‘I’ve got a tattoo of Merle Haggard and a cat named George Jones / If not for George Merle and Willie I’d be all alone / All alone.’ Aan het woord is Joel Timmons. Op East Nashville Cowboy schetst hij een portret van de hipsters die stiekem toch ook wel een beetje hopen dat ze het er kunnen maken. Met een beetje gejodel. Het staat op Psychedelic Surf Country (eigen beheer) en misschien wil deze veteraan met dat album zelf ook wel doorbreken. Hij is al zo’n 25 jaar bezig. Met de jamband Sol Driven Train en met zijn vrouw Shelby Means (voorheen bij Della Mae) als het countryduo Sally & George. Op dit door Maya de Vitry meer…

Voor zijn eerste nieuwe album sinds Silver & Stone uit 2018 trok Mike Farris vanuit Nashville de Tennessee-rivier over naar niets minder dan Muscle Shoals in Alabama, om in de legendarische FAME-studio The Sound of Muscle Shoals (Fame Records) op te nemen. Meteen boekte hij ook maar de al even legendarische Muscle Shoals Rhythm Section: Clayton Ivey (toetsen), Will McFarlane, Kelvin Holly, Wes Sheffield (gitaar), Jimbo Hart (bas) en Justin Holder (drums). Op de plek waar onder veel anderen Aretha Franklin, Wilson Pickett, Etta James en de Rolling Stones hun grootste hits opnamen meer…

Het zal weinigen ontgaan zijn: er is een nieuw album van Jason Isbell. Het is een soloplaat, getiteld Foxes In The Snow (Southeastern/Thirty Tigers). En met soloplaat bedoelen we dat er ook echt dat niemand anders aan te pas is gekomen. Je hoort enkel zijn stem en zijn spel op een akoestische gitaar. Gedurfd wel, want eenvormigheid ligt dan op de loer. En eerlijk gezegd: het speelt hier ook wel een beetje. Wat niet wegneemt dat er ook weer een aantal zeer fijne songs uit Isbells koker komen. Het is ook lang geen geheim dat het huwelijk van Isbell met Amanda Shires vorig jaar is meer…

Ripley Johnson is bij het hippere publiek bekend van het psychedelische en expirimentele gezelschap Wooden Shjips. Maar zijn countrykant geeft hij ruimte met de Rose City Band, dat met Sol Y Sombra (Thrill Jockey) toch ook al aan het vijfde album toe is. Countryrock wordt het dan, waarbij de gitaar van Johnson om de hoofdrol strijdt met de pedalsteel van Barry Walker. Lichte countryrock ook, de Californische variant zouden we het kunnen noemen. Onder de motorkap zorgen John Jeffrey en Ripley Johnson (weer hij) op respectievelijk drums en bas voor het tempo. Echt heel veel variatie zit meer…

Het is niet allemaal slecht nieuws dat uit de VS komt. Nee, er zijn nog ’tig miljoen Amerikanen die graag hadden gezien dat hun land anders bestuurd wordt. En er is het nieuwe album van de The Delines: Mr. Luck & Ms. Doom (Decor/V2). Een, en ik zeg het gelijk, schitterende plaat. Er zijn mensen die zeggen dat ze het trucje van Willy Vlautin en Amy Boone nu wel kennen. Die kun je niet geheel ongelijk geven, want het kwintet gaat verder op de weg die ze ingeslagen zijn. Maar op dit vierde volwaardig en zelfstandig uitgebrachte album heeft de band haar geluid vervolmaakt. Lome, weemoedige meer…

Over Ty Segall hebben we het nog niet eerder gehad op deze site. Hij werd hooguit eens genoemd. De Amerikaanse garagerocker doet van alles, maar meestal is dat toch net iets te ver verwijderd van hetgeen we tot americana rekenen om aandacht aan hem te besteden. Eigenlijk valt Freckle ook niet binnen de definities. Maar omdat we graag over de randen van het genre kijken bij deze toch een stukje over Freckle (GOD?). Voor Segall is het een van de vele nevenprojecten. Bij Freckle werkt hij samen met Corey Madden over wie we in 2022 schreven in een recensie van de band Color Green. Daarin ging het over ‘een meer…

