Ja, ik weet het echt wel; onbekende band, drie sterren. Voor sommige lezers is dat al genoeg informatie om af te haken en niet verder te lezen. Jammer hoor, ze missen wat. Niet dat deze recensie nou zo bijzonder is, maar je komt dan ook niet te weten dat deze zevenpersoonsformatie uit Glasgow een heel lekker plaatje gemaakt heeft met Songs For Fallen Stars (eigen beheer). Zoals zo vaak met Schotse altcountrybands (denk Wynntown Marshals, Dropkick, New Madrids, maar ook vergeten bands als The Endrick Brothers en Hobotalk) geeft deze Hellfire Club haar meer…

De vorige plaat van Vera van Heeringen recenseerden we als eerste in Nederland, bij de opvolger ervan zijn we juist een van de laatsten. Overigens zonder dat daartoe een goede reden is aan te voeren. Er ligt gewoon veel op ons bordje dat geconsumeerd en beschreven dient te worden. Maar heel erg is het eigenlijk ook niet want Proper Brew (eigen beheer) klinkt toch vooral als een herfstplaat. Misschien komt dat door dat melancholische dat in de stem van Van Heeringen sluipt. Hadden we trouwens al gezegd dat ze een Nederlandse is die haar toevlucht tot het meer…

Oondert (eigen beheer), oftewel honderd, heet het album van Ries de Vuijst, de Zeeuwse bard die tegenwoordig het grootste deel van zijn tijd in het Gentse doorbrengt. Honderd jaar oud zijn hij en zijn gitaar samen en dat is een mooie aanleiding om een nieuwe verzameling nummers onder de aandacht te brengen. Nummers die gezongen worden in het dialect van West Zeeuws-Vlaanderen. Gelukkig een dialect dat ik vanwege een jarenlang verblijf aldaar kan verstaan. Dat zal niet voor elke luisteraar het geval zijn, maar het helpt dat de teksten in het het cd-boekje afgedrukt meer…

De zwerftochten van Joe Ely voeren hem altijd terug naar zijn geboortestreek. Daar in West Texas komen de liedjes hem aanwaaien. Op zijn nieuwste album Panhandle Rambler (Rack ‘Em Records/Munich) heeft de wind vrij spel gehad.
Niets dan horizon is er in West Texas. Juist daar vindt de veelzijdige countryrocker Ely inspiratie. De onmetelijke ruimte moet er worden gevuld. De desolate omgeving prikkelt zijn fantasie. De verhalen en melodieën komen er als vanzelf, meegevoerd met de wind die uit Mexico blaast.
Ely’s kompaan Joel Guzman trekt meer…

Een ouderwets hoorspel, dat is in feite wat The Other Half – A Story Of Love, Loss And Murder – Told In Words And Music (Hachette Audio) te bieden heeft. Misdaadauteur Mark Billingham leest zijn verhaal voor over een showgirl uit Las Vegas die tegenwoordig de kost verdient in een verlopen bar in Memphis. Het echtpaar Michael Weston King-Lou Dalgleish, tezamen My Darling Clementine, zorgt voor liedjes die het verhaal aanvullen. Aardig gegeven, maar doordat de nadruk teveel ligt op de vertellende Billingham is dit meer…

Vicki Peterson en Susan Cowsill waren in de vroege jaren negentig al actief als The Psycho Sisters. Ze tourden zelfs door Europa in het voorprogramma van artiesten als Howe Gelb en Steve Wynn. Toch zou het nog tot dit jaar duren voordat het debuut Up On The Chair, Beatrice (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) zou verschijnen. In de tussentijd waren beide vrouwen namelijk vooral druk binnen Continental Drifters. Nadat die band er in 2001 de brui aan gaf, probeerde Cowsill het solo, terwijl Peterson zich stortte in enkele nieuwe avonturen met The Bangles. Op deze meer…

Alles straalt klasse uit op Like The First Time (Continental Song City/Munich) van Clarence Bucaro.  De Amerikaan beschikt met Glenn Patscha (toetsen), Pat Sansone (bas, gitaar) en Joe Adamik (drums, basklarinet) dan ook over superbegeleiders. Bucaro trekt de Laurel Canyon-sound naar het nu net zoals Dawes dat ook doet. De koortjes (Bucaro en Patscha) op Midnight Blue zijn net zo fraai als Eagles op Desperado. Somewhere In The Middle heeft een rockabillytik en doet daarmee denken aan een plaat als Proof Through The Night van T Bone Burnett. De meer…

