De eerste kennismaking met Lowell George kan zomaar Cheek to Cheek zijn, de single die in 1979 werkelijk een soort van zomerhit werd en zomaar in de top 10 van de Nederlandse top 40 belandde. Maar er zit een diepere laag achter. Lowell George, de man met de kleine voeten, heeft dan net Little Feat verlaten op jacht naar een succesvolle solocarrière, maar al binnen vier maanden na de release van zijn solo-album Thanks I’ll Eat It Here overlijdt George aan een hartaanval als gevolg van een overdosis heroïne.

Lowell George stuurde altijd al aan op een breuk met Little Feat, want zegt een voormalig met George samenwerkende muzikant: ‘The guy was moving past the notion of a group’. Al in 1976, nog voor Time Loves A Hero, begint Lowell George, daar waar het maar uitkomt, te werken aan een solo-album. In diverse studio’s en met diverse muzikanten; hij plukt zelfs een mariachiband uit een Mexicaans restaurant. De bedoeling is een commerciële plaat te maken, waar de nadruk ligt op zijn zang; op de performer Lowell George, en niet zozeer op zijn karakteristieke slidespel of zijn eigen composities. Hij trekt daar maar liefst zo’n tweeënhalf jaar voor uit, neemt thuis in L.A. met mobiele studio op en laat die, met toevoeging van een band, tot leven komen in de grote opnamestudio’s in Hollywood. 

Op Thanks I’ll Eat It Here, in een vertrouwd hoesontwerp van Neon Park, spelen in diverse samenstellingen mee: Fred Tackett (gitaar), Bill Payne (keyboards) en Ritchie Heywood (drums) van Little Feat, evenals gekende drummers Jim Keltner (o.a. Deleaney & Bonnie, Leon Russell, Joe Cocker, Ry Cooder, George Harrison en John Lennon) en Jim Gordon (Derek and the Dominos, Steely Dan, Souther-Hillman-Furay Band); Dean Parks (gitaar) en Chuck Rainey (bas) van Steely Dan; David Paitch (keyboards) en Jeff Porcaro (drums) van Toto; Nicky Hopkins (piano), bekend van The Rolling Stones; en ook nog gitarist Herb Pedersen (o.a. Gram Parsons, Emmylou Harris, John Prine en Jackson Browne). Als achtergrondzangers ‘huurt’ George J.D. Souther, John Phillips (The Mamas & The Papas), Van Dyke Parks en ook zangeres Bonnie Raitt in. 

Lowell George noteert op de binnenhoes: ‘I quite honestly don’t remember who played what’. Niet zo gek: er gingen in de studio wagonladingen Bolivian marching powder (quote Jay McInerney) doorheen. Toch en misschien wel juist daarom is Thanks I’ll Eat It Here zo’n speels, enthousiast, soulvol album, bomvol variëteiten. Hoewel de hoekige Little Feat-sound duidelijk is te onderkennen stopt George er méér in, zoals een Stevie Wonder-twist in opener What Do You Want The Girl To Do, een cover van de Allen Toussaint-song, en een rootsreggae-bonk in Honest Man. Hoewel de man prachtig zingt, zit er toch fijn, typisch Lowell George-slidegitaarwerk in Two Trains – ook al te vinden op Little Feats Dixie Chicken (1973) –, Ann Peebles’ I Can’t Stand the Rain en Rickie Lee Jones’ Easy Money. Prachtige liedjes zijn er ook – indachtig de zanger, crooner George – in 20 Million Things en Find A River. Van Dyke Parks’ Himmler’s Ring is vaudeville en dan is Cheek To Cheek – met dat mariachi-orkestje – dus die heerlijke, onwaarschijnlijke hit: 

Rosarita, I laid on your beach,
dreaming and drinking tequila.
I came all the way from Marina del Rey,
on a plane yesterday.

Als Cheek To Cheek in augustus 1979 in Nederland een regelrechte hit wordt, is Lowell George al overleden. Op 29 juni, tijdens de Thanks I’ll Eat It Here-tournee overlijdt hij in een hotelkamer in Arlington, Virginia, 34 jaar oud.

Thanks I’ll Eat It Here. Warner Bros. Records, 1979. What Do You Want the Girl To Do│Honest Man│Two Trains│I Can’t Stand the Rain│Cheek To Cheek│Easy Money│20 Million Things│Find A River│Himmler’s Ring