‘My name is Thomas Jefferson Kaye, I was born in North Dakota / I went to New York one day, where I learned myself to get loaded’. Zo introduceert Thomas Jefferson Kaye zichzelf In het openingsnummer van First Grade en gaat dan verder met: ‘And we learn to fly in Northern California’. Pas in Californië begint Tommy Kaye in 1972 aan een solocarrière, terwijl hij dan al jarenlang een drukbezet producer en tekstschrijver is. Als producer was Thomas Jefferson Kaye namelijk betrokken bij beroemde singles als ‘Denise’ van Randy and the Rainbows en ’96 Tears’ van Question Mark & the Mysterians, bij albums van meer…
Kun je op een site over altcountry aan komen zetten met een songtitel als That’s Why God Loves Cowboys en toch serieus worden genomen? Tsja, twijfelgeval zou ik zeggen. Na een paar luisterbeurten wist ik eerlijk gezegd niet wat ik moest denken van The Underdog (Big Label Records/Thirty Tigers/Bertus) van de Texaan 
Drums, gitaar en zang zijn even belangrijk op Blackwing, het nummer waarmee 
Op Going Down In History (Bloodshot Records/Bertus) klinken 
Mooie titel is dat: Home Sweet Hotel (eigen beheer). Het is het leven van de rondreizende artiest. Zo ook voor 
Op deze site werd al eerder die razend interessante 
Twintig jaar geleden trad BR5-49 op in het Duitse tv-programma Ohne Filter. Van die opnamen is nu het live-album One Long Saturday Night, Plus (Bear Family/Bertus) verschenen. Die Plus staat voor vier in Japan opgenomen liedjes. De band was een buitenbeentje in Nashville met het soort ouderwetse honky tonk dat ze maakten. Ohne Filter viel in de smaak bij de Amerikanen, omdat er live 
Een cruise? Geen sprake van! Na die eerste ferme afwijzing ging Jan Donkers toch overstag. Een half jaar later scheepte hij in op de Norwegian Dawn voor de Cayamo Cruise 2009. Vanuit Miami ging de reis door het Caribisch gebied waarbij de opvarenden werden vermaakt door John Hiatt, Lyle Lovett, Joe Ely, Webb Wilder, Patty Griffin en andere artiesten. In zijn vorig jaar verschenen boek Rock’-n-Roll Voorbij De Midlifecrisis doet Donkers in zes hoofdstukken verslag van evenzovele cruises. Goede muziek, maar ook minder 
Wie is er niet groot geworden met die typische Excelsior-sound? Bands als Daryll-Ann, Caesar en Johan bepaalden zo’n beetje vanaf de jaren 90 de Nederlandse gitaarpopscene. Ook 
De deurbel gaat. Als ik opendoe staat de buurvrouw voor m’n neus. Of ik die muziek die ik de laatste drie dagen draai alsjeblieft nog eens wil opzetten. En ze wil graag weten wat het voor een plaat is. Het is Walking With A Stranger (eigen beheer), het tweede album van het duo 
Met Six On The Out (eigen beheer) brengen 
Gisteravond werden in Los Angeles voor de 58ste keer de Grammy Awards uitgereikt. Daarbij vielen Chris Stapleton (foto) en Jason Isbell ieder twee keer in de prijzen. Stapleton kreeg ze voor “Country Solo Performance” en “Country Album” en Isbell voor “American Roots Song” (24 Frames) en “Americana Album”. De Grammy voor het beste folkalbum ging naar Bela Fleck en Abigail Washburn en die voor het beste bluegrass-album 
Valentijnsdag 2016. Nijmegen. Geen lekker weer, dus een rondje golf op het nabij gelegen Rijk van Nijmegen links laten liggen. Ook geen De Goffert om de Nijmeegse Eendracht Combinatie te zien verliezen (0-3) van de aanstaande (?) landskampioen. Maar wel: The Mulligan Brothers in Trianon. Het (na)middagoptreden welteverstaan, want een minuutje DWDD lijkt vrijwel immer een run op kaartjes teweeg te brengen; ook voor The Mulligan Brothers. Het middagoptreden was dan ook plots in 
Na de dood van zijn vader zocht 
In 1977 was ik 15. Countryrock was alles voor me. Ik had het idee dat ik veel te laat geboren was, want alle goede platen in dat genre waren eind jaren zestig en begin jaren zeventig gemaakt. En dat was al zóóó lang geleden. Hotel California was best een aardige plaat, maar het titelloze debuut Eagles toch echt zoveel beter. Vier jongemannen die speelden alsof de naalden van de cactussen door hun Levi’s prikten. Mijn leven was een ontdekkingstocht naar 
Ze werden hier al genoemd in recensies van albums van Willie Sugarcapps en Scott Nolan. Maar hun eigen Dirt Road’s End bleef onbesproken. Daar maken we nu een eind aan, ook al is het album al bijna een jaar oud. Gewoon omdat het kan en omdat dit een album is dat nodig onder de aandacht gebracht dient te worden. 
