De Amerikaanse band FM359 wordt aangevoerd door enkele ex-leden van Dropkick Murphys. Op Truth, Love And Liberty (Pirates Press Records/Bertus) varen deze mannen zo ongeveer dezelfde Ierse koers dan in hun vorige band. Aan de folkpunk is wel het een en ander toegevoegd. Americana en classic rock zijn ook duidelijke invloeden. Het gitaarloopje waarmee I Saw The Light wordt ingezet is vooral rockabilly. Het liedje is overigens niet een cover van Hank Williams, maar een eigen compositie. Songtitels als Bring It On en Restless Man maken meer…

Bob Woodruff mag het niet allemaal zelf uitgevonden hebben, zijn soepele countryrock luistert heerlijk weg. Met The Year We Tried To Kill The Pain (Rootsy/Sonic Rendezvous) komt hij terug nadat hij in de jaren negentig enkele albums maakte waarmee hij aansluiting zocht bij de new country van dat moment. De countrystations negeerden hem echter. Nu is hij opnieuw begonnen. In Zweden. Met Zweedse begeleiders. En met verder onder anderen Benmont Tench (toetsen) in de gelederen. Woodruff schrijft uitstekende nummers die toch wel degelijk meer…

Uit Chicago komen deze Henhouse Prowlers. En nee, dat is dus geen bluesband, maar een klassieke bluegrassband, met een lichtruig randje. Klassiek qua samenstelling: 4 mannen, die banjo, fiddle, akoestische gitaar en staande bas spelen. En samenzingen. En zoals een goede bluegrass groep betaamt beheersen deze mannen hun instrumenten als waren zij ermee vergroeid. Dat is goed te horen op Breaking Ground, hun vijfde album alweer. Er wordt behoorlijk gesoleerd en geëxcelleerd, regelmatig na ekaar in een en hetzelfde liedje. Op meer…

Even het geheugen opfrissen met betrekking tot Chris Mills, de Amerikaanse singer-songwriter uit Chicago die sinds de tweede helft van de jaren 90 de wereld verblijdde met albums vol heftige en intense songs. Vooral Every Night Fight For Your Life uit 1998 imponeerde. Met het latere werk kon hij het altcountrypubliek minder goed bereiken, wellicht vanwege een labelwisseling. Zijn nieuwe album, Alexandria (Loud Romantic Records), verdient zeker weer een groter publiek. De nummers zijn ditmaal (in Chicago en Oslo) opgenomen met meer…

Er was een tijd dat Ryan Adams drie albums per jaar uitbracht.  Nu is het alweer ruim twee jaar geleden dat we nieuw materiaal van hem ten gehore kregen. Is dat erg? Ja en nee. Ja vanwege, nou ja gewoon. Je gaat het missen. En nee, omdat er genoeg anderen zijn die dat gemis aan nieuw Adams-materiaal opvangen. Zoals Widower, een groep rond singer-songwriter Kevin Large. Fool Moon (Mama Bird Recording Co) werd nog opgenomen in de vorige standplaats Portland, maar inmiddels is Large verkast naar Los Angeles. Widower maakt van meer…

Terwijl de wereld stil staat bij het overlijden van Pete Seeger behandelen we hier een album dat geheel gewijd is aan die andere Amerikaanse folkicoon. America Through The Eyes Of Woody heet die en hij is, in opdracht van het Roosevelt Study Centre te Middelburg, gemaakt door de Zeeuwse zesmansformatie Champagne Charlie. Die Woody is natuurlijk Woody Guthrie en de 15 nummers op de plaat zijn allen van diens hand (behalve Little Black Train maar die is ‘adapted by Woody Guthrie’). De mannen van Champagne Charlie kiezen meer…

