Met een aantal ep’s had de Texaan Ronnie Fauss al naam gemaakt, I Am The Man You Know I’m Not (Normaltown) is zijn eerste volwaardige album. De altcountry van deze man zwabbert een beetje en dat vinden we altijd buitengewoon plezierig. Een autorit waarbij af en toe het stof van de berm opwaait is nu eenmaal spannender dan een tocht die alleen maar over glad asfalt gaat. Op I Don’t See You benadert Fauss met zijn band de sfeer en energie van Slobberbone. Verder zijn Steve Earle en Gram Parsons voorbeelden voor de met meer…

Shovels & Rope was de titel van een cd uit 2008 van Cary Ann Hearst en haar man Michael Trent die ik pas eind 2011 besprak. Diezelfde dag besteedde ik namelijk aandacht aan Lions And Lambs, een nieuwe plaat van Hearst waarop Trent ook weer aanwezig was. Ik schreef toen dat 2012 best eens het jaar van Shovels & Rope zou kunnen worden. De twee zouden die cd-titel als artiestennaam gaan voeren en er zou dat jaar een nieuw album van ze verschijnen. Dat album kwam er. Die nieuwe plaat van Shovels & Rope heet O’ Be Joyful (Dualtone) en werd meer…

Strikt genomen is de muziek van at the close of every day natuurlijk geen alternatieve country of americana. Maar het leunt er wel tegenaan. Sterker nog, voor het werk van dit Nederlandse duo, bestaande uit Axel Kabboord (gitaar) en Minco Eggersman (zang en drums, we bespraken zijn soloplaat Hamden By Me trouwens hier) werd de benaming hollandia bedacht, oftewel de Nederlandse versie van americana. Je moet dan wel aan de americana van de Red House Painters en aanverwante bands denken. Trage gitaarfolkrock met enigszins meer…

Het in het begeleidende schrijven bij deze cd als indierock omschreven Varnaline heb ik altijd gezien als een slowcorevariant van altcountry. Anders Parker was de voorman van die band. Het in 2001 verschenen Songs In A Northern Key van Varnaline werd twee jaar later zelfs opnieuw uitgebracht in dezelfde hoes als een album van Anders Parker. Op zijn latere soloplaten zong Kendall Meade mee en van de twee samen verschijnt nu Wild Chorus (Nine Mile Records/Sonic Rendezvous). Als Anders & Kendall de sfeer brengen van Mazzy Star is dat meer…

Je hebt soulmuziek van de complete overgave en liters zweet. En je hebt soul die lekker loom is. Sudderend op een laag vuurtje. Zulke muziek maakt Garrett Lebeau. Rise To The Grind (Music Road Records/Munich) is zijn prachtige debuut. Als zanger doet hij wisselend denken aan Van Morrison, Aaron Neville en Al Green. De Amerikaan heeft niet alleen een geweldige stem, ook als gitarist overtuigt hij. Zijn trefzekere noten schiet hij als pijltjes van een boog. Altijd uiterst beheerst. De ritmesectie is al net zo doeltreffend. Over dat alles druipen meer…

Het begint zo veelbelovend. Wyoming, No More Gold en Ashes To Wildflowers zijn de leuke liedjes waarmee Tarantula Arms (Waterbug) van Jenn Rawling & Basho Parks opent. Maar vanaf track 4 slaat de verveling toe bij beluistering van dit album van het uit Portland afkomstige duo (zij: zang en gitaar en hij: violen en aanvullende zang). De folkliedjes trekken allemaal in zo’n beetje hetzelfde tempo (met uitzondering van Dead Leg) voorbij zonder dat er sprake is van enige opvallende momenten. Nu en dan neigt het een beetje naar country maar dat maakt het meer…

Bij beluistering van Runaway Freeway Blues (eigen beheer) van The Black Lillies dringt zich opeens de vraag aan mij op: wat verwacht ik eigenlijk van een nieuw album? Wil ik vermaakt worden? Of wil ik geraakt worden? Dat laatste gebeurt nauwelijks bij deze derde van deze groep uit Knoxville, Tennessee. In het eerste slagen zij echter glansrijk. Runaway Freeway Blues staat vol met toegankelijke countryliedjes. Niet alternatief dus? Nou ja, het is maar wat je alternatief noemt. Ze zijn net zo alternatief als Jimmy Lauderdale of meer…

Allemachtig wat is dit Cannot Feel At Home In This World Anymore (Red Top) een overheerlijk plaatje. En in weerwil van de titel absoluut niet depressief, nee het is eerder optimistisch van aard. Dat heeft alles te maken met de fraaie samenzang van Rambling Nicholas Heron. Het gaat hier om een persoon, maar net zo goed ook om een band. Samen met Anders Grahn (zang, bas; was onlangs nog te zien op de Rhythm & Blues Night in Groningen aan de zijde van Daniel Norgren), Anders Goransson (toetsen, zang), Peter Gustavsson (drums) en Daniel meer…

Ruim acht minuten klokt het eerste nummer op Enjoy The Company (New West/Rough Trade), het vierde album van The Whigs. Het door John Agnello in een oude kerk te Woodstock geproduceerde werkstuk biedt een staalkaart aan uiteenlopende stijlen van rock. Een van de nummers heet Rock And Roll Forever, maar zonder die titel was die bevlogenheid ook wel duidelijk geworden. Lijkt overigens vooral op Nirvana, dat liedje. Dat eerste lange nummer getiteld Staying Alive laat zo’n nogal bijzondere combinatie horen. De gitaren beginnen als meer…

Ruim tien jaar na haar eerste soloplaat Cut Yourself A Switch komt Catherine Irwin met Little Heater (Thrill Jockey/Konkurrent). Voor wie haar vergeten was, Irwin is naast Janet Beveridge Bean een van de twee frontvrouwen van Freakwater. Die band bestaat nog steeds, maar nieuw materiaal is er niet meer verschenen sinds het in 2005 uitgebrachte Thinking Of You. Op de website van de groep staat dat ze in januari van dit jaar weer hebben getoerd. En in juli gaat de band uit Kentucky naar het schijnt een samenwerking aan meer…