De titel These Poems With Kerosene (eigen beheer) geeft al aan dat er wat aan de hand is op de nummers van Red Sammy. Wat dat betreft is er niets veranderd ten opzichte van A Cheaper Kind Of Love Song uit 2011. Nieuw is echter dat tussen de met schorre stem gezongen liedjes ook enkele gedichten worden voorgedragen. Daarmee wordt de sfeer van het album nog eens uitgediept. De vertelsels dragen bij aan het overbrengen van de rillingen, de teleurstellingen en de zorgen die het leven in petto heeft. Want daarover gaat het vooral meer…

De Amerikaanse Appalachen en de Schotse Hooglanden raken elkaar in de sound van Susie Glaze & The Hilonesome Band. White Swan (eigen beheer) biedt bluegrass en folk met kristalheldere zang van Glaze. Het gezelschap komt uit Burbank, Californië, en de combinatie van stijlen gaat ze goed af. De eerste helft van het album ligt de nadruk op covers. Ze doen Mill Worker van James Taylor en Me And The Eagle van Steve Earle, naast de traditional Fair Ellender en twee liedjes van Ernest Troost. Op diens Harlan County Boys wordt in de laatste meer…

Frida & the Coolants, wat een vreemde naam. Deze Frida Snell laat zich dus begeleiden door de koelvloeistoffen. Toch is het niet compleet vreemd. De band komt namelijk uit Kiruna in het uiterste noorden van Zweden en daar is het op moment van schrijven -11. Nogal koel dus. Frida had in 2002 als solo-artieste een hit in Zweden met het nummer Lucky Day, maar haar carièrre doofde al snel uit als de spreekwoordelijke nachtkaars. Na een studie kon ze aan de slag bij het mijnwerkersbedrijf Northland. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan meer…

Alsof Ghostriders In The Sky het fundament is voor gitaarlicks die afkomstig zijn van platen van Calexico of Chris Isaak, dat is de overheersende gedachte bij Alright Squires. Het is het eerste nummer van Stand Fast (Red Eye Music/Bertus) van Christopher Rees. De Britse singer-songwriter heeft op zijn nieuwste werkstuk weer heel iets anders in petto dan de soul van zijn vorige cd Heart On Fire, waarop hij samenwerkte met The South Austin Horns. Op Stand Fast trekt Rees de wouden in en komt er weer uit als een lightversie van Sixteen Horsepower. Dat meer…

Totaal genegeerd, dit uitstekende Everywhere You Come From (eigen beheer) van Dave Lefever. Vreemd, want wie de moeite neemt even te luisteren, is al bij de eerste tonen verkocht. Want Banks Of The River is zo’n nummer waar alles inzit wat je van rootsmuziek verlangt. Een mooie golvende melodie, fraaie samenzang, toetsen, gitaren, een cajunfiddle en een tekst over waar het gras groener is. Travel Far is al helemaal de grote wensdroom van liefhebbers van dit genre. Het begint met enkele auto’s die langsrijden, waarna een tekst meer…

Het duurde even voordat het kwartje viel. In eerste instantie lijkt Whisky Girl (Woolly Records) van de uit Idaho afkomstige Bart Budwig een beetje gewone plaat. 10 liedjes met klassieke altcountry die verwantschap vertoont met de outlaw country die in de jaren ‘70 opgeld deed. Maar na meerdere draaibeurten blijkt dat er toch wel iets meer aan de hand is. Ten eerste hebben een aantal songs (het zijn er eigenlijk 9 want de eerste track is een intro) een hoge meezingfactor. Dat geldt in het bijzonder voor meer…

Met Midnight On The Interstate zet Trampled By Turtles zo ongeveer een nieuwe standaard in muzikaliteit als het gaat om akoestische bluegrass. Wat een mooie melodie brengen banjo en fiddle! Een prachtig begin van Stars And Satellites (Banjodad Records/Thirty Tigers/Bertus) is het. En wat daarna volgt is al net zo fraai. Luister naar de open structuur van Alone met woohoohoo samenzang, terwijl de bas het diepte geeft. Dit is nog muzikaler dan hetgeen het toch ook zeer gewaardeerde Chatham County Line laat horen. Geperfectioneerd en toch met ziel. De fiddles meer…