Josh Halverson is een Sioux-indiaan en zoon van een veehandelaar uit de panhandle van Texas. Op zijn vijfde leert hij pianospelen, maar muziek speelt pas een rol van betekenis in zijn leven als hij tijdens zijn studietijd een concert van Gavin DeGraw bijwoont. Halverson is diep onder de indruk hoe de populaire singer-songwriter die avond zijn hart en ziel uitstort. De volgende dag koopt Halverson een gitaar en begint met het schrijven van liedjes. Dat One Shot (eigen beheer) anders uitpakt dan de gemiddelde cd uit Texas mag dan meer…

Verfrissend, iemand die zichzelf niet zo serieus neemt. En het is ook verfrissend als allerlei cliché’s vermeden worden. Het kwartet 4H Royalty (uit Denver, Colorado) heeft dus de wilde frisheid van limoenen. Liedjessmid Zach Boddicker (met een verleden in Drag The River) schrijft namelijk liedjes zoals je die niet heel vaak hoort. Op Liars & Outliers (eigen beheer) staan 9 ongepolijste countryrocknummers die niet altijd even toegankelijk zijn. Soms heb ik zelfs geen idee wat Boddicker probeert te zeggen. Frank gaat over een zonderling meer…

Het begon met de aankondiging dat men het huis in Dyess, Arkansas waarin Johnny Cash was opgegroeid, waar hij een kamer deelde met zijn broer Jack, wilde restaureren. Dat maakte dat Rosanne Cash met echtgenoot John Leventhal een reis maakte naar dit plaatsje in het Zuiden. En dat zette uiteindelijk de gedachtenstroom in werking die resulteerde in deze eerste grote americana-release van 2014: The River & The Thread (Blue Note/Universal). Na die eerste reis volgden meer autoritten door het zuiden van de VS en gaandeweg meer…

In Noord-Amerika, en met name in de VS, bestaat een zowat oneindige hoeveelheid aan stringbands. Het is dus zaak om daaruit de meest interessante te filteren. En we hebben er weer een: Fruition. Uit Portland, Oregon. Just One Of Them Nights (eigen beheer) is het derde “plaatwerk” van dit kwintet. Fruition betekent zoiets als vervulling, wasdom. En we kunnen zeggen: het eerdere werk van Fruition gaf al aanzetten te zien tot mooie en interessante liedjes, maar op dit schitterende Just One Of Them Nights zijn ze inderdaad tot wasdom gekomen. Liedjes meer…

Vergelijk de hoezen van From The Ground Up van John Fullbright, In The Throes van John Moreland en Judah´s Gone (eigen beheer) van M. Lockwood Porter eens. Drie keer Oklahoma. De dagen van de Grote Depressie lijken niet ver weg. Dit prachtige album ontbrak in de jaarlijstjes van onze lezers en daar verbaasden we ons wel een beetje over. Weliswaar schreven we er niet over op deze site, maar elders was al wel in positieve bewoordingen aandacht voor M. Lockwood Porter. Nu alsnog aandacht van ons voor Judah’s Gone dat meer…

Hola, hoe kon Tess (Bloodshot) van Mark Pickerel & His Praying Hands in mijn hersenpan nu in het vakje ‘vergeten platen’ terecht komen? In september best vaak gedraaid, maar toch niet gerecenseerd. Enfin, beter laat dan nooit. Het zal wel een kwestie van overload zijn geweest. Aan de kwaliteit van dit derde album van Pickerel en co ligt het in elk geval niet. Pickerel is een singer-songwriter die ooit begon als drummer bij The Screaming Trees. Ja, die groep wiens zanger Mark Lanegan later een bloeiende solocarrière bij elkaar meer…

Een helder geluid met dennengeur. Knisperend als verse sneeuw onder de schoenen. Muziek om je bij te warmen in een houten blokhut. Op de binnenkant van de hoes van Huck Notari And The River (eigen beheer) zien we in dat optrekje oude blikken wafelsiroop en benzine staan. Het kartonnen klaphoesje is van stevig karton en een streepjescode ontbreekt. Mooi. Huck Notari groeide op in de White Mountains in de Amerikaanse staat New Hampshire en op dit album reist hij terug naar die streek. ‘I hope this old dirt road will never get paved / I hope that old dirt meer…

