Dat fijne Americana niet van ver hoeft te komen wisten we natuurlijk allang. Toch worden we hier niet vaak vergast op bijdragen uit België. Naar de reden daarvan kunnen we slechts gissen. The Seatsniffers, HT Roberts en Bruno Deneckere zijn een paar namen die bij me opkomen. De laatste twee zijn ook nauw betrokken bij de totstandkoming van Telephone Booth Hotel (eigen beheer) van Filip de Fleurquin. Beide spelen allerlei snaarinstrumenten en Roberts neemt bovendien de productie van de plaat in handen. De Fleurquin is een meer…

Iris DeMent maakte in de jaren negentig drie prachtige platen waarop ze diep in haar ziel liet kijken. Daarna was het op. De Amerikaanse countryzangeres kreeg geen tekst meer op papier. Ze probeerde het niet eens meer, maar besloot geduldig te wachten totdat de inspiratie terug zou komen. Het is nu zestien jaar later en DeMent heeft haar writer’s block overwonnen. Sing The Delta (Flariella/Munich) is het overtuigende bewijs. De liedjes zijn als vanouds zeer persoonlijk. Ze zingt over haar vader (If That Ain’t Love) en moeder (Mama Was Always Tellin’ Her Truth) en meer…

Smoke & Mirrors (Back 9 Records) van Bob Cheevers bevat twee cd’s waarvan eentje elektrisch met een band en eentje akoestisch met wisselende begeleiders. Erg veel maakt het niet uit. Cheevers schrijft verhalende nummers over het Amerika van toen en nu waarbij je aan zijn lippen hangt, of daar nu bas, drums en een elektrische gitaar bij te horen zijn, of alleen wat onversterkt snarenspul. Het onderscheid tussen de elektrische cd en het akoestische plaatje is overigens niet strikt. Smoke is met band, maar ook op Mirrors wordt er meer…

In de herfst is een bos toch wel op het mooist. Goeie tijd om met Sera Cahoone te dwalen in Deer Creek Canyon (Sub Pop/Konkurrent). Dat is niet alleen haar derde album, het is ook het gebied in Colorado waar de tegenwoordig in Portland, Oregon, woonachtige Cahoone opgroeide. Met haar stem zou ze zomaar kunnen scoren met meer algemene popmuziek. Iets zoals Sinead O’Connor bijvoorbeeld. Maar ook al heeft ze dat in zich, nergens kiest ze voor de dramatische aanpak die vast meer aandacht zou genereren. Die keuze zie je meer…

Haar volgende plaat is al grotendeels klaar. Daarvoor trok Shelby Earl niemand minder dan Damien Jurado aan als producer. Tijdens de opnamen van het debuut Burn The Boats (Local 638 Records) zat John Roderick achter de knoppen. Die kennen we van de formatie The Long Winters en hij heeft zeker iets van de koude stromen die om die band hangen meegenomen naar de studio. In die kou ontstaat helderheid waarop sprankelende popgolven kunnen ontstaan. Het mooist komt dat tot zijn recht op opener 22 (You’ve Got Me Undone) omdat op meer…

Natchez Trace van Kevin Bowe & the Okemah Prophets begint als een vrij traditionele altcountryplaat. Fallen Satellites is een midtempo toegankelijk nummer met huilende steelgitaar. En ook het tweede nummer doet nog niet vermoeden dat dit dit een hele fijne plaat wordt. Met In Too Deep, een prima uptempo liedje, wordt een trits ijzersterke nummers ingezet. Het daaropvolgende Power Trip is psychedelisch zoals ook Chuck Prophet dat kan. Dan wordt duidelijk dat Kevin Bowe de grens tussen alternatieve country, meer…

Sinds ik een gezinslid in het hoge noorden heb wonen, volg ik de Noorse Americanascene met meer aandacht. Als Ida Jenshus naar aanleiding van deze recensie hier zou doorbreken is het dus mede aan deze familiale omstandigheid te danken. Maar in de eerste plaats natuurlijk aan haar fenomenale talent. Someone To Love is Jenshus’ derde plaat. Voor de vorige twee ontving zij de Spellemannsprisen, zeg maar de Noorse Grammy, in de categorie country. Ten opzichte van deze vorige platen heeft de uit Trondheim afkomstige Jenshus weer een meer…