De veteraan Zachary Richard maakt zijn naam als (cultureel) activist volledig waar op zijn nieuwe album Le Fou (eigen beheer). De voornamelijk Franstalige liedjes zijn niet alleen sterk geworteld in de cajunmuziek van Louisiana, Richard komt daarbij ook op voor maatschappelijke zaken die de staat aan de Golf van Mexico aangaan. Zo gaat hij in het titelnummer in op de gevolgen van het gezonken olieplatform Deepwater Horizon, eigendom van BP. Hier rollen niet louter bon temps voorbij, ook al komen die wel aan bod in Sweet Sweet. Dit is muziek met meer…

De Wurlitzer van Michael Webb brengt de warme gloed van de straatverlichting op het hoesje van Night Owl (PoMo Records), het nieuwe album van Ted Russell Kamp. Smile Alone heet dat nummer waarmee de plaat opent. Direct helemaal goed, want opnieuw valt vooral op met hoeveel soul de singer-songwriter uit Los Angeles zingt. Op Fireflies stookt Kamp het vuurtje op met zachtjes gloeiend spel op de Hammond. Als de temperatuur niet oploopt door de toetsen, dan toch zeker door de wrijving tussen metaal en de snaren van meer…

Wayne Hancock doet een opmerkelijke bekentenis op Ride (Bloodshot Records/Bertus). Want wat horen we The King Of Juke Joint Swing daar zingen? ‘When I’m home with my baby it’s Saturdaynight every night’. Moeten we hem geloven? Zou de liefde hem aan huis kluisteren? Ach nee, natuurlijk niet. Anders had deze cd niet de titel Ride gekregen. De Texaan reist nog altijd van juke joint naar honky tonk om die gelegenheden te voorzien van de muziek die daar voor gemaakt is. Met steelgitarist Eddie Rivers die zestig jaar te laat lijkt meer…

“Mooi, mooi”, waren mijn eerste gedachten bij het beluisteren van Mercury State (Saint In The City Records) van de jonge Engelsman Daniel Pearson. Het schitterende, heldere gitaarspel waarmee de plaat opent is al gelijk goed. Prachtig nummer ook, dat Factory Floor. Een soort Americana, maar je hoort duidelijk dat het aan de oostkant van de Atlantische Oceaan is gemaakt. Ten eerste natuurlijk door die Engelse tongval maar ook de folkhinten maken het geheel net even anders. In het daaropvolgende Promises wordt uit een meer…

Bleef Annie Keating op haar vorige album Water Tower View nog iets teveel in hetzelfde straatje hangen, op For Keeps (eigen beheer) slaat ze wat vaker andere wegen in. ‘Gotta get out of this town, find my lucky streets somehow’, verkondigt ze op Just For Today. En ze voegt de daad bij het woord en zelfs wat vaker dan alleen maar op die ene dag. Haar stad New York blijft niettemin op de meeste liedjes het decor. Dat is niet zo erg, daar is immers voldoende te beleven. Haar enigszins schorre voordracht geeft haar grotestadsfolk meer…

Er komt zoveel muziek uit, dat het soms maanden duurt voordat ik aan een recensie begin. De praktijk leert namelijk dat een eenmaal gerecenseerde plaat niet al te vaak meer gedraaid wordt. Er zijn immers steeds nieuwe albums die om aandacht en woorden vragen. Dat lange wachten met het tikken van een stukkie heeft zo zijn voordelen. Ik heb dan al vele malen van de muziek kunnen genieten en weet dan ook wel ongeveer wat ik er over wil zeggen. Don’t Fail Me Now (eigen beheer) van John Courage and The Great Plains stond vorig jaar meer…

