Het in het begeleidende schrijven bij deze cd als indierock omschreven Varnaline heb ik altijd gezien als een slowcorevariant van altcountry. Anders Parker was de voorman van die band. Het in 2001 verschenen Songs In A Northern Key van Varnaline werd twee jaar later zelfs opnieuw uitgebracht in dezelfde hoes als een album van Anders Parker. Op zijn latere soloplaten zong Kendall Meade mee en van de twee samen verschijnt nu Wild Chorus (Nine Mile Records/Sonic Rendezvous). Als Anders & Kendall de sfeer brengen van Mazzy Star is dat meer…

Je hebt soulmuziek van de complete overgave en liters zweet. En je hebt soul die lekker loom is. Sudderend op een laag vuurtje. Zulke muziek maakt Garrett Lebeau. Rise To The Grind (Music Road Records/Munich) is zijn prachtige debuut. Als zanger doet hij wisselend denken aan Van Morrison, Aaron Neville en Al Green. De Amerikaan heeft niet alleen een geweldige stem, ook als gitarist overtuigt hij. Zijn trefzekere noten schiet hij als pijltjes van een boog. Altijd uiterst beheerst. De ritmesectie is al net zo doeltreffend. Over dat alles druipen meer…

Het begint zo veelbelovend. Wyoming, No More Gold en Ashes To Wildflowers zijn de leuke liedjes waarmee Tarantula Arms (Waterbug) van Jenn Rawling & Basho Parks opent. Maar vanaf track 4 slaat de verveling toe bij beluistering van dit album van het uit Portland afkomstige duo (zij: zang en gitaar en hij: violen en aanvullende zang). De folkliedjes trekken allemaal in zo’n beetje hetzelfde tempo (met uitzondering van Dead Leg) voorbij zonder dat er sprake is van enige opvallende momenten. Nu en dan neigt het een beetje naar country maar dat maakt het meer…

Bij beluistering van Runaway Freeway Blues (eigen beheer) van The Black Lillies dringt zich opeens de vraag aan mij op: wat verwacht ik eigenlijk van een nieuw album? Wil ik vermaakt worden? Of wil ik geraakt worden? Dat laatste gebeurt nauwelijks bij deze derde van deze groep uit Knoxville, Tennessee. In het eerste slagen zij echter glansrijk. Runaway Freeway Blues staat vol met toegankelijke countryliedjes. Niet alternatief dus? Nou ja, het is maar wat je alternatief noemt. Ze zijn net zo alternatief als Jimmy Lauderdale of meer…

Allemachtig wat is dit Cannot Feel At Home In This World Anymore (Red Top) een overheerlijk plaatje. En in weerwil van de titel absoluut niet depressief, nee het is eerder optimistisch van aard. Dat heeft alles te maken met de fraaie samenzang van Rambling Nicholas Heron. Het gaat hier om een persoon, maar net zo goed ook om een band. Samen met Anders Grahn (zang, bas; was onlangs nog te zien op de Rhythm & Blues Night in Groningen aan de zijde van Daniel Norgren), Anders Goransson (toetsen, zang), Peter Gustavsson (drums) en Daniel meer…

Ruim acht minuten klokt het eerste nummer op Enjoy The Company (New West/Rough Trade), het vierde album van The Whigs. Het door John Agnello in een oude kerk te Woodstock geproduceerde werkstuk biedt een staalkaart aan uiteenlopende stijlen van rock. Een van de nummers heet Rock And Roll Forever, maar zonder die titel was die bevlogenheid ook wel duidelijk geworden. Lijkt overigens vooral op Nirvana, dat liedje. Dat eerste lange nummer getiteld Staying Alive laat zo’n nogal bijzondere combinatie horen. De gitaren beginnen als meer…

