De titel The Outsider (11/22 Records) past goed bij Randy Dean Whitt. Afgaande op zijn ingetogen stijl mag je aannemen dat de musicus uit High Falls, North Carolina, iemand is die graag een beetje op de achtergrond blijft. Wie nu onmiddellijk aanneemt dat dit een stukje is over een nogal saai album, die heeft het toch echt mis. Vanaf de eerste tonen van een steelgitaar wordt duidelijk dat hier om de hoek schoonheid glinstert. Als de steel van Nathan Golub dan gezelschap krijgt van een cello (Sarah Glasco) is de eerste beloning al daar. Sleep With meer…

Zit er dan helemaal niemand te wachten op nog een keertje James Gang Rides Again? Je zou het bijna denken. Hoezo? Nou, het blijft namelijk nogal stil rond Dig. Sow. Love. Grow. (Alive Records/Sonic Rendezvous) van Buffalo Killers. En dat is eigenlijk gewoon James Gang Rides Again rides again. Je zou toch echt mogen verwachten dat deze vierde plaat van het trio uit Cincinnati, Ohio, opgepikt zou worden door liefhebbers van ouderwetse harde rock. Om de zang bijvoorbeeld, want die is net zo geknepen hoog als Joe Walsh destijds. Maar ook meer…

Mijn eerste recensie van 2013 betreft een plaat van vorig jaar, uit het midden van het vorige jaar zelfs. Een plaat, Can I Sit Here And Absorb (Crane Lake), die we over het hoofd hadden gezien maar die via een tip van een lezer toch de burelen van Altcountry.nl bereikte. Gelukkig maar, want we zijn erg blij met dit Nederlandse produkt. Verantwoordelijk voor dit werk met Westcoast(country)rock en powerpop is William Seen’s Transport Music, een band die bestaat uit Egbert van der Werff en Rene Monsma (beide ex-Travis),  meer…

Tsjonge, wat kan een hoes je op het verkeerde been zetten. Man zonder enige uitstraling met gitaar op betonnen trap, hmm. Ik dacht dat deze Sean O’Brien een of andere Ierse bluesartiest zou zijn. Komt ook door die naam natuurlijk. En daar had ik blijkbaar geen zin in, want ik liet Future Harvest (First Cold Press) maanden staan en dat doe ik zelden. Dus wat een verrassing toen ik eindelijk de moeite nam eens te luisteren. Want wat een knallende opener! Shadow Sharks is een heerlijke popmelodie op stevig fundament van een droge klappen uitdelende meer…

Ai, ai, ai, zingt Karen Choi op Gone, het eerste nummer van haar debuut Paper Birch (eigen beheer). Een mandoline en een fiddle voeren beurtelings de boventoon. Klinkt lang niet onaardig. Een beetje als Alela Diane misschien wel. Grassroots noemt de Amerikaanse haar muziek en dat sluit inderdaad aardig aan bij de belevingswereld van haar bekendere collega. Choi komt uit Lincoln, Nebraska, en woont tegenwoordig in St. Louis, Missouri. Ze heeft netjes haar opleiding afgemaakt en een gezinnetje gesticht voordat ze zich meer…

Gospel, ik heb er eerlijk gezegd weinig mee. Het was dan ook niet met groot enthousiasme dat ik de nieuwe cd van singer-songwriter Kevin Deal, die als gospel-americana werd aangekondigd, opzette. Ik weet dat religies zeer nuttig kunnen zijn, maar het bezingen van de band met een god mondt vaak uit in een soort bekeringsdrift. En dat stoort me. Als Deal dan een liedje als King Jesus (“who can say of the king/he died for me”) zingt, is mijn gedachte dan ook: “Prima dat je gelovig bent, maar meer…

Ze komen uit Chatham County, North Carolina, en spelen akoestische americana in een mix van zelfgeschreven nummers en covers. Eastern Tennessee (eigen beheer) is door de onbevangen aanpak een alleraardigst album van The Guilty Pleasures waarop bluegrass en old-time het startpunt vormen. Chris Stamey hielp bij de produktie. De vijf bandleden zijn John McNeal (gitaren, zang, mondharmonica), Greg Cordell (mandoline, fiddle, zang, gitaar), Meredith Nye (fiddle, zang), Tim Stambaugh (banjo, dobro, gitaar, zang) en Nat Smith (bas, zang). De meer…

Wat nu als je een punker bent, van Tom Waits houdt en wel eens wat meer wil dan recht voor z’n raap punk spelen? Dan zoek je wat gelijkgestemden, begint met hen een bandje en noemt dat Tin Horn Prayer, naar een zegswijze uit een nummer van Waits. Dat is wat Mike Herrera uit Denver althans deed. Tin Horn Prayer bestaat naast Herrera uit vijf andere enthousiaste musici en heeft net met Grapple The Rails (Paper + Plastick) een opvolger van het heerlijke Get Busy Dying uit 2010 uitgebracht. Laten we het maar folkpunk noemen, met hier en meer…

