In het najaar van 2022 zat Steve Earle opeens zonder band. “I had toured with one version of the Dukes or another since 1982, but the real continuous bloodline of the outfit died with my long-time bass player, Kelly Looney, in 2019. So, it seemed I’d come to a crossroads. Left? Right? I chose BACK. Back to performing solo like I did in coffeehouses when I first started.” Indrukwekkende weerslag daarvan is Alone Again (Live) (Howe Sound): een uur lang, vijftien nummers Steve Earle in z’n eentje, opgenomen in 2023 tijdens zijn tour door Groot-Brittannië. Vanzelfsprekend komen zijn grote hits voorbij, zoals Guitar Town, meer…

Micah Schnabel is al bijna 25 jaar gitarist/zanger in Two Cow Garage, maar hij brengt ook geregeld soloplaten uit. Daarop is gebleken dat hij een scherpe observator is. Ook op The Clown Watches The Clock (eigen beheer), met 10 liedjes, is dat weer het geval. Overigens heeft Schnabel eind vorig jaar een roman uitgegeven met dezelfde titel. Deze plaat hangt er dan ook mee samen; het zijn songs die hij, ten tijde van de pandemie, tegelijkertijd met die roman schreef. Het openingsnummer heet dan ook niet voor niets 4 Vignettes From An American Strip Mall; vignettes moet je meer…

Hand omhoog als je ook altijd dacht dat het bij de naam 49 Winchester om een schietgeweer gaat. Nee, de band is vernoemd naar het adres in Castlewood, Virginia, waar het tien jaar terug allemaal begon. Leavin’ This Holler (New West Records) is hun vijfde album. De muziek doet soms denken aan die van de betreurde, in 2021 gestopte Bottle Rockets. Sterker nog, de stem van frontman Isaac Gibson lijkt sterk op die van Brian Henneman. Luister maar eens naar de lekkere rootsrock van Yearnin’ For You, Tulsa en Make It Count. Daarnaast wordt de plaats van herkomst zorgvuldig in ere gehouden, zoals in de openingstrack Favor: ‘There’s taking and there’s meer…

Een album over een serieus onderwerp als de klimaatcrisis maken zonder dat de thematiek loodzwaar wordt, dat was de bedoeling van The Fugitives. Dat is het kwartet uit Canada heel aardig gelukt met No Help Coming (Fallen Tree Records). De eerste 44 seconden zijn a capella voordat na (No Help) op het nummer Edge Of The Sea woningen aan de kustlijn ten prooi vallen aan het water. Het is de muzikale omlijsting die de achterliggende boodschap van deze verzameling liedjes licht verteerbaar maakt. Dat is toch best knap. It Might Just Rain Like This For Days begint als een meer…

Optreden doet de 77-jarige Joe Ely nog slechts sporadisch. Zijn gezondheid speelt hem parten. Dat betekent niet dat hij met pensioen is. Rusteloos is hij namelijk nog steeds. Die gedrevenheid zit in zijn aard. Driven To Drive (Rack’ Em Records/Thirty Tigers) is dan ook een perfecte titel voor zijn nieuwste album. Ely is niet meer zo dikwijls onderweg, maar nog wel zeer actief. In zijn studio in Austin doet de Texaan constant nieuwe ideeën op tijdens het ordenen van zijn archiefmateriaal. Ook dit nieuwe album bestaat voor een niet onaanzienlijk deel uit bewerkingen van oude liedjes die nog meer…

Als je als countryliefhebber de afgelopen 10 jaar zonder bereik op een onbewoonbaar eiland hebt doorgebracht, is een plaat als Visions Of Dallas (Son Of Bill/Thirty Tigers) van Charley Crockett het walhalla. In die eenzame positie hebben wij echter niet gezeten. Voor ons is vergelijkingsmateriaal voorhanden. En dan valt die jongste leg van de Amerikaanse soulcountrycrooner een klein beetje tegen. De plaat heeft als ondertitel $10 Cowboy, Chapter II. Het zijn namelijk liedjes die al tijdens de sessies voor het eerder dit jaar verschenen album van Crockett werden meer…

Een recensie van Restless (Gypsy Soul Records), het tweede album van de Canadese band The Commoners, is onnodig. Een herhaling van de bespreking van het twee jaar geleden verschenen debuut is afdoende. Er is namelijk niets veranderd. Dat is goed nieuws en dat is slecht nieuws. Omdat de band in herhaling valt doen wij dat ook. Dit schreven we in 2022: ‘Het goede nieuws: The Commoners klinken precies als The Black Crowes in hun beginperiode. Het slechte nieuws: The Commoners klinken precies als The Black Crowes in hun beginperiode. Huh? Tja, hoe lekker Find A Better Way ook uit meer…