Ruim tien jaar na haar eerste soloplaat Cut Yourself A Switch komt Catherine Irwin met Little Heater (Thrill Jockey/Konkurrent). Voor wie haar vergeten was, Irwin is naast Janet Beveridge Bean een van de twee frontvrouwen van Freakwater. Die band bestaat nog steeds, maar nieuw materiaal is er niet meer verschenen sinds het in 2005 uitgebrachte Thinking Of You. Op de website van de groep staat dat ze in januari van dit jaar weer hebben getoerd. En in juli gaat de band uit Kentucky naar het schijnt een samenwerking aan meer…

Voor het uitkomen van The Why And The What For had ik nog nooit van Semi-Twang gehoord. Terwijl de band toch al in 1985 werd opgericht. Vrij snel daarna tekenden ze een contract voor maar liefst 7 albums met Warner Brothers. Het werd er uiteindelijk maar één: Salty Tears, en daarmee werden toendertijd geen potten gebroken. Vervolgens gebeurde er lange tijd niets. Ja, de diverse leden van de band hadden allerlei andere projecten waarmee ze in hun levensonderhoud voorzagen. Maar in 2011 bundelden ze de krachten meer…

Over Love And War (2009) en Bound For Glory (2010) van Jacob Jones schreven we hier dat we te maken hadden met twee voortreffelijke platen van alweer een nieuwe held. Die eerste plaat stond vol droge rootsrock, terwijl de opvolger contemplatiever van aard was. Op zijn nieuwste album Good Timin’ In Waynetown (Electric Western Records) verkent de artiest uit Nashville een iets ander terrein. Rhythm & blues is deze keer de inspiratiebron zoals direct duidelijk wordt op het sterk door New Orleans beïnvloede Now That I Found You. En meer…

Dat Poco nog eens terug zou komen om de uitgelaten sfeer van het formidabele debuut Pickin’ Up The Pieces uit 1969 te reproduceren, wie had dat gedacht? De band doet het op All Fired Up (Blue Rose/Sonic Rendezvous). Dat titelnummer waarmee de plaat begint, is een heerlijk nummertje voor rond het kampvuur. En nee, het is niet een zielig zeurnummer, maar juist een lekker rockertje waarop wild valt te dansen rond het vuur. Op Drink It In wordt soulful gezongen. Goed, het neigt een beetje naar mor, maar het staat ook niet ver van meer…

Alles wat Tony Fulgham doet, straalt kracht uit. Heeft te maken met de machtige strot van de Amerikaan uit Seattle. De bezieling spat er vanaf. A Better Place (eigen beheer) van zijn nieuwe band Jackrabbit is altcountry met een flinke stoot rock. Nadat zijn vorige band North Twin uiteen viel, duurde het even voordat Fulgham wist waarmee hij verder moest. Nadat hij drummer Aimee Zoe bij The Starlings aan het werk zag, bepaalde hij zijn nieuwe koers. Hij benaderde haar en daarmee was direct een bassist geregeld, want haar partner Moe Provencher zag meer…

Zo moet het dus. En klaarblijkelijk moet het de 32-jarige kleindochter van Hank Williams, de dochter van Hank Williams II en de halfzus van Hank Williams III, zijn die de mensen in Nashville moet duiden hoe je tegenwoordig een verantwoorde countryplaat maakt. The Highway (Georgiana Records) van Holly Williams is namelijk een echte countryplaat maar eentje die al het slechte van de hedendaagse country ontbeert. Of je noemt het een altcountryplaat die ook het grote countrypubliek moet kunnen aanspreken. Hij hangt er zo meer…

Met een hart vol hellevuur scheuren The Floorboards door hun thuisstaat Virginia. En ze voelen zich er prima bij in hun Devil’s Cadillac. The Floorboards (eigen beheer) is zo’n fijne plaat waaraan alles klopt op het gebied van altcountry. Dat valt al af te lezen aan de veelbelovende songtitels. Want Woman Named Whiskey, Pistol And A Bottle, Tobacco, Muscadine Wine, Cecelia, Rhododendron Ridge, Wine And Wheels, het zijn stuk voor stuk nummers waarin wat gebeurt. De liedjes spelen zich vooral af in de eigen omgeving. Ook al zijn ze soms meer…

