Is er iets aan de hand in het laaglandse americana-land? Na die prachtige plaat van Maurice van Hoek ontdekken we ineens nog een fijn album van bij ons: Birds (eigen beheer), het debuutalbum van het Rijnmondse gezelschap C.C. Grand. Daarop staan elf fijne americana-poprocknummers. Toegankelijke nummers met veel aandacht voor details. Prettige achtergrondvocalen ondersteunen de lekkere zang van Corvin Silvester. Opvallend zijn ook de mooie basloopjes van Remus Aussen en de fijnzinnige invulling van toetsenist Gerben Lodder. De nummers meer…

Rauw en intens als een punkplaat uit 1977. Schurende gitaren en lekkere hooks. Een stem die soms een beetje overslaat. Heavy Meta (New West Records/PIAS) is een overweldigend album van een Amerikaan die frustratie omzet in gloeiende garagerock die het leven de moeite waard maakt. Ron Gallo verbaast zich op slotnummer All The Punks Are Domesticated over de huiselijkheid waarin vorige generaties zijn gevlucht. Het heilige vuur voorgoed gedoofd. Gallo, die er met zijn krullenbol uitziet als een jonge Dylan of Tim Buckley, speelt met meer…

De Texaanse rocker Bobby Fuller werd in de zomer van 1966 dood aangetroffen in een auto voor zijn appartement in Los Angeles. Moord? Zelfmoord? Het werd nooit duidelijk. Het inspireerde Chuck Prophet tot een stampend werkje dat het titelnummer werd van zijn nieuwste album. Op Bobby Fuller Died For Your Sins (Yep Roc Records/V2) vallen nog meer doden te betreuren. In Bad Year For Rock And Roll kijkt de artiest terug op het rampjaar 2016. De afsluiter Alex Nieto handelt over de door een regen van politiekogels gevelde inwoner van meer…

Songtitels als I Don’t Want To Play Guitar Anymore en Farewell To The Good Times doen het ergste vrezen. Is Alejandro Escovedo aan het eind van zijn latijn? Is de man die moest zien te dealen met hepatitis C het overlevingsgevecht moe? Hij zingt er op heel veel nummers van Burn Something Beautiful (Fantasy Records/Bertus) over. Op de opener gaat hij Horizontal. De harde garagerock met een vlammende gitaar die over de bodem kronkelt eindigt in distortion. Is dat direct al het einde? Niets ervan. Op Heartbeat Smile springt de man die meer…

Sommige dingen gaan volledig langs je heen. De Bowling Green Massacre b.v. of het uitkomen van Live Forevermore (eigen beheer) van Maurice Van Hoek. Gelukkig hebben we voor dat laatste geen Kellyanne Conway nodig om ons daar op te wijzen. Nee, het was het feit dat de Rotterdammer Van Hoek op zou treden op Americana Rising (De Vorstin, Hilversum op 11 feb) die aanleiding was om ons te verdiepen in zijn oeuvre. Dat is klein, want het begin vorig jaar uitgekomen Live Forevermore is zijn debuut. Zeer veelbelovend debuut, dat wel. De nu 25-jarige Van Hoek meer…

Op Davey’s Cornet (eigen beheer) zingt Tom Shed over posttraumatische stressstoornis en andere problemen waar oorlogsveteranen tegenaan lopen. Zo gaat het titelnummer over een soldaat uit de Eerste Wereldoorlog. De uit Florida afkomstige singer-songwriter schrijft bij voorkeur over waargebeurde verhalen. Zijn liedjes gaan over orkanen, allesverwoestende branden of een politicus uit Florida die in 1953 werd doodgeschoten door zijn zwarte minnares (Bolita Sam). Fear gaat over de verlammende uitwerking van angst. Draw The Line is een humoristisch liedje over meer…

Country en soul zijn altijd de peilers geweest waar Jim Lauderdale op heeft vertrouwd. Daarmee kun je een behoorlijk breed repertoire neerzetten, zo heeft hij wel bewezen. En in het geval van Lauderdale ook een veelomvattend oeuvre. London Southern (Proper Records/Bertus) is zijn nieuwste album. En dat is een bijzonder geval. Want de focus ligt deze keer op zijden soul. Dat wordt wel duidelijk op Different Kind Of Groove This Time, een titel die letterlijk valt te nemen. Op dit samen met John Oates geschreven werkje is het duidelijk de meer…

