In een recensie van Cry Alone (Excelsior Recordings) van Dawn Brothers zou je op een site over rootsmuziek zomaar de nadruk kunnen leggen op een nummer als Seven Year Itch. Op die compositie klinkt de Nederlandse band namelijk als een jongere versie van The Band. Jeugdiger dan die legendarische band ooit heeft geklonken en ook wat swingender. Maar eigenlijk is er geen moment op dit sterke album waarop ze als een zeefdruk van voorbeelden uit het verleden klinken. Dawn Brothers is een en al muzikaliteit, net als destijds dus The Band. Alsof het spelplezier nog van de smeltende gletsjer druipt meer…

‘We create to understand ourselves better’, verkondigde David Ramirez onlangs in een interview met Rolling Stone. Voor een singer-songwriter is dat op zich niet zo’n opzienbarende uitspraak. Navelstaren is niets nieuws in dat vak. Maar op All The Not So Gentle Reminders (Blue Corn Music) kiest de Texaan ervoor om niet te zwelgen in zelfbeklag. Ja, het gaat over zijn relatie die mislukte, maar hij wilde vooral plezier beleven aan het creëren van zijn nieuwste album. Om een rotperiode af te sluiten. Op het vijf jaar geleden verschenen album My Love Is A Hurricane deed hij ook al verslag van meer…

Er hangt altijd iets in de lucht op Ghosts In The Garden (Big Bean Music) van Kris Delmhorst. Wat het precies is? Moeilijk te zeggen. Is het een zekere dreiging of juist een larmoyante sfeer? Hoe dan ook, intrigerend is het zeker. En mooi opgenomen. Zoals opener Summer’s Growing Old, donker en traag, met op de voorgrond scherp gitaarspel. Het brengt een gevoel van vergankelijkheid. Delmhorst heeft het over ouder worden, vrienden en familieleden die wegvallen en de complexiteit van die levensfase. Als bepaalde zekerheden verdwijnen, kan dat overweldigend zijn. Tegelijk kan het tot nieuwe inzichten leiden. Over meer…

Allemachtig, wat begint Sounds Like… (Dear Life Records) van de uit Philadelphia afkomstige band Florry lekker. Want het bijna zeven minuten klokkende First It Was A Movie, Then It Was A Book is niets minder dan een Prairie School Freakout. Geen idee waar dat op slaat? Check dan het in 1988 verschenen album met die titel van Eleventh Dream Day. De zwalkende gitaarrock van die band uit Chicago heeft na al die jaren niets aan zeggingskracht verloren. Of dit Sounds Like… net zo lang mee zal gaan is nu nog niet te zeggen, maar voor het moment is het genieten van knarsende gitaarnoten waarbij meer…

Een trein komt denderend naderbij. Een gitaar is gevangen in een rauw en repeterend motief. Met die spannende combinatie aan geluiden opent Dogs (Seasick Records) van Cash Langdon. Die keerde onlangs terug van Washington D.C. naar Birmingham in Alabama waar hij opgroeide. Hij opent het album met het titelnummer waarop hij het heeft over de vele zwerfhonden op straat in een wijk van die stad waar hij zijn eigen hond ook uitliet. Het brengt een intrigerende geluidssculptuur, een pietsie rauwer dan de meeste alt-country. Niet zo gek dat er vergelijkingen worden getrokken meer…

De legendarische, magistrale Paul Siebel (1937-2022) begint langzamerhand gevaarlijk dicht in de buurt van vergetelheid te komen. Dat The Wildmans op hun nieuwe album Longtime Friend (New West Records) een van Siebels mooiste liedjes (Any Day Woman, van Woodsmoke And Oranges) coveren, is dan ook op zich al bijna genoeg voor vier sterren. Maar ook de rest van het album verdient alle waardering. De tweeling Elisha (gitaar, mandoline, zang) en Aila Wildman (fiddle, zang) komt uit Floyd, Virginia, midden in de Blue Ridge Mountains. Die rurale herkomst klinkt duidelijk door op Longtime meer…

Stan Lynch was van 1976-1994 drummer bij Tom Petty & The Heartbreakers. Daarna was hij vooral als songschrijver en producent actief. In die hoedanigheid kwam hij in contact met de Texaan Jon Christopher Davis. Lynch zou een album van Davis produceren, maar diens platenmaatschappij was ontevreden met het resultaat. Lynch zag geen enkele reden om een andere weg in te slaan omdat het materiaal van Davis volgens hem sterk genoeg was. Einde verhaal, totdat Lynch en Davis elkaar in Nashville weer tegen het lijf liepen. Lynch was eigenlijk bang dat Davis boos zou zijn, omdat hem meer…

