Het begrip supergroep wordt natuurlijk al eeuwen gebruikt; soms terecht, en vaker toch ook wel minder terecht. Voorbeelden: genoeg. Deze sidetrack gaat overigens niet zozeer over dit begrip. Maar indien een dergelijk collectief ontstaat uit leden van diverse al bestaande groepen, bands, formaties of wat dies meer zij, dan is het project Next Of Kin min of meer als een Nederlands exponent te benoemen. Next Of Kin? Juist, ja. Begonnen als een eenmalig meer…

Komend weekend is Lilly Hiatt weer in Nederland. Zaterdag op het TakeRoot festival in Groningen en zondag in de Tolhuistuin in Amsterdam-Noord. Altcountry.nl sprak haar over haar invloeden, haar album ‘Trinity Lane’, haar kat en natuurlijk haar vader John.

Invloeden
In de video van Trinity Lane zien we een cassette van Pearl Jam,  de cd Sailin’ Shoes van Little Feat en een poster van Neil Young. Was dat de muziek waar ze naar luisterde toen ze het album opnam?
“O, ik luister naar zoveel verschillende muziek. Pearl Jam heeft een speciale plek in mijn hart en zeker ook Neil Young. Maar ik luister ook naar Miles Davis, Aretha Franklin’, Drive by Truckers en zoveel meer. Invloeden voor mij zijn ook Liz Phair, de Cranberries, de meer…

Een tijdje geleden kondigden we op onze Facebookpagina al aan dat er een mooie documentaireserie over countrymuziek aan zat te komen. Eenvoudigweg getiteld: Country Music, van de hand van Ken Burns. Deze Ken Burns maakte eerder ook de veelgeroemde serie The Vietnam War.
De afgelopen dagen zijn de eerste delen (van de in meer…

Brandi Carlile

Vrouwelijke artiesten en festivals, hoe staat het ermee? In de volkskrant van 6 juni schreef Robert van Gijssel een artikel over het Spaanse Primavera festival dat voor de recente editie het Nieuwe Normaal introduceerde. Daarmee wordt bedoeld dat de helft van de optredende artiesten vrouw is. Voor de Nederlandse festivals werd de afgelopen jaren gemeten dat 18 procent van de optredende acts vrouw is. Dat valt best op voor een land dat zich geëmancipeerd noemt. In België is de situatie overigens niet veel anders, staat te lezen in meer…

Het is ergens in de eerste maanden van 1985. Ik sta in de muziekbibliotheek in Utrecht en pak daar de LP Don’t Make It Easy For Me van Earl Thomas Conley uit de rekken. Geen idee waarom; ik ken de man niet. Het moet iets aan de hoes zijn geweest dat me deed besluiten de LP te lenen. Of misschien was het dat er verder niets van mijn gading was. Hoe dan ook, thuis op mijn studentenkamer draai ik de plaat en word gevloerd. Het is iets in de stem van deze countryzanger die me keer op keer het album doet opzetten. Natuurlijk kopieer ik de 10 nummers op een cassettebandje. In de bieb blijken ze geen andere meer…

Op Facebook stelde Leo Blokhuis de vraag of we nog muziek draaiden van R. Kelly, Michael Jackson of Ryan Adams, drie muziekhelden waarvan bekend is dat zijn ernstig normoverschrijdend gedrag hebben tentoongespreid. Ik (en een deel van jullie waarschijnlijk ook) heb vooral te maken met laatstgenoemde. Een lezer vroeg ons al waarom wij daar niets over schreven. Dat laatste had vooral te maken met tijdgebrek, maar toch ook wel met schroom want ik was er en -ik geef hier maar gelijk toe- ik ben er ook nu nog niet uit.
Bij al die andere artiesten en tel daar ook al de diverse meer…

We zijn hier onder elkaar als kenners. Of in ieder geval als liefhebbers van americana en (alternatieve) country. Dus de meest van ons zullen wel van Blaze Foley gehoord hebben. Al is het maar omdat Lucinda Williams een prachtig nummer, Drunken Angel, over hem heeft opgenomen. Of omdat Townes van Zandt Blaze Blues over hem schreef. Maar zeg eens eerlijk: wie kent het werk van Blaze Foley werkelijk? Wie kende hem b.v. bij zijn leven al? Dat zullen er niet veel zijn. Blaze Foley, die dertig jaar geleden tragisch overleed, bleef voor velen van ons een mysterie. Daar komt deze week, met het in roulatie gaan van de film Blaze, verandering in.

Schamele boomhut
Blaze vertelt het verhaal van Mike Fuller, zoals de werkelijke naam van Foley luidt, niet in een van wieg tot graf-volgorde. In feite meer…

Vandaag is het 19 december; 2018 is daarmee voor mij qua live-optredens bezoeken afgesloten. Ik zou nog naar een kerstoptreden van Oh Susanna met Hidden Agenda Deluxe kunnen, maar dat laat ik voorbij gaan. Liever wijd ik me nu aan het cocoonen richting de feestdagen. Dat geeft ook tijd om eens terug te blikken op wat ik dit jaar allemaal gezien heb.
Ik bezocht o.a. 3 festivals. Allemaal dik okay, met top-optredens van David Crosby (op Once in A Blue Moon), Angaleena Presley, Elizabeth Cook en Lee Ann Womack (op The Long Road) en Rayland Baxter en vooral David Luning (op Ramblin’ Roots). In augustus schreef ik een stukje onder de titel Vrouwen Aanschouwen waarin ik aangaf de tweede helft van meer…

Wat?! Lady Gaga in de altcountrynl-playlist? Jaja, in een duet met Bradley Cooper, een acteur die niet eerder bekend stond als een groot zanger. Maar hoe dan en waarom? Omdat ik vandaag naar de film A Star Is Born ben geweest. Een film die voor een americana-liefhebber de moeite waard is. Misschien niet eens zo vanwege de muziek, maar meer vanwege het verhaal. En het verhaal, dat is toch vooral hetgeen waarvoor je naar de film gaat.
A Star Is Born is eigenlijk een oud gegeven, dat al in de jaren 30 voor de eerste keer werd verfilmd. Een ster, in deze nieuwe versie is dat countryrocker Jackson Maine ontdekt in een travestietenbar een zangeres die hem direct aantrekt. Ze raken in contact (natuurlijk) en de vonk slaat over. Zonder nu gelijk de rest van het verhaal prijs te geven: de meer…