After The Fair (Varese Sarabande/Colosseum) is het 18^de (achttiende!) album van Tish Hinojosa, die 58 jaar geleden het levenslicht zag in San Antonio, Texas. En een beetje kenner weet dan wel wat hij kan verwachten. Verzorgde singer-songwriterliedjes waarin de Mexicaanse achtergrond van Hinojosa goed te herkennen is. Toch is er iets aan After The Fair waardoor deze plaat zich onderscheidt van het eerder werk. Het is een bepaalde frisheid in het geluid die het tot een soort lenteplaat maakt. Deze frisheid toe te schrijven aan de meer…

Northcote is zo’n band die draait om één persoon. De Canadees Matt Goud roept in de studio hulp in van diverse gasten. Op Northcote (Xtra Mile Recordings/Bertus), het titelloze derde album, is ondermeer Kathryn Calder van New Pornographers present. Goud heeft een verleden in hardcore. Iets van die energie is nog wel waar te nemen in zijn stijl die nu het veilige midden houdt tussen rootsrock en (af en toe een vleugje) poppunk. Het opzwepende wohohoo zou wel wat mensen in beweging kunnen krijgen op een zonovergoten weide. De meer…

Elke zondagochtend na de kerkdienst gaat Scott Snake Miller regelrecht terug naar de hel. Het titelnummer van After Church (eigen beheer) begint als een oude krakende plaat met een bluesgitaar uit de delta, maar krijgt dan de volle laag in Supersuckersstijl. Dit is serieus. Dit knalt. Dit is goed. Het tweede nummer Atomic Lazer Beam Cellphone moet voldoende zijn om te overtuigen. Een steelgitaar en cowpunky beat. Hey, met die telefoon kan Miller Jimi Hendrix en Johnny Cash from heaven bereiken, maar wanneer hij zijn lief belt, krijgt hij geen gehoor. Ondertussen meer…

In een artikel in The Observer van maart vorig jaar werd Union Music in Lewes, Sussex uitgeroepen tot een van de beste onafhankelijke muziekwinkels van Groot-Britannië. Een onafhankelijke winkel met een eigen muzieklabel bovendien, gedreven door Stevie en Jamie Freeman. Laatstgenoemde is behalve winkeleigenaar en labelboss, ook nog een een begenadigd muzikant die net met zijn band, The Jamie Freeman Agreement, een heel lekker plaatje heeft uitgebracht, 100 Miles From Home. Op zijn eigen label natuurlijk. Met behalve de inbreng van meer…

The New Mendicants is een nieuwe band met oude bekenden. Niemand minder dan de Schot Norman Blake en de Amerikaan Joe Pernice treffen elkaar namelijk in deze formatie. Ze kennen elkaar al sinds november 2000. The Pernice Brothers openden op een avond in Astoria in Londen voor Teenage Fanclub. Een vriendschap ontstond die nu tot iets moois heeft geleid. Into The Lime (One Little Indian/Konkurrent) van The New Mendicants klinkt op alle fronten precies zoals je verwacht dat zo’n samenwerkingsverband zal uitpakken. Prachtige samenzang, heerlijke meer…

Twangfolk is wel een aardige omschrijving van de muziek van Nick Young. De liedjes van de singer-songwriter uit Rochester, New York, worden gedreven door zijn akoestische gitaarspel, maar daarnaast is er ook een prominente rol voor pedal steel op South Lima (eigen beheer). Young heeft een stem als een stuk prikkeldraad. Beetje dun, nogal schel. Het geeft zijn liedjes over verloren liefdes een scherp randje. Met Young gaat het weer goed. De stukgelopen relatie die hem inspireerde voor deze verzameling liedjes is vergeten. De troubadour vond meer…

