De Zweedse Su Andersson zei na een succesvolle loopbaan van 35 jaar iedereen op haar werk gedag om het over een heel andere boeg te gooien. Ze maakte alsnog haar oude droom waar om van muziek meer dan een hobby te maken. Vrienden van de middelbare school hielpen een handje door studiotijd te regelen, een origineel cadeau. Train Stories (eigen beheer) gaat echter veel verder. Op het album staan indrukken van een treinreis van Chicago naar Portland. Op opener For Roses And Rain zingt ze met de dramatische dictie van Mary Gauthier. Het gaat over A Bunch Of Flowers In San Francisco en The City Of Dark And Bright Angels. Op meer…

Van moderne country gruwt JP Harris. En altcountry is ook niet zijn ding. Dat schreven we in 2012 in de bespreking van I’ll Keep Calling, een album waarop de Amerikaan van truck stop naar honky tonk reed. Ook op het twee jaar later verschenen Home Is Where The Hurt Is zakte Harris af naar de kroeg, om uit te huilen bij de jukebox. In 2018 liet hij de honky tonks links liggen en verlegde hij op Sometimes Dogs Bark At Nothing de koers enigszins met nummers die wat introspectiever van aard zijn. Maar pas met Dreadful Wind & Rain – Don’t You Marry No Railroad Man (Free Dirt Records/Music and Words) wordt meer…

Het is nergens te vinden, dus het zal niet zo zijn, maar ik zou zweren dat Nick Lowe Life Is Beautiful zingt. Prachtige stem. De namen van The Oak Ridge Boys ontbreken op de verpakking van Front Porch Singin’ (Lightning Rod Records/PIAS). Blijkbaar vonden Duane Allen (lid van de band sinds 1966), Joe Bonsall (lid sinds 1973), William Lee Golden (lid van 1964-1986 en sinds 1996 tot nu) en Richard Sterban (lid sinds 1972) zulks niet nodig. De namen van styliste, kapster en make-upartiest ontbreken overigens niet. En ook de instrumentalisten worden genoemd bij de nummers. Net als de meer…

De schetsen op de hoes zijn weer van Malcolm Holcombe zelf. En ook verder doet Tricks Of The Trade (Singular Recordings/Proper) vertrouwd aan. Dat wil zeggen dat de misère weer achter zowat elke tekstregel opdoemt. Misery Loves Company en Holcombe verwelkomt elke getormenteerde ziel als een geestverwant. Fijn countrynummer trouwens. Leugenachtige types met zakken vol geld bevolken de nummers. Dat levert een opgejaagd liedje als Crazy Man Blues op. De singer-songwriter schreef ze in 2019. De president op Your Kin is een dictator. ‘White people got meer…

Ook op afstand van elkaar kunnen bandleden blijkbaar heel goed een geoliede rootsrockplaat opnemen. A Sign From God (Livestock) van Esquela is het bewijs. John ‘Chico’ Finn klooide wat aan met microfoon, MacBook en Protools. Tijdens de opnamen van het eerste nummer van het album viel alle stroom uit door een hevig onweer. Nadat hij de basis van zijn liedjes op zang en akoestische gitaar op had geslagen, stuurde hij de bestanden naar producer Eric ‘Roscoe’ Ambel. Die stuurde ze door naar de andere bandleden, die er ook thuis mee aan de slag gingen. Zoals gezegd, het rockt alsof ze samen in de meer…

Het sterkste nummer van Exit Wounds (New West Records/PIAS) komt bijna aan het eind. Daarop rockt Jakob Dylan met zijn band The Wallflowers als de Stones. Een koebel, een hamerende piano en een koortje. Ik zou denken een vrouwenkoortje, maar dan staan de namen niet bij de credits. Producer Butch Walker wellicht? Op een aantal nummers zingt overigens Shelby Lynne mee, maar beeldbepalend is haar rol niet. Wat opvalt is dat Jakob Dylan steeds meer als zijn vader is gaan zingen. Zoals Bob zingt sinds de dagen dat hij Daniel Lanois liet produceren. Een beetje meer…

Deze recensie bestaat uit een voorwoord, een lang citaat van de platenmaatschappij en een slotakkoord. Een beetje gemakzuchtig misschien, maar meer energie wil ik niet steken in Rosegold (Mountainrose Sparrow/Thirty Tigers/Bertus) van Ashley Monroe. De countryzangeres combineert een solocarrière met de gelegenheidsformatie Pistol Annies, samen met Miranda Lambert en Angaleena Presley. Van Lambert verscheen onlangs The Marfa Tapes, een album dat ze maakte met Jack Ingram en Jon Randall. Daarop verrast het trio met volslagen meer…

R.L. Burnside nam in de jaren 80 platen op voor het Groningse label Swingmaster, waarna hij met zijn rauwe blues een legendarische status verwierf met platen op Fat Possum. Zijn kleinzoon Cedric Burnside zet de familietraditie voort. I Be Trying (Single Lock Records) is niet het eerste kunstje van de 42-jarige artiest. Op zijn dertiende zat hij al achter het drumstel bij zijn opa. Daar nam hij dan de rol over van zijn vader Calvin Jackson. Drummen doet Cedric nog steeds, maar net als zijn opa destijds is hij vooral gitarist. Met eerdere albums was hij al goed voor twee Grammy-nominaties. De toekomst van meer…

Elke vrijdagmiddag positioneerden Rob Waller en Paul Lacques van I See Hawks In L.A. zich achter de computer om middels FaceTime samen liedjes te componeren. Ook het opnemen van On Our Way (Western Seeds Record Company) ging met behulp van alternatieve technieken. Gewoon thuis. Een opname met een iPhone? Moet kunnen. De band uit Californië houdt al ruim twintig jaar de lijn vast tussen countryrock en altcountry. Met een lekkere partij steelgitaar van gast Dave Zirbel op Might’ve Been Me. Het stel overjarige hippies vliegt op het titelnummer als The Byrds aangevoerd door meer…

Adam en Blake Williamson spelen bas en drums bij Lee Bains III & The Glory Fires; ze zijn al van jongs af aan samen actief. Voor The Williamson Brothers (Dial Back Sound/Sonic Rendezvous) schreven ze negen liedjes. Als Williamson Brothers zijn ze voor het eerst samen helemaal de baas op dit door Matt Patton (Drive-By Truckers, Dexateens) geproduceerde album. De indierock lijkt geworteld in de jaren 90. Take Back The Summer begint als The Lemonheads. Andere namen ter referentie zijn Dinosaur Jr., Buffalo Tom en Drivin N Cryin. De piano op Pass The Blame trekt het geluid iets meer…