zijn elfde begon Mason Summit zijn eigen liedjes te schrijven. Zes jaar later verschijnt met Absentee (Good Luck Ranch) zijn debuut en dat is een onwaarschijnlijk lekkere popplaat. Met What We’ll Become brengt hij in zijn eentje een sound waar Jon Auer en Ken Stringfellow van The Posies elkaar voor nodig hebben. Heerlijke zang en een gouden popmelodie. Het gitaarwerk van Fools In April is om van te smullen. De spitsvondige tekst ook: ‘Somebody tried to tell me / Not to gamble with my love / Somebody tried to warn me / Watch out or meer…

Wat een geweldige plaat is dit Dixie Electric Company (Dirtleg Records) van Chris Stalcup & The Grange. Over deze Stalcup schreven we al eens in een recensie van zijn band Chase Fifty Six. Op dit album heeft hij andere musici uit Atlanta, Georgia, om zich heen verzameld. De met een prachtige, roestige stem gezegende Stalcup begint ijzersterk met het titelnummer dat gaat over de eigenaar van de Airstreamer die de cover siert. Het is een triest verhaal over een dominee en zijn vrouw die treuren om het verlies van hun zoon die zich op een motor meer…

‘Thank you from the bottom of my broken heart’, zingt Victor Camozzi. Mooi zinnetje. Het is altijd beter dan helemaal niets te voelen, wil hij maar zeggen. Aan zeggingskracht ontbreekt het niet op Cactus & Roses (Volco Records), het derde album van de Texaan. Erg rooskleurig is het allemaal niet in zijn liedjes. In het fraaie titelnummer gaat het over geknakte trots en het onvermogen om elkaar gewoon lief te hebben. Oftewel: ‘The beautiful way we hurt each other / And never know what for’. Met zijn droge voordracht plaatst meer…

Met een baard als Willie Nelson ben je nog geen country. Met een southern drawl ben je nog geen country. ‘There’s some people out there / Just country in name / All hat and no horse / All gun and no game’, verklaart Tom Shed op It Don’t Mean You’re Country, een van de liedjes op Mama’s Goin’ Out (eigen beheer). Shed is een singer-songwriter uit Florida. Zijn liedjes kunnen licht van toon zijn, maar evengoed serieuze zaken behandelen. Op Forgotten Memories veegt hij de vloer aan met projectontwikkelaars die winkelcentra en golfbanen aanleggen, zonder meer…

Graag had ik hier in enthousiasmerende bewoordingen Rule The World (New West/Warner Music) van Max Gomez aanbevolen. Een debuut met fraaie hoes op een prima label van een onbekend talent uit de Amerikaanse staat New Mexico, ik was erg benieuwd. De release stond al een tijdje aangekondigd, maar de plaat werd teruggetrokken door de Nederlandse importeur om daarna alsnog te worden uitgebracht. Wellicht heeft het succes van The Common Linnets daar wel een rol in gespeeld. Er is blijkbaar een markt voor meer…

De Texaan Jeremy Halliburton noemt zichzelf op zijn website ‘a notorious namedropper’. Dat komt goed uit. Doen wij namelijk ook graag. Dat deden we al eerder bij zijn cd’s en dat doen we bij Germantown (eigen beheer) opnieuw. Silver City brengt een Waitsiaanse kroeglucht. Lonesome blues. Easy street. Het is het terrein van Mystery Slang, vormgegeven door de bluesy gitaar die de vloer veegt. Devil’s Tools begint als Primal Scream op de uitstekende rootsplaat Give Out But Don’t Give Up. 24 Acres heeft alle elementen van een chain gang inclusief meer…