Larry Cooper snijdt een interessante kwestie aan op Miserable Troubadour. Hoe moet je je als artiest staande houden nadat je uitverkoop hebt gehouden om de huur te kunnen betalen? Hoe blijf je dan relevante muziek maken? Hopelijk vindt hij het antwoord niet. De Texaan doet op Dust Devil (Montrose Records) geen concessies en daarmee levert hij zijn derde uitstekende album af (zie hier de recensie van zijn vorige). Zonder uitverkoop te houden. Echt bekend is LL Cooper er nog niet mee geworden. Dus wat dat financieel oplevert? Geen meer…

Van Michael G. Batdorf ontvingen we Weather May Come (eigen beheer). Terwijl we aan deze recensie beginnen, ontdekken we dat er binnenkort een nieuw album verschijnt van de singer-songwriter uit Jackson Hole, Wyoming, en dat dit album al dateert van 2012. Maakt het wat uit? Ons niet. Over zijn vorige album hebben we enthousiast geschreven (zie recensie) en met deze fraaie collectie songs verdient hij evenveel lof. Batdorf heeft Guy Clark als voorbeeld, iets wat vooral duidelijk wordt op Matthew Brady Song. In dat meer…

The Freeway Revival maakt organische countryrock. Op Over The Mountain (eigen beheer) straalt het vijftal uit Asheville, North Carolina, een en al positieve energie uit. De noten die uit de elektrische gitaar rollen, doen de tenen aan de blote voeten jubelen van geluk. Ze gaan zo’n 45 jaar terug in de tijd. The Wind Makes Me Shiver klinkt als de Stones op de countrytoer. Fijn om weer eens een cowbell te horen trouwens. Een saloonpiano, toetsen, lekkere gitaren, een steel, het komt allemaal voorbij. De broers Adam Clayton (zang, piano, Hammond B3, mellotron) en meer…

Radio Birds is een band uit Atlanta, Georgia, die met Contemporary American Slang (Brash Music) een afwisselend album aflevert. Van de southern rock met lange gitaarlijnen van opener Hold On Me gaat het langs grunge (het begin van Sleep City) naar countryrock op Paper Moon. Aan Your Favorite Part plakt een commercieel laagje. De regenboog die de gitarist trekt over The Beast is gladjes, maar toch ook best lekker. Time Ranger doet het met een woud aan gitaarriffs. Op Paper Moon trekt de gitaar als springelastiek aan de melodie. Op Chew Me Up valt te meer…

De voorgaande albums van Okieson kregen steevast hoge waarderingen op onze pagina’s. Geen wonder ook, want Sebastiaan van Bijlevelt maakte op die platen prachtige sfeelvolle americana. Nu dus drie sterren. Hoe dat komt? Okieson verliet met The Moment You’re Airborne (After Driving Off A Cliff) (Elektrograph Records), grotendeels de americana en maakte negen weerbarstige nummers en die alle kanten opschieten. Daarmee een stuk minder toegankelijk. Maar wel goed gedaan. Boards Of Oak is ruim 7 minuten schitterende, kale, meer…

Na vier keer draaien wist ik het wel. Met Heartbreak Pass (New West Records/ADA Warner Music) was het Howe Gelb dan eindelijk gelukt. Hij had al jaren zijn best gedaan om het mij moeilijk te maken, maar hij was er nooit in geslaagd mij van zich te vervreemden. Tot nu dus. Heartbreak Pass. Ik was er wel klaar mee. Een gebroken hart. Een goede vriend kwijt. Howe Gelb, gedenkwaardige concerten had ik van hem gezien. Geweldige platen had hij mij geschonken. Tenminste… Had ik me al die jaren vergist? Ik begon ernstig aan mezelf meer…

Dunderhead werd vorig jaar uitgeroepen tot beste bluegrassband van Europa. Nou kun je je natuurlijk afvragen wat de waarde is van zo’n uitverkiezing. Immers, bluegrass is door en door Amerikaanse muziek. Met Dunderhead (Rootsy/Sonic Rendezvous), het titelloze debuut van de Zweedse formatie, kunnen we vaststellen dat je niet uit de Appalachen van Amerika hoeft te komen voor die high lonesome sound. Met Gone With The Wind beginnen ze het album knap. Halsbrekende toeren halen ze niet uit met al dat snarenspul; akoestische gitaren, banjo, meer…

The High Line Riders was de begeleidingsband van Ed Pettersen in de jaren negentig, het decennium waarin altcountry vorm kreeg. De loopbaan van Pettersen werd een halt toegeroepen door een aandoening die hem belette veel te reizen. De New Yorker bleef echter wel altijd actief in de muziek. Hij verhuisde naar Nashville, experimenteerde met elektronische muziek en vrije jazz, maar is nu met Bumping Into Nothing (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) terug op het pad van de altcountry. Pettersen mag tegenwoordig in Nashville wonen, zijn meer…