Dat we hier nooit eerder schreven over Session Americana is eigenlijk wel een beetje vreemd, want als er één groep is die, in elk geval op basis van haar naam, daarvoor in aanmerking komt is het dit gezelschap wel. Session Americana bestaat thans uit vijf muzikanten die hun sporen in de lokale scene van Boston al hadden verdiend voordat ze hun krachten in deze americanaband bundelden. Love and Dirt is al hun vierde of vijfde studioalbum (er zit een soort heruitgave tussen). Het is een heel afwisselend plaatje geworden. Americana waar meer…

Dat The Flatlanders tegenwoordig beschouwd worden als de aartsvaders van altcountry is op zijn minst opmerkelijk. Begin jaren zeventig vielen de Texanen Joe Ely, Butch Hancock en Jimmie Dale Gilmore namelijk vooral (niet) op door een totaal gebrek aan ambitie. Dat de eerste opnamen bijna veertig jaar zoek waren is tekenend voor de allesbehalve professionele houding. Met The Odessa Tapes (New West/Rough Trade) is een stukje Texaanse muziekgeschiedenis alsnog aan de vergetelheid ontrukt. De banden bleken in een kast te liggen bij meer…

Vorig jaar ontving ik van Joey + Rory de cd A Farmhouse Christmas. Nooit gedraaid. Pas onlangs ging het ding een keertje de cd-speler in. Niet in verband met de naderende kerst, maar omdat ik de laatste maanden met veel plezier heb geluisterd naar His And Hers (Sugar Hill/Vanguard). Dat is namelijk een heerlijk traditioneel album. Joey + Rory zingen allebei de helft van de nummers. Vooral als Joey zingt – dat is in dit geval de vrouw, het moet voor de duidelijkheid toch even vermeld worden omdat beide namen gebruikt worden voor meer…

Sterke tekstregel: You might have been to Paris once, but I’ve been to Paris, Texas, twice. Zo, dat heeft David Kraai mooi gezegd tegen de dame die koos voor een snelle jongen aan Wall Street. Kraai hoeft geen Zwitserse bankrekening, geef hem maar het plattelandsleven. Hij begrijpt best dat de boodschap waarschijnlijk niet over zal komen bij de vrouw in kwestie. Het zij zo. Country Dreamer (Fine Country Folk Recordings) is een plaatje waar wel meer van dit soort tekstregels er uitspringen. Bovenal is het een album vol nostalgisch verlangen. Want meer…

De titelloze debuut-cd van de David Latto Band komt in een ouderwetse jewelbox en het inlegvel bevat nauwelijks informatie. Maar de voorkant van het hoesje is prachtig. Dat kan ook gezegd worden van de muziek die het vijftal uit Schotland ons voorschotelt. Tien nummers in een stijl die we tegenwoordig klassieke alt.country zouden kunnen noemen. Uiterst melodieuze composities waarop de samenzang van David Latto en Gavin Brady een belangrijk stempel drukt. Ik kan me ook niet aan de indruk onttrekken dat een groep als The Jayhawks een meer…

Ik was al een tijdje van plan te schrijven over I’ve Been Meaning To Write (Blue Heart Records) van Ronny Elliott. Het kwam er steeds niet van. Want er is zoveel te recenseren. En eigenlijk is een recensie onnodig in het geval van een nieuw album van Ronny Elliott. Zijn negen studioplaten zijn namelijk al-le-maal vier sterren waard. De hoesjes zijn steevast foeilelijk en Elliott ziet er eigenlijk niet uit. Nou ja, iets vriendelijker dan: hij ziet er niet uit als een rockster. Maar dat zijn dus in het algemeen wel de echte rockers! De praatzingende meer…

Aanbevolen voor liefhebbers van het werk van Ronny Elliott, Mark Germino en Warren Zevon. Dat was de slotzin van de recensies van de vorige twee platen van Luke Powers. Deze keer is het de beginzin. Verandert er dan helemaal niets bij deze musicerende professor uit Franklin, Tennessee? Voegt hij niets toe? Echt wel! Powers laat ons elke keer weer kennis maken met kleurrijke karakters. Op Memphis Mermaid (eigen beheer) treffen we naast de hoofdrol opeisende dame ook nog een Angel On Beale, Miss Rubie (a body like a b-movie queen), een Girl meer…

Als het einde van het jaar nadert komt dat moment dat ik bedenk welke albums echt nog besproken moeten worden voor 31 december. A Season Lost van Jeff Zentner is er daar een van. Mag absoluut niet onbesproken blijven want hij is bijzonder èn mooi. Je kunt ook zeggen: bijzonder mooi. Zentner is in het dagelijks leven een van de leden van het gothic country-trio Creech Holler. Op deze soloplaat (z’n derde alweer) ligt het accent meer op filmische, donkere, americana. Omfloerste, soms een beetje spooky, zang, veel cello en meer…

