De grotestadsrock van Jesse Malin komt op Sad And Beautiful World (Wicked Cool Records/Bertus) op zowel lp als cd als een dubbelaar. Op de eerste schijf overheerst een weemoedige sfeer en is hij onderweg. Opener Greener Pastures speelt zich af in een motelkamer in Dallas, Texas. Hij wordt er wakker en vraagt zich af wat hij met de dag aan moet. De afsluiter van deel 1 is Crawling Back To You van Tom Petty, waarop hij verwikkeld raakt in een kroeggevecht in Los Angeles. Op Before You Go zingt hij over een droevige film met een gelukkig einde en dat is precies wat Malin wil overbrengen met meer…

Live-albums; het is natuurlijk altijd een beetje tweede keus. Er gaat niets boven het zelf meemaken van een optreden, maar soms zit het er gewoon niet in. Omdat je dat niet kan, omdat de artiest niet naar de Lage Landen afreist of omdat er een coronapandemie is. En dan nog: levert een live-album een betere plaat op dan de studio-albums? Vaak niet, maar bij Nobody’s Darlings (Live From Memphis) van Lucero kan die vraag bevestigend beantwoord worden. Op 9 december vorig jaar speelde de band uit Memphis het hele album Nobody’s Darlings integraal tijdens een via het scherm bij te meer…

Op het debuut van het uit Eindhoven afkomstige Aidan & the Wild, Revelation Never Came (Revanche Records) staat What It Ain’t, een nummer dat ongetwijfeld behoort tot het mooiste wat er dit jaar in het Nederlandse americana-landschap is verschenen. Het liedje zingt Aidan & the Wild, oftewel Diederik van den Brandt, samen met Dési Ducrot, Baptiste W. Hamon en Bobbie (die net als Hamon ook Frans is). Om de beurt een couplet. Hierdoor doet het denken aan de klassieker Highwaymen door The Highwaymen. Het is gelukkig niet het enige sterke nummer op dit meer…

Jenny Don’t and the Spurs is een bandje uit Portland, Oregon, waarvan al sinds het begin in 2012 de spil gevormd wordt door bassist Kelly Halliburton en zangeres Jenny Connors. Laatstgenoemde heeft zich voor dit combo vernoemd naar de band Don’t waarmee zij eerder plaatselijk furore maakte. Het kwartet wordt gecomplementeerd door gitarist Christopher March en veteraan-drummer Sam Henry (hij drumde nog bij o.m. The Wipers). Fire On The Ridge (Fluff & Gravy Records) is hun derde album, waarop een lekkere mix te horen is van cowpunk, rockabilly en meer…

Waarom zouden we niet alsnog Music City Joke (eigen beheer) van Mac Leaphart uit 2020 bespreken? Er werd hier op deze site al eens gewezen op deze prachtplaat, maar er zijn ongetwijfeld vele lezers aan wie dit voorbij is gegaan. Dat is echt heel jammer, want dit is veel en veel te goed om onopgemerkt te blijven. Luister naar Blame On The Bottle en stel vast dat dit superieure countryfolk is om een honky tonk mee op stelten te zetten. Twangende gitaar, mondharmonica, fijne streken op steelgitaar, hobbelende melodie, een tekst die de zwaarte van het leven afschudt. Denk dus aan een meer…

When We Wander (eigen beheer) van Jesse Terry draagt alle kenmerken van softrock. De liedjes van de Amerikaan op zijn zevende album zijn naar binnen gekeerd, de focus ligt op het gezinsleven na de uitbreiding met een eerste kind. De gitaarakkoorden vegen over de bodem, hij zingt over fluisteren tegen de oceaan en het snarenwerk brengt een aangename lichtheid met net dat tikkeltje melancholie om het spannend te houden. Een steelgitaar trekt lichte boogjes op Hymn Of A Summer Night. Het is lichte pop met piano. Het is softrock, maar zoals gezegd heel meer…

Ze bestaan een jaar langer dan de Stones, met wie ze vaak vergeleken zijn. Bintangs uit Beverwijk vieren het 60-jarig bestaan met These Hands (Miller Records) en zo’n plaat zie ik de Stones niet meer maken. Het voordeel van niet wereldberoemd worden, is dat je dichtbij jezelf kunt blijven. Ondertussen draagt je stem na al die jaren wel de sporen van een leven in de rock-’n-roll. Niet van jezelf overschreeuwen op een veel te groot podium, maar van jezelf verstaanbaar maken in een volle kroeg. Want wat een rauwe strot heeft Frank Kraaijeveld, overigens nog het enige lid dat meer…

Het is inmiddels al drie jaar geleden dat Kacey Musgraves haar album Golden Hour uitbracht. Bij de recensie daarvan schreef ik toen dat een groot deel van de liedjes ingegeven werd door haar pasgesloten huwelijk (met Ruston Kelly). Dat huwelijk is ondertussen alweer ontbonden en de 15 nummers van de opvolger Star-crossed (Interscope) hebben die echtscheiding als onderwerp. In het nummer What Doesn’t Kill me zingt ze letterlijk: “golden hour faded black”. Er wordt met enige weemoed teruggekeken op de tijd dat het nog goed was, de echtscheiding zelf is onderwerp en ook de eigen schuld meer…

Op 22 februari 2022 staat Blackberry Smoke in TivoliVredenburg. Het is al even geleden dat we schreven over deze band, maar dat concert en het in mei verschenen album You Hear Georgia (3 Legged Records/Thirty Tigers/Bertus) zijn voldoende aanleiding om weer eens de aandacht te vestigen op de southern rock van deze Amerikanen uit Atlanta. Fans van Black Crowes en Lynyrd Skynyrd kunnen die datum vast noteren, want deze plaat belooft veel. Bovendien staan The Steel Woods in het voorprogramma en daarvan besproken we onlangs het ook al zwaar aanbevolen All Of Your Stones. Blackberry meer…

‘De meeste steden hebben één sound, maar Memphis heeft er vele.’ Dat zegt John Paul Keith in de liner notes van The Rhythm Of The City (Wild Honey Records). En hij beheerst ze tot in de puntjes. De plaat opent met How Can You Walk Away, een soulnummer met bluesgitaar. En de manier van zingen van Keith op het nummer heeft beslist wat van Alex Chilton. Op The Sun’s Gonna Shine Again en het van donkere gitaarakkoorden voorziene Ain’t Done Loving You Yet valt dat ook op. Het Memphis-geluid op het album is echter wel wat netter. Niet doods, dat kan ook bijna niet bij dit soort muziek, maar toch meer…