Tyler-James Kelly had helemaal niet in die Dream River (Clover Music Group) hoeven te gaan staan om zijn punt te maken. Op zijn debuutplaat hoor je namelijk wel dat hij één is met zijn omgeving. Hij woont in de kleine in het noordoosten van Amerika gelegen staat Rhode Island en speelde nog niet zo lang geleden bluesrock in een trio. Maar nu is hij een troubadour die oude liedjes voor nieuwe vrienden zingt, zoals hij laat weten op Travelin’ Troubadour. Dat van die oude liedjes klopt niet helemaal, want hij schrijft zijn eigen songs. Maar je zou ze inderdaad zomaar plaatsen in de jaren 70. Dat is het meer…

Het overlijden van haar producer Richard Swift in 2018 zorgde voor een lange periode van twijfels bij Sylvie Lewis. Ze wist niet zo goed hoe ze haar loopbaan als singer-songwriter moest voortzetten. Totdat ze Jonah Tolchin ontmoette. De Amerikaan gaf de Britse weer het vertrouwen dat ze nodig had. Lives Wisely (Clover Music Group), de titel is een anagram van haar naam, is het resultaat daarvan. Tolchin stond Lewis op afstand bij en hij zorgde ervoor dat coproducer Joe Harvey-Whyte present was in de studio. Op haar veertiende nam ze al wat liedjes op onder leiding van de vermaarde George Martin. Ze meer…

Bijna veertig jaar geleden herstelden Dwight Yoakam en Steve Earle het vertrouwen in de kruisbestuiving tussen country en rock. Countryrock was verworden tot doodsaaie softrock en de outlaws hadden ook veel aan betekenis verloren. Maar met Guitars Cadillacs Etc. Etc. van Yoakam en Guitar Town van Earle had je in 1986 zo maar twee nieuwe helden. Earle groeide uit tot een lieveling van de alt-country, Yoakam had meer moeite om de aandacht vast te houden. Mede omdat hij minder productief bleek. Met Brighter Days (Via Records/Thirty Tigers) is er na een pauze van ruim acht jaar weer meer…

Dark Country (SHAM) is het derde soloalbum van Gary Louris. De vorige twee waren prima, ook omdat ze voor hetzelfde geld gewoon voor Jayhawks-platen hadden kunnen doorgaan. Dark Country valt vies tegen. Nu hij tegen de zeventig begint te lopen, vond Louris het tijd worden om eindelijk eens een muzikale liefdesbrief aan zijn vrouw Stephanie te sturen. Dat is sympathiek natuurlijk, maar voor de meeluisterende buitenstaander worden al die loftuitingen al gauw minder interessant, om niet te zeggen gênant vervelend. Jij bent de lucht die ik adem, elke dag geef je mij een reden om meer…

Alsof schrijver, archeoloog en vertaler van middeleeuwse poëzie nog niet genoeg is, blijkt Max Wareham ook nog eens een begenadigd banjospeler te zijn. Hij maakt deel uit van Peter Rowan Bluegrass Band en debuteert nu solo met DAGGOMIT! (Nine Athens Music). Hij noemt Bill Keith, Bill Emerson, Tony Trischka en Peter Rowan als zijn grote voorbeelden. De laatste is ook prominent aanwezig op DAGGOMIT!, niet alleen als producer maar ook als medesongschrijver en gastvocalist. Verwacht geen wereldschokkende vernieuwingen op dit album; het is stevig meer…

