De mannen van Slim Cessna’s Auto Club beginnen 27 april een nieuwe Europese tournee in Groningen met een optreden tijdens de Rhythm & Blues Night. Iets bijzonders, zo’n concert van deze Amerikanen. De band uit Denver, Colorado, geeft wilde voorstellingen waarin religie, waanzin en schuldbesef de boventoon voeren. Het verzamelalbum SCAC 102: An Introduction For Young And Old Europe (Glitterhouse Records/Munich) is een aardig voorproefje. Met 77 minuten is de cd tot de rand gevuld en daarnaast bevat meer…

Verbaast het u dat er in The Parlour Brothers geen enkele broer zit? En niemand die Parlour heet? Nee, niet echt waarschijnlijk. Het is een vaak gebruikte truc die bands uithalen om een zekere verbondenheid uit te stralen. Ook hier dus. Op het debuut Hard Sell (eigen beheer) staan negen liedjes van Steve Puchalski en een cover, Josie, van Kris Kristofferson. Net als Kristofferson is Puchalski iemand die een filmcarrière combineert met het leven als singer-songwriter. Maar hij was zijn leven als acteur een beetje zat en trok naar meer…

Het Canadese Current Swell is een band met twee gezichten op Long Time Ago (Nettwerk/Munich). Op een aantal nummers brengen ze heel aardige westcoastrock. Op I Want A Bird doorklieft een elektrische gitaar al snel het nummer dat verder wordt gekenmerkt door samenzang zoals Dawes het ook kan. Het rustige Brad’s Song past ook in die categorie. Veel vaker echter is sprake van die vervelende zand-tussen-de-tenen-sound waarmee hele volksstammen blijkbaar weglopen. Kenmerken: geforceerde nasale zang in een poging om toch enigszins meer…

Wanneer wordt Steve Earle in het rijtje wereldsterren Neil Young, Bruce Springsteen, Prince opgenomen? Hij heeft ruim voldoende interessant materiaal uitgebracht en zijn levensloop (vrouwen, drugs, gevangenis) is ook opvallend genoeg. Toch blijft hij totnutoe alleen een icoon voor degenen met een welwillend oor voor rootsmuziek. Maar het uitkomen van het uitstekende The Low Highway (New West Records) kan een aanzet daartoe zijn. Niet dat Earle, begeleid door zijn live-band The Dukes (& Duchesses), het nu ineens zo meer…

Uiteindelijk komt het toch nog goed met The Fate Of The World Depends On This Kiss (Blue Rose/Sonic Rendezvous), maar dat heeft wel even geduurd. Met hun kus zetten Luke Doucet en Melissa McClelland de boel namelijk niet bepaald in vuur en vlam. En dat hoop je stiekem toch wel een beetje bij Doucet. Die mooie witte Gretsch van hem wil je horen ronken. Dat gebeurt maar heel af en toe op dit album van Whitehorse, zoals het Canadese echtpaar professioneel door het leven gaat. McClelland heeft haar man toch een beetje aan de teugels meer…

Je zou het van alles kunnen noemen, misschien zelfs wel Indonesische altcountry uit Groningen. Dat schreven we in 2010 over het geweldige album Rudymentary (zie recensie) van Rudy & His Fascinators. Dat gaan we niet schrijven over Drummer Girl (eigen beheer/Sonic Rendezvous). De Groninger valt nu eenmaal niet in een hokje te duwen. Bij die vorige cd deden we dat toch, vooral om diens fascinerende trip een plaatsje te gunnen op deze website. Nu gaan we gewoon vertellen dat Rudy Lentze weer een intrigerende, spannende en meer…

Dit is een aangename verrassing, want wie verwacht nou aangenaam rammelende en rockende altcountry uit Zwitserland? Slam and Howie and the Reserve Men komen er vandaan. En Sons Of Ancient Times (Irascible) is behoorlijk raak. Ze beginnen met Wanna Be On The Road Again. Niet een echt bijzondere titel, maar toch een leuk liedje dat doet denken aan The Hackensaw Boys. Daarna volgt We Ain’t Fallin’ Back en dat is folkpunk met een banjo op snelheid en wat gekke geluidjes. Met Inside Out wordt het echt serieus, want dat lijkt verdorie meer…

Een meisje loopt het water in. Het water is diep. Aan het grijze wateroppervlak kun je het niet aflezen, toch weet je direct dat dit een tafereel is uit het zuiden van de Verenigde Staten. Deep Water (Tin Halo Music) van Lonesome Sisters gaat over arme weeskinderen, honger en perenbomen. En de muziek is al net zo kaal als de hoesfoto. Sarah Hawker en Debra Clifford hebben geen opsmuk nodig. Twee stemmen en akoestische snaarinstrumenten, dat moet voldoende zijn. Saai? Verre van! Stille wateren hebben diepe gronden. Luister naar meer…

Lonesome Scenes (Tin Halo Music) is iets minder eenzaam dan Deep Water (zie recensie hierboven) van Lonesome Sisters. Hier hebben Sarah Hawker en Debra Clifford namelijk gezelschap van Riley Baugus (banjo). Hawker beperkt zich tot zang en ook Clifford raakt in veel liedjes de snaren niet aan zodat de sound in feite net zo kaal blijft. Baugus treedt wel iets meer op de voorgrond met zijn vijf snaren, wat eigenlijk een beetje jammer is, omdat steeds maar weer die banjo toch ietwat eentonig is. Maar ja, eentonig hoort misschien wel bij eenzaam, dus wat meer…