‘I’ve gone from stay at home to stay out all night long’, zingt John Howie Jr. op Who Needs The Neon. De vraag die hij stelt in de songtitel beantwoordt hij ook. Want ja, na een lange tijd waarin hij niets van zich liet horen is hij nu dus terug. En hij verlangt weer naar de gloed van een jukebox in de honky tonks. Op The Return Of… John Howie & The Rosewood Bluff (Schoolkids Records) doet hij verslag van dat verlangen. Dat is goed nieuws voor de horeca. Want wat is een bar zonder bariton? Met dat donkerbruine timbre vertelt hij hoe het komt dat hij zijn heil weer zoekt in de kroegen. Op There’s A Ghost In My Room is het meer…

Het leven is vol teleurstellingen. Tegenstellingen. Met dat gegeven gaat Esther Rose aan de haal op Want (New West Records). Op het titelnummer noemt ze op wat ze allemaal wel niet wil. Eigenlijk zijn het helemaal niet zulke grote wensen. En bijna altijd zijn er wel kleine keerzijden. Maar dat geeft niets, want dat is ‘living real life’. Ze wil liefde op Tailspin en drank op Had To. Duizelend en tollend houdt ze zich staande, terwijl John James Tourville op steelgitaar een vangnet vormt voor als het echt mis gaat. Ketamine heeft wel wat van Smashing Pumpkins. In haar liedjes gooit de singer-songwriter uit Santa Fe, New Mexico, veel meer…

Countryliedjes over treinen zijn bijna altijd de moeite waard en Big Trains van Pug Johnson vormt daarop geen uitzondering. De Texaan begint er zijn album El Cabron (Break Maiden Records/Thirty Tigers) mee. Stilistisch daalt hij af naar het verleden, er zit zelfs wat jazz door zijn country. En daarmee komt hij in de buurt van Wayne Hancock, wie kent hem nog? Dat zit hem ook wel een beetje in zijn voorkomen; ietwat sullig. Net zoals die andere Texaan die toch ook al weer dertig jaar geleden debuteerde met Thunderstorms And Neon Signs. Het komt er op neer dat Johnson te hip is om cool te meer…

Wat een lelijke hoes! En dat is niet voor het eerst. Op het drie jaar geleden verschenen Austin To Houston stond Marina Rocks ook al weinig flatteus op de foto. Daarop toonde ze haar oksels boven een hemdje met daarop de naam van Joe Ely. Dat mag dan mijn favoriete artiest zijn, dat stemde niet milder. De typografie op dat en dit S.O.S. Texas (eigen beheer) is niet veel soeps. Goed, de muziek dan. It’s All Messed Up heet het eerste nummer en dat vat het aardig samen. Marina Rocks neigt nogal naar het ordinaire. De paniekstem van dat eerste nummer doet wat denken aan powervrouwen die in de meer…

Een conceptalbum, dat kom je toch niet vaak meer tegen. Te ambitieus en overstrekt voor deze tijd van soundbites en singles? De Stillhouse Junkies, bluegrasstrio uit Colorado, hebben er geen boodschap aan en wijden The Ballad Of Charlie Avalon (Common Loon Records), hun vierde album sinds 2017, volledig aan het onzekere bestaan als rondtrekkend muzikant, gemodelleerd naar het leven van de grote countryblues-gitarist Mississippi John Hurt (afkomstig uit Avalon, Mississippi – vandaar). We volgen hem op zijn moeizame kruisweg vanuit het diepe zuiden naar de zakelijke, industriële meer…

Met de lofzang Louisiana maakt Miss Tess onmiddellijk duidelijk waar ze zich ophoudt op haar nieuwste album Cher Rêve (Rights Records). De viool van Joel Savoy strijkt door het mos van de moerascipressen in een nummer dat slepend is als het werk van The Band. Miss Tess schreef het met Maya de Vitry, die ook vocaal een duit in het zakje doet. Fraai, erg fraai. En na die opener houdt het niet op. Ride That Train is rockende cajun met accordeon en steelgitaar. Op het door Kris Kristofferson geschreven Nobody Wins is de zang bijna wat jazzy, maar evenzogoed is het zo country als maar meer…

Sterling Drake’s debuutalbum The Shape I’m In (eigen beheer) is een verfrissende en levendige tocht door de wortels van de rootsmuziek, waarin hij met respect voor traditie toch zijn eigen stem weet te vinden. Geproduceerd door Grammy-winnaar Thorleifur Davidsson en opgenomen in East Nashville, balanceert het album tussen herkenbare country-invloeden van legendes als Willie Nelson en Don Williams en een eigentijdse, persoonlijke benadering die wel doen denken aan het vroege werk van Andrew Combs. De dertien nummers (plus één reprise, nee, eigenlijk twee, ook meer…