BJ Barham, voorman/spil van American Aquarium, wilde wel weer eens een meebrulplaat maken. Dat is met Fear Of Standing Still (Losing Sight Records/Thirty Tigers) goed gelukt. En niet op een manier dat het een niemandalletje geworden. Nee, de songs gaan ook nog echt wel ergens over. Maar dan met een kick, zelfs als het gaspedaal niet tot op de bodem ingetrapt wordt. Een voorbeeld daarvan is Cherokee Purples, een weemoedig nummer over Barhams oma waaraan hij ineens moet denken als hij een sandwich staat klaar te maken. Of Babies Having Babies waarin Barham zijn zorgen meer…

We hebben op deze pagina’s nog niet eerder aandacht besteed aan de muziek van de Amerikaan David Quinn, terwijl we daar best van genoten hebben de afgelopen jaren. Wanderin’ Fool (2019), Letting Go (2020) en Country Fresh (2022) waren heel aardige albums waarop Quinn stevige country liet horen. Op het nieuwe album, Young Love (Down Home Records), tapt hij uit een ander vaatje. Zelf geeft hij aan dit de eerlijkste plaat is die hij ooit heeft gemaakt. Jammer genoeg spreekt die mij niet aan. “Slappe hap”, zou een bepaalde politicus zeggen. Het is natuurlijk relatief, maar meer…

Het is niet snel genoeg en ook niet luid genoeg om het cowpunk te noemen, dus bedacht Natalie Fratino van The Smokey Lonesome de term garage-country. Ben Vaughn noemt het volstrekt originele countryrock, waarbij je volgens hem echt geen idee hebt uit wat voor invloeden dit is ontstaan. Daar heeft hij wel een punt. Laten we dus maar beginnen met de mededeling dat de ep Desert Run (eigen beheer) uiterst rommelig overkomt. Typisch iets wat in de woestijn ontstaat, dit kwartiertje muziek met vijf nummers. Op de een of andere manier lijkt een vergelijking met The Original Harmony Ridge meer…

Met een Vox-orgeltje en een elektrische sitar springt All Day All Night er in positieve zin uit op Lace (Errant Music) van Billy Eli. De Texaan is al een tijdje actief, maar hij is altijd een beetje in de marge gebleven. Dit album zal daar niets aan veranderen. Het is de vraag of hij dat erg zal vinden. Eli was zijn interesse in de muziek een beetje kwijtgeraakt. Hij dacht dat hij alles wat in hem opkwam wel had geschreven, ook al is zijn discografie echt niet zo groot. Dit is na een pauze van elf jaar zijn zesde album. Want zoals dat gaat, dienden zich toch weer teksten en melodieën aan. Dus reisde hij van New England waar hij meer…

Ze doen het rustig aan, de leden van The Stetson Family. The Stars, If You Look Closely (MGM/Independent) is hun vierde album. Het vorige is alweer van negen jaar geleden. Helaas, net als bij Billy Strings is de familienaam verzonnen. Ze zíjn niet eens familie. Wat niet wegneemt dat Nadine Budge (leadzang, gitaar), John Bartholmeusz (lead gitaar/zang), Colin Swan (banjo/zang), Greg Field (fiddle/mandoline/zang) en Luke Richardson (bas/zang) een strak, hecht team vormen en met een ijzersterk album voor de dag komen. De band komt uit Melbourne, Australië, maar de stijl is onmiskenbaar americana: een uitgekiende mix van meer…

Kwartet! Met Rainy Eyes is mijn kwartet talentvolle vrouwelijke singer-songwriters, waartoe eerder al Rachel Baiman, Jess Jocoy en Margo Cilker verzameld waren, compleet. Rainy Eyes is het pseudoniem van Irena Eide, een jonge vrouw die in Bergen, Noorwegen opgroeide, op haar 17de naar Kopenhagen verhuisde, daar kennis kreeg aan een Amerikaanse jazzmuzikant en binnen een jaar met hem naar Californië verhuisde. Daar brak uiteindelijk de relatie. Moeilijke jaren als alleenstaande moeder volgden. Het schrijven van liedjes hielp bij de verwerking. Lonesome Highway meer…

De pure pop van Penny Arcade is zo Brits als wat, maar zou ook heel goed uit Nederland kunnen komen. In dat laatste geval zou het zeker om een album op Excelsior Recordings gaan. Is dus niet zo. Backwater Collage (Tapete Records) is ook geen americana, maar met Don’t Cry No Tears komen ze wel in de buurt van Calexico. Het gaat hier om het soloproject van de Engelsman James Hoare, die eerder betrokken was bij indiepopbands Veronica Falls en The Proper Ornaments. Hier is sprake van een sterk staaltje huisvlijt. Hoare deed vrijwel alles zelf. Het toetsenwerk is van Max Class en meer…