Dit is niet Ben Hall uit Mississippi die op het label Tompkins Square een grotendeels instrumentaal album uitbracht op het snijvlak van jazz en country, dit is Ben Hall uit Texas. Hij maakte voor Pulled By The Moon (eigen beheer) al enkele albums die hier onopgemerkt zijn gebleven. Deze plaat verdient beter. Hall is bevriend met Matt Harlan, Huke Green en Samuel Barker, streekgenoten uit Houston die op deze site al wel aandacht kregen. Bindende factor: ze houden het graag simpel. Salt In My Wounds is daarvan een meer…

Beide ouders van Patty Larkin overleden terwijl ze nummers aan het schrijven was voor haar nieuwste album. Bovendien werd haar zus ernstig ziek. De emotionele lading van Still Green (Signature Sounds/CRS/Munich) mag duidelijk zijn, toch slaagt de singer-songwriter er in om hoop uit te stralen. Ze schreef de nummers in een eenvoudig optrekje in de duinen van Cape Cod, waar ze in afzondering de ingrijpende gebeurtenissen een plekje probeerde te geven. Daarna ging ze naar de studio om met een band de liedjes verder uit meer…

Vaak is een debuut titelloos en bij Sink Ships is het niet anders. Na een eerste luisterbeurt twijfelde ik tussen 3 of 4 sterren, maar na een aantal keren draaien weet ik zeker dat de zwierige altcountry van dit internationale kwintet uit Kopenhagen de 4 sterren dik verdient. Heerlijke muziek die zowel aan onze eigen Yearlings als aan het inmiddels ter ziele gegane Hobotalk (remember? Stonden nog op Take Root in 2006) als aan Ryan Adams (tegelijkertijd op Take Root trouwens) doet denken. Laatstgenoemde referentie is des te duidelijk als je weet dat deze band meer…

Live from Space (eigen beheer/Lucky Dice) heet het nieuwe album van de Birds Of Chicago, u weet wel: het samenwerkingsverband van JT Nero en Allison Russell, die we voorheen vooral kenden als een van de leden van Po’ Girl. Een live-plaat dus, gewoonlijk niet mijn favoriete categorie platen. Ik beleef het livegebeuren liever zelf in een zweterige kroeg dan op de bank vanuit de luidsprekers. En hoewel in zijn soort zeker niet slecht, deze in de muziekhal Space (vandaar de naam) in Evanston, een voorstad van Chicago, meer…

Why Not Me? zingen de Southern Girls. Nou, euh, luister zelf eens. Onvast gezongen, om niet te zeggen vals. Het raffinement van The Judds wordt bij lange na niet gehaald door deze drie vrouwen uit Noorwegen. A Little Bit Of This – A Little Bit Of That (eigen beheer) staat bol van clichés. ‘Countryrock comes to Norway… with an explosion ‘, schrijft producer John Beland in de linernotes. Jammer, want op Some Kind Of Trouble blijkt dat de Southern Girls op materiaal met wat rhythm & blues veel beter uit de verf komen. Helaas volgt na dat meer…

De countryduetten van My Darling Clementine voeren terug naar een ander tijdperk. Op The Reconciliation? (Continental Song City/Munich) ademt alles de jaren zestig. Niet de jaren zestig van de hippies, maar de jaren zestig waarin George Jones en Tammy Wynette met veel gevoel voor drama zongen over de liefde die eindig bleek. Met The Gospel According To George en No Matter What Tammy Said (I Won’t Stand By Him) maken Michael Weston King en Lou Dalgleish duidelijk waar ze de inspiratie vonden. De voormalige voorman van meer…

De Canadese band Blue Rodeo nam In Our Nature (Continental Song City/Munich) niet op in de eigen studio in Toronto, maar in de boerderij van bandlid Greg Keelor. De bandleden zaten allemaal in een ander vertrek tijdens de opnamen. Opmerkelijk genoeg leggen ze in het bijgaand schrijven de nadruk op het groepsproces en is de warme sound van de plaat het resultaat van die werkwijze. Ik zou zeggen, ga samen in een ruimte zitten en speel live in de studio, dan kan ik zulke woorden begrijpen. Blue Rodeo koos echter ook in deze omgeving voor de professionele meer…