Dertien jaar pauze nam Doug Hoekstra na Blooming Roses uit 2008. Van zijn acht studioplaten tot dat moment staan er hier drie in de kast. Maar het was al even geleden dat ik Rickety Stairs (1996), Make Me Believe (1999) of Around The Margins (2001) eruit had gehaald. Dus was het eerlijk gezegd best even wennen aan deze nieuwe: The Day Deserved (Continental Song City). Het is niet een album dat direct diepe indruk maakt. Toch sluit het wel degelijk aan bij hetgeen Around The Margins, van die drie genoemde cd’s zijn meest overtuigende, te bieden meer…

Hoe bedenk je nog een originele bandnaam? Hunter Pinkston knipte zijn achternaam doormidden en plakte er twee letters achter: The Pink Stones. Het kan zo eenvoudig zijn. En dan noem je het eerste album heel simpel Introducing… The Pink Stones (Normaltown Record/PIAS). De band uit Athens, Georgia, speelt countryrock. Aanbevolen voor fans van Daniel Romano en Garrett T. Capps. Als punker raakte Pinkston verslingerd aan country door The Lemonheads, die Brass Buttons van Gram Parsons hadden opgenomen. Vanaf dat moment dook hij in de meer…

Oh, wat is dit toch een leuke bezigheid (ik schreef bijna: werk), als je albums als deze mag bespreken. Ik heb het over Truer Picture (Yep Roc) van Graham Sharp. Het album biedt tien nummers die stuk voor stuk de moeite waard zijn. Sharp is namelijk een begenadigd songwriter, die ook nog eens over een zeer aangename stem beschikt. Wellicht dat je hem kent als oprichter van de Steep Canyon Rangers (die ik zelf eigenlijk alleen maar kende als begeleiders van filmster/banjonist Steve Martin, maar daarmee doe ik ze veel te kort). Anyway, dit Truer Picture is een album meer…

Oef, wat een triest oord schetst Phil Hooley met Midasville. Maar wat een prachtig nummer levert het op. Het is het hoogtepunt van Songs From The Back Room (eigen beheer) het solodebuut van deze Brit die ook actief is in The Woolgatherers, een altcountryband die nooit tot deze site doordrong. Dat Midasville heeft qua sfeer wat van Terry Lee Hale. Of David Munyon. Hooley krijgt er gezelschap van Robert Vincent die meezingt. ‘Saturday night in the dance hall under the fading neon light / It’s hard to tell the difference between loving or a fight / Janie’s on the meer…

The Pine Hill Haints huilen als wolven op Back To Alabama. Met roffelende drums, een basgitaar gemaakt van een wastobbe en een wasbord waarop krassende geluiden worden gemaakt, is alles rudimentair aan The Song Companion Of A Lone Star Cowboy (Single Lock Records/Konkurrent). Wat een heerlijke plaat. Op Lone Star Kid slalomt een krakende gitaar als een platbodem door het moeras. Een accordeon tracht vaste grond onder de voeten te houden. Zo af en toe blaast J.D. Wilkes van The Legendary Shack Shakers een partijtje meer…

Een van de best verkopende en meest geliefde countryzangeressen van de VS is Miranda Lambert. Ze kan bij wijze van spreken kwartetten met gouden en platina albums, Grammys en CMT-prijzen. Naast die glanzende solocarrière heeft ze, met Angeleena Presley en Ashley Monroe het zijproject Pistol Annies. The Marfa Tapes is weer een ander project, opgezet met Jack Ingram en Jon Randall, twee erkende songwriters waarvan de eerstgenoemde ook redelijk succesvol is als optredend artiest. Op The Marfa Tapes verrast het trio met volslagen lofi-liedjes die op geen meer…

Negen verhalen over gewone mensen staan er op Ordinary Folks (DollyRocker Records) van The Pawn Shop Saints. Zo doodnormaal, dat het wel bijzonder moet zijn. En vooral: prachtig onder woorden gebracht door Jeb Barry. Liedjes over ‘old men in new trucks driving slow around town alone’ (Old Men, New Trucks). Een titel als Body In The River zegt alles over het mysterie dat volgt. Southern Mansions gaat over mobile homes in het zuiden van de Verenigde Staten die zo breed zijn dat iedereen aan de kant moet als zo’n geval op een vrachtwagen wordt meer…

Alleen al voor Valley Of The Ashes zou u Modern Age, het nieuwe album van Vanessa Peters, aan kunnen aanschaffen. Het loom swingende nummer is wat mij betreft nu al een van de hoogtepunten in de carrière van Peters die inmiddels al een album of 10 omvat. Het is een nummer dat ik eindeloos op repeat kan zetten. Het is gebaseerd op de figuur van Myrtle Wilson in The Great Gatsby, en gaat over een vrouw die verslingerd is aan een foute man. Verder valt aan dit nieuwe album gelijk op dat Peters hier een stuk meer rockt dan op eerdere platen. Dat wordt gelijk al duidelijk bij meer…

Aan de albumtitel Wine, Whiskey & Wimmen (Rhythm Bomb Records) valt af te lezen dat Little Hat een Nederlandse band is. Het titelnummer is een cover van het begin jaren 50 door Papa Lightfoot geschreven Wine, Women, Whiskey. Een nogal onbekend gebleven artiest. Het Rotterdamse trio Machiel Meijers (zang, mondharmonica), Willem van Dullemen (gitaar) en Paolo de Stigter (drums) doet uitsluitend oude nummers. Het goede nieuws is dat de 14 covers bijna allemaal tamelijk obscuur zijn. Dat zal ongetwijfeld mede de verdienste zijn van de meer…

Neilson Hubbard leerde ik kennen als producer van het album Blind Spot van Mack Starks (ooit voorman van de door mij zeer bewonderde band Farmer Not So John). Daarna kwam ik zijn naam geregeld tegen als producer. Tot het eerste album van The Orphan Brigade, waarop duidelijk werd dat Hubbard ook een uitvoerend artiest was. Later bleek me pas dat hij ook al soloplaten had uitgebracht. Het deze maand verschenen Digging Up The Scars (eigen beheer) is al zijn vierde album als soloartiest. Goed, en hoe is dat album dan? Het valt me niet (in zijn geheel) mee. Op de productie is meer…