Wat jammer eigenlijk dat Billy Strings niet écht zo heet. Hij is (in 1992) geboren als William Lee Apostol. Zijn beetje lullige artiestennaam werd bedacht door zijn tante, vanwege zijn veelzijdige behendigheid met alle denkbare soorten bluegrasssnaren. In 2012 deed hij de wereld versteld staan met een thuis opgenomen video waarop hij zijn eigen compositie Dust In A Baggie ten beste geeft. Dat nummer is ook de openingstrack op Billy Strings Live Vol. 1 (Warner Records). Er wordt wel eens beweerd dat bluegrass eigenlijk keiharde akoestische rock’n’roll is. Strings rekt het genre nog wat verder op en duikt in sommige nummers diep de jazz meer…

Een goed staaltje marketing is het van Terry Anderson & the Olympic Ass-kicking Team om een paar maanden voor de Spelen een nieuw album op de markt te brengen: Got To Be Strong (Kool Kat). Het is een soort comeback-plaat want het vorige album van het rock ‘n’ roots combo uit North Carolina dateerde al uit 2011 (we tellen de soloplaat van Terry Anderson uit 2017 even niet mee). Maar ze zijn in vorm, hoor, laverend tussen rootsrock en powerpop, met jangly gitaren. Gitaarnummers over de liefde en de littekens die je eraan kan overhouden. Maar niet uitsluitend. Het meer…

Zijn zangstem is totaal ongeoefend. Scherp. Snerpend zelfs. Doordringend. Scott Ballew begon pas op zijn 37ste te zingen en liedjes te schrijven, dat was in 2021, dus vreemd is het niet dat hij nogal onaangepast klinkt. Hij debuteerde dat jaar met Talking To Mountains. Een jaar later al verscheen met Leisure Rodeo zijn tweede album en dit Rio Bravo (La Honda Records) is zijn derde. Een liedje als Impossible Smile is slepend en de samenzang bijna wat vals. En dat is geen uitzondering. Ballew zingt als een dolende ziel die dorstig zijn heil heeft gezocht bij een dorre doornstruik. Hij klinkt verwonderd, maar toch meer…

Hilary Tipps en Steve Obermiller wensen zich niet te beperken tot één genre. De liedjes op MacGuffin (eigen beheer) beslaan dan ook een breed terrein, maar het echtpaar verliest daarbij niet uit het oog dat een album toch ook een eenheid moet vormen. All I Need is folk, terwijl Favorite jazzy uitpakt. Het nummer Fort Worth, de Texaanse stad waar dit alles werd opgenomen, is fraaie akoestische muziek. Tipps zingt met overtuiging, soms een beetje scherp en ietwat ongepolijst, toch is het nummer op fraaie wijze vastgelegd in de studio. Die zang van Tipps doet soms wat denken aan de Friese zussen van Maywood meer…

Zes jaar na Downey To Lubbock zijn Dave Alvin en Jimmie Dale Gilmore terug met een gezamenlijk werkstuk. Op TexiCali (Yep Roc) reizen ze weer langs Borderland heen en weer tussen Texas en Californië. Zoals ze eigenlijk altijd hebben gedaan. De Texaan Gilmore al sinds de vroege jaren 70 met The Flatlanders en solo. De uit Californië afkomstige Alvin sinds de jaren 80 met The Blasters en andere formaties. Het grote publiek hebben ze nooit bereikt en dat vinden ze prima, zo wordt duidelijk op We’re Still Here waarmee het album wordt afgesloten. ‘Well, a music business man with meer…

Zo dendert hij binnen, op z’n website: “Marques Morel is an American songwriter/story-teller, midwestern-twanger/folksinger, guitar-thumper/harmonica wailer, street-performer/wandering troubadour, steadfast woodcutter/migrant worker, a father, a son, and a friend to all.” Hij wordt daar vergeleken met ‘the likes of’ Townes van Zandt, Woody Guthrie en Hank Williams. Dat is nogal wat, maar er zit wat in. Ook Morel laaft zich aan het leven aan de rand, onderweg en in de kroeg. Zo ook op z’n vijfde album Tales And Tellings (eigen beheer). Vocaal laat hij zich situeren ergens tussen Johnny Cash, Dave Dudley en Waylon Jennings, en dan misschien meer…

Elke dag is een nieuwe kans om je weg te vinden, met die wijsheid begint Tim Easton zijn nieuwe album Find Your Way (Black Mesa Records/Sonic Rendezvous). Elke droom kan je aan de rand van de afgrond brengen, toch is het belangrijk om je gevoel te volgen. Makkelijk zal het niet zijn, maar morgen is er een nieuwe kans. Zulks is het leven. ‘Come on remove yourself from everything you’re afraid of’ is nog meer wijze raad (Everything You’re Afraid Of). De Amerikaan laveert wederom langs de definities van folk en rock-’n-roll, terwijl hij toch ook niet valt onder de noemer folkrock. En dat echt niet alleen meer…