Een duidelijker titel dan Stranger In My Land (Bloodshot Records/Bertus) had Roger Knox zijn album niet kunnen geven. Knox is een Aboriginal en zijn cd staat vol protestliederen van de oorspronkelijke bewoners van Australië. Aan de andere kant van de wereld is Knox bekend als de Koori King of Country en tevens als de  Black Elvis. Countrymuziek blijkt heel populair onder Aboriginals. Knox is al enkele decennia actief in het genre. Jon Langford, de Britse socialistische punker die tegenwoordig met andere musici cowboytje speelt in Amerika, ontmoette meer…

Heel bijzonder, dit Vellamo (eigen beheer) van het Finse duo Vellamo. Dat begint al met de Finse teksten. Minne Kulkee Sinun Matka, Juokse Frank Juokse, Ja Se Mies, hier valt geen touw aan vast te knopen. Die teksten staan netjes afgedrukt in het tekstboekje, maar dat helpt natuurlijk niets. Pia Leinonen zingt trouwens ook wat liedjes in het Engels. Vellamo is een duo dat naast de zangeres bestaat uit Joni Tiala, die zorgt voor een fraai geluidsdecor met gitaren, mandoline en een Hammond B3. De Finse volksliedjes dragen sporen van Britse folk en meer…

Met zijn schorre stem schiet Langhorne Slim jubelend en gejaagd uit de startblokken met het titelnummer van The Way We Move (Ramseur Records/Bertus). Hij neemt nauwelijks gas terug op Bad Luck. De drums jagen toetsen, fiddle en banjo aan. Dit soort enthousiaste folkpunk kan in de studio makkelijk de grond onder de voeten verliezen. Zo niet op dit album van Langhorne Slim & The Law. De Amerikaan stort zijn ziel en zaligheid uit in een prachtige collectie liedjes die zijn opgedragen aan zijn overleden opa en de eveneens gestorven meer…

Een erg lekker album waarop verrassende afslagen worden genomen in het muzikale landschap dat tegenwoordig americana heet, dat is dit The Winter Year (eigen beheer) van City Dwelling Nature Seekers. De band komt uit Pittsburgh, Pennsylvania, en op twaalf zorgvuldig gecomponeerde prachtsongs verbinden ze ouderwetse countryrock met modernere altcountry. De golvende countryrock van opener Halfway Home is vlot en melodieus en eind jaren zeventig had je het zelfs licht commercieel kunnen noemen. Het daarop meer…

Jessica Maron kwam naar Nashville met een platencontract onder haar arm, maar een solocarriere kwam niet van de grond. In de pauze van een opnamesessie van een achtergrondkoortje bij een andere artieste speelde ze achterloos het nummer Rodeo Queen, waarna de opnameleider, Tyler James, haar gelijk aanbood om samen een plaat te maken. Samen vormden ze het duo Escondido en The Ghost of Escondido is hun eerste volwaardige cd. De 10 nummers, waaronder natuurlijk dat Rodeo Queen, werden op één dag opgenomen. Heerlijk, zo kan het meer…

Tim Gearan zingt over een vriendin die helemaal wild is van Waterloo Sunset van The Kinks, terwijl ze nog niet eens geboren was toen dat nummer uitkwam. Get A Gun heet het liedje en met dat begin van Riverboat (eigen beheer) ben je direct goed bij de les. Die stem van Gearan combineert Bobby Charles en Paul Westerberg. Gerafeld en scherp. Voeg daar nog wat blazers aan toe en het mag duidelijk zijn dat Gearan een interessante koers vaart. Op dit nieuwe album vertoeft de inwoner van Boston vooral in New Orleans. Niet alleen op meer…

Sympathieke kerel, deze Jarrod Dickenson. Dat is althans de overheersende indruk die het album The Lonesome Traveler (eigen beheer) achterlaat. Het is een en al goedmoedige warmte. ‘Take me back, Rosalie, take me back / I’ve been running away for too long / All the while I roamed / I thought of none but one / So leave the porch light on / I’m coming home / I’m coming home’, zingt hij op Rosalie. Die bedachtzame, enigszins hese zang zorgt er ongetwijfeld voor dat hij met liefde wordt ontvangen. Gevaar schuilt er niet in de muziek van deze meer…