Het gebeurt me niet vaak dat ik na drie nummers al ben weggesukkeld, maar Farmington Hill krijgt het voor elkaar. Het kwintet uit Colorado doet op hun debuut, Bridge To Nowhere (eigen beheer) alsof het nog steeds 1994 is. Het is niet eens zo slecht en tweemaal ontwaak ik zelfs uit mijn halfcoma (bij Daddy, You Don’t Care Anymore en Pass Out notabene), maar dit soort muziek heb ik al 500 keer gehoord. En regelmatig veel beter. Het dendert maar door en steeds in hetzelfde geluidsidioom: drums, bas, telecaster, pedalsteel en meer…

Vier Engelsmannen en en een Amerikaan ‘in exile’ togen naar de Zuma Sound Studio in de Santa Ynez Mountains, California, om een debuutplaat op te nemen. Een langverwacht debuut, mag ik wel zeggen, want ik volg de Treetop Flyers, en daar gaat het hier om, al sinds 2009 toen ze een veelbelovend EP’tje uitbrachten. En daarna gebeurde er niets. Maar het is het wachten waard geweest. The Mountain Moves is namelijk schitterend geworden. The Treetop Flyers, vernoemd naar een lied van Stephen Stills, maken countrysoul van de meer…

Op de koptelefoon doet Muscle For The Wing (Spark & Shine Records/Sonic Rendezvous) van The Maldives het beter dan over de luidsprekers. In de ruimte vervliegt deze melodieuze rock een beetje zonder dat je er grip op krijgt. Lekkere deunen, fijne melodieën, maar misschien net niet onderscheidend genoeg. Met de koptelefoon op is het een ander verhaal, dan valt er meer te genieten. De band uit Seattle maakt vloeibare rootsrock die door de samenzang behoorlijk poppy overkomt. Eerlijk gezegd klinken ze wel een beetje Engels. Passend bij meer…

Dit is er zo eentje die in de Laaglandse americanakringen maar niet wil doorbreken. Onbegrijpelijk, hoeveel mooie albums moet je daarvoor eigenlijk maken? Of is doorbreken meer afhankelijk van de vraag aan wie je je album allemaal stuurt ter recensie? Griffin House doet daar niet aan mee. Hij gaat zijn eigen gang en dat doet hij eigenlijk al heel lang. Balls is dan ook alweer zijn negende album. Ditmaal gefinancierd met behulp van Kickstarter en in eigen beheer uitgebracht. De singer-songwriter, die je rustig kunt neerzetten tussen meer…

Vier jonge gasten uit New York glijden op Ride On The Train (Alive/Sonic Rendezvous) over de rails terug naar de gloriejaren van de rockmuziek; eind jaren zestig, begin jaren zeventig dus. Hollis Brown noemen ze zich en ze spelen met de gretigheid van Deer Tick of Israel Nash Gripka. Zanger Mike Montali heeft net zo’n rauwe strot als laatstgenoemde. Hij zingt dat ze geen plek hebben om te schuilen (Doghouse Blues) en Jon Bonilla onderstreept de ellende met een spetterende, opspelende gitaarsolo. Op Gypsy Black Cat brengt een piano de band bij een lekker slepende meer…

Wat wil Adam Klein nu eigenlijk? De uit Georgia afkomstige singer-songwriter maakt, na drie platen met rustieke countryfolk en een plaat met Afrikaanse muziek, nu met Sky Blue Deville (eigen beheer) een album met countryrock. Althans, zo beweert hij zelf in het bijgeleverde promopraatje. Eerlijk gezegd is het verschil ten opzichte van het verleden, afgezien van die plaat met Afrikaanse muziek, niet zo denderend groot. De liedjes zijn soms iets steviger neergezet, maar het blijft een nuanceverschil. Nergens is sprake van meer…