Ze komen van Seattle, Oregon, maar helemaal aan de andere kant van de Verenigde Staten – in Asbury Park, New Jersey, om precies te zijn – ontstond de eerste aanzet tot You Can’t Tell Me I’m Not What I Used To Be (North & Left Records) van Massy Ferguson. Daarop realiseert de band die al bijna twintig jaar garant staat voor doorleefde heartlandrock en alt-country een lichte koerswijziging. In het begeleidende promotiemateriaal wordt gerept over een meer kunstzinnige, filmische versie van rootsy americana. En dat heeft dus alles te maken met het nummer waarmee mede-oprichter meer…

Paige Plaisance is ook weer zo’n Spotify–ontdekking. Haar Queen Of Fools popte op nadat ik een album van iemand anders had beluisterd en trok direct mijn aandacht. Wat een heerlijk fris nummer! Dat was in de tijd dat Paige slechts singles “uitbracht”. Een paar maanden geleden verscheen echter ook de debuutelpee van Plaisance, getiteld Louisiana Lonely (Timeless Echo Records). Daarop 10 nummers in bijna 37 minuten. Traditionele americana, of misschien beter: ouderwets aandoende countryfolk, soulrijk gebracht. Mooi afgewogen liedjes, waarin meer…

Omdat ik de nieuwe plaat van Patterson Hood had opstaan, moest ik ineens denken aan Clark Paterson. Het scheelt maar 1 letter. Was 10 jaar geleden nogal onder de indruk van The Final Tradition (recensie). Wat blijkt: Paterson heeft vorig jaar een opvolger uitgebracht, getiteld American Suburban (eigen beheer). De reden voor de lange afwezigheid van Paterson was gelegen in nogal ernstige medische omstandigheden, die een aantal operaties vergden. Ook kreeg Paterson een gezin, en ja, dat kost ook tijd en energie. Op de hoes van het nieuwe album is te zien dat Paterson zijn meer…

Degenen die voor de naam van deze website hier komen, kunnen lol hebben aan Western Spectre (Hard Bark Records) van Cave Flowers. De 10 liedjes op dit tweede album van het Californische kwartet liggen in het verlengde van het werk van Uncle Tupelo, Son Volt en Lucero. Het is grofkorrelige countryrock, gezongen door de wat hese stem van Andy McAllister, met stevig gitaarwerk van Henry Derek Elis, op een door drummer Curtis Pettygrove en bassist Ben Coil gestort fundament. Toegevoegd toetsenist van dienst op deze plaat is de van Gospelbeach bekende John Niemann. Hoewel meer…

Moving At The Speed Of Trees (Big Book Records) is het vierde album van Richie Lawrence. De musicus uit Los Angeles is ook actief in de band I See Hawks In L.A. en verder werkte hij als begeleider van Ray Bonneville. De veteraan speelt piano en accordeon en zingt op acht van de twaalf liedjes. Zijn vrouw Katie Thomas zingt ook op acht nummers, maar dat zijn niet allemaal dezelfde tracks. Net als op Rue Sanxay heeft dit album een beetje een Franse sfeer. Zodat we eigenlijk kunnen spreken over chansons in het Engels. Nou ja, deels tenminste. InFable is ronduit jazzy. Met naast meer…

‘Let the music do the talking’ is het motto van een befaamde platenzaak in het oosten van het land. Dat advies is ter harte genomen door het duo Tim Kerr en Jim Hagins. Als Up Around The Sun beperken ze zich op hun derde album Water Valley (Dialback Sound/Wel Kept Secret) vocaal gezien tot het hoorbaar aftellen aan het begin van een liedje. Voor de rest gaat het om de gitaar van Kerr, de banjo van Hagins en op sommige tracks Matt Patton (bekend als bassist van Drive-By Truckers) op gitaar en Beth Chrisman op fiddle. Jim Hagins is parttime leraar die na schooltijd niets leuker vindt dan meer…

