The Goods Saints was een altcountryband uit Lexington, Kentucky waar James Jackson Toth deel van uitmaakt. Genoemde Toth is bij Pitchfork-lezers bekend onder naam Wooden Wand. Doc Feldman was ook lid van de Good Saints, maar of hij in dezelfde hipsterkringen bekendheid zal gaan genieten, weet ik niet. Daarvoor is de muziek op Sundowning At The Station (This Is American Music, een erg interessant label trouwens) misschien te veel traditioneel alt.country. Ik bedoel daarmee dat het geluid doet denken aan een mengeling van meer…

Met Guy Clark had het zomaar net zo kunnen aflopen als met zijn vriend Townes Van Zandt, die in 1997 op 52-jarige leeftijd overleed na jarenlang overmatige inname van alcohol en andere drugs. Gelukkig had Guy Clark zijn Susanna die hem enigszins in toom wist te houden. De 71-jarige Texaanse singer-songwriter dankt zijn vorig jaar overleden vrouw met het schitterende My Favorite Picture Of You (Dualtone/Bertus). Op de coverfoto toont Clark een foto uit de jaren zeventig waarop ze boos het huis was uitgelopen nadat ze meer…

Blue eyed soul op zijn best staat er op The Bright Spots (New West/Warner Benelux) van Randall Bramblett. De Amerikaan maakte in de jaren zeventig deel uit van de nauw met de Allman Brothers verweven band Sea Level. Sindsdien is hij nooit gestopt met blues, rock en soul samen te voegen. The Bright Spots is een meesterlijk album zoals het eigenlijk alleen in de zuidelijke staten van Amerika kan worden gemaakt. De toetsenist (tevens saxofoon en gitaar) uit Georgia zou er eindelijk eens volop mee in de spotlichten moeten geraken. De met lichtbruine meer…

De manier waarop de Amerikaanse band David Wax Museum met Mexicaanse muziek omgaat, is anders dan wat we doorgaans horen, zoals we hier trouwens ook al verkondigd hebben tijdens de bespreking van het debuut Carpenter Bird. Op Knock Knock Get Up (eigen beheer) gaat het gezelschap uit Boston rond David Wax nog een paar stappen verder met de verkenning van nieuwe wegen. Verwacht geen stampende beat derhalve. De accordeon is niet belangrijker dan een Hammond orgel, synthesizer of Fender Rhodes. En de trompet meer…

Ik hoor het wel, hoor. Maar het doet me niks. Ik wil het wel, maar het komt nu gewoon niet, die bewondering. Ik heb hem ook live aan het werk gezien, Greg Trooper, tweemaal zelf en toen was ik onder de indruk. Maar bij beluistering van Incident On Willow Street (52 Shakes Records), overkomt het me niet. Er gebeurt te weinig boeiends. Dat openingsnummer b.v, All The Way To Amsterdam, waarin een Texaans meisje in een weinig benijdenswaardige gezinssituatie ervan droomt om eens te schaatsen op de bevroren grachten van Amsterdam. Wat meer…

Luisteren naar Those Early Years (eigen beheer) van The Hems is een waar genot. Zeker als je een liefhebber bent van de muziek van Gilian Welch en Dave Rawlings. Je kunt er immers niet omheen dat de invloed van laatstgenoemd duo groot is op The Hems, dat overigens ook een duo is. Dusty McClellan, uit Houston, ontmoette de uit Maryland afkomstige Jamie Zanelotti in Austin. En de rest is geschiedenis, zou ik bijna zeggen. Het zou me namelijk hogelijk verbazen als we in de toekomst niet veel meer van hen gaan horen. De muziek van meer…

Kijk eens in de spiegel en aanschouw het beest binnen in je. Dat is Gargon. Gargon is in zijn jeugd door zijn ouders vergeten bij het tankstation en nu moet je verder leven met hetgeen dat met hem gedaan heeft. Dit is zo’n beetje het gegeven dat Johnny Dowd op zijn nieuwe album Do The Gargon (Mother Jinx Records) uitwerkt. Nu maakt Dowd al een tijdje niet meer de donkere alt.country zoals op Wrong Side Of Memphis (1998), maar nu kunnen we toch we stellen dat hij voorgoed het huis aan Americanastreet verlaten heeft. Do The Gargon is een harde meer…

Loom en funky met een rurale hiphopgroove, bent u daar nog? Kail Baxley levert met Heatstroke – The Wind And The War (Forty Below Records) een uiterst origineel debuut af. Met blazers en scheurende mondharmonica lijkt opener Don’t Matter To Me vooral op de ook al zo bijzondere band Red Rooster uit New York. Baxley groeide op in Williston, South Carolina, waar de beroemdste inwoner van het stadje hem op straat danspasjes leerde. Dat was niemand minder dan James Brown. Zo gek is die funky component in de relaxte rootssound meer…

Met The Fortunate Sons begint de nieuwe cd van Amy Speace sterk. De in Nashville neergestreken Amerikaanse zingt met krachtige countrystem over ‘drunks and dreamers, criers and cheaters’, personages waarin ze zichzelf verplaatst. Niet alle teksten op How To Sleep In A Stormy Boat (Continental Song City/Munich) zijn zo uit het leven gegrepen, Speace vlucht graag in mooie romantische beelden. Dan zingt ze op een sprookjesachtige manier die minder kan bekoren. Op Lullabye Under The Willow zorgen de mooie donkere streken van meer…

Als ik op iemand jaloers ben vanwege diens baan, dan is het op Peter Cooper. Die is “professor of country music at Vanderbilt University’s Blair School of Music”. Beetje de hele dag over countrymuziek lullen. Heerlijk lijkt me dat. En dan voor de rest van de tijd muziek maken met Eric Brace, voorman van het countryrockgezelschap Last Train Home. Omdat hun vorige gezamenlijk project al uit 2010 stamt, kreeg de nieuwe plaat, tongue in cheekend, de titel The Comeback Album (Red Beet Records) mee. Hierop 9 nieuwe nummers en 4 covers. Het heerlijke meer…