Wat is er nodig voor het maken van een prachtige EP? Jim Dead laat horen dat dat niet veel hoeft te zijn. Een akoestische en een elektrische gitaar en twee stemmen. De uit Glasgow afkomstige Dead begeleidt zichzelf op de akoestische gitaar en zijn maat Craig Hughes doet het elektrische werk. Met een dergelijk beperkt instrumentarium moet je natuurlijk wel sterke liedjes hebben om overeind te blijven. En gelukkig is dat op dit I’m Not Lost (Deadville Recording Company) het geval. Zes betrekkelijk sombere liedjes, dat meer…

Die stem als een zomerbries past goed bij de muziek van Rich McCulley, een rootsrocker uit Los Angeles. Al ruim een decennium levert hij zo af en toe een plaat af vol lekkere liedjes met hooks en alles wat je maar kunt wensen in een stukje muziek van ruim drie minuten. Samenzang bijvoorbeeld. En een elektrische gitaar die de boel weet aan te wakkeren. The Grand Design (eigen beheer) is een album waar niets op valt af te dingen. Gewoon ambachtelijke rootsrock zoals we het graag horen. Niets meer en niets minder. De positieve noot die te danken is aan meer…

De Amerikaan Ian Fitzgerald noemt zichzelf liever een folkzanger dan een singer-songwriter. Dat is best opmerkelijk, want zelden is de behoefte om songteksten te lezen zo groot als bij zijn album No Time To Be Tender (eigen beheer) het geval is. Zijn liedjes zijn beeldend en vol betekenis. Zijn woordenpracht niets minder dan literatuur van het hoogste niveau. Fitzgerald beschrijft de valse hoop en gemiste kansen van het moderne leven. Het zijn geen meezingers, deze liedjes zonder refreinen. Maar wat zijn zijn zinnen fraai. ‘There’s a man here who’s meer…

Nederlandstalige americana, is dat wat?  Die vraag zou ik in z’n algemeenheid niet bevestigend willen beantwoorden. Je hebt goede en slechte Nederlandstalige americana. Veur ’t Zelfste Geld (eigen beheer) van Goes & de Gasten valt in de eerste categorie. Goes is Michel Goessens die met de Vlaamse groep Aardvark al meerdere platen uitbracht. Hij zingt hier, net als op die eerdere platen,  in het Sleidings (Sleidinge is een dorp nabij Gent). In de Gasten herkennen we onder meer de naam van H.T. Roberts (mandoline, banjo, bas, gitaar), waarvan we op meer…

Alles draait om een oude Volvo op de cd Buck (Cool Buzz) van de Zweed Daniel Norgren. Het verhaal rond het album begint met de aanschaf van een tweedehands Fostex recorder op een veilingsite. Norgren experimenteert wat met het apparaat en neemt geluiden op die zijn auto maakt. Daarna trekt hij er in het holst van de nacht op uit in Buck, zoals hij zijn benzineslurpende Volvo noemt. Die bijnaam heeft alles te maken met zijn bewondering voor de Amerikaanse schrijver Charles Bukowski, ook een grote drinker. Buck bevat vier experimentele meer…

Alsof ze op zullen stijgen, zoveel lucht blaast The Kingsbury Manx in de liedjes die ze brengen op hun zesde plaat. Bronze Age (Odessa Records/Munich) bevat het soort popliedjes dat met name door bandjes uit Nieuw-Zeeland in de tweede helft van de jaren tachtig nieuw leven werd in geblazen. De basis voor dit soort pop ligt natuurlijk in Engeland, want dit uit North Carolina afkomstige kwartet is duidelijk schatplichtig aan The Beatles. En omdat ze het zelf hebben over de good vibrations die ze hebben toegevoegd aan het nummer Concubine dienen meer…