Elizabeth Cook
Twee derde van de optredende artiesten is man. Althans in Engeland. Dat was de bevinding van een onderzoek van de Engelse kracht The Guardian. Ik heb weinig redenen te veronderstellen dat de situatie in Nederland daarvan in grote mate van afwijkt. En ook binnen de americana-wereld lijkt me dat het gros van de optredende artiesten man is. Dat is althans mijn persoonlijke beleving. Voor deze ongelijkheid zijn vele oorzaken te bedenken. Het begint er al mee dat jongens in hun jeugd veel eerder een gitaar in de meer…
Chris Stapleton is een ster, zeker naar Americana-begrippen. Maar ook daarbuiten begint hij aan bekendheid te winnen. Hij won al 5 Grammy’s en zijn album Traveller werd zelfs genomineerd voor Album van het Jaar. Daardoor wordt ook de vraag: “waar komt deze man vandaan?” steeds vaker gesteld. Dat hij in het verleden veel hits heeft geschreven voor diverse country-artiesten was al wel bekend. En dat hij lid is geweest van het bluegrass-gezelschap The Steeldrivers ook. Maar wist u ook dat hij de dragende kracht is geweest van the Jompson Brothers? In 2007 ontstond deze band in een garage toen Stapleton aan 
Podcasts zijn weer helemaal terug van eventjes weggeweest. Er zit veel rommel tussen. Mannen die voor anderhalve man en paardenkop hun zieleroerselen en (politieke) meninkjes verkondigen. Maar er zijn ook podcasters die interessante uitzendingen maken. Over muziek bij voorbeeld, en meer in het bijzonder, over americana of alternatieve country. Een van die podcasts die de moeite meer dan waard is, is Walking The Floor, gemaakt en gepresenteerd door Chris Shiflett (
Vorige maand verscheen het boek Americana Outlaws – 50 singer-songwriters uit de seventies, geschreven door Wiebren Rijkeboer. Precies, die Wiebren Rijkeboer die hier maandelijks, in de serie De Gloeiende Plaat, een album uit lang vervlogen tijden onder uw aandacht brengt. Om hier nu niet de slager uit te hangen die zijn eigen vlees keurt, ga ik dit boek hier niet recenseren. Ik wil er u slechts op attent maken. Het is binnenkort natuurlijk weer de feestmaand en dit is een prima kado om te geven of vooral: om op uw verlanglijst te zetten. Nogmaals, hier geen mening, maar ik kan wel zeggen dat ik er inmiddels enorm veel plezier aan beleef. Wiebren bespreekt in het boek 50 albums die voor het overgrote gedeelte tussen 1969 en 1975 het licht zagen. Uitzonderingen daarop zijn bij voorbeeld Like Flies on Sherbert van Alex Chilton 
Het album dat ik in 2016 waarschijnlijk het vaakst beluisterd heb is het titelloze debuut van 
2016 ligt achter ons, Gelukkig kunnen we wel zeggen. Maar hoe deplorabel een jaar ook is, er ligt er gelukkig altijd weer eentje in het verschiet. En als we naar voren kijken, wat kunnen we dan verwachten in 2017? In elk geval een hoop albums om naar uit te kijken. Het begint deze maand al met een nieuwe plaat van The Band Of Heathens. En op 27 januari verschijnen Prick Of The Litter van Delbert McClinton, No Offending Borders van Torgeir Waldemar en Mockingbird Soul van Brigitte DeMeyer en Will Kimbrough. Diezelfde dag komt ook Stitch Of The World uit van Tift Merritt. Een dag 
Er verschijnen niet heel veel boeken over countryhelden in het Nederlands taalgebied. En dan bedoelen we originele, in het Nederlands, geschreven boeken. En over Johnny Paycheck is al uberhaupt weinig geschreven. We waren dus erg benieuwd naar Johnny Paycheck (Arbeiderspers) van de Vlaamse schrijver Christophe Vekeman. Vooropgesteld: het betreft hier geen klassieke biografie. Het is meer een boek over Johnny Paycheck, met een biografische inslag, en de verhouding van de schrijver tot de zanger.
Glyn Johns, Don Was, Bill Szymczyk, George Martin, Rick Rubin, Daniel Lanois, Steve Lillywhite, T Bone Burnett en Phil Spector, zomaar even een willekeurig rijtje producers van naam en faam, met vaak ook een gouden reputatie. Een illuster gezelschap. Uiteraard kunnen er veel meer namen opgesomd worden. Bijvoorbeeld die van ene Dave Cobb. Vrijdag 7 oktober kwam er wederom een album uit waar deze in Savannah, Georgia geboren producer/muzikant zijn handtekening onder kon plaatsen: Shine On A Rainy Day van Brent Cobb. Juist ja, familie. Geen broer zoals ergens te lezen viel, maar wel een 
Wat heeft meer impact op een muzikale carrièreversnelling: een luttele minuut -het zogeheten muziekminuutje- bij De Wereld Draait Door of een notering in de Euro Americana Chart? Het antwoord laat zich makkelijk raden, en daar doe ik de Euro Americana Chart natuurlijk niks mee te kort. Carter Sampson, The Queen of Oklahoma, is tot op heden nog niet opgetrommeld bij ons aller Matthijs, dus haar groeiende 
“It’s a thin line between love and hate” zongen The Persuaders (en The Pretenders) al. Nu ging het in dat liedje over de liefde voor een vrouw en niet om de liefde voor muziek. Maar in mijn relatie met muziek speelt ook een lijn. De lijn waarover ik het hier wil hebben. Iedereen kent hem wel: de scheidslijn tussen de soort muziek die je mooi vindt en die muziek waar je niets van moet hebben. In mijn geval loopt er dus zo’n lijn tussen alternatieve country en de muziek 