De Canadees Trevor Alguire zet net iets zwaarder in op Till Sorrow Begins To Call (eigen beheer) ten opzichte van zijn vorige album Now Before Us (zie recensie). Dat zwaarder slaat deels op zijn zang. Alguire heeft zo’n stoere stem waar je tegenaan zou willen kruipen. Maar ik dus niet. Echt behaagziek kun je het niet noemen, maar hij gaat wel een eind in de richting. Tell Me It Ain’t So heeft helemaal de sfeer van new country uit de jaren tachtig. Met een drummer die niet met zijn voet van het pedaal af kan blijven. Dat klinkt nogal vierkant. Ook in meer…

In Amerika verschijnen zijn albums in eigen beheer, maar in Europa vond hij onderdak bij het Nederlandse Continental Record Services. Lang niet gek voor James Houlahan. Hij speelde in Boston in enkele bandjes voordat hij naar de westkust trok. Ook al woont hij tegenwoordig in Los Angeles, dit Misfit Hymns (Continental Song City/Munich) kwam tot stand in Massachusetts. Houlahan neemt het op voor de misfits, de verstotenen uit de maatschappij. Zelf komt hij in zijn dwarse folk ook wel een beetje onaangepast over. Hij lijkt in dat opzicht nog het meest op meer…

Met de titel Fairytales And Other Forms Of Suicide (Yep Roc/Munich) neemt Django Haskins van The Old Ceremony afstand van al die liedjes waarin de liefde met allerlei mooie woorden wordt opgehemeld. Hij schrijft liever liedjes waarin de zaken niet fraaier worden voorgesteld als ze zijn. Gelukkig slaat hij ook niet door naar de andere kant, die van kommer en kwel. The Old Ceremony brengt pure pop zonder teveel onzin. Songschrijver Haskins was druk de afgelopen jaren. Hij werkte aan twee non-fictie boeken en was betrokken bij het eerbetoon aan Big Star, waarbij meer…

Gavin Gardiner begon ruim tien jaar geleden op zijn slaapkamer in Toronto voorzichtig te werken aan een eigen geluid. Inmiddels is zijn band The Wooden Sky met Every Child A Daughter, Every Moon A Sun (Loose Music/Munich) toe aan het derde album. De Canadese formatie werkt aan een ruimtelijk geluidsdecor waar met kristallen gitaarlijnen en gelaagde toetsenpartijen een tapijt van mist overheen wordt gelegd. Als het iets warmer klinkt, kan het ook de zon zijn die door de nevelen aan de kustlijn prikt. Een songtitel als Malibu Rum past bij meer…

De Amerikaan John Fullbright is deze maand in Nederland voor een flink aantal optredens. Gaat dat zien, want deze jonge artiest is een hele grote! Vorig jaar schreven we naar aanleiding van zijn Live At The Blue Door (zie recensie) al dat Fullbright een naam is om rekening mee te houden in de toekomst. Dat hij die belofte zo snel zou inlossen met een grandioze plaat als dit From The Ground Up (Blue Dirt Records) hadden we toch ook niet ingeschat. Op die liveplaat hoorden we een man met gitaar de traditie van Woody Guthrie voortzetten. Niet meer…

The Mystix bestaat uit vijf doorgewinterde veteranen uit Boston. Mighty Tone (eigen beheer) is het vierde album van de band waarin zanger/gitarist Jo Lily de leider is. Hij schreef drie van de twaalf nummers op deze cd, de rest bestaat uit covers. Mighty Tone is daarmee zo’n album waarvan je zou willen dat het meer eigen werk zou bevatten. Want muzikaal is dit helemaal top. De mannen spelen alsof ze het zelf allemaal hebben bedacht. Lily is als zanger helemaal in zijn element op het snijvlak van country en soul, blues en rock. Hij beschikt over een meer…

Aan de lijst van Amerikaanse punkrockers die (ook) het countryfolkpad opgaan komt gelukkig maar geen einde. Jason Kutchma is de volgende. Met enkele maten heeft hij, als JKutchma & the Five Fifths een mooie, intense, plaat uitgebracht: Pastoral (Last Chance Records). Kutchma strooit met prachtige observaties en zinnen: I’ve been wrong more than I’ve been right/My fault, I won’t deny/I hope at heaven’s gate, they make saints/From sinners who kept on trying (uit het titelnummer). De grote vraag is telkens: hoe goed te meer…

