Van de elf nummers op A Mile Past The Dead End (eigen beheer) van Patrick Crowson duren er zes langer dan zeseneenhalve minuut. High Stakes gaat zelfs ruimschoots door de grens van tien minuten. Duren die nummers zo lang omdat de Amerikaan doodlopende wegen inrijdt? Nou nee, maar als je over Strangers To Ourselves zingt, dan ben je er niet zomaar met een paar vluchtige woorden en een couplet ter overbrugging. Om de ziel te benaderen heb je wel wat meer woorden nodig. Dringt Crowson door tot de ziel? Nou, dat hangt meer…

Het eerste dat opvalt aan Incandescent (Yer Bird) van Greater Pacific is de warme stem van Kyle Kersten en de heerlijke pedal steel van John Phinney. Die twee zijn vrij bepalend voor het geluid van deze groep. Maar er is meer: subtiele toetspartijen, ondersteunde zang van Gretchen Lieberum, een Neil Youngeske mondharmonica. En hoewel ze uit het zuiden van Californië komen is hun geluid allesbehalve zonnig. Nee, het is een en al weemoed die je bij beluistering tegemoetkomt. Dat men voor de 12 aangeboden liedjes meer…

Echt tevreden was Lee Miles niet met de drie sterren die we over hadden voor zijn album The Leaving (zie recensie). Dus hebben we nu goed nieuws voor hem. American Music (eigen beheer) van zijn band The Illegitimate Sons krijgt vier sterren. Niet als gebaar, maar omdat deze plaat werkelijk prachtig is. En ik weet zeker dat er veel lezers zijn die het daarmee eens zullen zijn. Waarom? Volgens mij zijn er nog altijd hele volksstammen die weglopen met Neil Young. Nou, daarom dus. Niet dat Miles een volgeling van de Canadees is die zijn sound meer…

Met slechts twee nieuwe liedjes op de nieuwe verzamelaar GRRR! vallen de Rolling Stones binnenkort uw zuurverdiende centen aan. Negeer die geldklopperij en koop liever het nieuwe album van Ian Hunter. Met When I’m President (Proper/Rough Trade) presteert hij iets waartoe de Stones al decennia niet in staat zijn. Want allemachtig, wat is dit een spetterende rockplaat. Terwijl Hunter met zijn 73 jaar toch echt enkele jaartjes ouder is dan Mick, Keith, Charlie en Ronnie. En dit is niet de eerste uitstekende cd dit millennium van de man die meer…

Op de biopagina van de website van Chris Kelly staat op de achtergrond een zwart-witfoto van een besneeuwde berg. De sparren steken scherp af tegen de onaangeroerde sneeuw. De roots van deze sportieve singer-songwriter liggen in Colorado, maar hij vertoeft tegenwoordig veel in Austin, Texas. Zou hij de sneeuw er missen? Unlikely (eigen beheer) biedt in ieder geval muziek die zacht is als vlokken. Kelly houdt het bij voorkeur akoestisch. Hij houdt niet van effecten en studiokunstjes. Unlikely biedt elegante meer…

De zang zwabbert alle kanten uit in een productie die bewust elementair is gehouden. Something About The Summer (eigen beheer) van Koko Beware is een plaatje dat past naast de platen van B-52’s en Blondie. De band ontstond in Savannah, Georgia, toen Ryan Beresch en Albert Omstead besloten dat ze een girlband wilden oprichten. Een probleem: ze misten een meisje. Toch begonnen de twee met het schrijven van liedjes. De oorspronkelijk voor folkrock geschreven nummers werden omgebogen naar meer simpele structuren met Dick Dale en meer…

Kirk Kiefer zat in Yardsale, een band uit Louisville, Kentucky, waarover we twee jaar geleden heel enthousiast waren (zie recensie van de cd Knock Alley West). Die band bestaat niet meer, zodat Kiefer nu komt aanzetten met Sailing Stones (eigen beheer). Dat is een behoorlijk veelzijdig album. Het eerste nummer begint akoestisch en nogal lofi, maar al snel gaat Call Home over naar gewoon in de studio tot stand gekomen powerpop. Klinkt een beetje als slordige Buzzcocks. An Old James Dean is een slepende rocksong met piano op meer…

Op Salsipuedes (Casa Julia Records) gaat de uit Los Angeles afkomstige band Tremoloco voort op de weg die is ingeslagen op het debuut. Wederom brengen deze volgelingen van Los Lobos een veelkleurig palet aan stijlen. Van dansbare accordeondeunen naar Engelstalige country met wat blues of billy. Het fraaist is La Gata, net zo traditioneel als La Pistola Y El Corazon. Op The Riverside horen we ook de invloed van Los Lobos, maar hier is het in de gedaante als de stevige bluesband die die band soms ook is. Op Mision San Fernando boenkt meer…

