Voor het uitkomen van The Why And The What For had ik nog nooit van Semi-Twang gehoord. Terwijl de band toch al in 1985 werd opgericht. Vrij snel daarna tekenden ze een contract voor maar liefst 7 albums met Warner Brothers. Het werd er uiteindelijk maar één: Salty Tears, en daarmee werden toendertijd geen potten gebroken. Vervolgens gebeurde er lange tijd niets. Ja, de diverse leden van de band hadden allerlei andere projecten waarmee ze in hun levensonderhoud voorzagen. Maar in 2011 bundelden ze de krachten meer…

Over Love And War (2009) en Bound For Glory (2010) van Jacob Jones schreven we hier dat we te maken hadden met twee voortreffelijke platen van alweer een nieuwe held. Die eerste plaat stond vol droge rootsrock, terwijl de opvolger contemplatiever van aard was. Op zijn nieuwste album Good Timin’ In Waynetown (Electric Western Records) verkent de artiest uit Nashville een iets ander terrein. Rhythm & blues is deze keer de inspiratiebron zoals direct duidelijk wordt op het sterk door New Orleans beïnvloede Now That I Found You. En meer…

Dat Poco nog eens terug zou komen om de uitgelaten sfeer van het formidabele debuut Pickin’ Up The Pieces uit 1969 te reproduceren, wie had dat gedacht? De band doet het op All Fired Up (Blue Rose/Sonic Rendezvous). Dat titelnummer waarmee de plaat begint, is een heerlijk nummertje voor rond het kampvuur. En nee, het is niet een zielig zeurnummer, maar juist een lekker rockertje waarop wild valt te dansen rond het vuur. Op Drink It In wordt soulful gezongen. Goed, het neigt een beetje naar mor, maar het staat ook niet ver van meer…

Alles wat Tony Fulgham doet, straalt kracht uit. Heeft te maken met de machtige strot van de Amerikaan uit Seattle. De bezieling spat er vanaf. A Better Place (eigen beheer) van zijn nieuwe band Jackrabbit is altcountry met een flinke stoot rock. Nadat zijn vorige band North Twin uiteen viel, duurde het even voordat Fulgham wist waarmee hij verder moest. Nadat hij drummer Aimee Zoe bij The Starlings aan het werk zag, bepaalde hij zijn nieuwe koers. Hij benaderde haar en daarmee was direct een bassist geregeld, want haar partner Moe Provencher zag meer…

Zo moet het dus. En klaarblijkelijk moet het de 32-jarige kleindochter van Hank Williams, de dochter van Hank Williams II en de halfzus van Hank Williams III, zijn die de mensen in Nashville moet duiden hoe je tegenwoordig een verantwoorde countryplaat maakt. The Highway (Georgiana Records) van Holly Williams is namelijk een echte countryplaat maar eentje die al het slechte van de hedendaagse country ontbeert. Of je noemt het een altcountryplaat die ook het grote countrypubliek moet kunnen aanspreken. Hij hangt er zo meer…

Met een hart vol hellevuur scheuren The Floorboards door hun thuisstaat Virginia. En ze voelen zich er prima bij in hun Devil’s Cadillac. The Floorboards (eigen beheer) is zo’n fijne plaat waaraan alles klopt op het gebied van altcountry. Dat valt al af te lezen aan de veelbelovende songtitels. Want Woman Named Whiskey, Pistol And A Bottle, Tobacco, Muscadine Wine, Cecelia, Rhododendron Ridge, Wine And Wheels, het zijn stuk voor stuk nummers waarin wat gebeurt. De liedjes spelen zich vooral af in de eigen omgeving. Ook al zijn ze soms meer…

Het gebeurt me niet vaak dat ik na drie nummers al ben weggesukkeld, maar Farmington Hill krijgt het voor elkaar. Het kwintet uit Colorado doet op hun debuut, Bridge To Nowhere (eigen beheer) alsof het nog steeds 1994 is. Het is niet eens zo slecht en tweemaal ontwaak ik zelfs uit mijn halfcoma (bij Daddy, You Don’t Care Anymore en Pass Out notabene), maar dit soort muziek heb ik al 500 keer gehoord. En regelmatig veel beter. Het dendert maar door en steeds in hetzelfde geluidsidioom: drums, bas, telecaster, pedalsteel en meer…

Vier Engelsmannen en en een Amerikaan ‘in exile’ togen naar de Zuma Sound Studio in de Santa Ynez Mountains, California, om een debuutplaat op te nemen. Een langverwacht debuut, mag ik wel zeggen, want ik volg de Treetop Flyers, en daar gaat het hier om, al sinds 2009 toen ze een veelbelovend EP’tje uitbrachten. En daarna gebeurde er niets. Maar het is het wachten waard geweest. The Mountain Moves is namelijk schitterend geworden. The Treetop Flyers, vernoemd naar een lied van Stephen Stills, maken countrysoul van de meer…

Op de koptelefoon doet Muscle For The Wing (Spark & Shine Records/Sonic Rendezvous) van The Maldives het beter dan over de luidsprekers. In de ruimte vervliegt deze melodieuze rock een beetje zonder dat je er grip op krijgt. Lekkere deunen, fijne melodieën, maar misschien net niet onderscheidend genoeg. Met de koptelefoon op is het een ander verhaal, dan valt er meer te genieten. De band uit Seattle maakt vloeibare rootsrock die door de samenzang behoorlijk poppy overkomt. Eerlijk gezegd klinken ze wel een beetje Engels. Passend bij meer…

Dit is er zo eentje die in de Laaglandse americanakringen maar niet wil doorbreken. Onbegrijpelijk, hoeveel mooie albums moet je daarvoor eigenlijk maken? Of is doorbreken meer afhankelijk van de vraag aan wie je je album allemaal stuurt ter recensie? Griffin House doet daar niet aan mee. Hij gaat zijn eigen gang en dat doet hij eigenlijk al heel lang. Balls is dan ook alweer zijn negende album. Ditmaal gefinancierd met behulp van Kickstarter en in eigen beheer uitgebracht. De singer-songwriter, die je rustig kunt neerzetten tussen meer…