Kai Crowe-Getty was tien jaar lang voorman van Lord Nelson, een rock-and-rollband uit Virginia. Op zijn eerste soloalbum The Wreckage (eigen beheer) gooit hij het over een andere boeg: meer onze (altcountry.nl’s) kant op. Je kunt eigenlijk alleen maar positieve dingen zeggen over deze plaat. Sprankelend geproduceerd, puike band, krachtige tenorstem (denk aan iemand als Ben Atkins, ooit een groot succes op Blue Highways, daarna weinig meer van gehoord) en mooie liedjes over het leven in zijn geboortestreek in het zuidoosten van de Verenigde Staten. Soms persoonlijk (in Brass Angels over meer…

Het is een Joods gebruik om bij het overlijden van iemand de spiegels te bedekken. Cover The Mirrors (The Noise Company) heet dan ook het nieuwe album van Ben Kweller (uit Dripping Springs, Texas). Zijn 16-jarige zoon Dorian kwam twee jaar geleden om bij een bizar auto-ongeluk. Hij ging na het eten nog even naar een vriend, moest uitwijken voor een tegemoetkomende truck, raakte van de weg, waarna een tak door het raam tegen zijn hoofd kwam. Op een vreemde manier bracht het Kweller ook weer tot leven, in muzikaal opzicht. Ja, natuurlijk er is veel meer…

Wat een geweldig debuut is dit! Spade (Timeless Echo Records) van Hayden Redwine is nog nauwelijks opgemerkt, maar misschien verandert dat door de volle mep aan sterren uit te delen. Redwine komt uit West Texas en is een bewonderaar van Joe Ely en Terry Allen. Luisterend naar Spade valt echter vooral de grote gelijkenis op met het oeuvre van Ryan Bingham. Behalve de droge stem – alsof hij zand heeft gehapt tijdens een woestijnstorm omdat hij geen zakdoek had om zijn gezicht te beschermen – is er nog een overeenkomst met de tegenwoordig vooral als Yellowstone-acteur bekende Bingham; ook meer…

Never Been Home (eigen beheer) van Sweet Megg zorgde voor wat extra werk. Want wie is deze Sweet Megg? Een singer-songwriter uit New York die zich heeft gevestigd in Nashville. Alle nummers op het album zijn geschreven door Meaghan Farrell, dus dat zal haar echte naam wel zijn denk je dan. Maar vervolgens vind je een website van Meaghan Farrell die eveneens haar tijd verdeelt tussen New York en Nashville. Ook actief in alt-country, ze is thans op tournee met Fantastic Cat. Maar dat blijkt toch echt iemand anders te zijn. Terug naar Sweet Megg dus. Nooit thuis en dat is dus al een tijdje zo. Want meer…

Op het tien jaar geleden verschenen Mississippi Moderne verklaarde Webb Wilder op Rough And Tumble Guy dat hij zal rocken tot de dag dat hij sterft. Maar Hillbilly Speedball (Landslide Records) sluit hij af met The Last Song (I’m Ever Gonna Sing). Vrees niet, dat door Sonny Curtis en Jerry Allison geschreven liedje zal heus niet het laatste wapenfeit zijn van de rootsrocker uit Mississippi. Daarvoor gaat zijn liefde voor het metier te diep. John McMurry nam ooit de artiestennaam Webb Wilder aan nadat hij de hoofdrol speelde in een door studenten gemaakte film over het leven van een rocker. Sindsdien meer…

Ha, er is weer nieuws uit het verzonken land in het hoge noorden! Een nieuw album van Sunken Lands, een band uit Groningen. Twee jaar geleden bespraken we hier hun debuut. De net verschenen opvolger daarvan heet Burning Desire (eigen beheer). De plaat is een stuk evenwichtiger dan de eersteling. Het zijn wederom zanger-gitarist Edwin Jongedijk en drummer Jaap Vissering die de 10 nummers schreven. Melodieuze heartlandrock is een goede omschrijving van de muziek van deze band. Mooie grofkorrelige stem van Jongedijk en fijne toevoegingen van Marcel Gerritsen op meer…

Wayne Scott was al 71 toen hij in 2005 debuteerde met This Weary Way. Honderden liedjes had hij klaar liggen, maar tot dan toe nooit op de plaat gezet. This Weary Way was een groot succes, eindelijk kwam zijn carrière op gang – tot Wayne zes jaar later omkwam bij een auto-ongeluk. Zo bleef het bij dat ene album. Tot nu, want er bleek nog heel wat over te zijn van de This Weary Way-sessies. Het is aan zoon Darrell te danken dat twaalf ervan nu alsnog zijn uitgebracht. Waarom dat zo lang moest duren, is niet duidelijk. Wayne’s Pain (Here Records) doet beslist niet onder voor het debuutalbum. meer…