Hard rocken met een karrevracht aan soul, is dat niet waarom we nog steeds houden van de jaren zestig en zeventig? Lee Gallagher and the Hallelujah is een nieuwe band die het gevoel van destijds weet over te brengen naar het hier en nu. Het titelloze Lee Gallagher and the Hallelujah (eigen beheer) is een zeer overtuigend debuut van dit vijftal uit San Francisco. Keer op keer verkeer ik in de veronderstelling naar een vrouw te luisteren. The Hallelujah Prelude had bijvoorbeeld van Jefferson Airplane kunnen zijn. Met Grace Slick dus. Verder valt meer…

John Calvin Abney is de zoveelste interessante nieuwe naam uit Oklahoma. Better Luck (Foolish Philosopy Records) is het debuut van de jonge Amerikaan. Het album kwam tot stand in samenwerking met John Moreland, die samen met Abney en Jacob Wink aan de knoppen zat. Moreland (zie ook de recensie hieronder) is te horen op diverse gitaren, percussie, bas en achtergrondvocalen. Abney zelf heeft een nog veel langere lijst aan instrumentarium achter zijn naam staan. Gitaren, mondharmonica, diverse meer…

Het vorige album van John Moreland, In The Throes, was misschien wel onze mooiste ontdekking van 2013. Zo’n ruwe diamant waarvan je hoopt dat het geen eenmalig hoogtepunt was. Met spanning beluisterden we dan ook High On Tulsa Heat (Thirty Tigers). Maar we zijn gerust en u kunt dat ook zijn. Als rauwe Amerikaanse singer-songwriters je ding zijn tenminste. In het binnenhoesje staat: A record about home. Whatever that is. Een beetje cryptisch en zo zijn de teksten van de tien nummers op dit album ook. Maar keer op keer weet Moreland meer…

Her en der wordt Douglas Firs aangeduid als americana. Dat is best een discutabele aanduiding. Laat een twintiger The Long Answer Is No (Excelsior Recordings) van dit Gentse gezelschap horen en hij zal hoogstens aangeven dat deze indierock wel heel traditioneel aandoet maar als americana zal hij/zij het niet herkennen. Toch zijn er wel degelijk elementen aan te wijzen die duiden op een bijzondere belangstelling van spil Gertjan van Hellemont voor door en door Amerikaanse muziek. Het zijn de prachtige lang aangehouden koortjes (b.v. in Caroline) die meer…

Amy Speace begint That Kind Of Girl (Continental Song City/Munich) sterk met de countrysoul van Nothing Good Can Come From This. Een hinkelende elektrische gitaar, piano en fiddles brengen haar bij het laatste couplet. ‘Oh desire oh the draw / Like the spice of alcohol / Just another thing to miss / Another ghost upon my lips / Another taste I can’t resist / The breathless fall toward a kiss / Nothing good can come from this.’ Daarna creëert ze nog slechts een enkele keer eenzelfde zeggingskracht. Zo wordt een spannende ambiance meer…

Het is een gek iets met Sofia Talvik. Haar zesde album, Big Sky Country, is er een met rootsy folkpop die weliswaar lekker in het gehoor ligt maar soms wel een beetje gewoontjes is. Toch is dit een plaat die de moeite zeker waard is want het zijn de zijpaden die de zelfverzekerde Talvik inslaat die het album weer interessant maken. De enige cover bij voorbeeld, Starwalker van Buffy Sainte Marie, is een nummer met een behoorlijke dosis invloeden uit de muziek van de native Americans. Het is in deze versie zeker niet het mooiste nummer op deze plaat, maar meer…

Taxichauffeurs, politiemensen, serveersters, radiodeejays, musici. Allemaal nachtdieren. The Night Tribe (Music Road Records/Munich) gaat over mensen zoals Jimmy LaFave zelf. Onderweg in het holst van de nacht. Vaak is hij dan aan het werk. Nummers schrijven. Liedjes die je niet onberoerd laten. Hoeveel van dat soort nummers heeft hij al geschreven? Heel veel. The Night Tribe bestaat ook weer grotendeels uit zulke liedjes. En enkele covers. Iets van Dylan natuurlijk. Queen Jane Approximately. Bijzonder meer…

Het liefst zou ik bij iedere lezer van deze website even langs gaan en met dit nieuwe album van The Lancaster Orchestra wapperen en hem/haar vervolgens met al mijn overtuigingskracht toe te roepen dat hij/zij even naar dit ongetitelde album (Stargazer Records) moet luisteren. Niet één keer maar een paar keer. En dan hoeft hij/zij mij echt niet te laten weten of het beviel. Dat weet ik wel. Want Carl Mathson, dat is de man achter The Lancaster Orchestra, heeft een ongelofelijk fraai derde album gemaakt. Halverwege het vorige decenium waren we hier bijzonder meer…

