Van het begin af aan is het The Pink Stones te doen om oude tijden nieuw leven in te blazen. Daartoe heeft Howard Pinkston nauwgezet studie gemaakt van de geschiedenis van de countryrock. De leider, naamgever en tevens het creatief brein van de band wil daarbij de regels die bij het genre horen volgen, maar tegelijkertijd wil hij ze juist breken. Want het is wel de bedoeling om iets nieuws toe te voegen aan de traditie. Op Thank The Lord… It’s The Pink Stones (Eleven New Country Standards) (Normaltown Records) lukt dat niet helemaal. Dat wil zeggen, het derde album voegt niet iets toe aan de eerste twee. In de recensie van debuut Introducing… The Pink Stones merkte ik op dat de nummers nogal in midtempo blijven hangen. Dat is nog steeds zo. Eigenlijk moet je zelfs zeggen dat ze tegen midtempo aanhangen. Dat is niet zo erg, maar als dat voor alle liedjes geldt, ontstaat er wel iets van een probleem. De opmerking uit die recensie dat de stem van Pinkston wat zeurderig is, had geen negatief effect op de waardering. Deze keer begint dat wel een beetje tegen te staan. Helemaal als een melodie van bijvoorbeeld Too Busy een beetje vermoeid klinkt. In de bespreking van het tweede album You Know Who constateerde ik dat het meer van hetzelfde was, maar net iets minder. Toch slaagde Pinkston er opnieuw in vier sterren bij elkaar te sprokkelen. Deze keer valt er een sterretje af. De liedjes van Thank The Lord blijven namelijk wel erg oppervlakkig. Het gaat steeds over de liefde en de bijbehorende hobbels. Toegegeven, daar gaat het in country bijna altijd over, maar Pinkston en zijn mannen blijven steken in pastiche. Opmerkelijk genoeg bewerkstelligt juist de losse sfeer die indruk. Het klinkt allemaal goed, maar soms is dat niet goed genoeg. Nou ja, wel voor drie sterren, maar dit is niet een album dat een Pile Of Memories oplevert.
Reageren
»Nog geen reacties.
RSS feed for comments on this post.
Plaats een reactie