In deze Week van het Nederlandse Produkt bespraken we eerder een cd (van Boy River) die werd uitgebracht op het Elektrograph-label van Sebastiaan van Bijleveld. Ook het solodebuut van Roel Smeets, getiteld Jonah, komt daarop uit. Van Bijleveld is daarbij ook muzikaal nog eens van de partij. Smeets is een 20-jarige singer-songwriter die naast zijn muzikale ambacht filosofie studeert (of andersom natuurlijk). De plaat opent sterk met het mooie Intro, waarin 2 akoestische gitaren eerst rustig tegen elkaar intokkelen, maar waarin steeds meer…

De geschiedenis van de countrymuziek is in goede handen bij Marty Stuart. In het cd-boekje van Nashville Volume 1: Tear The Woodpile Down (Sugar Hill Records) gaat hij in op zijn speciale band met Music City USA. Hij beschrijft hoe hij er in een Greyhoundbus midden in de nacht voor het eerst aankwam en ontdekte dat direct tegenover het station het Ryman Auditorium, de kerk van de countrymuziek, gelegen was. Collega Roland White zou hem er oppikken, maar die was nergens te bekennen. Voordat die kwam opdagen doolde meer…

Is het toeval dat we veel cd’s van vaderlandse bodem ter bespreking krijgen aangeboden? Vast, maar voor ons wel aanleiding om deze week tot de Week van het Nederlands Produkt uit te roepen. Na Boy River gisteren, vandaag aandacht voor Man From The South. Komt hij daadwerkelijk uit het zuiden? Dat hangt er natuurlijk vanaf waar u zich zelf bevindt. Paul van Hulten, die achter deze naam schuil gaat, komt uit Eindhoven en dat ligt ten opzichte van de burelen van Altcountry.nl (Utrecht, Groningen) inderdaad meer…

Soms worden de mooiste dingen gewoon thuis gemaakt. Paul van Gogh begon al in 2009 in eigen huis met de opnames van een aantal liedjes die hij nu onder naam Boy River uitbrengt. Titel van de plaat? Waarom moeilijk doen: Home Recordings. 10 Folky liedjes die klein gehouden zijn, maar uitblinken in hun eenhoud. Prachtig muzikaal vormgegeven door Van Gogh en enkele ingevlogen krachten, we noemen Alex Akela (viool en banjo) en Koen de Wit (prachtige klarinet in All the love). Ook de inbreng van Sebastiaan van Bijleveld (Okieson) meer…

Iemand wel eens gehoord van Adam Kyle? Nou, ik ook niet. Maar met de slechts 27 minuten van Darkness Hides (eigen beheer) van zijn band Geronimo Getty ben ik een fan van de man. Wat een schitterende stem! Wat een schitterende liedjes! Alsof Sal Valentino een nummer van Johnny Cash doet, zo begint de cd met het titelnummer. Met violen die hetzelfde soort accenten leggen als de trompetten in het cowboyrepertoire van the man in black. Enne, voor wie Sal Valentino niet kent, dat was de zanger van Beau Brummels. En later het minder bekende meer…

Een betere wereld, daar gingen de liedjes van de Engelse singer-songwriter Bill Fay begin jaren zeventig over. Na twee elpees vol maatschappijkritiek gegoten in rijk georkestreerde folkrock was het gedaan met zijn muzikale loopbaan. Ruim veertig jaar later verschijnt Life Is People (Dead Oceans/Konkurrent). Fay blijkt al die tijd door te zijn gegaan met componeren. Dankzij fans als Nick Cave en Wilco’s Jeff Tweedy gaat hij nu in de herkansing. Van Wilco covert hij op grootse wijze Jesus Etc. en de tekst daarvan over sad sad songs en bitter melodies is meer…

Met akoestische versies van Heroes (David Bowie) en Paint It Black (Rolling Stones) staan er in ieder geval twee aandachttrekkers op Find The One (Prima Records) van The Coal Porters. Best aardig, maar zouden we van Sid Griffin niet liever een cover van een of ander obscuur countryrockliedje horen? Trouwens, zouden we sowieso van de man die in de jaren tachtig met The Long Ryders countryrock nieuw leven inblies niet gewoon muziek in die stijl willen horen? In plaats van meer…

Het onbetwiste hoogtepunt van deze plaat is de openingstrack La Llorona, een instrumental die het woestijnzand langs de plinten jaagt. Tim ‘Too Slim’ Langford speelt hier met zoveel impact dat je hem bijna naast de betreurde Rainer Ptacek zou plaatsen. Wat daarna volgt op Broken Halo (Underworld Records) kan dan eigenlijk alleen maar tegenvallen. Maar doet dat dus niet. Dit is namelijk een hele sterke plaat van de man die het hier fikst zonder zijn Tailgaters. Hij is te horen op akoestische gitaar, dobro, tenor ukelele, mondharmonica en elektrische basgitaar en meer…

De naam Butch Vig staat voor altijd geschreven in de annalen van de rockgeschiedenis als producer van Nirvana´s Nevermind. De grunge van dat album was beeldbepalend voor de jaren negentig. Ook op belangrijke platen van Smashing Pumpkins, Sonic Youth en andere bands draaide Vig aan de knoppen. Bovendien bestuurt hij vanachter zijn drumstel ook nog eens zijn eigen succesvolle band Garbage. Op The Emperors Of Wyoming (Proper/Rough Trade), het titelloze debuut van een vriendenclub, is zijn rol minder beeldbepalend. Zo deelde meer…