Een paar dagen geleden bespraken we hier het heerlijke debuut van The Self Help Group. Het label dat deze plaat uitbrengt, Union Music Store, stuurde ook Way Up On The Hill van Hatful Of Rain mee. En die is niet onwelkom. Hatful of Rain is een kwartet uit Brighton dat zich specialiseert in Appalachian folk en bluegrass. Hier en daar hoor je echter ook wat Keltische accenten, waarmee deze band zich enigszins onderscheidt van de duizenden andere gezelschappen binnen het genre. De leadvocals komen meer…

Met de woorden ‘You can’t leave your story / But your story can leave you’ vat Kevin Abernathy een interessante kwestie bij de horens. Hij zingt het aan het slot van het titelnummer van Some Stories (eigen beheer). Het gaat over de zeggingskracht van een liedje. Maar ook over het ontbreken daarvan. En hoe het kan dat een verhaal dat eerst heel interessant lijkt, opeens alle aantrekkingskracht verliest. En wat een schrijver met dat alles aanmoet. Soms komt een tekst zo aanwaaien en een andere keer blijf je maar over de woorden meer…

Een heel bijzondere nieuwkomer in het wereldje van Amerikaanse rootsmuziek is Bhi Bhiman. Zijn ouders emigreerden van Sri Lanka naar de Verenigde Staten en die exotische achtergrond verschaft de singer-songwriter een geheel eigen geluid. De liedjes op Bhiman (Tummy Touch/Bertus) zijn te situeren tussen folk en soul en vallen op door een combinatie van humor en maatschappijkritiek. Bhiman zingt over te grote ego’s in te snelle auto’s (Take What I’m Given) en topondernemers die over de rug van de gewone man een crisis meer…

Not Waving But Drowning (Union Music Store), het debuut van The Self Help Group,  begint met sonisch gekraak alsof er iemand aan de zenderknop van een radio draait. Een ouderwets geluid, dat past bij een ouderwets klinkende plaat. The Self Help Group komt uit het Engelse Brighton en combineert op aparte wijze klassieke folkrock met americana. De banjo speelt een belangrijke bijrol in het geluid van de band. Belangrijkste troefkaart is echter het vocale vuurwerk dat ten toon gespreid wordt. De zang wordt verzorgd door meer…

Artiesten uit Scandinavië zijn meesters in het kopiëren. Meer dan eens weten ze ons compleet te verrassen met platen die uit een ander tijdperk lijken te komen. Prachtige westcoastproducties of knappe altcountry, het lijkt wel of die bands uit Zweden, Noorwegen, Finland en Denemarken altijd alles goed doen. Hoe zit dat met Mikael Persson? De singer-songwriter uit Zweden brengt op Marks & Bleeds (Paraply Records/Hemifran) popliedjes die de positieve sound van de jaren zestig combineren met het rockgeluid van de jaren tachtig. Dan meer…

Wie hem wel eens live aan het werk heeft gezien, hoopte vast en zeker dat Richard Thompson zich op Electric (Proper/Rough Trade) eens volledig op zijn elektrische gitaar zou richten. Natuurlijk doet de legendarische folkrocker dat niet. Hij is veel te goed om zichzelf op wat voor manier dan ook te beperken. Niettemin trekt hij direct fel van leer op het instrument op Stony Ground. Toch al de eerste beloning op deze sterke plaat. Zoals te verwachten viel van een ongekende vakman als Thompson weet hij precies waar hij met puntig spel accenten meer…

The Freedom To Fail (Small And Nimble Records/Blue Corn/Rough Trade) begint met wat omzwervingen tussen Texas en de Missisippi-delta. Stevige gospel met spannende trompetflitsen (Red Dirt) in een funky stijl, een oud slavenlied (Sink’ Em Low) in gospelstijl, een verkenning met slidegitaar (The Things That Matter) en daar tussendoor de gitaren in seventiesrockstand op The Hard Way. Het is voor Guy Forsyth niet genoeg. Hij wil andere terreinen verkennen. Zo doet Can’t Stop Dancing aan als Frans cabaret. Komt niet alleen door meer…