A Madman’s Masterpiece (Hillcountry Records) is een onweerstaanbaar goed debuut van Ron Etheridge. Zo, we knallen er maar even net zo hard in als Etheridge doet met Golden Years, het fan.tas.tische autobiografische openingsnummer, met prachtige gitaarsolo. Over Etheridge zelf is niet zo heel veel te vertellen. Hij komt uit Mississipi en schrijft alle nummers op deze plaat uit 2014 zelf. Ja, en hij heeft een heerlijke stem, waarmee hij veel soul in z’n songs kan leggen. Tap Dancing draait helemaal om een ijzersterk basloopje. Blijf dan maar eens stilzitten meer…

Zijn er in de Greater Bay Area americana-artiesten die geen gebruik hebben gemaakt van de diensten van Tom Heyman? Vast, maar het zullen er niet veel geweest zijn. De befaamde pedal steelspeler, die deel uitmaakte van The Court & Spark, is op veel plaatwerk uit die contreien te horen. Voor zijn komst naar San Francisco was hij, diep in de jaren tachtig, al lid van de Altcountry-oerband Go To Blazes. Kortom, Heyman is iemand die het klappen van de zweep kent. Soms brengt hij ook onder eigen naam een album uit. That Cool Blue Feeling meer…

Onderweg zijn is een geweldig gevoel. Aankomen waar je je thuis voelt is zo mogelijk nog fijner. Dat is het thema van Quite A Feelin’ (Loose Music/Bertus), de tweede cd van de jonge Amerikaan Barna Howard. Hij draait het raam van zijn auto open en steekt zijn arm naar buiten. Hij hoort muziek uit een jukebox in een honky tonkin’ bar, parkeert er zijn auto en haalt herinneringen op aan vroeger. Aan haar. Hij speelt dat ene liedje weer. En nog eens. ‘One more for the road.’ Vanaf de eerste klotsende noten van een banjo op meer…

Ron Sexsmith kan maar beter zorgen dat hij zijn bed uitstapt. Want elke ochtend brengt een nieuw liedje. En dan is er dus werk aan de winkel om er een melodie bij te bedenken. Zo gezegd, zo gedaan. Carousel One (Cooking Vinyl) is een opmerkelijk opgeruimd album van de Canadees. Kijk, hij lacht zelfs een beetje op de hoes. Dat is voor het eerst. Maar wacht, wat horen we hem daar zingen op Nothing Feels The Same Anymore? ‘I’d love to hear a song from long ago / They be singing take your children home / For I am one, and I have lost my way / Nothing meer…

Rani Arbo & daisy mayhem is zo’n band die al jarenlang onverstoorbaar zijn eigen gang gaat en met zijn mix van bluegrass, ouderwetse gospels en bluesy folkrock overal in Amerika de handen op elkaar en de voeten van de vloer krijgt. In Europa geniet het kwartet echter nauwelijks bekendheid. Rani Arbo (fiddle, gitaar), Andrew Kinsey (bas, banjo, ukulele), Anand Nayak (elektrische en akoestische gitaren) and Scott Kessel (percussie) vormen een hecht, perfect op elkaar ingespeeld collectief, maar de meeste aandacht gaat uit naar Rani, meer…

Het hoeven niet altijd rammelende banjo’s, schurende fiddles en huilende pedal steelgitaren te zijn. We kunnen hier ook best genieten van countrypolitan, mits goed gedaan. Jill Barber snapt dat. De Canadese zangeres brengt met Fool’s Gold (eigen beheer) haar inmiddels zesde album op de markt. En Barber beperkt zich niet tot smeuïge country. In de 10 nummers op dit album switched ze even makkelijk tussen jazz, country, folk en motown-achtige soul. Of beter nog; ze incorpereert op knappe wijze de verschillende elementen uit die muziekgenres meer…

Wat de slang is in de Bijbel, dat is de wolf voor BJ Barham van American Aquarium. Het titelnummer van Wolves (Blue Rose/Sonic Rendezvous) vat samen waar het bij de band uit Raleigh, North Carolina, altijd om draait. ‘I knew I’d be a drifter since the day I turned sixteen / Watching my dad fix up cars and the smell of gasoline / I just wish someone took the time to warn me / About those evil things that lie beyond the trees … When the wolves are hungry, the wolves they’ll eat / I just wish those wolves would get their claws out of me / I can see the meer…

Een drummer komt er niet aan te pas op This House Of Mine (eigen beheer) van Matt Lax and Nearly Beloved. Het is een en al snaren. Alles trilt in dienst van de zonnige liedjes. Fingerpicking met een brede lach op het gelaat. Liedjes over de postbode en de deurbel en het licht dat over de bergtop valt. Lax nam de elf liedjes met drie snarenplukkers aan zijn zijde op in twee dagen. Daarna werd er nog het een en ander aan toegevoegd. Een accordeon bijvoorbeeld. Of wat blazers op het fraaie soulliedje It Just Happens. Het is meer…