Natuurlijk, je kunt je afvragen of een recensie van Pageant Material (Mercury) van Kacey Musgraves hier op zijn plaats is. Altcountry? Americana? Nee, niet echt. Country is het wel, poppy country. Dit album behaalde de toppositie in de Amerikaanse countrycharts. En dat is knap want Musgraves maakt echt wel andere muziek dan die vreselijke adrenalineshit die die lijsten domineert. Musgraves daagt de traditionele countrywereld ook uit met songs die net even wat anders aantippen. De hit Follow Your Arrow behandelde onder meer de homoseksuele liefde. Ja, kom meer…

Een jaar geleden tipten we (hier) Futurebirds als een band die in de toekomst belangrijk zou kunnen worden. Dan kunnen we er natuurlijk niet onderuit om het nieuwe album van het vijftal, dat oorspronkelijk uit Athens, Georgia komt, hier te bespreken. Hotel Parties (Easy Sound) is inmmiddels hun derde (studio)plaat. De nummers daarop gaan in min of meerdere mate allemaal over het leven als leden van de band en het leven ‘on the road’. En dat is ook weer niet zo heel vreemd voor een groep die onvermoeibaar aan het toeren is. Futurebirds is een gitaarband en meer…

Los Lobos maakte halverwege de jaren tachtig zo’n diepe indruk, dat dat later eigenlijk niet meer te evenaren viel. Hongerige wolven die zich afvroegen hoe ze moesten overleven, beter werd het niet. Ze waren met How Will The Wolf Survive? niet zomaar een andere band uit East LA, ze hadden nauwelijks concurrentie. Mexicaanse rootsrock, dat deed vrijwel niemand. In 1984 toen dat album verscheen waren ze al zo’n tien jaar actief en ze zijn dat nog steeds. Gates Of Gold (429 Records/Proper/Bertus) heet de nieuwe plaat. Dat titelnummer meer…

De band heet Hillfolk Noir. Dan weet je ongeveer wel wat je op Pop Songs For Elk (eigen beheer) kunt verwachten. Donkere Amerikaanse folk. Alsof je op een zaterdag een afgelegen en weinig bezocht dorpje in de Appalachen inrijdt en daar op een back porch een muzikaal trio de verveling ziet verdrijven met het spelen van intense folknummers. In werkelijkheid komt dit trio helemaal niet uit West-Virginia ofzo, maar uit Boise, Idaho dat toch echt aan de andere kant van de VS ligt. Voor de opnames van de plaat riepen ze de productionele hulp in van Mike Coykendall meer…

Van Clark Paterson had ik nog nooit gehoord toen hij zijn album ter recensie aanbood. Kenden jullie hem wel? Je kunt op het net wel een beetje achtergrondinfo vinden maar voor de recensie van The Final Tradition (eigen beheer) doet het eigenlijk niet zo terzake. Paterson is een Amerikaan, dat volstaat. Met dit album plaatst Paterson zich tussen mannen als Matt Woods, Josh Nolan, Chuck Ragan en (de soloplaten van) de leden van Two Cow Garage. De goede verstaander weet dan dat dit ruwbolsterige americana is, waarin hier en daar nog punkrockelementen meer…

Wat een fascinerende plaat is Thirsty Valley (eigen beheer) van Runner Of The Woods. Alsof je iemand hoort die de jaren 80, 90 en 00 muzikaal bewust heeft meegemaakt, heeft opgezogen, maar die nu eindelijk de innerlijke countryrocker in hemzelf losmaakt. Pure countryrock uit de periode van voor de altcountry, maar dan wel met moderne middelen. Nick Beaudoing is een zanger/liedjesschrijver met Canadese wortels die via New York (waar hij in de Doc Marshalls speelde, zie recensie) in Nashville is terechtgekomen. Die afkomst hoor je terug in het heerlijke meer…

Colin Halliburton verzaakt nimmer. Telkenmale maakt hij met zijn band The Roseline albums vol vakkundig gemaakte melodieuze altcountrynummers. Ook met Townie (eigen beheer)is dat weer het geval. Ten opzichte van de voorganger, Vast As Sky (zie recensie) is The Roseline weer sterk van samenstelliing veranderd. Naast Halliburton is alleen toetsenist Ehren Starks nog van de partij maar hij is dan ook gelijk nadrukkelijk aanwezig. Vaak zijn zijn partijen de basis onder de nummers, maar ook levert hij prachtige delicate accenten. Een nootje hier, een meer…

