Als een van de eerste Amerikanen heeft Matt Harlan de grote oversteek weer gewaagd. De Texaan is op dit moment bezig aan een korte tournee door Nederland. Alle aanleiding om alsnog Best Beasts (Continental Song City) te bespreken. Want als een album uit 2020 nu al niet meer de moeite waard zou zijn, dan zouden we net zo goed kunnen ophouden met het bespreken van muziek. Harlan is een verhalenverteller. Zijn zinnen hebben zin. Hij ziet dingen die anderen ontgaan. Zoals in What We Saw: ‘And we take from sickest ones / Steal from the poor / If it can’t fix itself, that’s a problem ignored: / Living high meer…

Het is een gitaarsolo die een groot publiek zou kunnen aanspreken. You Never Came Home is een geweldig stukje classic rock. De zanger neemt je mee en de gitarist voert je verder. Het is southern rock, maar die omschrijving volstaat niet voor All Of Your Stones (Woods Music/Thirty Tigers/Bertus) van The Steel Woods. Want het is ook countryrock. Bluesrock zelfs. Maar dat alles is het eigenlijk ook niet. Want de band die Nashville als thuisbasis heeft, ontwikkelde een krachtige, eigen stijl. Zoals gezegd, zo’n gitaarsolo zou ze in de vaart der volkeren moeten opstoten. Maar of het zover meer…

Volgens collega Jason Isbell is er geen betere liedjesschrijver dan James McMurtry. De Texaan heeft het dan ook niet van een vreemde. Zijn dit jaar overleden vader Larry McMurtry won een Pulitzerprijs voor literatuur met de roman Lonesome Dove. Op The Horses And The Hounds (New West Records/PIAS) is de singer-songwriter in topvorm. Het in de Californische studio van Jackson Browne opgenomen album betekende een weerzien met producer Ross Hogarth, die in 1989 ook al aan de knoppen zat voor het voortreffelijke debuut Too Long In The Wasteland. Op die plaat speelde gitarist David meer…

De Texaanse muziekstad Austin wordt overgenomen door zakenmannen en Garrett T. Capps ziet het met lede ogen aan. Maar niet getreurd, want het zuidelijker gelegen San Antonio is een smeltkroes waar het ook behoorlijk groovy is. Daarover gaat het op I Love San Antone (Vinyl Ranch/Sonic Rendezvous). Voluit heet het titelnummer overigens I Like Austin, But I Love San Antone. Het is niet de eerste keer dat Capps reclame maakt voor zijn geboorteplaats. En vast en zeker ook niet de laatste keer. Toch sluit hij dit album af met Goodbye San Antonio, Hello Amsterdam. Want hij is ook gaan meer…

In de recensie van de debuutplaat van The Artisanals vroegen we ons af welke richting ze zouden kiezen. Want behalve Byrds en Beatles (vooral George Harrison) valt op die plaat ook te denken aan U2. De sterrenwaardering voor Zia (Rocksnob-Rootsy/Sonic Rendezvous) zegt genoeg over de uitkomst. De band van Johnny Delaware (voorheen Susto) en Clay Houle mikt op de grote stadions. De manier van zingen en die drums op Way Up is wat ons betreft een neergaande lijn naar U2. Bah! Heading Somewhere gaat meer richting Dawes, maar wat een lelijk middenstuk. Het is niet alleen maar ellende, zo klieft meer…

Een stukje vangrail met daarnaast een bordje met de titel Mileposts (Lost Hubcap Records) siert dit zeven nummers bevattende werkstuk van Doug Schmude. Eigenlijk is het een ep, want de dertig minuten worden niet gehaald. Schmude houdt niet van stilzitten. Hij wil onderweg zijn. Het kan hem niet schelen waar naartoe, als hij maar mileposts in zijn achteruitkijkspiegel ziet verdwijnen. Op All The Lines On My Face is hij op de terugweg, zo kun je opmaken uit het vervolg ‘they all lead back to you’. Op Feels Like Texas luistert hij in zijn auto naar de outlaws op de radio. Hij heeft even geen haast, want meer…

Loose Cattle is een band uit New Orleans rond Michael Cerveris (zang, gitaren) en Kimberly Kaye (zang). Johnny & June en de band X vormen inspiratiebronnen voor het duo. Het album Heavy Lifting (Low Heat Records) zou je ook kunnen vergelijken met Shovels & Rope, misschien net iets minder wild. Hoewel ze wel degelijk voluit kunnen gaan. Op Get Downtown zingen ze tegen elkaar op als John Doe en Exene Cervenka (van X dus). Maar het album begint met het prachtige Aunt Avis eerder als een spannende combinatie van Fleetwood Mac met Neil Young. Direct op dit eerste nummer valt het vioolspel van Rurik Nunan op, dat meer…

Al dertig jaar stelt Jan van Bijnen zich bescheiden op als begeleider van Nederlandse artiesten als Freek de Jonge, Claudia de Breij, Rob de Nijs, Alex Roeka en vele anderen. Met Modest Man (Howlin’ Chicken Records) doet de multi-instrumentalist een paar passen naar voren. De Rotterdammer schreef tien liedjes die zijn kijk op het leven weergeven. Hij zingt ze in het Engels. Zijn hese stem past goed bij de americana op dit album. Van Bijnen nam vrijwel alles alleen op: drums, bas, gitaren, toetsen, banjo, ukelele, vibrafoon, percussie en pedal steel. Op The Me In You ziet hij zijn eigenschappen meer…

Matthew Milia is schrijver bij een reclamebureau in Detroit en een van de oprichters van de countryfolkband Frontier Ruckus. Uit dien hoofde reisde hij de halve wereld rond (althans voor de… nou ja u weet wel). Keego Harbor (eigen beheer) is zijn tweede solo-album. Voor iemand die zijn wereld door dat toeren zo verbreed heeft was het aanlokkelijk om juist weer liedjes op te nemen over het stadje waar hij vandaan komt. Keego Harbor dus, net ten noorden van Detroit. Zingend over de Salad bars in this frigid town / Where the repo’d cars are blood-red brown (Salad Bars). En liedjes over meer…

Americana hoefde het niet te zijn van Gary Louris, toch is zijn tweede soloplaat Jump For Joy (Thirty Tigers/Bertus) allerminst een breuk met het verleden. De voorman van The Jayhawks heeft zijn pijlen immers al veel langer niet uitsluitend gericht op altcountry; met de gelegenheidsformatie Golden Smog verbreedde hij zijn horizon al aanzienlijk. Op deze plaat doet Louris alles zelf. Dat blijkt geen enkel probleem, want de fijne koortjes heeft hij gewoon zelf verzorgd. Op White Squirrel reikt zijn hoge stem naar Big Star. Mr. Updike gaat over de schrijver John Updike. Het luistert weg als meer…