Het tweede nummer van Thanks Anyway (eigen beheer) van het collectief Woodpecker draagt de titel Old Photos Of Coney Island In The Queens Museum V. Coney Island This Afternoon. Is het dan nog nodig om uit te leggen dat het hier gaat om indiefolk die verwantschap toont met het werk van Sufjan Stevens? Het album van het collectief uit Brooklyn begint met een blije banjo en violen die je langs een countryroad lijken te sturen. Niet helemaal juist, dat gevoel, want het nummer heet Every Boy In New York. Met wat samenzang meer…

Jason Plumb trok door Canada (en over de wereld) als voorprogramma van Barenaked Ladies en Blue Rodeo. Op All Is More Than Both (SoccerMom Records) zijn die invloeden wel merkbaar. Maar echt catchy of rootsy wil het niet worden. Daarvoor zijn Jason Plumb and the Willing veel te radiovriendelijk. En van gladjes houden we niet zo. Zelfs niet als de koortjes het luchtruim kiezen. Eagles? Ach, die hebben we al lang laten vliegen want die volgen als ze al eens in de lucht zijn een totaal oninteressante koers. En dan te bedenken dat de liedjes meer…

Da’s nog eens makkelijk. Eric Dahl heeft de twaalf nummers op zijn cd Live By Your Word (Yew Lane Music) zelf allemaal al ondergebracht binnen een genre. Van country gaat het via tejano, blues, folk, soul, countryblues, folkrock, western swing, songwriter soul, countryfolk, altcountry naar rhythm & blues. Het aardige is dat Dahl binnen al die genres vooral zijn eigen stijl vindt. De in Athens, Georgia, neergestreken singer-songwriter is in de eerste plaats een verhalenverteller. Dat wordt heel erg duidelijk op Sometimes The Trains Don’t meer…

Grapje van Howe Gelb. Hij heeft zijn band Giant Sand uitgebreid en nu is het dus Giant Giant Sand. Tucson (Fire/Konkurrent) is dan ook niet zomaar de zoveelste plaat van de man uit de Amerikaanse staat Arizona. Het is een countryrockopera verdeeld over 17 nummers met een speelduur van 70 minuten. De band die de laatste jaren vooral uit Deense musici bestaat, is voor de gelegenheid versterkt met oude bekenden en nieuwe gezichten. Als altijd draait het om de stekelige composities van Gelb waar hij op onnavolgbare wijze bijna croonend stof en zand meer…

Live schijnt  The Corduroy Road bluegrass aan de man te brengen met de overgave van een punkband. Daar is op het album Two Step Silhouette (eigen beheer) slechts enkele malen iets van waar te nemen. De instrumentale traditional Elzic’s Farewell leent zich goed voor die energieke aanpak. De band uit Athens, Georgia, doet dan iets wat we wel vaker horen. Van The Hackensaw Boys bijvoorbeeld. Of van het minder bekende Rose’s Pawn Shop. The Corduroy Road heeft ook een meer melodieuze kant. Zo is Living With Me een liedje dat meer meer…

“The Americana Lovebirds will influence their own successors someday and are the new Americana artists to watch”, zo ronkt het begeleidende promoblaadje. Ik mag toch hopen van niet. The Americana Lovebirds is een man/vrouw-duo dat humor probeert te verwerken in hun akoestische liedjes. Wat mij betreft een jammerlijke mislukking die herinneringen oproept aan Nederlandse kleinkunst van 50 jaar geleden. Toen misschien leuk, maar nu tenenkrommend. Amy Celeste Young Beard heeft nog wel een aardige meer…

Jesse Dayton noemt zichzelf een country soul brother. Wat mij betreft mag WD Rattleskin zich ook zo voorstellen. De zanger/gitarist van The Devil Shakes trekt soepeltjes de melodie naar zich toe op het album At The Request Of The Rodeo Queen (eigen beheer). Want oh, wat zingt hij lekker losjes. De goed ingespeelde band draagt hem. De countrytwang van gitarist Joey Midnight wordt meesterlijk ondersteund door Andy Bergman (bas) en Randy Couvilon (drums). Naast de countrysoul horen we in de lange gitaarpartij van Going Down vooral meer…

Bij Brandi Carlile moest ik eerst even denken aan de Go-Go’s, maar dat was toch een andere Carlisle (Belinda). Deze Brandi werd geboren in 1981 (het jaar dat The Go-Go’s hun debuut uitbrachten, maar dat terzijde). Bear Creek, genoemd naar de naam van de studio nabij Seattle waar de plaat is opgenomen, is al haar vijfde cd. En wat voor eentje! Als je van onweerstaanbare folkpop met een countrysoulrandje (de genre’s mogen ook omgedraaid of in willekeurige volgorde gezet worden) houdt, dan is dit een niet te missen album. Neem nu That Wasn’t Me, een meer…

Van countryrocker Rodney Crowell verscheen vorig jaar het boek Chinaberry Sidewalks. Daarin beschrijft hij het milieu waarin hij opgroeide. In de ouderlijke woning in het zuidoosten van Texas zaten kogelgaten in de muren. Zijn vader was nogal eens dronken namelijk… De auteur Mary Karr stimuleerde de singer-songwriter bij het schrijven. Ze herkende veel in zijn verhalen, want ze had al net zo’n gewelddadige rotjeugd gehad. Bovendien groeide zij op in dezelfde streek. Crowell had Karr enkele hoofdstukken van de ruwe versie laten lezen en daarbij meer…

Altcountry is een ruim begrip geworden. In de begindagen van Uncle Tupelo was dat nog niet zo. Het ging toen echt nog voornamelijk om jongelui die banjo’s en steelgitaren tevoorschijn haalden in donkere rockkelders. Apprentice To Ghosts (Blue Rose/Sonic Rendezvous) van Wrinkle Neck Mules klinkt alsof de jaren negentig net zijn begonnen. De vijf mannen uit Richmond, Virginia, brengen gruizige rock en ze zingen allemaal alsof ze de baard in de keel hebben. Wie er zingt is nooit duidelijk. Soms zou je zweren dat het Jay Farrar (Uncle Tupelo/Son Volt) is. Stone meer…