Zo’n duizend jaar geleden, in het eerste decennium van deze eeuw, was de Zweedse singer-songwriter Andi Almqvist een bekende naam binnen de Laaglandse americana-gemeenschap. Hij kwam destijds regelmatig naar deze regio, maar om onbekende redenen verdween hij plotseling van de radar. Tot nu, of eigenlijk tot een half jaar geleden, toen zijn nieuwe album Not Too Far From Happy (Ella Ruth Institutet) uitkwam.
Het centrale thema van dit album is persoonlijke transformatie en veerkracht. Almqvist verkent in zijn teksten een reis van pijn en verlies naar herstel en hoop. Hij reflecteert op zware meer…
Op Sweetheart Of The BQE (Short Stack Records) zingt 
Het zal geen toeval zijn dat de hoesfoto van Craig Finns Always Been (Thirty Tigers) een kopie lijkt van die van Randy Newmans Little Criminals. Een directe verwijzing is weliswaar niet een-twee-drie te vinden, maar het zal bedoeld zijn als eerbetoon aan de meester van de superieure, knipogende observaties, druipend van nu eens milde ironie, dan weer bijtend sarcasme. We horen het terug in de trefzekere zeggingskracht van 
“I was half snake, half television.” Wat?! Waar gaat dit over? Dit is de eerste zin van 
Kevin Dehan maakte honky tonk voor hippies, maar de Texaan met de artiestennaam Cactus Lee heeft die soms losjes aan Doug Sahm refererende stijl op zijn laatste albums ingeruild voor lofi indie folk. Cactus Lee (Western Vinyl) van de artiest zonder website moet het zonder titel doen, maar heeft wel een fraaie tekening van Robert Crumb als hoes. Verkrijgbaar op gekleurd vinyl en als cd. Vanzelfsprekend ook als download of via streamen te beluisteren. Er is toch wat country door de accordeon van Bukka Allen op Rabbit en Runaway. En op Got A Heart Like Rainwater Blues komt er een steelgitaar 
“Mooi, mooi, mooi.” Dat waren de woorden die spontaan bij me opkwamen na het optreden van The Delines gisteravond in TivoliVredenburg. Het vijfkoppige gezelschap bracht een betoverend concert, ondanks een 
Veertien jaar duurde het voor 
Michael Hurley, een van de meest eigenzinnige en invloedrijke stemmen in de Amerikaanse folkwereld, is op 1 april jl. op 83-jarige leeftijd overleden. Geboren op 20 december 1941 in Bucks County, Pennsylvania, groeide Hurley uit tot een pionier van de zogenaamde “freak-folk” beweging. Zijn muziek, gekenmerkt door een unieke mix van bluegrass, blues en folk, wist generaties artiesten te inspireren.
Tussen de tweede keer dat Moby Grape uiteenvalt – na de totale mislukking van het terugkeeralbum 20 Granite Creek in 1971 – en de soort van live-reünie in 1978, vastgelegd op Live Grape, verschijnt, van de druiven naar de wijn, in 1976 het gelijknamige album van Fine Wine. Fine Wine bestaat voor de helft uit Moby Grape-leden: Jerry Miller en Bob Mosley. Bij hen gevoegd heeft zich Michael Been, die eerder zijn sporen verdiende met Aorta en H.P. Lovecraft (en later successen zal kennen met The Call) . Drummer van dienst is John Craviotto, die eerder drumde bij Ry Cooder (en later in The Ducks van Neil Young). Dit 
Vorig jaar april waren we enthousiast over de chicano soul op 
Een christelijke opvoeding kan een mens behoorlijk in de weg zitten. In het zuiden van Amerika kunnen ze daar over meepraten. Zo ook 
Americana komt overal vandaan. Wat te denken van 
We hebben het hier nog niet eerder gehad over het Holland International Blues festival, want… ja blues. Maar voor de editie van dit jaar zijn behoorlijk wat americana-artiesten geboekt. Op de eerste dag van dit festival in Grolloo, op vrijdag 20 juni, zijn er optredens van Bonnie Raitt, Margo Price, Early James, Pokey Lafarge, Jenny Don’t & the Spurs, Robert Finley, Dawn Brothers, JD Clayton, the Robert Cray Band en Hans La Faille (voormalig drummer van Cuby & the Blizzards). Op zaterdag 21 juni is het de beurt aan Jesper Lindell, Tami Neilson, Seasick Steve, Kaleo, Melissa Etheridge, Leif de Leeuw Band, The Heavy Heavy, D.K. Harell, Connor Selby en Jerron Paxton. Er zijn 
Wat er te vertellen valt over Spirit Ridge (Continental Song City) van 
Dit is er weer eentje die er echt uitspringt: Big 
Over 
Vorig jaar speelde Engelse singer-songwriter Jack Browning zowel op Ramblin’ Roots als op TakeRoot. Dat waren solo-optredens. Binnenkort, in mei, komt hij weer naar Nederland, maar nu met band. Dat belooft wat! Op 11 mei in Haarlem, 12 mei in Eindhoven, 13 mei in Leiden, 14 mei in Hengelo, 15 mei in Utrecht en op 16 mei in Groningen. Voor een van deze optredens (naar keuze) mogen we van Jack twee vrijkaarten weggeven. Wat je daarvoor moet doen? Het juiste antwoord geven op de volgende vraag: Jack Browning woonde een tijd in Nederland. In welke plaats was dat? Stuur je antwoord voor 15 april a.s. naar 
Donderwolken dreven over Woodstock tijdens de totstandkoming van Spirits (New West Records), het achtste studioalbum van 
Het is weer een nieuw jaargetijde, weer een nieuw album van 
Hallo, Koos Koets hier. Ik heb nu een 
De Britse pubrock ontstaat in 1971, maar wel door toedoen van een Amerikaanse band. Drie Amerikaanse jongens die in Londen landen om hun debuutelpee op te nemen, maar niet weten wat hen te wachten staat. Austin de Lone – hij overleed op 6 januari 2025 – en Jack O’Hara ontmoeten elkaar in 1968 in de muzikale hippiescene van San Francisco. Een jaar later vinden ze dat het daar passé is en verhuizen ze naar New York. Het folkduo speelt in de cafés en koffiehuizen van Greenwich Village. Als Brien Hopkins zich bij het duo voegt is het een band: Austin de Lone, zang, piano, orgel, akoestische en 
State Road 68, Arkansas (1998)
Horsebath
Eenmaal in de ban van de vrouw ben je verloren. Gaan eigenlijk alle countryliedjes daar niet over? Zelfs als ze gezongen worden door het vrouwelijk geslacht is dat het geval. Het is dus helemaal niet raar dat 
‘I’ve got a tattoo of Merle Haggard and a cat named George Jones / If not for George Merle and Willie I’d be all alone / All alone.’ Aan het woord is 
Leven in een schuurtje met daarachter een tuintje. Zwemmen in een meer met het maanlicht op zijn gezicht. Dat zijn zomaar wat wensen van 
