‘I don’t think the record sounds retro’, zegt Eric Athey over zijn nieuwe plaat Going & Gone (eigen beheer). Dat getuigt mijns inziens van weinig zelfkennis, want tot mijn zeer grote tevredenheid is Going & Gone bijzonder retro. Countrysoul, Muscle Shoals, dat werk. Hammond, stroperig, incidentele blazers, dat is Atheys habitat. Eric Athey is een bescheiden wat onnadrukkelijke singer-songwriter uit Lancaster, Pennsylvania met een bijzonder talent voor het liedje en ook de uitvoering daarvan. Aldus beschikt hij op zijn derde album over uitstekende, sfeervolle meer…

Al sinds haar debuut Songs From The Levee uit 1994 vormt het zuiden van de Verenigde Staten de inspiratiebron voor Kate Campbell. Op Two Nights In Texas (Large River Music) brengt ze een dwarsdoorsnede van haar werk. De twee avonden in de Blue Rock Artist Ranch and Studio in Wimberley, Texas, verliepen in een gemoedelijke sfeer. Je had er graag bij willen zijn. Er gebeurt wat in de liedjes en het gaat over zaken in het leven die er toe doen. Maar altijd met de lichte toon waaruit het vakmanschap blijjkt. De observaties van het dagelijkse leven zijn meer…

Chris Jamison woont en werkt op een biologische boerderij in Wimberley, Texas. Cradle To Cradle (eigen beheer) is het derde album van deze fijnzinnige singer-songwriter. Met het eerste nummer Bienvenidos maakt Jamison meteen duidelijk dat je van hem geen doorsnee Texaanse rootsmuziek hoeft te verwachten: een funky trompet en dito toetsen en een jazzy gitaar en een stemgeluid als een door de Spaanse zon verwende Josh Rouse. Met flamencogitaar en percussie en die hese slaapkamerstem van Jamison gaat ook meer…

De jonge uit Fort Wayne, Indiana, afkomstige songschrijver Nick Allison (zang, gitaar) was van plan een countryband te beginnen na het uiteenvallen van The B-Sharps. Daarmee had hij twee garagerockalbums gemaakt. Toch is Church Shoes geen countryband. Met gitarist Mitch Fraizer (ook van The B-Sharps) en twee vrienden van de middelbare school ging het een andere kant op. Church Shoes (Chain Smoking Records) staat vol pubrock. De hoesfoto had niet beter gekozen kunnen zijn, het lijkt wel een kiekje uit de jaren zeventig. Dit is vettige rock voor rokerige meer…

Are You A Lion is een mooie naam voor een Nederlandse band. Met een verwijzing naar de Nederlandsche leeuw zou je er zomaar internationaal aandacht mee kunnen trekken. Are You A Lion (Excelsior Recordings/V2/Goomah) is het geslaagde titelloze debuut van deze groep uit het oosten van het land. Een plaat die ook werkelijk voldoende klasse heeft om internationaal mee voor de dag te komen. De Nederlandse komaf wordt met trots uitgedragen middels dat prachtige popgeluid dat zo bij Excelsior meer…

Cold Satellite (Continental Song City/Munich) is de tweede schitterende plaat van Jeffrey Foucault in 2011. Het betreft hier overigens opnamen die al iets ouder zijn. De in 2009 op muziek gezette poëzie van Lisa Olstein was eerder al verkrijgbaar bij concerten van Foucault, maar de twaalf nummers zijn zeer terecht officieel gereleased. Net als op Horse Latitudes is drummer Billy Conway een niet te onderschatten sfeerbepaler. Met zijn vertragende tikken dwingt hij de band tot rust. In dat open veld ontstaat meer…

Je hebt van die liedjes waarvan flarden heel bekend klinken, terwijl andere delen van de melodie een eigen richting kiezen. Only A Dream is zo’n liedje. Het begin lijkt op iets van Gram Parsons, maar het gaat te ver om van kopiëren te spreken. Een nieuw album van een onbekend artiest en toch die herkenning, het is vaak juist wel prettig. Only A Dream staat op Patina (Proper Channels) van de Canadees David Baxter. Het nummer heeft niet de emotionele lading van Parsons, maar wel veel steelgitaar, een gitaar die vastgehouden meer…

Het is al weer geruime tijd winter, maar met de storm die nu rond het huis jaagt is Friends Of Fall (Signature Dounds/Munich) nog steeds actueel. Als altijd brengt Crooked Still op deze ep (22 minuten) een combinatie van bluegrass en kamermuziek. Met een naam als Gregory Liszt (banjo) heb je misschien ook niet veel keus. Hij droeg It’ll End Too Soon aan, terwijl Anife O’Donovan (zang, gitaar) muziek schreef voor het tweeluik The Peace Of Wild Things/Dayblind bij een tekst van dichter Wendell Berry. De overige vijf nummers zijn covers van meer…

De eerste draaibeurten stond This New Year (eigen beheer) van Big Tree me ronduit tegen. Buitengewoon vervelend, dat was het snelle oordeel, want waartoe diende al die drukte? Twee sterren, dat moest voldoende zijn. En, ja leuk, die recensie zou dan de eerste van het nieuwe jaar worden. Maar terwijl je als het zover is de woorden om een en ander uit te leggen tracht te vinden, luister je nog eens naar het album. En dan vallen opeens veel bezwaren weg. Luister je met een ander oor. De folkpop van Big Tree draait om meer…

Gary Hunn is een singer-songwriter met een tamelijk traditioneel countrygeluid met veel steel en piano. Wat Dust & Gin (eigen beheer) van Gary Hunn and the Wayward Angels optilt boven de middelmaat is de Australische wind die door de liedjes waait. Hunn woont op het kleine Magnetic Island voor de kust van Queensland en zoals zoveel artiesten van down under heeft hij die typerende droge sound. Muzikaal is dit weliswaar nogal ver verwijderd van The Triffids, want dit is echt veel conservatiever, toch is er die overeenkomst van meer…