Zestig werd John Hiatt dit jaar. Zijn liedjes gaan nog altijd over de liefde. En daarin kun je het maar beter simpel houden. Dat is namelijk al moeilijk genoeg. I Just Don’t Know What To Say is een van de songtitels op Mystic Pinball (New West Records/Rough Trade). Het daarop volgende nummer is hij een stuk wijzer: I Know How To Lose You. En nee, natuurlijk vervelen al die liedjes over de liefde nooit. Immers, de liefde is de basis van het leven. Als er iets duidelijk wordt op dit album van Hiatt, dan is het dat wel. Het is de motor van het alledaagse meer…

In een oude pick-up truck scheurt The Reverend Peyton’s Big Damn Band over slingerende weggetjes door de bossen van Amerika. Between The Ditches (Side One Dummy Records) is een wilde rit waarbij de Dukes Of Hazzard met het zweet in de bilnaad om genade zouden schreeuwen. De dominee heeft alles al beleefd: Lost an engine outta deadwood / Transmission in the redwoods / Lost a dozen cat converters / All across the world (Brokedown Everywhere). Toch zijn ze niet achterlijk, deze hillbillies uit het zuiden van Indiana. Op het meer…

Met een opsomming van het instrumentarium van Bob Brozman op diens cd Fire In The Mind (Ruf Records/Munich) is er al een heleboel verteld over de muziek: National Reso-Phonic Tricone guitars and Baritone guitars; Bear Creek Kona Rocket Hawaiian guitar made by Bill Hardin; Ultrafox Django-styled guitar made by Michael Dunn; 1915 Vega Cello-Banjo; 1920’s Stella guitar; Marimbas; Percussion; Dugi (small tablas); Ukulele made by Greg Beeton; Baglama (small Greek bouzouki); Chaturangui (22-string Hindustani slide guitar). Het gebruik van meer…

Zelfs voor fans van White Stripes is de muziek van Holly Golightly blijkbaar iets te elementair. De Britse werkte wel eens samen met het duo, maar het heeft haar niet veel extra bekendheid opgeleverd. Waarschijnlijk vindt ze het ook wel prima zo, wars van trends als ze is. Op Sunday Run Me Over (Transdreamer/Bertus) is de garagerock van Holly Golightly and the Brokeoffs (in de praktijk gaat het alleen om de Amerikaan  ‘Lawyer’ Dave) doorspekt met invloeden uit oude country. Goddamn Holy Roll – met zulke songtitels mik je ook niet echt meer…

Het is herfst. De paddestoelen schieten uit de grond. De ideale tijd voor psychedelica zou je zeggen. Toch weten The Shrouded Strangers op Lost Forever (Izniz Records) daar niet van te profiteren. Slechts enkele momenten weten ze interesse op te wekken voor hun vreemde trip. Hallucinerend? Mwah, zonder middelen komt het echt niet aan. Omschrijvingen als ‘white noise atop sputtering Casio freakouts’, ‘discomforting childhood hallucinations’ of ‘fuzzed-out hillbilly stomps’ klinken interessanter dan hetgeen er uit de putjes meer…

The Onlies zijn niet alleen. Naast het duo Fawn Larson en Will Harrison uit Lafayette, Louisiana, bestaat er ook een trio tieners uit Seattle met dezelfde naam. Folk en bluegrass is waar het bij beide formaties om draait. Het titelloze The Onlies (eigen beheer) is een tamelijk traditioneel plaatje geworden. Het duo schrijft alle nummers zelf. De tweede helft van de plaat is iets sterker doordat het stel daar iets meer van gebaande paden durft af te wijken. Dat is bijvoorbeeld het geval op Narrow Road. Larson (fiddle, mondharmonica, piano en meer…

Vijf jaar na de opwindende countrysoul van het titelloze debuut van Drunken Prayer verschijnt Into The Missionfield (Fluff + Gravy Records). Na wat tussendoortjes de echte opvolger. Morgan Geer vaart met twaalf begeleiders deze keer een wat rustiger koers. Zo begint de cd met Brazil heel netjes, bijna softrockend, met gelukkig in de zang wel wat uithalen. Ain’t No Grave, een bewerkte traditional en de enige cover, schudt de boel een beetje op met een new wave beat met lekker toetsenspel. Always Sad meer…

Een beetje suf is het wel. In 2009 besprak ik het debuut van Ben Bedford, Lincoln’s Man (2008) en schreef dat hij me het toen ook al uitgekomen Land Of The Shadows wel mocht sturen. Die ontving ik dan ook, maar hoewel het zeker een mooie plaat was, ik besprak ´m niet hier. Een kwestie van overload. Die fout zal ik niet maken met de derde plaat van Bedford. What We Lost is opgedragen aan zijn ouders. In het titelnummer zingt hij: “I’m going back to find, something that I left behind/ in this fading photograph folded one too many times”. De uit meer…