De driestemmige harmonieën van Snowapple op het album Tracks (ZIP Records/Rough Trade) trekken een grillig spoor langs ongewone vergezichten. De buitenissige samenzang wordt opgetild door wonderlijke arrangementen die een muzikale wereldreis bieden die zinsbegoochelend is. De kern van de Nederlandse formatie bestaat uit Laura Polence (zang, piano), Una Bergin (zang, mandoline) en Laurien Schreuder (zang, gitaar), die respectievelijk folk, jazz en opera als achtergrond hebben. Samen met de begeleiders reizen ze met meer…

Wat een heerlijk en overtuigend album is dit The Mules Of Nana (Stickman/Konkurrent) van Orango. Ja, Orango, nooit van gehoord natuurlijk. Ik ook niet, maar liefhebbers van southern rock of bluesrock kennen hen misschien al wel langer. Zo niet, dan moeten ze als de donder deze zesde(!) schijf van dit powertrio in huis halen. Maar de nummers op deze plaat bieden ook de andere muziekliefhebbers heel wat moois. De cocktail van soulvolle, in blues gedrenkte southern rock met prachtige, bijna westcoast-‘ig aandoende koortjes en samenzang is bijzonder meer…

Travis Green heeft een enorme voorsprong op de concurrentie. Geboren en getogen in Austin, Texas, hoefde hij maar een paar hoeken om te slaan om de muziek uit de honky tonks te horen stromen. De 27-jarige artiest legt met A Little Too Late (eigen beheer) een heerlijk plaatje neer dat liefhebbers van Damon Bramblett en Jesse Dayton niet aan zich voorbij kunnen laten gaan. Bijzonder: de Texaan liet de Noor Kid Andersen de rol van producer vervullen. Uitstekende keuze, want de bluesgitarist heeft voor elk liedje de juiste licks. Green vliegt meer…

One More Song (Blue Elan Records) is, gaap, een nogal overbodig album. Jack Tempchin haalt elke vorm van beweging uit Slow Dancing. Dansen en stilstand gaan moeilijk samen en we voelen geen enkele behoefte om het toch te proberen. Als we Slow Dancing willen horen, halen we de elpee van Funky Kings uit 1976 wel weer eens uit de kast. Het volgende nummer Singing In The Streets kennen we ook al van die plaat. Deze versie voegt, gaap, niets toe. We zouden het in deze recensie kunnen hebben over de rol die Tempchin speelde in de meer…

De albumtitel Duende (Blue Rose Records/Sonic Rendezvous) lijkt me iets teveel eer voor de waar die The Band Of Heathens in petto heeft op het nieuwste album. Kippenvelmuziek is het namelijk niet. Het heeft wel soul, maar hooguit aan de oppervlakte, zoals de meeste popmuziek trouwens. In de jaren 70 zouden meerdere nummers de hitlijsten in hebben gekund. Het met wat gefluit en een lekker slaggitaartje aangeklede How Deep Is Love zou een kandidaat zijn geweest. En anders Trouble Came Early wel. De gitaren gaan in standje meer…

Zoals we eerder schreven (hier) is Jack Stillwater een band en geen singer-songwriter. Een viermansband uit de omgeving van Oslo en Drammen. The Farmer Trilogy (eigen beheer) is hun derde album. De nummers van dit album werden eerder uitgebracht op 3 EP’s en gaan over de migratie van de Noren naar de VS. In het eerste deel, The Farmer, gaat het over het harde leven van de boeren. Het tweede deel gaat over de reis naar de VS en de derde EP heeft het nieuwe leven aan de overkant van de oceaan tot onderwerp. In totaal levert dat 14 meer…

Alweer een recensie van een Marie. Courtney Marie Andrews deze keer, die vorig jaar al Honest Life (Loose Music) uitbracht. De plaat is echter vorige week ook in Nederland uitgekomen. Honest Life is al het zesde album van de 26-jarige Andrews, die opgroeide in Phoenix, Arizona maar al op haar 16^de het huis uitging om een loopbaan in de muziek te na te streven. Aanvankelijk als begeleider van andere artiesten. Zo kwam ze ook een aantal maanden in België terecht waar ze speelde in de band van Milow. Daar ontstonden, na een verbroken relatie, de meeste nummers voor meer…

