Vreemd dat Moot Davis het nooit eerder tot deze pagina’s geschopt heeft. Davis was oorspronkelijk acteur, maar ging om de verveling tijdens repetities te verdrijven, liedjes schrijven, en hij brengt al sinds 2004 albums uit. Prima albums ook. Seven Cities Of Gold (eigen beheer) is de zesde van de in New Jersey geboren Davis. En dat is ook weer een heerlijk album. Opener Hey Hey is pretentieloze pubrock. Hierna het mooi getitelde en twangy Lassoed And Lost, dat aan het werk van Dwight Yoakam doet denken. Crazy is een bekend nummer van Willie Nelson, maar wordt hier in een flink rockende, en meer…

The Stars Are God’s Bullet Holes (Submarine Cat Records) is muziek als therapie. Niet zozeer voor de luisteraar, maar voor de artiest in kwestie. John Murry heeft genoeg ellende beleefd om hem serieus te nemen. Zijn gedachtestroom neemt je soms mee naar plekken waar je liever niet wilt zijn. Dat ongemakkelijke gevoel kenmerkt de persoon achter de artiest. Een gevolg van een moeilijke jeugd en een bijna-doodervaring na een overdosis. De omstandigheden zijn ten gunste gekeerd; de Amerikaan woont al weer een flink aantal jaren in Ierland en voelt zich daar redelijk goed. Maar in zijn hoofd meer…

Corona stuurde zijn plannen voor een tournee begin 2020 in de war, maar Pokey LaFarge is niet bij de pakken neer gaan zitten. In The Blossom Of Their Shade (New West Records/PIAS) is vooral een vrolijk album. ‘Woke up this morning’, zijn de eerste woorden die hij zingt. Meestal het begin van een bluesnummer, maar niet in dit geval. LaFarge huppelt naar zijn lief en wil er het beste van maken. Caribische klanken met een cool sausje mengt hij met rock-’n-roll, rhythm-and-blues of wat jazz. Het heerlijke Fine To Me begint als een combinatie van Creedence Clearwater Revival (die gitaar) en Sam The Sham & The Pharaohs. Een meer…

Meestal haak ik bij omschrijvingen als esoterisch en etherisch af. In het geval van Geist (Sub Pop/Konkurrent) van de Amerikaanse Shannon Lay blijf ik echter vol verwondering luisteren. Een stem als een zucht. Het is niet zoals zo vaak in dat geval een instrument om mee te verleiden, nee, als Lay zingt dan trekt ze aan je bewustzijn; het is onmogelijk om haar een plekje te gunnen op de achtergrond. Awaken And Allow begint met alleen haar stem, die uit een koude gang lijkt te komen. Langzaam voegen zich wat instrumenten bij de zang, die dichterbij komen en dan weer wegsterven. De bekoring meer…

Toegegeven, Dennis Roger Reed introduceert zichzelf op zijn website met een grappig feitje. ‘He has danced on stage as part of the Little Richard Revue and Paul Simon’s band, actually requested by the former and luckily unnoticed by the latter.’ Maar daar blijft het ook wel zo ongeveer bij met vermeldenswaardige informatie. Down At The Washington Hotel (Plastic Meltdown Productions) is een album dat geen moment weet te overtuigen. De in het zuiden van Californië gevestigde Reed put naar eigen zeggen uit ‘bluegrass, blues, folk, rock and roll, a taste of British Invasion pop, a little meer…

Welke wegen Mark Rogers eerder bewandelde voordat hij op toch wat latere leeftijd terugkeerde bij de muziek beschreven we al in de recensie van zijn volwaardige debuut Laying It Down. Op Rhythm Of The Roads (eigen beheer) volgt hij dezelfde route. Dat is dus die van countryrock en folkrock. Met dus fijne samenzang, zoals in Every Once In A While. Geen hemelbestormende toestanden van deze met akoestische gitaar uitgeruste Amerikaan uit Virginia. Maar toch aangenaam genoeg, vooral doordat de gitaristen Larry Berwald, Alan Parker en Bill Gurley beurtelings de meeste liedjes net meer…

Het titelnummer van Shine A Light On Me Brother (eigen beheer/Continental Record Services) van Robert Jon & The Wreck swingt de pan uit. Dit is een rockmachine die bakken vol druipende soul leeggiet over de classic rock die ze brouwen. Stampende blazers op dat titelnummer, dat krachtig is als het werk van Southside Johnny & The Asbury Jukes op hun best. En het hakkelende gitaartje op Everyday is ook fijn. Soms is het bijna commercieel op een ouderwetse manier. Alsof ze de studio van Toppop er mee op de kop zouden kunnen zetten. De stem van Robert Jon Burrison doet af en meer…

Thuis in Austin werd Malford Milligan al acht keer gekozen tot beste vocalist van de Texaanse muziekstad. De laatste jaren werkt hij veel samen met de Nederlander Jack Hustinx. Vorig jaar zat hij in Eindhoven toen corona toesloeg. Hij verbleef tijdens de lockdown in Nederland en volgde alle ontwikkelingen in Amerika op de voet. Hij verloor enkele familieleden aan Covid-19, verbaasde zich over de bestorming van het Capitool en werd zich opnieuw bewust van alle raciale kwesties door Black Lives Matter. Hij sloeg aan het schrijven. I Was A Witness (Suburban Records) is dan ook een persoonlijke meer…

Toen het er bij de Amerikaanse verkiezingen op leek dat Georgia voor het eerst in lange tijd voor de democratische kandidaat zou kiezen, beloofde Jason Isbell dat hij een album met uit Georgia afkomstige nummers zou opnemen als het inderdaad zo zou uitpakken. En dat gebeurde: Georgia koos voor Joe Biden. Belofte maakt schuld en die schuld wordt door Jason Isbell, met behulp van The 400 Unit mooi ingelost. Op Georgia Blue, staan 13 covers van uit Georgia afkomstige artiesten. Het album opent en sluit af met twee nummers van R.E.M: respectievelijk meer…

Paul Benoit is al twintig jaar actief in Seattle. Hij trok regelmatig naar andere werelddelen, vooral om zich als gitarist te ontwikkelen. Hij speelde jazz, bluegrass, country, rock-’n-roll en dan vooral mengvormen. En voegde daar dan nog Afrikaanse ritmes aan toe. Zoveel diversiteit biedt Beautiful Lies (eigen beheer) niet, maar iets van die achtergrond sijpelt wel degelijk door in de tien nummers van dit album. De zachtjes rockende pop heeft enorm baat bij de gitaarlijnen die Benoit her en der drapeert. Smaakvol is zijn snarenspel. Nergens opzienbarend, maar wel gewoon knap dat hij zonder een heel meer…