Op haar negende wist Jenny Anne Mannan al hoe ze een gehoor tevreden moest stellen. Ze babbelde er op los, terwijl ze zelf de snaren van haar gitaar wisselde. Mannan groeide op in een muzikale familie die er veel op uit trok om gezamenlijk voor een publiek te musiceren. Op Saints & Sinners (eigen beheer) trekt ze de lijn van toen gewoon door, hetgeen betekent dat hier old-time mountain music valt te beluisteren. Dat is bluegrass, maar dan toch net iets anders. Eenvoudiger vooral. Gaat het in bluegrass vooral om het plezier van meer…

Birds of Chicago is weer een nieuwe naam die uw aandacht behoeft. Nieuwe naam, dat klopt, maar het is een beetje verneukeratief want achter die nieuwe naam gaan twee mensen schuil die de vaste lezer van deze site al lang kent: JT Nero en Allison Russell, zangeres bij Po’ Girl. Beide zijn in bezit van een mooie stem. Twee mooie stemmen dus die ook nog eens mooi bij elkaar kleuren. Dat gegeven alleen levert natuurlijk niet gelijk een geweldige plaat op, maar het titelloze debuut van dit duo (met medewerking van oa Bart de Win) is zeker de moeite meer…

Bob Lind bewaarde goede herinneringen aan de contacten met het reissuelabel Ace Records dat in 2007 met Elusive Butterfly – The Complete Jack Nitzsche Sessions twee elpees uit 1966 weer beschikbaar had gemaakt. Dat ze bij Ace ook interesse hadden in zijn nieuwe werk was een verrassing voor hem. Finding You Again (Big Beat/Munich) is een plaat met een bijzonder verhaal. Veertig jaar hoorden we niets van de Amerikaanse singer-songwriter, mede te wijten aan zijn reputatie als ruziemaker met platenmaatschappijen en producers. Al die meer…

Een witte tiener uit Alabama, zeg maar gerust een boerenkinkel, schreef halverwege de jaren zestig geschiedenis als songschrijver van sublieme soulplaten. Dan Penn was leverancier van hits voor Aretha Franklin, Otis Redding, James Carr, Arthur Conley, Percy Sledge, Arthur Alexander, Solomon Burke, Irma Thomas, Barbara Lynn en vele, vele anderen. Op The Fame Recordings (Ace/Munich) staan de versies zoals hij ze zelf in de verloren uurtjes met de sessiemuzikanten in de Fame-studio in Muscle Shoals, Alabama, opnam. En wat blijkt? Dat meer…

Alles is groen en glooiend aan Places (eigen beheer) van James Justin & Co., een trio uit Richmond, Virginia. Het album is de weerslag van de vele reizen door Amerika. De rollende heuvels tussen de steden brengen niets dan groen. James Justin Burke (gitaar, zang), Tom Propst (bas, zang) en Bailey Horsley (banjo, zang) brengen vloeiende samenzang die als een rivier door het landschap meandert. Het is het Amerika dat we kennen van softe psychedelica eind jaren zestig. Het is het Amerika waar een regenboog de omgeving in het allermooiste licht zet. Het is meer…

Wie Phantom Limb inmiddels heeft grijsgedraaid, moet nu maar eens de aandacht verleggen naar Samantha Martin & The Haggard. De Canadese zangeres heeft namelijk ook een ijzersterk album vol countrysoul afgeleverd. Samantha Martin & The Haggard (eigen beheer/Sonic Rendezvous) is een debuut waarop de band negen eigen nummers brengt en vier covers. De blanke Martin is gezegend met een zwarte stem, waarmee ze geen moment forceert. Zelfs als ze schreeuwend als een Janis Joplin Heavy Load neerlegt, doet ze meer…

Platenmaatschappij RCA contracteerde in 1956 de pas 15-jarige Janis Martin om haar te lanceren als The Female Elvis. Haar eerste single verkocht 750.000 exemplaren, maar in 1958 werd ze aan de kant geschoven omdat ze zwanger was. Daarna was het in feite over voor de vrouwelijke Elvis. In 1995 was ze even terug nadat Rosie Flores haar uitnodigde mee te zingen op Rockabilly Filly. In 2007 werd de samenwerking voortgezet met The Blanco Sessions (Cow Island Music/Sonic Rendezvous), die pas dit jaar op cd verschenen. De opnamen maken duidelijk wat een talent meer…

Na de new wave rockabilly van het titelnummer Working Girls Guitar (Bloodshot Records/Bertus) en Little But I’m Loud roetsjt Rosie Flores langs nog wat andere stijlen. New country in het met steelgitaar getoonzette werkje Yeah, Yeah en garagerock in het instrumentale Surf Demon #5. En nog zo het een en ander. Het geheel is te slapjes en onsamenhangend om indruk te maken. Drug Store Rock And Roll zou gebruikt kunnen worden voor een brave musical over de jaren vijftig. Het kindstemmetje dat Flores opzet gaat ook irriteren, vooral meer…