Natchez Trace van Kevin Bowe & the Okemah Prophets begint als een vrij traditionele altcountryplaat. Fallen Satellites is een midtempo toegankelijk nummer met huilende steelgitaar. En ook het tweede nummer doet nog niet vermoeden dat dit dit een hele fijne plaat wordt. Met In Too Deep, een prima uptempo liedje, wordt een trits ijzersterke nummers ingezet. Het daaropvolgende Power Trip is psychedelisch zoals ook Chuck Prophet dat kan. Dan wordt duidelijk dat Kevin Bowe de grens tussen alternatieve country, meer…

Sinds ik een gezinslid in het hoge noorden heb wonen, volg ik de Noorse Americanascene met meer aandacht. Als Ida Jenshus naar aanleiding van deze recensie hier zou doorbreken is het dus mede aan deze familiale omstandigheid te danken. Maar in de eerste plaats natuurlijk aan haar fenomenale talent. Someone To Love is Jenshus’ derde plaat. Voor de vorige twee ontving zij de Spellemannsprisen, zeg maar de Noorse Grammy, in de categorie country. Ten opzichte van deze vorige platen heeft de uit Trondheim afkomstige Jenshus weer een meer…

De Canadees Trevor Alguire zet net iets zwaarder in op Till Sorrow Begins To Call (eigen beheer) ten opzichte van zijn vorige album Now Before Us (zie recensie). Dat zwaarder slaat deels op zijn zang. Alguire heeft zo’n stoere stem waar je tegenaan zou willen kruipen. Maar ik dus niet. Echt behaagziek kun je het niet noemen, maar hij gaat wel een eind in de richting. Tell Me It Ain’t So heeft helemaal de sfeer van new country uit de jaren tachtig. Met een drummer die niet met zijn voet van het pedaal af kan blijven. Dat klinkt nogal vierkant. Ook in meer…

In Amerika verschijnen zijn albums in eigen beheer, maar in Europa vond hij onderdak bij het Nederlandse Continental Record Services. Lang niet gek voor James Houlahan. Hij speelde in Boston in enkele bandjes voordat hij naar de westkust trok. Ook al woont hij tegenwoordig in Los Angeles, dit Misfit Hymns (Continental Song City/Munich) kwam tot stand in Massachusetts. Houlahan neemt het op voor de misfits, de verstotenen uit de maatschappij. Zelf komt hij in zijn dwarse folk ook wel een beetje onaangepast over. Hij lijkt in dat opzicht nog het meest op meer…

Met de titel Fairytales And Other Forms Of Suicide (Yep Roc/Munich) neemt Django Haskins van The Old Ceremony afstand van al die liedjes waarin de liefde met allerlei mooie woorden wordt opgehemeld. Hij schrijft liever liedjes waarin de zaken niet fraaier worden voorgesteld als ze zijn. Gelukkig slaat hij ook niet door naar de andere kant, die van kommer en kwel. The Old Ceremony brengt pure pop zonder teveel onzin. Songschrijver Haskins was druk de afgelopen jaren. Hij werkte aan twee non-fictie boeken en was betrokken bij het eerbetoon aan Big Star, waarbij meer…

Gavin Gardiner begon ruim tien jaar geleden op zijn slaapkamer in Toronto voorzichtig te werken aan een eigen geluid. Inmiddels is zijn band The Wooden Sky met Every Child A Daughter, Every Moon A Sun (Loose Music/Munich) toe aan het derde album. De Canadese formatie werkt aan een ruimtelijk geluidsdecor waar met kristallen gitaarlijnen en gelaagde toetsenpartijen een tapijt van mist overheen wordt gelegd. Als het iets warmer klinkt, kan het ook de zon zijn die door de nevelen aan de kustlijn prikt. Een songtitel als Malibu Rum past bij meer…

De Amerikaan John Fullbright is deze maand in Nederland voor een flink aantal optredens. Gaat dat zien, want deze jonge artiest is een hele grote! Vorig jaar schreven we naar aanleiding van zijn Live At The Blue Door (zie recensie) al dat Fullbright een naam is om rekening mee te houden in de toekomst. Dat hij die belofte zo snel zou inlossen met een grandioze plaat als dit From The Ground Up (Blue Dirt Records) hadden we toch ook niet ingeschat. Op die liveplaat hoorden we een man met gitaar de traditie van Woody Guthrie voortzetten. Niet meer…

The Mystix bestaat uit vijf doorgewinterde veteranen uit Boston. Mighty Tone (eigen beheer) is het vierde album van de band waarin zanger/gitarist Jo Lily de leider is. Hij schreef drie van de twaalf nummers op deze cd, de rest bestaat uit covers. Mighty Tone is daarmee zo’n album waarvan je zou willen dat het meer eigen werk zou bevatten. Want muzikaal is dit helemaal top. De mannen spelen alsof ze het zelf allemaal hebben bedacht. Lily is als zanger helemaal in zijn element op het snijvlak van country en soul, blues en rock. Hij beschikt over een meer…

Aan de lijst van Amerikaanse punkrockers die (ook) het countryfolkpad opgaan komt gelukkig maar geen einde. Jason Kutchma is de volgende. Met enkele maten heeft hij, als JKutchma & the Five Fifths een mooie, intense, plaat uitgebracht: Pastoral (Last Chance Records). Kutchma strooit met prachtige observaties en zinnen: I’ve been wrong more than I’ve been right/My fault, I won’t deny/I hope at heaven’s gate, they make saints/From sinners who kept on trying (uit het titelnummer). De grote vraag is telkens: hoe goed te meer…

Zestig werd John Hiatt dit jaar. Zijn liedjes gaan nog altijd over de liefde. En daarin kun je het maar beter simpel houden. Dat is namelijk al moeilijk genoeg. I Just Don’t Know What To Say is een van de songtitels op Mystic Pinball (New West Records/Rough Trade). Het daarop volgende nummer is hij een stuk wijzer: I Know How To Lose You. En nee, natuurlijk vervelen al die liedjes over de liefde nooit. Immers, de liefde is de basis van het leven. Als er iets duidelijk wordt op dit album van Hiatt, dan is het dat wel. Het is de motor van het alledaagse meer…