Tim Bluhm (zanger-gitarist in The Mother Hips, uit San Francisco) ontdekte Nicki Chambly toen ze op een feestje een gitaar in de handen gedrukt kreeg en spontaan een liedje zong. Dat maakte indruk en hij nam haar onder zijn hoede om haar talent verder te te ontwikkelen. In dat proces ontlook ook de liefde en in 2007 trouwden ze. Sindsdien brengt Nicki platen uit onder de naam Nicki Bluhm. De vorige, het fantastische Driftwood, haalde al mijn top-10 over 2011. Nu ligt er een titelloos album (Little Sur Records) van Nicki Bluhm & the Gramblers. En meer…

De vorige plaat van Jeffrey Foucault droeg de titel Cold Satellite (zie recensie). Nu heeft hij zijn band zo genoemd. Op Cavalcade (Signature Sounds/Continental Record Services/Munich) brengt de Amerikaanse singer-songwriter wederom gedichten van Lisa Olstein tot leven. Prima, maar dat feit is eigenlijk van ondergeschikt belang. Waar het hier namelijk echt om gaat is de geweldige rockmuziek van Cold Satellite. De elektrische gitaren van Foucault, Hayward Williams (tevens toetsen) en David Goodrich die uitbreken en dan weer meer…

De Texaan Philip Boone pakte zijn boeltje in en verhuisde naar de Topanga Canyon in Californië. Daar voegde hij wat extra zonnestralen toe aan zijn countryfolk. Het resultaat is A Light And A Line (eigen beheer). Op zijn tweede album leren we hem kennen als een gevoelige jongeman die muzikaal past tussen streekgenoten Dawes en Jonathan Wilson. Voor wat betreft de Texanen komt hij vooral in de buurt van Robert Ellis. ‘I dust my heart off every day’, zingt hij op Either Way. Ook de tekst van Brother is fraai: ‘Brother are you running meer…

Sinds begin jaren 90 maakt Mark Kozelek deel uit van mijn muzikale universum. Eerst als centrale figuur in de slowcore-groep Red House Painters, daarna in een zelfde rol in Sun Kil Moon en ook als soloartiest. Ik moet wel zeggen dat ik hem de laatste jaren minder volg. Het op zijn eigen label, Caldo Verde, uitgebrachte titelloze album met de groep Desertshore is echter een album dat me weer geheel overtuigt. Een prachtige, stemmige en toegankelijke plaat met gitaar- en folkliedjes. Het mooist zijn echter de teksten van Kozelek. Het lijken terloopse meer…

Binnenkort treden The Milk Carton Kids op in Nederland (o.a. op Take Root). Een goede reden om nun nieuwe album The Ash & Clay (Anti) eens tegen het licht te houden. De uit Californië afkomstige Milk Carton Kids worden vaak vergeleken met Simon & Garfunkel. Daar is inderdaad best wel wat voor te zeggen, maar Joey Ryan en Kenneth Pattengale verschillen toch ook in veel opzichten van hun illustere voorgangers. Ja, ze maken ook akoestische folkmuziek en het zijn ook mooizingers. Maar bij The Milk Carton Kids is het meer…

Met zijn baard zou hij kunnen doorgaan voor een verdwaalde woudloper in de Appalachen zo’n honderd jaar geleden. Muzikaal zoekt Bradford Loomis daar ook inspiratie, maar in werkelijkheid komt de Amerikaan uit het noordwesten van de Verenigde Staten. Into The Great Unknown (eigen beheer) is geen reis naar een ander tijdperk, daarvoor maakt Loomis teveel gebruik van moderne opnametechnieken. Het handgeklap op End Of This Chain mag teruggrijpen naar oude opnamen van geketende gevangenen, het is duidelijk opgenomen in meer…

Net als op Moonlit Rambles (zie recensie) schijnt de maan op de door Scott Cook zelf getekende hoesafbeelding van zijn nieuwste album. One More Time Around (eigen beheer) van de Canadees is net zo’n vredig werkstuk als de voorganger. Mama Always Said gaat over de les (doe voorzichtig) op het gebied van de liefde die zijn moeder hem meegaf. Cook heeft zijn wilde jaren achter de rug en denkt met een glimlach terug aan haar wijze woorden. Op het fraaie van rollende dobroakkoorden voorziene Use Your Imagination valt de meer…

Een banjo, een fiddle, een gitaar en een bas. Dan denk je al gauw aan bluegrass maar wat Hey Mavis op Honey Man (eigen beheer) met dat instrumentarium te berde brengt gaat veel verder. Zelf noemen ze het ‘Appalachian americana’ en dat dekt de lading veel beter. Honey Man is de tweede plaat van dit gezelschap, maar sinds het debuut, Red Wine (bespraken we hier), is er veel veranderd. Allereerst verving bassist Bryan Thomas Sarah Benn, maar belangrijker nog was de toevoeging aan de groep van een vierde lid, zanger/gitarist Brent Kirby. Zijn stem meer…

De Amerikaanse staten Texas en Tennessee kennen geen algemeen rookverbod in de horeca. Dat is goed nieuws voor muziekliefhebbers! Immers, zouden er anders in de toekomst nog doorrookte stemmen te horen zijn zoals die van Delbert & Glen? Vast niet. Delbert McClinton en Glen Clark maakten veertig jaar geleden samen twee elpees. Nu zijn ze terug met Blind, Crippled And Crazy (New West/Warner Benelux). McClinton maakte in die veertig jaar naam met platen vol soul, blues, country en rock. Zijn doorleefde geluid van teveel whisky en sigaretten hoort meer…

God komt naar Los Angeles en hij zal de stad vernietigen wegens alle zonden. Met die weinig vreugdevolle mededeling van een evangelist op straat begint A Happy Animal (eigen beheer) van The Coals. Eventjes dacht ik de zonderlinge figuur die we horen te herkennen als de Legendary Stardust Cowboy, maar dat is niet het geval. Het op straat opgenomen citaat is een mooie opener naar het eerste nummer dat de titel Redeem Me draagt. Waarin bandleider Jason Mandell zingt dat hij verlost wil worden van zichzelf. The Coals bestaat uit meer…