Rare dromen die je je maar nauwelijks kunt herinneren, dat is het gevoel dat Tom Rodwell over wil brengen met zijn liedjes. Hij zoekt naar een groove om in te verdwijnen, maar niet zonder de controle te verliezen. Traag en slepend begint Wood & Waste (Fireplace) met Don’t Be A Fugitive All Your Life. Niet alleen zijn stem, maar ook zijn stijl doet hier sterk denken aan Stephen Stills ten tijde van Manassas. Het met een dwarse mellotron gebrachte Keep On Knockin’ ligt in het verlengde van het werk van Randall Bramblett. Ook Plenty Time houdt zich op langs de randen van jazzrock. Carry On wordt meer…

Het is altijd een genoegen als je toevalligerwijs tegen een plaatje aanloopt dat je direct raakt. Zoals je vroeger eens in een platenzaak een album op de hoes uitkoos en dat het dan ook nog eens geweldige muziek was. Zo’n plaatje is Life, Love And Southern Sadness (eigen beheer) van Greg Owens & the Whiskey Weather. Wie, zegt u? Greg Owens dus, uit Nashville, die zich door een aantal bevriende musici laat begeleiden. De bekendste daarvan is Jon Estes, een producer/muzikant die hier toetsen speelt en het mixen voor zijn rekening nam. Het zijn echter de songs die de meeste meer…

Corona betekende voor Iain Matthews en BJ Baartmans een overgang van comfort naar complot. Verscheen vorig jaar nog The New Mine van Matthews Southern Comfort, nu ligt er {Distant Chatter} van The Matthews Baartmans Conspiracy. De lockdown veranderde veel. Geen optredens. Matthews liet zijn gedachten over deze vreemde tijd de vrije loop en Baartmans zette zijn teksten op muziek. Met een multi-instrumentalist als Baartmans heb je de rest van de band (Matthews Southern Comfort) helemaal niet nodig om in de studio aan de slag te gaan. Matthews buigt zich in meer…

Lloyd Maines voegde op afstand best wat aardig spel op steelgitaar toe aan de nummers van Grace Morrison op Daughter (eigen beheer), maar het is niet genoeg om de klankkleur voldoende te beïnvloeden. Morrison is een singer-songwriter die woont op het schiereiland Cape Cod aan de Amerikaanse oostkust. Ze zingt met een nogal scherpe stem op het titelnummer waarmee het album opent. Op het volgende nummer, Lone Star, zoekt ze minder de scherpe punten op van haar bereik. Na die twee nummers met nogal doorsnee spel van Maines zoekt Morrison het op Alice in een heel meer…

Lula Wiles is een Amerikaans vrouwelijk trio, dat met het deze zomer verschenen Shame And Sedition (Smithsonian Folkways recordings)aan haar derde album toe is. Ten opzichte van de eerdere albums, Lula Wiles (2016) en What Will We Do (2019), is sprake van een flinke accentverschuiving. Op deze nieuwe plaat vermengen Mali Obomsawin, Isa Burke en Eleanora Buckland hun ouderwetse folk namelijk met indierock. Dat is gedurfd, want met het album uit 2019 hadden de vrouwen, een aardige fanbasis opgebouwd. De gedeeltelijke verlating van het geluid van die plaat pakt echter enorm goed uit. Zo’n meer…

In de jaren 60 stond George Enslē in Houston, Texas, al op het podium met mensen als Guy Clark en Townes Van Zandt. Het duurde tot 1980 voordat er een plaat van hem verscheen. Head-On heet die elpee, waarvan de acht nummers live op een recorder met twee sporen werden vastgelegd. Ook Be A Better Me (PuffBunny Records) werd live in de studio opgenomen. Het is zijn 16de werkstuk. Veel bekendheid heeft Enslē er niet mee verworven. Hier staat alleen dat debuut in de platenkast. Het verscheen destijds op Sawdust Records, een divisie van het Duitse Line Records. Op wit vinyl. Mooie plaat, maar meer…

Twee jaar geleden hadden we het hier ook al over The Successful Failures. Mooie bandnaam trouwens, voor een viertal dat zich bekwaamt in liedjes die op het snijvlak van powerpop en rootsrock liggen. James Cotton Mather (eigen beheer) is het nieuwe (en inmiddels negende) album van de band.Deze keer een soort concept-album. Het verhaal komt -kort samengevat- neer op het volgende. Hoofdpersoon James Cotton Mather groeit op in Maine aan de zee. Hij zal in de voetsporen treden van zijn voorouders en voor een bestaan op zee kiezen. Maar dan komt zijn vader om op meer…

In 2015 schreven we in de rubriek roundup al eens over Marco R. Wagner, een in Brazilië geboren singer-songwriter die al heel lang in Spanje woont. Door corona moest hij vrijwel alles alleen doen op Back To The Plow (Several Records). Dat ging hem meer dan aardig af. Schijnbaar moeiteloos speelde hij op alle instrumenten en zorgde hij ook voor de tweede stem en de koortjes. Op In The Middle Of The Night valt door die zanglaagjes zelfs wat aan Smokie te denken. Dezelfde lichtheid. Maar ook nog met een fraaie mondharmonica erbij. Het is een relaxte sound met het milde van oudere mannen die al meer…

De samenwerking met zijn ex op I Used To Be Pretty (zie recensie) van The Flesh Eaters is Chris D. (Desjardins) blijkbaar goed bevallen. En Julie Christensen ook. Want na die comeback in 2019 zijn ze nu terug met die andere gelegenheidsformatie: Divine Horsemen. En wederom zingen ze tegen elkaar op als twee steigerende paarden in een nachtelijke donderbui. Hot Rise Of An Ice Cream Phoenix (In The Red Records/Konkurrent) biedt dwarse rock met roots; dat is wat anders dan rootsrock. De liedjes van punkdichter D., maar ook die van Christensen, komen op ons af als een meer…

Met leedwezen geven wij kennis van het verlies van Sam Outlaw voor de americanagemeenschap. Met zijn nieuwe album Popular Mechanics maakt hij duidelijk dat hij in zijn muzikale loopbaan heeft gekozen voor een andere richting. Het album opent niet eens zo onaardig met het gedreven Here On A Mission dat herinneringen oproept aan Tom Petty. Hierna gaat het echter van kwaad tot erger. Het titelnummer dramt nog verder door op de eightiestoer, in Half The World Away komt Outlaw tevoorschijn als een Ed Sheeran-pastiche met bliepjes en piepjes. En hier houdt het niet op meer…