De eerste namen voor de op 2 juli in het Utrechtse Julianapark te organiseren derde editie van het 
Op zijn achttiende verliet 
Eergisteren bereikte ons het bericht dat Giant Sand er na 30 jaar mee ophoudt. Howe Gelb kapt met zijn band. Het einde van een tijdperk. Jammer. Maar waar iets verloren gaat ontstaat vaak ook weer wat anders moois. In een van de laatste (of was het de laatste?) samenstellingen van Giant Sand zaten Brian Lopez en Gabriel Sullivan, een duo dat er samen ook nog een andere band op nahoudt: 
Rootsmuziek heeft maar weinig met het platteland te maken. Het gros van al die artiesten op cowboylaarzen woont in een stad. Jeffrey Lewis komt uit New York en draagt sneakers. Zijn muziek wordt door vrijwel niemand omschreven als americana. Toch is Manhattan (Rough Trade/Konkurrent) van 
Met Because There’s Nothing Outside (eigen beheer) doet de Amerikaan Mark Davis afstand van het geloof. Het album is een verlengstuk van zijn eveneens vorig jaar verschenen boek God In Chains. 
Vandaag, 6 februari, is op 74-jarige leeftijd Dan Hicks overleden. Hicks richtte al in 1967 Dan Hicks and His Hot Licks op, een band die, met tussenpozen, tot op de dag van vandaag bestaan heeft. Hicks’ muziek was niet onder een noemer te vangen. Hij combineerde (vaak met humorvolle teksten) country met jazz, bluegrass, pop, swing en folk. Dan Hicks componeerde, al in 1969, ook I Scare Myself dat in de versie van Thomas Dolby een bekende hit werd. Maar zie hieronder de originele versie van 
De uiterst actieve Neal Casal bepaalt de kleuren op Indian Summer (Horton Records/Continental Record Services/Munich) van 
In de onregelmatige serie ”waar luisterden we tien jaar geleden naar?”, nu – hoewel het al februari is – even een terugblik naar januari 2006. Op deze pagina’s bespraken we toen een paar albums die nog steeds het beluisteren waard zijn en ook een aantal albums van artiesten die compleet van de radar verdwenen zijn. Wat te denken bij voorbeeld van Linda McLean? Van haar recenseerden we No Language. Daarna was er nog wel wat nieuw plaatwerk van deze dame die ook zeer regelmatig op de Nederlandse podia stond, maar 
Ghosts Of The Low Country – The Muscle Shoals Sessions (eigen beheer) van Tawny Ellis is een geweldige ep met vier liedjes (17.40 minuten, twee eigen composities en twee covers). Ellis komt uit Savannah, Georgia, maar woont tegenwoordig in Los Angeles. Voor deze ep reisde ze terug naar het zuiden van de Verenigde Staten. Naar Muscle Shoals, Alabama, om precies te zijn. Daar nam 
Op haar elfde stond 
In november van enig jaar begint het al te wringen: de maand december is aanstaande. Waarlijk een gruwel die maand, elke keer opnieuw. Al die min of meer opgelegde plichtplegingen, ze kunnen mij gestolen worden. Om die reden begint in november (en soms al veel eerder…) mijn voorbereiding op de maand na december, juist ja, die maand waar men nu ook al sinds enige tijd ergens het begrip Blue Monday voor heeft ingepast: januari! Verlost van al dat quasi feestelijk decembergeneuzel, ga ik er juist in januari vrolijk & depressievrij met volle overgave tegenaan. Iets wat in december simpelweg lastiger is: het 
Een aangenaam strijkje opent het heerlijke Goodbye Loneliness. Na die eerste klanken die de sfeer van een kamerorkest neerzetten, verandert een baritongitaar de richting. ‘Love is a game you don’t want to play, you can lose every day’, horen we David Brooks zingen. Hij heeft het van horen zeggen. Van een vriendin. 
