Zoeken. Het leven dwingt je te blijven zoeken. Onverwachte wendingen, tegenslagen; Brigitte DeMeyer had het een en ander te verstouwen. Seeker (BDM Music) is de weerslag van die tijd. ‘Some got the struggle / Some got the ease’, klinkt het op Salt Of The Earth. ‘What I find / Is I’ve gone blind to / Where I do belong’, zingt DeMeyer op het titelnummer. Een tamelijk rustig liedje is het. Het is geschreven vanuit de wetenschap dat je moet blijven zoeken en dat je vertwijfeling geen kans moet bieden. De angst voor het onbekende wil ze ombuigen in kracht. Ze heeft soul en meer…

In sommige kringen wordt de in Virginia opgegroeide Morgan Wade als the next big thing beschouwd. En daar was, gelet op wat zij liet horen op het album dat zij in 2018 als Morgan Wade & the Stepbrothers maakte, Puppets With My Heart, best wat voor te zeggen. Er werd dan ook met grote verwachtingen uitgekeken naar het eerste echte solo-album van Wade. Dat is er nu: Reckless (Thirty Tigers) getiteld. En er staan een paar heerlijke songs op, maar volledig overtuigen doet het niet. Het is een soort countrypop met ruige randjes, zoals je dat kunt horen van iemand als Ashley McBryde. Dat meer…

My Last Storm (Continental Song City) van Douglas Greer is een boodschap aan de ontkenners van klimaatverandering. De Texaan leeft aan de Golf van Mexico en dat gebied overstroomde in vijf jaar liefst drie keer. Terwijl zoiets volgens de berekeningen eens in de 500 jaar voorkomt. Op het titelnummer heeft hij het over de duivel die met al dat water vooral onheil over de armen uitstort. Hij heeft het over slachtoffers die zich voornemen nooit weer terug te keren naar de Golfkust van Texas, maar als de storm is gaan liggen toch weer gaan. Want misschien valt het allemaal meer…

Wat een bijzonder album is Daddy’s Country Gold van Melissa Carper. Who needs de teletijdmachine van professor Barabas, als je ook gewoon naar dit album kunt luisteren om terug in de tijd te reizen? Zo overtuigend worden hier de jaren 40 en 50 neergezet door deze in Nashville wonende Carper. Dit is haar officiële solodebuut, na een paar platen met een muzikale partner (o.a. als de Buffalo Gals Band). Ik zie omschrijvingen als  ‘the bluegrass Billie Holiday and a country Janis Joplin’ en dat is eigenlijk een erg treffende vergelijking. Het is jazz, het is western swing en meer…

Bart de Win en Arianne Knegt bleven noodgedwongen in Eindhoven voor de opnamen van One Lifetime (Shine-A-Light Records/Coast To Coast). Samen vormen ze Tip Jar en meestal vlogen ze naar Texas om er een plaat op te nemen. En om daar op albums van andere artiesten mee te spelen. Dat zat er vorig jaar niet in. Helemaal zonder Amerikaanse inbreng is ook deze nieuwe worp nummers niet. Ron Flynt, Walt Wilkins en Bill Small namen hun bijdragen op in Texas. Net zoals Gilad Atzmon klarinet toevoegde vanuit Griekenland. En BJ Baartmans meer…

De begin deze maand overleden cabaretier en beeldend kunstenaar Jeroen van Merwijk maakte de tekeningen voor Finally (Coast To Coast) van de Nederlandse band The Secret Combination. Dwars tegen de trend van streamen en downloaden in is dat een uiterst verzorgd vormgegeven dubbelalbum. Bandleider Jeff Mitchell schreef alle veertien nummers, die overigens ook op een enkele cd hadden gepast. Als zanger brengt hij countrysoul van het beschaafde soort. Eigenlijk is alles beheerst en kundig aan Finally; toch is het eindresultaat beslist boeiend. Solo’s meer…

Artiesten uit Scandinavië zijn meesters in het kopiëren. Meer dan eens weten ze ons compleet te verrassen met platen die uit een ander tijdperk lijken te komen. Prachtige westcoastproducties of knappe altcountry, het lijkt wel of die bands uit Zweden, Noorwegen, Finland en Denemarken altijd alles goed doen. Hoe zit dat met Love On Drugs? De bandnaam zit verstopt in de titel meLODies (Paraply Records/Hemifrån). De band van de Zweedse Thomas Pontén begeeft zich op het snijvlak van pop en rock. Let The Banner Wave zou je bijna toeschrijven aan een band meer…

Nul (0) sterren voor de lelijke hoes en nul (0) punten voor de supersaaie bandnaam. Maar vier sterren voor de heerlijke liedjes die de vijf mannen uit Memphis ons voorschotelen. Your Academy levert namelijk een titelloos debuut (eigen beheer) af waar we dan maar gewoon U tegen zeggen. Tsja, en debuut? Dat klopt wel maar de mannen hebben met andere bands in het verleden al menig plaatje op de markt gebracht. Geen jonkies dus. Het zit zo: bassist Johnny Norris zat in het powerpopbandje Crash Into June dat rond de eeuwwisseling plaatselijk flink bekend was in Memphis. Sindsdien meer…

Dat Bones Owens een tijdje op het podium stond met Bon Jovi vergeven we hem. Zijn debuut Bones Owens (Black Ranch Records/Thirty Tigers/Bertus) is veel te lekker om hem dit aan te wrijven. Owens verbergt op de hoes zijn hoofd onder een cowboyhoed, dus de vrees voor hair metal is ongegrond. Wat is het dan wel? Wel degelijk een soort hardrock, maar niet van de opgepoetste soort. De cd begint met een flits: Lightning Strike. Dat klinkt als een combinatie van rockabilly met glamrock; als Jon Spencer Explosion met New York Dolls. Een stuiterende meer…

De bandnaam Soo Line Loons is ontleend aan een spoorlijn door het zuidoosten van de Amerikaanse staat Minnesota. Het derde album van de formatie uit Minneapolis heet simpelweg Soo Line Loons (eigen beheer). Door de stem van zanger Grant Glad valt meer dan eens te denken aan Sixteen Horsepower. Dat is bijvoorbeeld het geval op de moordballade Old Mill. Ook Don’t Let Me Go gaat die kant op, waarbij door de bibber in de stem van Glad ook Tragically Hip genoemd kan worden. Onheilspellend als het moeras. Funktry is misschien ietwat een stijlbreuk zo halverwege het meer…