Over het programma van de zestiende editie Van TakeRoot waren we erg enthousiast: veel ‘nieuwe’ bandjes, een paar bekende namen en een legende.  Maar leverde dat ook een mooie avond op?

Tekst: John Gjaltema, Peter Hageman, Hugo Vogel
Foto’s: Peter Hageman

Met hun vette haren zien Johnny Dowd en zijn kompanen Willie B en Michael Stark er uit als karakters uit een B-film die op het podium zijn gezet na een nachtje zwerven door de stad. En zo klinkt het ook. De voorheen als voormalige verhuizer aangeduide Dowd uit Ithaca, New York, heeft zijn probeersels al veelvuldig op de Nederlandse podia gebracht. Deze keer varieert hij tussen hoekige blues en verlopen garagerock. Stark en B krijgen van de toekijkende Dowd ruimte om als het duo Tzar even hun eigen ding te doen. De experimentele uit drums en toetsen opgebouwde instrumentale muziek heeft niets met roots uit te staan; een leuk prikje om meer…

Al vanaf het zesde liedje van het optreden van Steve Earle & the Dukes (& the Duchesses, waarover later meer) was bassist Kelley Looney bezig met het rechtzetten van zijn microfoon-standaard. Maar het was pas drie liedjes later, in After The Mardi Grass, dat hij die voor het eerst zou gebruiken. Het tekent meer…

Na alweer een overwegend regenachtige, koude dag je humeur opkrikken door een concert bij te wonen kan louterend werken. Gevaar is hooguit dat het chagrijn zo diep zit, dat de muziek wel heel goed moet zijn om weer een ietwat gelukzaliger gevoel te krijgen. De Londense formatie met een fikse West Coast-twist Treetop Flyers slaagde daar in het Tilburgse 013 zeer overtuigend in. Waar hun debuutplaat The Mountain Moves (recensie) voor mij wat meer…

Foto’s: Gerrie van Barneveld

Terwijl in de foyer de voorman van Slim Cessna’s Auto Club het knielend op het podium zocht bij hogere machten, hield de dominee het in de binnenzaal van De Oosterpoort in Groningen juist down to earth. Op dit goddeloze uur, ver na middernacht en dus eigenlijk al zondag, predikte Reverend Peyton’s Big Damn Band de boodschap van de eenvoud. Met alleen zijn duim zorgde de dominee voor het basgeluid onder zijn liedjes en met een stukje metaal om zijn pink speelde hij slide op een manier die de duivel op afstand zal houden. Ondertussen voerde hij een beetje oorlog met zijn vrouw die er met haar handschoenen met metalen puntjes vervaarlijk uit zag, maar ze meer…

Waar: Thalia, Baarlo
Wanneer: 13 april 2013

Je moest er wel voor naar Baarlo, een dorp onder de rook van Venlo. En dat is ver vanuit de Randstad. Maar dan had je ook wat. Zo vaak gebeurt het immers niet dat Lieven Tavernier en Bruno Deneckere samen in Nederland acte de présence geven. In de charmante zaal Thalia, waar takken uit de hoeken van het plafond groeien en waar men ook meer…

Singer-songwriter Eric Devries organiseert al weer enige jaren -met succes- singer-songwriter-avonden in  het Nijmeegse Trianon. Eind 1011 is hij ook in Utrecht, in de Kargadoor, begonnen met het organiseren van dergelijke Ramble On-avonden. Twee keer per maand, op iedere eerste en derde vrijdag. Soms voor een handjevol mensen, soms met een behoorlijke opkomst. Zaterdag 5 april was het de beurt aan de jonge singer-songwriter Mariecke Borger. meer…

Foto’s: Jelmer de Haas

Oeh… wat gaat het hard met Phantom Limb sinds we hier in april de cd The Pines bespraken. De band uit Bristol deed op 4 juli een spetterende showcase in de, overigens maar ten dele gevulde, bovenzaal in Paradiso. Dit leidde tot een toevoeging aan het Lowlandsprogramma en daarna was het bingo! The Pines werd best verkopende cd op Lowlands, de plaat werd officieel uitgebracht in Nederland en nu volgt een korte Nederlandse clubtoer. Gisteren werd die geopend met een vlammend optreden in Tivoli/de Helling. meer…

Tekst: John Gjaltema, Peter Hageman
Foto’s: Peter Hageman

”De Amerikaanse eeuw is voorbij. Thank God!” Aan het woord is Dan Stuart. Met zijn Italiaanse band Sacri Cuori opende de tegenwoordig in Mexico levende oud-bandleider van Green On Red zaterdag TakeRoot. ”En dan nog wat, die term americana haat ik. Waar slaat dat op? Dat is toch bijna fascistisch, niet dan?” Kijk, dat zette de zaak direct op scherp in Groningen, waar we volgens de organisatie past, present and upcoming American music te zien zouden krijgen.

Dan Stuart is verleden, heden en toekomst! Met Green On Red heeft hij schitterende platen gemaakt die tijdloos zijn. Deze website leent zijn woorden Time ain’t nothing / When you’re young at heart / And your soul still burns als adagium. Toch was het meer…

De grootste letters op het affiche van de Rhythm & Blues Night waren dit jaar voor Pokey Lafarge. Diens stijlvolle uitdossing doemde de afgelopen weken overal op in het straatbeeld van Groningen. Geen rare keus, want de Amerikaan had met zijn vooroorlogse blues en country een half jaar eerder De Oosterpoort in Groningen veroverd tijdens TakeRoot. En toch ook wel een beetje een opmerkelijke keus, want Lafarge en zijn South City Three stonden niet in de grote zaal, maar in de foyer. Het geeft een beetje aan wat dit festival elk jaar zo leuk maakt. Geen pretenties, de muziek in de entreehal en foyer is net zo belangrijk als hetgeen zich afspeelt in de grote zaal.

Tekst: John Gjaltema
Foto’s: Gerrie van Barneveld

Pokey Lafarge was diep in de nacht een van de afsluiters. We sloegen zijn act over omdat op hetzelfde moment Ben Caplan and the Casual Smokers aantraden in de binnenzaal. En na diens bijzondere album In The Time Of Great Remembering waren we toch wel benieuwd hoe dat live zou klinken. De jonge Canadees met de imposante baard deed zijn mond open en onmiddellijk wisten de aanwezigen dat ze tot het laatst zouden blijven. Caplan had meer…

Tekst en foto: Gerrie van Barneveld

Na een plek als hoofdact op het Take Root festival van 2010 stond Wilco wederom op de planken van de Oosterpoort te Groningen. Nu met een volledige show van ruim twee uur. Scarlett O’ Hanno mocht de opening verzorgen. Op piano en gitaar probeerde zij met onder andere samples de zaal te veroveren. Het publiek reageerde er lauw op.
Jeff Tweedy en zijn mannen betraden kort daarna het podium, dat was versierd met lampen. Misschien om een huiskamersfeer te creëren. Dit lukte zeker met het gewaagde openingsnummer One Sunday Morning van het meer…