Dit is er zo eentje die in de Laaglandse americanakringen maar niet wil doorbreken. Onbegrijpelijk, hoeveel mooie albums moet je daarvoor eigenlijk maken? Of is doorbreken meer afhankelijk van de vraag aan wie je je album allemaal stuurt ter recensie? Griffin House doet daar niet aan mee. Hij gaat zijn eigen gang en dat doet hij eigenlijk al heel lang. Balls is dan ook alweer zijn negende album. Ditmaal gefinancierd met behulp van Kickstarter en in eigen beheer uitgebracht. De singer-songwriter, die je rustig kunt neerzetten tussen meer…

Vier jonge gasten uit New York glijden op Ride On The Train (Alive/Sonic Rendezvous) over de rails terug naar de gloriejaren van de rockmuziek; eind jaren zestig, begin jaren zeventig dus. Hollis Brown noemen ze zich en ze spelen met de gretigheid van Deer Tick of Israel Nash Gripka. Zanger Mike Montali heeft net zo’n rauwe strot als laatstgenoemde. Hij zingt dat ze geen plek hebben om te schuilen (Doghouse Blues) en Jon Bonilla onderstreept de ellende met een spetterende, opspelende gitaarsolo. Op Gypsy Black Cat brengt een piano de band bij een lekker slepende meer…

Wat wil Adam Klein nu eigenlijk? De uit Georgia afkomstige singer-songwriter maakt, na drie platen met rustieke countryfolk en een plaat met Afrikaanse muziek, nu met Sky Blue Deville (eigen beheer) een album met countryrock. Althans, zo beweert hij zelf in het bijgeleverde promopraatje. Eerlijk gezegd is het verschil ten opzichte van het verleden, afgezien van die plaat met Afrikaanse muziek, niet zo denderend groot. De liedjes zijn soms iets steviger neergezet, maar het blijft een nuanceverschil. Nergens is sprake van meer…

Wat is er nodig voor het maken van een prachtige EP? Jim Dead laat horen dat dat niet veel hoeft te zijn. Een akoestische en een elektrische gitaar en twee stemmen. De uit Glasgow afkomstige Dead begeleidt zichzelf op de akoestische gitaar en zijn maat Craig Hughes doet het elektrische werk. Met een dergelijk beperkt instrumentarium moet je natuurlijk wel sterke liedjes hebben om overeind te blijven. En gelukkig is dat op dit I’m Not Lost (Deadville Recording Company) het geval. Zes betrekkelijk sombere liedjes, dat meer…

Die stem als een zomerbries past goed bij de muziek van Rich McCulley, een rootsrocker uit Los Angeles. Al ruim een decennium levert hij zo af en toe een plaat af vol lekkere liedjes met hooks en alles wat je maar kunt wensen in een stukje muziek van ruim drie minuten. Samenzang bijvoorbeeld. En een elektrische gitaar die de boel weet aan te wakkeren. The Grand Design (eigen beheer) is een album waar niets op valt af te dingen. Gewoon ambachtelijke rootsrock zoals we het graag horen. Niets meer en niets minder. De positieve noot die te danken is aan meer…

De Amerikaan Ian Fitzgerald noemt zichzelf liever een folkzanger dan een singer-songwriter. Dat is best opmerkelijk, want zelden is de behoefte om songteksten te lezen zo groot als bij zijn album No Time To Be Tender (eigen beheer) het geval is. Zijn liedjes zijn beeldend en vol betekenis. Zijn woordenpracht niets minder dan literatuur van het hoogste niveau. Fitzgerald beschrijft de valse hoop en gemiste kansen van het moderne leven. Het zijn geen meezingers, deze liedjes zonder refreinen. Maar wat zijn zijn zinnen fraai. ‘There’s a man here who’s meer…

Nederlandstalige americana, is dat wat?  Die vraag zou ik in z’n algemeenheid niet bevestigend willen beantwoorden. Je hebt goede en slechte Nederlandstalige americana. Veur ’t Zelfste Geld (eigen beheer) van Goes & de Gasten valt in de eerste categorie. Goes is Michel Goessens die met de Vlaamse groep Aardvark al meerdere platen uitbracht. Hij zingt hier, net als op die eerdere platen,  in het Sleidings (Sleidinge is een dorp nabij Gent). In de Gasten herkennen we onder meer de naam van H.T. Roberts (mandoline, banjo, bas, gitaar), waarvan we op meer…

Alles draait om een oude Volvo op de cd Buck (Cool Buzz) van de Zweed Daniel Norgren. Het verhaal rond het album begint met de aanschaf van een tweedehands Fostex recorder op een veilingsite. Norgren experimenteert wat met het apparaat en neemt geluiden op die zijn auto maakt. Daarna trekt hij er in het holst van de nacht op uit in Buck, zoals hij zijn benzineslurpende Volvo noemt. Die bijnaam heeft alles te maken met zijn bewondering voor de Amerikaanse schrijver Charles Bukowski, ook een grote drinker. Buck bevat vier experimentele meer…

Alsof ze op zullen stijgen, zoveel lucht blaast The Kingsbury Manx in de liedjes die ze brengen op hun zesde plaat. Bronze Age (Odessa Records/Munich) bevat het soort popliedjes dat met name door bandjes uit Nieuw-Zeeland in de tweede helft van de jaren tachtig nieuw leven werd in geblazen. De basis voor dit soort pop ligt natuurlijk in Engeland, want dit uit North Carolina afkomstige kwartet is duidelijk schatplichtig aan The Beatles. En omdat ze het zelf hebben over de good vibrations die ze hebben toegevoegd aan het nummer Concubine dienen meer…

En ook deze Howlin’ Brothers zijn weer geen broers of zelfs maar familieleden. De drie jongemannen wonen nu wel samen in een huis in Nashville waar ze na hun muziekstudies in Ithaca, New York heen trokken om hun geluk te beproeven. Na drie in eigen beheer uitgebrachte album lijkt dat geluk zich nu inderdaad te gaan openbaren. Dit Howl wordt uitgebracht op het Readymade Records-label van Brendon Benson (The Raconteurs), die het album ook produceerde. En u weet, alles wat Benson tegenwoordig aanraakt, verandert in meer…