Op I Hear The Wind In The Wires (Black Hen Music/Continental Record Services/Munich) van de Amerikaanse Canadees Jim Byrnes staan dertien countrycovers. De zanger wordt zoals we inmiddels gewend zijn bijgestaan door gitarist en producer Steve Dawson. Samen met de andere begeleiders brengt Byrnes je terug naar de tijden van Hank Snow, Hank Williams, Harlan Howard en al die anderen. Met zijn geweldige stem trekt Byrnes alles naar zich toe in versies die getuigen van een diep respect voor de originelen. Wat een meer…

Californische countryrock van het introspectieve soort, dat is hetgeen Topanga Ranch Motel (eigen beheer) van Skyline Drive te bieden heeft. Liedjesschrijver Derek Thomas, die eerder in de psychedelische rockband 60 Watt Kid actief was, werkte zijn nummers uit met multi-instrumentalist Erik Kristiansen, die zich helemaal focuste op de steelgitaar. In het kleine in een canyon gelegen onderkomen van Thomas werden ook andere musici uitgenodigd. Het merendeel van het materiaal bevat echo’s van mensen als meer…

Dit is echt zo’n plaat waarvan ik weet dat hij door het Nederlandse en Belgische americana-publiek omarmd zou worden indien men van het bestaan ervan zou weten. Welnu, bij deze dan. Overigens zijn wij hier aan de Noordzee niet de enigen die nauwelijks van Kate Mann’s Rattlesnake On The Road gehoord hebben. De plaat is bij mijn weten nergens besproken. Naar het waarom kunnen we slechts gissen. Het kan in elk geval niet aan de kwaliteit hebben gelegen want die is op deze schijf van de singer-songwriter uit New Mexico weer meer…

De verrassing van Inspiration (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) zit hem vooral in de verschijningsvorm. Dit is namelijk een dikke dubbelaar. Naast de elf nieuwe nummers op cd 1 is er een heel bijzondere bonus met nog eens elf nummers van vorige albums. Een uitstekend initiatief van het Duitse label Blue Rose, want Shurman is in Europa nog vrijwel onbekend. Aaron Beavers is de spil van de band. Vier jaar geleden verhuisde hij van Los Angeles naar Austin. Erg veel heeft dat niet veranderd aan de sound. Shurman, zo kan worden opgemaakt uit meer…

Een optreden van Malcolm Holcombe is als een woeste rivier. Je verwacht dat de Amerikaan elk moment kopje onder zal gaan in een maalstroom aan emoties. Constant wippend op een stoel gedraagt hij zich als een gestoorde zwerver. Maar wel een die briljante liedjes schrijft. Op de hoes van Down The River (eigen beheer/Rough Trade) houdt hij het hoofd net boven water, maar zo te zien is hij nu toch echt reddeloos verloren. Dat blijkt heel erg mee te vallen. Op zijn nieuwste album wordt Holcombe bijgestaan door de eredivisie van de americana. Wat te meer…

In de uit Houston, Texas, afkomstige band Grandfather Child treffen we Robert Ellis aan. Die maakte vorig jaar diepe indruk met Photographs, een album vol intelligente countryfolk en trage countryrock. Op Grandfather Child (New West/Rough Trade), het titelloze tweede album van deze formatie, tapt hij uit een heel ander vaatje. Daarbij moet wel worden aangetekend dat Ellis in deze band een ondergeschikte rol als bassist heeft. Zanger en steelgitarist Lucas Graham zwaait de scepter. Hij meer…

Tot in de puntjes verzorgd en toch vol soul, dat is maar weinigen gegeven. De betreurde Walter Hyatt had die kwaliteit. Tony Denikos is ook zo iemand. Want wat een werkelijk schitterende plaat is zijn Under The Church (eigen beheer). Zeer, zeer aanbevolen voor de fans van Walter Hyatt en diens grootste fan Lyle Lovett. De uit de Amerikaanse staat Maryland afkomstige Tony Denikos presenteert op zijn vierde schijf tien uitmuntende nummers die je zou kunnen scharen onder countrysoul. Maar in zekere zin zou je hem daarmee tekort doen. Want de fijnzinnige meer…

Het eerste nummer op Brian Webb & The Sum Of Our Histories (Lucky Dice) begint met een droge klap waarna een spannend basloopje volgt. Vervolgens wordt het opgesierd met gemene gitaarlickjes,  voordat Webb begint te zingen. Met dit Down Home wordt gelijk de toon voor de rest van de cd gezet. En die is prima. De singer-songwriter uit Boston komt op dit album véél rauwer voor de dag dan op Strange Way To Grieve uit 2010. Webb is de laatste jaren ernstig ziek geweest en heeft niet veel kunnen optreden Wel stak hij veel tijd in meer…