Dit is weer zo’n recensie waarbij we een volkomen onbekende artiest bij u onder de aandacht brengen. Gewoon omdat het moet vanwege de schitterende plaat die ze maakte. Vorig jaar in september kwam Hearing Colors Seeing Noises van Signe Marie Rustad uit. Inderdaad, Signe Marie Rustad en nee, ik had ook nog nooit van deze Noorse zangeres gehoord. Puur toevallig rolde dit album mijn Spotify-luisterlijst binnen. En sindsdien is er bijna geen dag voorbij gegaan zonder dat ik tenminste een paar nummers luisterde. HCSN heeft slechts meer…

Tift Merritt herbeleeft op Stitch Of The World (Yep Roc/V2) de emoties die horen bij een relatie die stukloopt. Ze is er voorlopig wel even klaar mee, zo blijkt op My Boat. Ze heeft even niemand nodig op haar scheepje. Ze komt de nacht wel alleen door. Luisterend naar de Rolling Stones bijvoorbeeld. Een steelgitaar glijdt over het water, maar Merritt geeft niet toe. Heartache Is An Uphill Climb is een fraaie songtitel die vertrouwen wekt dat ze zich wel zal redden. Lekker slaggitaartje. Het album begint ijzersterk met Dusty Old Man waarop de gitaren meer…

Het werkstuk 4th Of July (Thirty Tigers/Bertus) van Carl Broemel is nauwelijks te rijmen met zijn rol als gitarist van My Morning Jacket. In de band van Jim James kan hij zich behoorlijk uitleven met zo af en toe epische gitaarsolo’s. Als hij in zijn vrije uren een studio opzoekt om zijn eigen nummers te creëren, gaat hij totaal anders te werk. Hij begeeft zich dan liever in een Sleepy Lagoon waar vogeltjes kwetteren. Zijn vloeiende gitaarlijnen rollen dan van organisch naar symfonisch. Weliswaar biedt het titelnummer in de tien minuten die meer…

Deze recensie zou kunnen beginnen met te suggereren dat u Joost Dijkema misschien kent als gitarist bij het Groningse gezelschap Reverse Cowgirls, maar de kans dat u weet (ondanks recensie hier) wat deze band precies voor muziek maakt, is niet groot. En bovendien is wat Dijkema op Sacred Revalations doet, zo op zichzelf staand, dat slechts het feit dat hij in die band gitaar speelt van enige relevantie is. Ja, en dat dit ook onder rootsgeorienteerde muziek valt. Deze eerste soloplaat van Dijkema kent 9 nummers waarin het fabuleuze akoestische meer…

Joe Camilleri zit al vijftig jaar in de muziekbusiness. De Australiër maakte in de jaren 70 naam met Jo Jo Zep & The Falcons. Op zijn cv staan 48 albums, waarvan Faithful Satellite Rootsy/Sonic Rendezvous) de twintigste is met The Black Sorrows. Die band zou je kunnen omschrijven als de beste bewegende jukebox van de wereld. Het eigen repertoire lijkt altijd wel op iets anders uit de popgeschiedenis. Maar het zijn wel eigen liedjes. Knap geschreven bovendien door Camilleri en diens vaste partner als songschrijver Nick Smith. Na een deftig intro meer…

Na het slappe Jesse Sings Kinky (Friedman) van drie jaar geleden is dit weer eens een knaller van jewelste van Jesse Dayton. The Revealer (Blue Elan Records) is een gitaarplaat. The Revealer is een liedjesplaat. Die combinatie is heilig, ook al denkt niet iedereen er zo over, zo blijkt op Holy Ghost Rock N Roller. Want dit is muziek van de duivel, zo horen we daar. Klinkt alsof Jimmy Swaggart zijn neef Jerry Lee Lewis een trap onder zijn hol geeft, die daarna angstig de toetsen uit zijn piano timmert. Daddy Was A Badass is een stoer liedje over meer…

Gent mogen we wel het hotbed van de Belgische americana noemen. Nieuwste loot aan de boom van deze stroming is Rianto Delrue, een nog maar 25-jarige singer-songwriter, die met Riding For A Fall (eigen beheer) zijn debuut aflevert. De plaat kent 11 zelfgeschreven nummers en bevalt me elke draaibeurt meer. Townes van Zandt en Bob Dylan zijn duidelijk van invloed geweest op Delrue. Zang, gitaar, mondharmonica, dat is zijn basisuitrusting. Voor de meeste liedjes op deze plaat heeft Delrue hulp gekregen van een aantal “usual suspects” meer…