Watchhouse, Gillian Welch en Dave Rawlins, Nefesh Mountain, Darin en Brooke Aldridge, Sarah Guthrie en Johnny Irion… zo kunnen we nog wel even doorgaan met de lijst van succesvolle muzikale echtparen. Neem bijvoorbeeld Sarah en Austin McCombie, die onder de naam Chatham Rabbits hun derde album Be Real With Me (eigen beheer) presenteren. Het jonge stel komt met een bijzonder aangename (maar beetje korte, net een half uur) collectie akoestische americana, met Sarah in de vocale hoofdrol en Austin als goede tweede. Maar het wordt nog mooier als ze samen zingen, zoals dat nu eenmaal meer…

Voor Ride Again (Excelsior Recordings) heeft  Tim Knol weer de hulp ingeroepen van The Blue Grass Boogiemen. Voor de derde keer want we tellen dat covers-album bij het boek van Erik Kriek: Welcome To Creek Country gewoon mee. Je kunt het ook omdraaien: dat het Utrechtse bluegrasskwartet de hulp heeft ingeroepen van Tim Knol, want het is een echt samenwerkingsverband geworden. Natuurlijk: vocaal heeft Knol het heft in handen, maar de nummers zijn geschreven door Knol in samenwerking met Arnold Lasseur. Ingeval van de Knolklassiekers Sam en meer…

Zo’n twintig jaar terug formeerden de broers Andrew en Alastair Taylor ergens aan de oostkust van Schotland het bandje Dropkick. Twee decennia en ruim twintig albums verder is van de oorspronkelijke line-up alleen Andrew Taylor nog over, maar aan de aanstekelijke, enthousiaste altcountry-sound (denk aan The Jayhawks, The Byrds, Tom Petty en Wilco) is niets veranderd. Primary Colours (Sound Asleep Records/Bobo Integral Records) is gewoon weer een half uur lekker doortrappen met tien sterke nummers in een strak tempo, en halverwege ter afwisseling een meer…

Een half jaar na Driven To Drive verschijnt alweer een nieuw album van Joe Ely. Wederom met opnamen uit het archief van de Texaan. Toch is Love + Freedom (Rack ‘Em Records/Thirty Tigers) zo actueel als het maar kan. De liedjes gaan over immigratie, armoede, oorlog, gerechtigheid, liefde, vrijheid en andere sociale kwesties. De 78-jarige Ely hoopt dat de liedjes een helende werking hebben in deze tijden van grote onrust. Samen met zijn vrouw Sharon wijst hij erop dat het belangrijker is dan ooit om je uit te spreken. Met een speelduur van bijna een uur biedt Love + Freedom negen composities van Ely en verder meer…

Cam Pierce komt uit het zuiden van de staat Oregon – verder weg van een succesvolle carrière in de countrymuziek kun je haast niet zijn. Vandaar ook dat hij acht jaar terug besloot zijn geliefde geboortegrond achter zich te laten en zich in Nashville te vestigen. Dat hielp. Hij is inmiddels niet alleen een veelgevraagd sessiemuzikant, maar ook toe aan zijn tweede eigen album. Bleef zijn debuut The Horseshow nog wat buiten de spotlights, met het fraaie A Thousand Lonely Horses (eigen beheer) kan zijn doorbraak niet lang meer uitblijven. Aan zijn landelijke roots lijkt hij een fascinatie voor de dieren des meer…

De weg naar The Phoenix (Black Opry Records) was allesbehalve eenvoudig voor Jett Holden. Zijn droom om countryzanger te worden had hij eigenlijk al opgegeven. Maar toen kwam muziekjournalist en oprichter van Black Opry Holly G op zijn pad. Zij stimuleerde hem om door te gaan met liedjes schrijven, nadat ze een aanzet tot Taxidermy had beluisterd. Dat is een moedig nummer waarin Holden als homoseksuele Afro-Amerikaan het opneemt tegen xenofobie. ‘I’ll believe that my life matters to you / When the bible’s not a tool you use to crucify / They say the best songs are three chords and the truth / Until meer…