Op de website van deze band uit Oklahoma staat in tamelijk grote letters de volgende quote: ‘The Makers Out is an exploration of what Gram Parsons called Cosmic American Music’. Tijdens die verkenning is bandleider Scott Bell echter hopeloos verdwaald in vage spiritualiteit. Zo presenteert hij zich ook, want lees maar mee wat hij verklaart over zijn ambacht liedjesschrijver. ‘I, through my own practice, do not write songs regularly, but wait for them to write themselves through me’, zegt hij. Hallelujah heet een van de nummers op Bloodlines/Hope (eigen beheer). Logische reactie natuurlijk als zo’n moment zich meer…

Na drie albums vol Californische honky tonk in 2006, 2007 en 2009 tapte David Serby op Poor Man’s Poem (2011) en The Latest Scam (2013) uit een ander vaatje. Op het vierde album zong hij als een moderne Woody Guthrie, waarna hij twee jaar later uitpakte met ongecompliceerde catchy rock-’n-roll. Daarna bleef het tien jaar stil. Met Low Hanging Stars (Blackbird Record Label) is hij terug bij honky tonk met een Buddy Holly-beat (She Ain’t Changed At All) na een periode waarin hij nogal wat voor de kiezen kreeg. Hij prijsde zich gelukkig dat hij in Los Angeles woont. Daar zijn voldoende gelegenheden meer…

Ja, hij is terug! In een interview in de Rolling Stone in 2021 gaf Sturgill Simpson aan dat hij niet meer dan vijf albums onder eigen naam zou maken en The Ballad Of Dood & Juanita was dan die vijfde (de albums met bluegrassbewerkingen van zijn songs niet meegerekend). Sturgill Simpson maakt nu een plaat onder het pseudoniem Johnny Blue Skies. Simpson is ook nog eens terug in vorm, want Passage Du Desir (High meer…

Negen jaar geleden wezen we er in de recensie van Skin & Bone op dat de muziek van Mark Brown bestaat uit vele tinten bruin. En dat dat beslist past bij rootsmuziek. De stem van de singer-songwriter uit Maryland vergeleken we met Greg Brown. De americana van Happy Hour (eigen beheer) heeft een breder kleurenpalet. Want wat te denken van de disco die doorklinkt in Scratch? Het maakt vooral duidelijk dat de Amerikaan behoorlijk eigenwijs zijn eigen gang wenst te gaan. Denk qua sound aan Johnny Dowd, ook iemand die van nature dwars is. Door zijn schorre zangstem valt er meer…

Al bijna drie decennia verblijdt Kim Richey ons elke drie, vier jaar met een uitstekend album. Steeds weer een nieuw begin, zegt ze zelf, maar ook onverstoorbaar voortbouwend op de vaste waarden in haar carrière: een stijl die het midden houdt tussen country, folk, pop en rock; teksten die ontspringen aan haar eigen ervaringen, emoties en verwachtingen; en vooral haar prachtige stem. Every New Beginning (Yep Records) is geen uitzondering. Het album meandert muzikaal gezien tussen solide midtempo (A Way Around, Floating On A Surface), beschaafde meer…

De rode maan staat in spirituele kringen voor verandering en wedergeboorte. Robert Jon & The Wreck verklaren dat ze met Red Moon Rising (Journeyman Records) een nieuwe koers volgen, maar daar is weinig van te merken. Als altijd leeft de band uit Californië zich met overtuiging uit in southern rock. Wellicht zoeken ze met nummers als het stampende Stone Cold Killer nog wat meer het speelveld van bluesy hardrock op, maar een echte koerswijziging kun je dat niet noemen. Slidegitaar, toetsen, een zanger met een strot, samenzang (hoewel wat minder dan op vorige albums); de fans kunnen meer…

The Gringo Pistoleros bestaan uit Cory Grinder en zijn band The Playboy Scouts en Lazarus Nichols. Grinder (zang, gitaar, piano, fiddle) en Nichols (zang, gitaar) kwamen elkaar jaren geleden tegen als straatmuzikant ergens in Ohio. Nichols kwam daarna terecht in Austin, waar hij emplooi vond als toetsenist in de band van Libby Koch. De veel jongere Grinder hernieuwde het contact tijdens een bezoek aan de muziekstad. The Rise And… Subsequent Fall Of The Texas Alien (eigen beheer) is het resultaat. Een band als The Gringo Pistoleros is precies wat Austin nodig heeft om het er een beetje weird te houden. De laatste meer…