Nedericana, dat is de term die de Utrechtse dichter Ingmar Heytze in de bandbiografie van The Maureens schijnt te gebruiken. Weinig origineel en eigenlijk een hele lelijke term, een dichter een beetje ontwaardig als je het mij vraagt (maar wie doet dat?). Gelukkig is de muziek die The Maureens op hun tweede album, Bang The Drum (eigen beheer) voorschotelt wel mooi. De zesmansband uit Utrecht grossiert in sterke, melodieuze, licht gecountrificeerde powerpopnummers. Zullen we wat referentiepunten noemen? The Posies, Jayhawks, Beach Boys. Maar ook Jellyfish en The meer…

Een maand geleden drong ineens het onwaarschijnlijke bericht door tot de media dat Ryan Adams bezig was het hitalbum 1989 van popicoon Taylor Swift integraal te coveren. En het bleek waar. Hij ligt er nu (digitaal dan, cd en vinyl volgen mogelijk). Ryan Adams: 1989 (Paxam). Van voren naar achteren, in dezelfde volgorde. Je blijft gissen naar wat de redenen hiervoor geweest zijn. Gimmick? Maar hoe dan ook: het resultaat mag er zijn. Qua sound is dit gewoon een Ryan Adams album. Het gekke is natuurlijk dat je dan gaat vergelijken met de originele meer…

Zeg je Gillian Welch, dan zeg je ook Dave Rawlings, want het stel is onafscheidelijk (geworden). Nadat eerst een trits platen van Gillian Welch verschenen was, zag in 2009 het eerste album van de Dave Rawlings Machine het daglicht. Het grootste verschil is ten opzichte van de platen van Welch is dat hierop Rawlings het vocale voortouw neemt. Na weer een album van Welch ligt er nu een tweede van de Dave Rawlings Machine in de winkels: Nashville Obsolete (Acony). Ten opzichte van het debuut is deze nieuwe schijf een stuk ingetogener. De lijst van meer…

All A Man Should Do (ATO) is inmiddels het negende studio-album van Lucero, de band uit Memphis die al 17 jaar meedraait. Memphis de stad waar country, rock en soul samenkomen en dat is ook precies wat Lucero op dit album voor elkaar krijgt. Nadruk ligt wel op rock, stevige rock zelfs, maar dat is alleen maar lekker. Op eerdere albums werden al blazers aan de sound van de band toegevoegd, maar dat klonk steeds ietwat geforceerd. Op All A Man Should Do valt voor het eerst alles op zijn plaats. Zoals in het rustige I Woke Up In New Orleans, daarin meer…

Voo Davis komt uit Chicago en hij speelt de blues, maar zijn wortels liggen in Alabama. Dat is te horen ook op dit in Bogalusa, Louisiana, opgenomen Midnight Mist (Butter & Bacon Records). Hij zingt over New Orleans en Tupelo en doet dat met een fijne hese stem. Davis is dan een blanke soulman die een beetje tussen blues en soul laveert. Daarnaast zoekt hij het avontuur. Zo laat hij wat Noord-Afrikaanse invloeden toe op Cajun Sun, waarop zijn gitaarspel verwantschap toont met dat van Ryley Walker. Stampend en huilend in het meer…

Altijd fijn als we aandacht kunnen vragen voor een lekker Nederlands americana-produkt. In dit geval Push The Plow, het tweede album van In My Tree. Dit is een band, nee eigenlijk is het een duo: Bert-Jan Kuijpers (zang) en Paul Verschuur (instrumenten en achtergrondzang). Uit Oss. Live wordt In My Tree wel tot 5 of 6 man uitgebreid, maar dit album is opgenomen door het kernduo (met een klein beetje hulp van een gastsaxofonist en een bassist). Maar ook op cd klinkt In My Tree bijna altijd als een meer…

‘She’s smooth as the gravel on a roadside creek bank / Sweet as the flower on a knotty pine casket / She’s hot as the fire on the end of a cigarette / Rich as a church’s Wednesday night basket / And there ain’t no man who can get his head around it / She’s sharp as the blade of a mountain man’s knife / Sour as an apple in a homemade pie / Mean as a snake in a small town zoo / Ain’t nobody that could ever get to her heart.’ Wie ook maar iets wil weten over American Middle Class (Slate Creek Records/Thirty Tigers/Bertus) dient dit formidabele meer…

Twee jaar geleden werden we (blij) verrast door Land Of Nowhere (recensie) van Landstrom, een groepsnaam waarachter een Zweeds echtpaar schuilgaat. Het ruw verstilde van de nummers sprak ons zeer aan. Nu ligt er een nieuw album, What We Saw (Rootsy). Of eigenlijk: een albumpje, want er staan maar zes nummers op en de totale speelduur bedraagt slechts 24 minuten. Toch zeker de moeite waard. Carina Landin en Göran Lindström kiezen voor een geluid dat iets gestyleerder is dan voorheen, waardoor ze iets dichter in de buurt meer…