Aan de onbekendheid van Ian Fisher gaat de komende tijd iets veranderen. En dat dat is meer dan terecht. Fisher is een Amerikaan die werd geboren op een boerderij in Missouri, die al jaren in Europa woont. Tegenwoordig noemt hij Berlijn zijn thuis, maar hij had al eerder zijn stek in Wenen en Hamburg. Zijn eerste soloplaat, Nero, wordt uitgebracht door het Nederlandse label Snowstar Records. Het opvallende is dat hoe langer Fisher weg is uit de VS, hoe pregnanter de country in zijn muziek doorklinkt. Nero kent dan ook een bijzonder meer…
Marty Fields Galloway is Born To Boogie. Vanzelfsprekend speelt haar twangy trip zich af in het zuiden van Amerika. Want daar in Dixie kun je je pas echt verliezen in rock-’n-roll. In Take You Down neemt ze ons er mee naar toe. Maar wanderlust heeft haar naar andere oorden gebracht. Ze verblijft tegenwoordig zowel in het Franse Bordeaux als in het Texaanse Austin. Op Long Way From Home (eigen beheer) laat ze horen dat het helemaal niet uitmaakt waar je zit. 
Matty Charles is een songer-songwriter die we hier hoog hebben zitten (zie 
Over de vorige plaat van het Zweedse 
De 
Shananana. Shananana. Welkom in de wereld van 
Het is weliswaar al 2016, maar we moeten nog heel wat onafgedane zaken uit 2015 behandelen. Neem nu 
De dood komt en neemt weg. De dood is onvermijdelijk. 
De leukste eindejaarslijst van 2015 was misschien wel die met de beste americana uit Australië en Nieuw-Zeeland van de site Post To Wire. Op 
De leden van de 
Artiesten uit Scandinavië zijn meesters in het kopiëren. Meer dan eens weten ze ons compleet te verrassen met platen die uit een ander tijdperk lijken te komen. Prachtige westcoastproducties of knappe altcountry, het lijkt wel of die bands uit Zweden, Noorwegen, Finland en Denemarken altijd alles goed doen. Hoe zit dat met 
Sea of Clouds (Tapete Records) verscheen al een half jaar geleden. En we hadden best nog drie maanden kunnen wachten met een recensie, want dan hadden we een leuke aanleiding gehad om dit album van 
Het titelnummer van Horse Thief (Thunder Ridge Records), het nieuwste album van de Amerikaanse 
Eergisteren overleed Glenn Frey. Inderdaad een van de dragende leden van the Eagles. Maar ook voor de Eagles was Frey al actief, o.a. bij Bob Seger en in Longbranch Pennywhistle. Een goede reden om het stof van deze Vergeten Klassieker af te blazen. In 2007 schreef Wiebren Rijkeboer op deze pagina’s het volgende over die plaat.
Muscle Shoals, derde soloplaat, problemen met alcohol overwonnen; u denkt misschien Jason Isbell, wij zeggen echter 
De mannen van 
Het was tijdens Children Of Children. Jason Isbell had net zijn akoestische gitaar teruggezet en zijn brandnieuwe Duesenberg omgegord. Terwijl de wereld om hem heen in brand stond (bassist Jimbo Hart waagde zelfs een elegant danspasje) liet hij, stokstijf staand, zijn elektrische gitaar brullen en gieren. Weer eens werd duidelijk dat Isbell van origine een gitarist is. Een gitarist die toevallig ook nog eens een componist en zanger geworden is. En wat voor een! Het optreden in de Amsterdamse Paradiso was één grote showcase van zijn kunnen. De man uit Muscle Shoals bracht vooral nummers van zijn twee uitmuntende 
Razend enthousiast waren we over Can I Come By, het debuut van 
Er is in de jaren zestig het nodige moois uit Canada gekomen. Van sterren als Neil Young, Joni Mitchell en Gordon Lightfoot tot minder bekende goden als Ray Materick, Bruce Cockburn, en Bob Carpenter. Hoewel de naam David Wiffen (1942-) al decennia langs de rand van de vergetelheid zwerft, hoort ook hij in dit rijtje thuis.
Archer’s Arrow (eigen beheer) van 
De ratten in de schuur zijn verdwenen. Op Nooit Genoeg (Bastaard Platen) heeft 
De titel Loud Music & Soft Drinks (French Dip Records) geldt nog steeds voor 
Rock moet rollen als twee dobbelstenen die bonkend over de tafel vliegen. Rollen doet het met 
Het was dat ik deze kerstperiode een aantal dagen vrij had en iets aan het zoeken was tussen alle dingen die ik van de televisie had opgenomen. Ineens trof ik daar Songs Of The South aan. Ik had er geen herinnering aan dat ik dit van de BBC had opgenomen en ik wist ook niet meer precies wat het was. Ik zag wel dat ik het in februari van 2015 had opgenomen. Daardoor had ik nog maar een paar weken om het te bekijken. Door schade en schande ben ik er namelijk eerder achtergekomen dat mijn provider na een jaar alle in de cloud 