Zijn albums dragen titels als The Last Desperate Man, Jesus Doesn’t Live Here Anymore en This White Man’s Burden. Ongemakkelijke muziek. Tom House snijdt onderwerpen aan waar je het liever niet over wilt hebben. Daar komt nog eens bij dat hij een hoge, doordringende stem heeft waarmee hij ongetwijfeld meer luisteraars wegjaagt dan dat hij aantrekt. Winding Down The Road (Mud Records) is weer zo’n dwarse plaat van de Amerikaan waarop hij het patent heeft. House heeft onderdak gevonden bij het label van de Canadees meer…

In Black Prairie komen we drie leden van The Decemberists tegen. Chris Funk, Nate Query en Jenny Conlee wilden naast de succesvolle band wel eens iets anders. Iets waarmee ze de volledige vrijheid hadden, vooral om lekker te stoeien met oude genres. A Tear In The Eye Is A Wound In The Heart (Sugar Hill Records) is het tweede album van de gelegenheidsformatie uit Portland, Oregon. Bovendien maakte het vijftal, naast de al genoemde namen zijn dat ook nog Annalisa Tornfelt en Jon Neufeld, muziek bij een theaterstuk voor kinderen meer…

De trouwe lezer van deze site weet dat we hier fan zijn van Michael Dean Damron (en van zijn band I Can Lick Every Sonofabitch In The House). En dat is niet zonder reden, want de robuuste zanger uit Portland maakt prachtige, rauwe platen. En, ik zeg het maar gelijk, zijn nieuwe, Nah Mr Death… I’ma Comin’ For You (Sad Crow Records),  is ook weer raak. Met het openingsnummer, Autotune The World geeft MDD gelijk zijn State of The Union voor de muziekwereld af. Hij hekelt Toby Keith en Steven Tyler (Aerosmith, omdat die in de jury ging zitten van meer…

Een bruisend orgel en een funky groove voeren de luisteraar op het titelnummer werkelijk Down South (eigen beheer). De derde cd van het duo Bedhed and Blondy bevat, en ik gebruik nu even hun eigen woorden, a healthy dose of southern stomp and bible belt boogie. Jay Studdard en Fran Jackson vormen Bedhed and Blondy. Op deze cd hebben ze gezelschap van vijf begeleiders van wie vooral gitarist Bobby Alexander opvalt met enkele heerlijke licks. Maar ook de ritmesectie en de toetsenist zijn uiterst waardevol, anders verdien meer…

Gordie Tentrees was onlangs op tournee met Fred Eaglesmith, Mary Gauthier, Jon Langford, Audrey Auld, Robbie Fulks en Jon Dee Graham. Samen reisden ze van Chicago naar Los Angeles langs Route 66. Interessante reis. Interessante groep artiesten ook. De Canadees Tentrees zorgde binnen dat gezelschap voor op blues gestoelde americana. North Country Heart (Continental Song City/Munich) is inmiddels zijn vijfde album. Het gaat vooral over de Yukon waar Tentrees vandaan komt. De meer…

Goodnight, Texas. Huh, wat is dat nu weer? Ik hoor het sommigen van jullie al denken:  “Oh, daar heb je ze weer met zo’n onbekend klotebandje”. Inderdaad, Goodnight, Texas is weer zo’n onbekend klotebandje en omdat “onbekend klotebandje” my middle name is, wil ik A Long Life Of Living graag onder jullie aandacht brengen. Maar vooral omdat het een heerlijk plaatje is natuurlijk. Goodnight, Texas heeft niets met Texas te maken. Verwacht dan ook geen vette rollende rootsrock of eenzame singer-songwitermuziek. Texas is slechts meer…

De wat al te obligate rockertjes waren altijd kleine smetjes op de platen van Jimmy LaFave. Het is dus goed nieuws dat op Depending On The Distance (Music Road Records/Munich) louter trage nummers staan. De Amerikaan blinkt weer uit in liefdesliedjes die een zonnestraal werpen op het wegdek. Zodat eenzame zielen die onderweg zijn op eindeloze wegen zich er aan kunnen warmen. De liedjes van LaFave, een man van middelbare leeftijd met een morsig voorkomen, zijn een middel om meer…